ხელოვნება უნდა გადადგეს
მივიხედ-მოვიხედე და იმის თქმა მომინდა, რომ ჩვენს ცხოვრებაში ზედმეტად ბევრი ხელოვნებაა. სწორად და არასწორად გამოხატული, კარგად და ცუდად მიბაძული, ზუსტად და არაზუსტად გაზიარებული. საკმარისადაა „ინტეგრირებული ირაციონალური ინდივიდუალური ამბოხიც“ და ვთქვათ ასე – პისუარების აქეთ-იქით თრევაც.
ეთიკისა და ესთეტიკის საბოლოო გახლეჩის იდეით გაბრუებულები, ეჭვით ცდიან, მართლა მიენიჭათ თუ არა თავისუფლება. ოღონდ ხელოვნება, ეს ძუკნა, რელიგიურ ეთიკას იქნებ გაემიჯნა კიდეც, მაგრამ რომელიმე პოლიტიკურ ეთიკას სად წაუვა, რაც მეტს იფართხალებს, მით მეტ ილუზიას შექმნის ავტონომიურობისას? რაღაც არა. ბენიამინიც ხომ გვახსოვს – ავტონომიურობა ილუზიაა, ბურჟუაზიული გამონაგონი, ამიტომ ან მხარე ხარ, ან შეეგუე, რომ შენი ნაწარმიც და ჟესტიც მითვისებული იქნება ვინმეს მიერ.
ვის მხარეს ხარ? ვიჩ საიდ არ იუ ონ? – როგორც იმ ამერიკულ სიმღერაშია.
ე.წ. არტისტული კაფეები მარგებელია სანახავად. ხელოვანი ხალხი იკრიბება, ან გარემოა ისეთი, რაღაც სახელოვნებოს გპირდება. ერთ ასეთ კაფეში სა
