ზაბინე შიფნერი | პოეზია

ასე, უთავოდ,
უთავსახუროდ, ყველა ქვაბს რომ საკუთარი აქვს
მან კი ვერცერთი ვერ მოირგო
შეჰყუდებია
და მკლავებით უჭირავს
სახლი
ოჯახი სამსახური და ილუზია
რომ შემოსავალს თუ გაუზრდის
ფიტნესკლუბშიც უნდა წავიდეს
ის მარტოხელა დედაა და ისე იქცევა
როგორც ყველა
საღამოს ჟამს კი
ჩამავალ მზის ოქროს სხივები
მოპირდაპირე სახლს რომ ეცემა
და იქიდან მის ბინას ავსებს
უსიტყვო მზერით დგას ფანჯარასთან
მერე ნელ-ნელა
ხელებს სწევს მაღლა
თითქოს საქმისგან ისვენებსო
მისი სხეული ამ დროს ჩრდილს ხატავს
ის კი თავისი კლასიკური განათლების წყალობით ამჩნევს
რომ ეს ჩრდილი ბერძნულია
და უკვე ორი ათასი წლისაც

კიბის თავში

გოგონა ზურგზე გყავს მიკრული

და ადიხარ
დღეს საერთოდ არაფერი დაგიწერია
და თუ ასეა რატომ მერე
დანაშაულის გრძნობა გიდგას თვალებში<