5 ფოტოლექსი

მართა რონკი
ბუნდოვანი ფოტო

აზალიის ხის სურნელი ავსებს საღამოს,
უსასრულო მინდვრებს სწვდება, შთანთქავს ყველაფერს.

თითქოს უეცრად ჩამოათალეს, ხის ტოტები უჩინარდება.

ხილული ხე შენ წინაშე იდღაბნება, ბუნდოვანდება,
ტოტის კონტური ისევ უკან, საკუთარ თავში მისრიალებს
და ხაზი ხდება გამჭვირვალე – და როგორც კი ზურგს შეაქცევ –

გამკვრივდება შუშაში შუშა

ვითომ ზრუნავდე რაღაცებზე,
წაუკითხავი წიგნებივით თაროებზე შემოალაგე
ის, რაც თითქოს წარსული გახდა

და არაფერს არ ითხოვს შენგან, სანამ ძირს არ დაენარცხება,
და ბზარი ზარის საზარელი ტალღასავით პირს არ დააღებს

 

ტანია სკარინკინა
გოგონა გადიდებულ ფოტოზე

შეუძლებელია მშვიდად ვუყურო
ძველი ფოტოდან გადიდებულ
უცნობი პატარა გოგონას სურათს

ისიც თავის მხრივ
დაჟინებით მაკვირდება უცხო ნაკვთებზე
და მისი სავსე ტუჩების კუთხეები
თანდათან ქვემოთ იხრებიან

აღარ ვიღიმი როცა ვხედავ
სამაჯურს მის გამხდარ ხელის მტევანზე
ქალის თხელ ჩანთას
და ომამდელი პიჯაკის უზომოდ განიერ მხრებს

 

სერგეი ტიმოფეევი
გამოცდილება

შენს ფოტოსურათს
კბილის პასტას თუკი წავუსვამ,
უეჭველად დავინახავ
შენს ნამდვილ სახეს.
უფრო მეტიც, თუკი ფოტოს მარჯვენა კუთხეს
კეტჩუპიან თეფშში ამოვსვრი,
შედეგი გარანტირებულია.
დიდხანს მჯეროდა,
რომ არასოდეს იცვლებოდი, არ ითხოვდი
საკვებს და ალერსს,
გასარუჯად არ ირჯებოდი,
მხოლოდ და მხოლოდ ხუნდებოდი,
მზის სხივი თუკი მოგხვდებოდა.
ახლა კი ვხედავ, რომ თვალები
არა გაქვს მწვანე, არც ცისფერი კაბა გაცვია.
ვინა ხარ? რატომ არ მოდიხარ?
ნეტა, როგორ მუსიკას უსმენ?
ან ცხარე ცრემლებს რომელ ბარში ღვრი?

 

არკადი დრაგომოშენკო
დაკვირვება ფოტოზე

ისე როგორც ნამის წვეთებში,
თვალის ორ გუგაში ორი ანარეკლი
ერთი ფრინველის – ერთადერთის –
ვეღარ შევჩერდი, გავაგრძელე –
მსუბუქი, როგორც მოგონება.

 

ტიმოთე ქერჩერი
ფერფლი

პატარა ყუთში მოთავსებულ დედას ფერფლთან
მე არ მივსულვარ, დედაჩემის აჩრდილი კი
თავად მესტუმრა ძილში თუ უძილობის მღვრიე ბურანში

და ვისაუბრეთ – თუკი საუბარს დაარქმევ იმას,
ბეისბოლის ყურებისას რომ ბალახს ვწიწკნიდი
და ზმანებაში მისი მზერა

გამოვიჭირე. დედაჩემის სახის ნაცვლად ციმციმებდა
ტელევიზორის რაღაცნაირი თეთრი ხმაური, რომელიც
მკვდრების სამყაროდან მაუწყებლობდა, მისი იქ ყოფნა

ჰგავდა ხრაშუნა თოვლის მოსვლას,
ისეთს, ყოველ ნაბიჯზე რომ რბილად ეფლობი,
და ანაბეჭდები, რომლებსაც ტოვებ,

მაგონებენ პირველ სტრიქონებს გენიალური რომანისა,
რომლის შესახებ მსმენია, მაგრამ არასოდეს არ წამიკითხავს,
მაგონებენ მამაჩემის ნაგვის გროვიდან

გამორჩეულ ძველ ფოტოებს – მინაწერებს დედაჩემის
სიცოცხლის ფურცლის ქვედა კიდეზე,
მაგონებენ შავ-თეთრ ბავშვობას,

და ამბავს, რომელიც არაა ჩემი,
დედას სკოლის ამხანაგების წერილებს და ღია ბარათებს,
ჩანაწერებს საკლასო რვეულში,

საზაფხულო ბანაკების უეცარ კადრებს
და ფოტოებს ნათესავების, დედაჩემის
მოგონებებს რომ შემორჩნენ მხოლოდ – და მე, ობოლი,

დარჩენილი ამ წლების მიღმა, მივაბიჯებ დერეფანში,
რომელსაც თოვლივით ათოვს ფერფლი
და ფარავს ყველა იმ ნაკვალევს, ასე შორს რომ გამომიყვანა.