აკრძალული ჰაერი

ქალაქის იმ ნაწილს, სადაც მე ვცხოვრობ, ძველი რუსთავი ჰქვია. აქვე თეატრი და მხარეთმცოდნეობის მუზეუმია, სადაც ქალაქის დაარსების ისტორიას ვეცნობით და არქეოლოგიურ ნიმუშებსაც – იმას, რაც ამ დაბლობზე სხვადასხვა დროს აღმოუჩენიათ. ამ უბანში ადვილია, დაინახო სხვა კონტექსტიც, რაც რუსთავს ინდუსტრიის გარდა აქვს და რაც თითქმის ქალაქის დაბადებისთანავე მეორეხარისხოვნად იქცა. დაბის ქალაქად გარდაქმნის დღიდან, წამყვანი აქ ინდუსტრიული მიღწევები გახდა – ყველაფერი, რაც საბჭოთა ინჟინერიის ტრიუმფს უსვამდა ხაზს. მერე რუსთავი პოსტსაბჭოთა ეკონომიკური კრიზისისა და გაჩერებული წარმოების სიმბოლოდ იქცა; ახლა კი ინდუსტრიული დაბინძურების თვალსაჩინოებად გამოდგება.

2020 წლის თებერვლის ერთი დილაა, 9 საათი, ბავშვი ბაღში მიმყავს. სახლიდან გამოსვლისთანავე ჰაერში უსიამოვნო სუნს ვგრძნობ. წინა საღამოს სეირნობისას დანახული კადრი მახსენდება: ძველი და ახალი რუსთავის დამაკავშირებელი ხიდიდან კარგად ჩანდა რამდენიმე ასეულ მეტრში ერთ-ერთი ქარხნის მილებიდან ამოსული ნაცრისფერი კვამლი. მისი ნაკადი არც ღამით შეჩერებულა და გვიან,