ბულიონი

ოთახში ექვსნი არიან. ნატალია ვაწაძე, თეიმურაზ ქართლელიშვილი, ლადო ხარტიშვილი, კონსტანტინე ქიტიაშვილი, ეკატერინე ქეცბაია და ზურაბ კიკვაძე. ეს ჯგუფის ერთ-ერთი პირველი პერფორმანსია.

პატარა, სადად მოწყობილ ბინაში სამუშაო იარაღებს უმისამართოდ იქნევენ და ამსხვრევენ ყველაფერს, რაც გზაზე ხვდებათ. ილეწება სკამები, მაგიდა, სავარძლები, იხევა შპალერი, ნაფოტებად იქცევა თაროები.

„რემონტია. წამო, გამოფენა სადღაც სხვაგანაა“, – ისმის გარედან.

კართან ვდგავართ და ვუყურებთ. ხან ვფიქრობ, რომ ეს ახლად გამოღვიძებული ჯენტრიფიკაციის მაუწყებელი განგაშია, ხან კი მგონია, რომ ეს თამაშია საკუთარ მეხსიერებასთან – ახალ დროსთან შესახვედრად ის, რაც იქამდე იყო, უნდა დაივიწყო, რაც მატერიალურად არსებობდა, ნაფლეთებად უნდა იქცეს, დაქუცმაცდეს იქამდე, რომ მთელის აღდგენა ვერასოდეს შეძლო. იქვე ხმის ჩამწერი დგას. ბინიდან მაინც დარჩება რაღაც: იმიჯები (ვიღაცები ფოტოებს იღებენ), ჩამწერზე კი ნგრევის, განადგურების საუნდტრეკი – როგორც აუდიოინსტალაცია.

„ბულიონს“ პირველად 2009 წელს ვხვდები. ეს ბეთლემის ქუჩ