ჩემი პირველი მუშტი | სლავა მოგუტინი

ეს მოთხრობა ახალგაზრდა სლავა მოგუტინმა რუსეთიდან გაქცევის მერე დაწერა. პოსტსაბჭოთა რუსეთიდან გაქცევა კი მას იმიტომ მოუხდა, რომ 1994 წელს დაწყებულ ჩეჩნეთის პირველ ომზე უკიდურესად რადიკალური – თითქმის ფაშისტოიდურ-ნაციონალისტური პოზიცია დაიკავა, ფაქტობრივად, ჩეჩენთა გენოციდს ითხოვდა. ეს კი თვით რუსეთის მთავრობისთვისაც მიუღებელი აღმოჩნდა.

მოგუტინს თეატრალური ლტოლვა ახასიათებს ფაშიზმისადმი. მკაფიოდ ჩანს მისი რადიკალური ქვიარობაც (რაც ამ მოთხრობაში პირდაპირი მნიშვნელობით ვლინდება). ამ ფონზე კი გასაგები ხდება მისი მსგავსება ედუარდ ლიმონოვთან – მოგუტინზე უფროს და მასზე უფრო გავლენიან რუს რადიკალ მწერალთან, რომლის ნაწერებშიც პირველად ვაწყდებით „პახაბშჩინის“, ქვიარობის და ულტრანაციონალიზმის მიზანმიმართულ გადაკვეთას.

და მაინც, როგორ შეიძლება ფაშიზმის და ქვიარობის გადაკვეთა? იქნებ ამ შეკითხვაზე პასუხი ნაწილობრივ მაინც გასცეს „ჩემმა პირველმა მუშტმა“.

მერე იყო ის ტიპი მუშტით

მაგის სახელი არ მახსოვს ისეთ კაიფში ვიყავი დეზმონდთან გატარებული უძილო ღამის მერე ექ