გახსენით მობილურ აპლიკაციაში
რეცენზია გაბრიელ ტანიეს რომანზე „ანგელოზთა საკითხავი“
და ასე გახდა მამაჩემი ანგელოზების პოლკის ოცმეთაური.
დემურისთვის მოულოდნელი იყო მოუმზადებლად იმის გაცნობიერება, რომ ძალიან დიდი დრო გავიდა ზუსტად ერთნაირად.
ინტერვიუ ირანული წარმოშობის ამერიკელ მწერალთან, მარჯან ქამალისთან
კომეტასავით ჩამოვარდა ზამთრის ცა, ქალაქისხელა და ქუჩებს შორის ახლა ცაა.
მოთხრობა, რომელიც 7 ოქტომბერს ჰამასის ისრაელზე განხორციელებული თავდასხმის შემდეგ დაიწერა.
ნაწყვეტი ასია ლაცისის წიგნიდან „წითელი მიხაკი“
„რო ვბრუნდებოდი სულ იმაზე ვფიქრობდი, თბილისში ერთადერთი ტრანსი ვიქნები, ვისაც წმინდანის სახელი ქვია-მეთქი.“
ჩემს მეგობარს, რომელთან საუბრებმაც განსხვავებულად შემახედა ტკვილის, სიყვარულსა და სიცოცხლეს.
ამ ქალაქში სიზმრებს ვეღარ ვხედავ, სანაცვლოდ დღისით ვხდები ყოველდღიურობის კოშმარების ნაწილი.
„აპოლიტიკური ლექსებიც პოლიტიკურია.“
ინგლისურიდან თარგმნა დავით ჩიხლაძემ
„რომ ვეღარ ხედავ, რომ ვეღარ გესმის, ბურუსში რომ ხარ, მაშინ აჩრდილები უფრო თამამად ბედავენ სტუმრობას.“
ამერიკელი მწერლის, გრეის ჰინსის მოთხრობა „ღვთიური სიყვარულის მანქანები“ – ინგლისურიდან თარგმნა ნუკა ღამბაშიძემ.
– მირიამ, დროდადრო ვფიქრობ, როგორ იღლებით და თქვენთვის ბოდიშის მოხდა მინდება.
ბიჭი იყო ეგა, რო ვძმაკაცობდით-მეთქი.
ქართულ ლიტერატურაში შეგვიძლია ჰომოეროტიკულობის გამოვლინების პირობითად რამდენიმე ტენდენცია გამოვყოთ.
„თბილისი - წიგნის მსოფლიო დედაქალაქის“ ფარგლებში, გალაკტიონ ტაბიძის 130 წლის იუბილე აღინიშნა.
ყველას უნდა ჰქონდეს ერთი მამაოს, ერთი განგსტერის და ერთი ქლაბერის ნომერი, რა იცი რაში გამოგადგება.
ღამის მოხვედრილო ნაკადებში, კარადებში ჩაიხედე, ოდესღაც ბავშვობაში დაბეჭდილი - საკუთარი რეალობის მტკიცებულება რომ იპოვო. იურიდიული გამართლება შენი არსებობისა.
როცა რომიმ დანიელს უთხრა, ვბრაზობ იმ სარიტზე, თავის მოკვლა ჩემ თვალწინ, ამდენი ხალხის წინაშე რომ გადაწყვიტაო, დანიელმა უპასუხა, ძალიან თვით-ცენტრული ხარ...
ჯიმი, ამერიკული ჯარების ვეტერანი იყო - შესახედავად ასი წლის გეგონებოდა, მაგრამ ჯანს არ უჩიოდა.
ანი დიდიშვილი რუსუდან რუხაძის ახალი წიგნის შესახებ
ადრე მასაც სჯეროდა, იმისთვის ვშრომობ, რომ ერთ მშვენიერ დღეს მუშაობა აღარ დამჭირდესო...
რა განსხვავებულიც უნდა იყოს ძალადობის ეს შემთხვევები, მათ ყოველთვის აერთიანებს ერთი რამ: ბოღმა - გრძნობა, რომელიც ძალას მატებს მათ, ვინც სოციალურ სიმყიფეს გრძნობს.
ერთ-ერთს ვიცნობდი, უჯიშოს, ორ ომგამოვლილს, რომელიც ახლა ქარიან და სუსხიან ღამეებში დაეხეტება ჩემს სიზმრებში და ძილს მიტეხავს, თითოეული მასთან შეხვედრა ჩემთვის აკაემიდან ნასროლი ტყვიის მოლოდინის შიშია.
ფილოლოგი და მთარგმნელი ლევან ბერძენიშვილი საუბრობს ევრიპიდეს "4 პიესაზე".
თქვენ იქნებით დღის ლამაზმანი, არა? ხუთზე თავისუფალი იქნებით. მეგობარი მამაკაცი გელოდებათ, არა? თუ საყვარელი ქმარი?
ცდებოდა მესაია რომ ამბობდა, რევოლუცია არ გატელევიზორდებაო. რევოლუცია გატელევიზორდება!
იუკიო მიშიმა, „ნიღბის აღსარება“ წერალმა 24 წლის ასაკში დაწერა
ბორხესის ბებიას უთქვამს, რომ თუკი მოისურვებდა, შეეძლო აღარ დაბრუნებულიყო ინდიელებთან და შვილებთან ერთად თავისთან შეიფარებდა.
ალექსის ეცინებოდა. კოტიკო ჯერ ვერ მიხვდა, ეცინებოდა თუ არა.
ოფიციალური საზღვრები მოსაწყენია, მით უმეტეს, რომ აქ, ამ ადგილებში, არც არავის მოუნიშნავს ტერიტორიები
თუ ისწავლი ქარების ენას – შეგიძლია გაიგო რა ხდება იქ, საიდანაც ეს ქარები ქრიან.
მე ვნახე ქალაქი, რომელიც ბავშვებმა აიღეს თოფებით და შურდულებით. სამწუხაროდ, სულ რამდენიმე საათით, მაგრამ მაინც აიღეს
პატარა სიკვდილის დოზები ვალერიანის ექსტრაქტით. სერაფიმები გამოძახებით. ზაფხული ყოველთვის მოსაწყენი ფილმივით მთავრდება
ინგლისელი ტურისტი სვამს კითხვას: “Where is Liberty Square?” რუსი ტურისტი სვამს კითხვას: “Где находится Площадь Свободы?” ჰოლანდიელი ტურისტი სვამს კითხვას: “Where is Liberty Square?”
ფოლკნერის წიგნებში ხშირად შეხვდებით ქალებს, რომელთა შვილების მამებიც მათი ქმრები არ არიან, რომელთა შვილებიც ამ ქალების სიყვარულის შვილები არიან.
სოხუმის დაცემის იმ ავად სახსენებელ დღეს, როცა ჭურვები ლეწავდა ქალაქს, იგრძნობოდა, რომ მტრის დამშეული არმიის ჯარისკაცები კარს იყვნენ მომდგარნი და მალე შემოესეოდნენ აქაურობას
ავტორი მედეა იმერლიშვილი
იმ დროს სიკვდილს ვნატრობდი. პირდაპირი მნიშვნელობით, თავის მოკვლის სურვილი მქონდა თუნდაც უთოთი, გავარვარებული ორთქლის უთოთი.
– ერთი ნაბიჯი, მხოლოდ ერთი, – ფიქრობს ლია და საბანს შიშველ მუცელზე იფარებს.
– მოშორდით ქვაბს, – თქვა მამამ და ოთახიდან გავიდა. მე, ჩემს ძმას შევხედე. დედამ, გაზზე შემოდგმულ ქვაბში, წყლის ტემპერატურა თითით შეამოწმა და მითხრა: – ნუ ნერვიულობ, დე, ღორია!
„შავიც ყავისფერის ელფერია. და თუ კარგად დააკვირდები, თეთრიც“ - ასე იწყება.
სანკა ჟურავლიოვი მოჰყვა საოცარ ისტორიას. ქალაქში ყოფილა (მოტოციკლეტის საყიდლად) და რესტორანში შესულა, საჭმელად. შევიდა, გარდერობში ლაბადა გაიხადა, დარბაზისკენ გაემართა...
შენ ერთი უქმე დღის მოწყობაზეც კი უარს ამბობ. დაე, ეს თავისით მოხდეს. უარს ამბობ მათთვის დღესასწაულის გამართვაზე.
„ომს არ აქვს ქალის სახე“ შავ-თეთრი წიგნია წითელი ლაქებით.
მახსოვს ბოგდასაროვმა დამირეკა, ვიცი შენი მდგომარეობა, მაგრამ ჩვენი სიტუაციაც ხო იცი, მე და ილარიონის ურთიერთობაც ხო იცი, ჩვენი ძმობის ამბავი, და ძაან გაჭედილები ვართ, და ბოდიშს გიხდი...
როგორ შეიძლება ფაშიზმის და ქვიარობის გადაკვეთა?
წიგნი მეორედ მოსვლაზეა, ოღონდ, არეული ალგორითმების გამო, მეორედ მოსვლა ციფრულ სამყაროში შედგება.
ამბობენ, რომ დაბადება ერთ-ერთი ყველაზე დიდი შოკია, რომელსაც ადამიანი ცხოვრებაში განიცდის. მე კი ვფიქრობ, რომ ბევრისთვის მამის აღმოჩენის მომენტი უფრო დიდი შოკია.
მამულზე ჭმუნვა სუბუტექსის რიგში, კიტკეტი და კრკი.
ნაწყვეტი მაქს ფრიშის რომანიდან „შტილერი“.
ის ოთხი წლის წინ გაუჩინარდა, მგონი ფერისცვალების ღამეს.
სექტარიანული დაპირისპირება სულ უფრო და უფრო ემსგავსება თითიდან გამოწოვილ, გარე ძალებისგან შეთითხნილ არარას, რომელსაც დასასრული არ უჩანს.
უნდა დამეწერა მომავლის ქრონიკა, რადგან რაც მოხდა, ის ჩვენი მომავალია და უნდა მეპოვა ხალხი, რომელიც ჩასწვდა რაღაც საიდუმლოს.
თითქოს ამ სხვადასხვა კარის გახსნით, საკუთარ თავს ვაღებ და ვანიავებ წარსულის მძაღე და მივიწყებული ნაფლეთებისგან.
მარტივ რიცხვებს ფორმულა არა აქვთ, ისინი უსისტემოდ იზრდებიან.
ლაშა ბუღაძის ამ ახალ რომანში მოთხრობილია ის პერიპეტიები, რაც მისი მოთხრობის "პირველი რუსის" გამოქვეყნებას მოჰყვა.
სულ ესაა? არა, დროის მიღმა მჭვრეტელო, ჩვენ დავივიწყეთ რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანი. ფანჯარა!
ხელში ყველაფერს ის ჩაიგდებს, ვინც სხვებზე მეტს ყვირის.
უცებ მოლარეები გაშეშდნენ, კლიენტებმა ყველამ იქითვე გაიხედეს და ბანკში სიჩუმე ჩამოვარდა. ორი კაცი, შავი ნაქსოვი ნიღბებით, ლურჯ კოსტიუმებში იდგა კარებთან.
ყველაფერი ისე საზარლად სწრაფად და უბრალოდ მოხდა.
ცოტა ხნის წინ ჩემი ცხოვრება თავდაყირა დადგა.
დროის დამლაგებლები ის ხალხია, გამუდმებით რომ ხვეტენ იმას, რაც დაკარგული და გაფლანგულია.
როცა სერიოგას თავისი ყოფილი ცოლი აგონდებოდა, ყოველთვის ეს სურათი უდგებოდა თვალწინ – გაფრენა, და ეცინებოდა და ტკიოდა.
როცა მწერალი პერსონაჟის პირით საუბრობს.
დიდი რიგი იდგა. იმდენად დიდი, რომ ვერ დაინახავდი სად სრულდებოდა. „ხორცი რიგდება“, – ეუბნებოდა თავსაფრიანი ქალი დაინტერესებულ მამაკაცს.
მთელ სახლში განგაშის ზარი რეკავდა. ეს შფოთვის, საფრთხის მოლოდინის მაუწყებელი ზარი იყო.
მარიო ვარგას ლიოსას ახალი რომანი "ფრთხილი გმირი" შარშან გამოიცა. შარშანვე გამოვიდა მისი ესეების კრებული "ჩანაწერები კულტურის სიკვდილზე".
ალეპოში ცხოვრობთ? ‒ მისგან უეჭველად ასეთ პასუხს ველოდი: „არა, არა, რას ბრძანებთ, შიგ ხომ არ გაქვთ?! ახლა იქ ცხოვრება შეუძლებელია!“ მაგრამ ნურას უკაცრავად.
მე არ ვარ სავარძელში ჩაფლული ჰომერულად მოხარხარე ღმერთი, მე ვარ გრეგორ ზამზა – კაცი, რომელიც დაცოცავს და ბრჭყვიალა ნაკვალევს ტოვებს.
საოცარი რამ არის გეოგრაფიული რუკა; აღმოვაჩინე, რომ, ადამიანის ყველა ქმნილებასავით, ისიც ცვლილებებისკენ არის მიდრეკილი
მან მუჰამად ბენ აბესისგან დაპირება მიიღო: თუ აბესი საპრეზიდენტო არჩევნებში გაიმარჯვებდა, ბაირუ პრემიერ-მინისტრის პოსტს ჩაიბარებდა.
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
ელ.ფოსტა ან პაროლი არასწორია
გთხოვთ ჩაწეროთ დადასტურების კოდი, რომელიც გამოიგზავნა თქვენს ელ-პოსტის მისამართზე :
უკაცრავად დაფიქსირდა შეცდომა
კოდი გაიგზავნა წარმატებით. გთხოვთ შეამოწმოთ "სპამ" ფოლდერი.
დარჩენილი რაოდენობა: