მგლები | ვასილი შუკშინი
კვირადღეს, დილით ადრე, ივან დეგტიარევთან მოვიდა მისი სიმამრი, ნაუმ კრეჩეტოვი, ჯერ კიდევ ჭარმაგი, მარჯვე კაცი, ეშმაკი და მომხიბვლელი. ივანს სიმამრი არ უყვარდა. ნაუმს ქალიშვილი ეცოდებოდა და სიძეს იტანდა.
– გძინავს? – მკვირცხლად ალაპარაკდა ნაუმი. – ასე მეორედ მოსვლასაც ვერ გაიგებ. გამარჯობა.
– მაინცდამაინც არც მინდა. არ მივისწრაფვი.
– სულ ტყუილად. აბა, ადექი... წავიდეთ, შეშა მოვიტანოთ. ბრიგადირმა ორი გზობა მომცა. რა თქმა უნდა, ლამაზი თვალებისთვის არ მოუცია, მაგრამ რაც არის, ეშმაკსაც წაუღია – შეშა საჭირო რამეა.
ივანი ერთხანს კიდევ იწვა, ფიქრობდა... მერე ჩაცმა დაიწყო.
– აი, რატომ მიდის ახალგაზრდობა ქალაქში? – ალაპარაკდა ივანი. – იმიტომაც მიდის, რომ იქ შენს ნორმას წაიმუშავებ, მერე მიდი და ისეირნე. კაცს აცლიან დასვენებას. აქ კი დაწყევლილივით ხარ: არც დღე გაქვს, არც ღამე. არც კვირადღე.
– აბა, უშეშოდ ვისხდეთ? – იკითხა ნიურამ, ივანის ცოლმა. – ცხენიც მოუყვანეს და ეს კიდევ უკმაყოფილოა.
– მე გამიგონია, რომ ქალაქშიც მუშაობაა საჭირო, – შენიშნა
