მეხსიერება და პეიზაჟი #2 (დასასრული)

ნაწილი პირველი

პარასკევი 

საოცარი რამ არის გეოგრაფიული რუკა; აღმოვაჩინე, რომ, ადამიანის ყველა ქმნილებასავით, ისიც ცვლილებებისკენ არის მიდრეკილი: სადაც გუშინ ქალაქი იყო, დღეს აღარაფერია. აქ გუშინ ზღვა იყო, ხვალ კი აღარ იქნება. ოკეანის სანაპიროს ადგილას შიშის მომგვრელი ტალღები ტლაშუნობენ. ამ აზრს თუ გავყვებით, უბრალო ფორმულას მივიღებთ: უცვლელი არაფერი დარჩება. ან, როგორც ეკლეზიასტე ამბობს: „ყველაფერი ერთისკენ მიემართება: მტვრისგან ქმნილი მტვრად იქცევა“. ამნაირი ცვლილებები გველის: მიწა მიწად მიიქცევა. მაგრამ ჯერჯერობით ეს მე არ მეხება, ცოცხალი ვარ და ჯანმრთელი, დეკემბრის ამ უმზეო დღეს ვცდილობ, აზრები, რომლებიც ჩემს თავში ჩნდება, რვეულში ჩავიწერო. რადგან მომავალში მეც მიწად უნდა ვიქცე, სულ პატარა რამის დაკარგვისაც კი მეშინია. ახლა ბრუკლინის რაიონში – რედ ჰუკში, ვან ბრანტის ქუჩაზე მდებარე ხის ფარდულში ვზივარ, სადაც ყველა მხრიდან ქარი უბერავს, და ქაღალდის ჭიქიდან ყავას ვსვამ. სასმელი თითებს მითბობს.