მეხსიერება და პეიზაჟი #1

ორშაბათი

მეტრო Church Avenue-ს ღია პლატფორმაზე ვდგავარ და შოდერლო დე ლაკლოს „სახიფათო კავშირებს“ ვკითხულობ, ტექსტში გაჭირვებით მივიკვლევ გზას. რომანი არ არის ძნელად წასაკითხი, მაგრამ ბრუკლინის ცივ და ნაცრისფერ დილას სულ არ უხდება. მარკიზა დე მერტეის წერილს ვკითხულობ, ვიკონტ დე ვალმონისადმი გაგზავნილ მეხუთე წერილს – „იცით, ვიკონტო, რომ თქვენი წერილი მეტისმეტად კადნიერია და ნუ გაგაკვირვებთ ჩემი აღშფოთება! მაგრამ დავრწმუნდი, რომ თავდავიწყებამ წაგიღოთ. ამან ჩემი რისხვისაგან გიხსნათ. როგორც სულგრძელი და გულისხმიერი მეგობარი, გულში არ ვიტოვებ წყენას, რადგან გამუდმებით იმ საშიშროებაზე ვფიქრობ, რომელიც თქვენ გემუქრებათ...“. როცა ვცდილობდი, გავრკვეულიყავი, რა ჰქონდა მხედველობაში მარკიზას, ერთ მწვანე ყურსასმენებიან ახალგაზრდას მოვკარი თვალი, რომელმაც მოულოდნელად ყვირილი მორთო და ყველა მას მიაშტერდა. ხალხმა არ იცოდა, როგორ მოქცეულიყო. ნიუ იორკელებს ძალიან ეშინიათ ვაგონში შეშლილთან ერთად მოხვედრისა. ქარი ფანტავდა სიტყვებს: „მე გადავწყვიტე, დღეს ბედნიერი ვიყო, ბედნიერი! არავის ხელს არ შ