ენიკი ბენიკი | ლადო ფოჩხუა

შესავალი

1.

სამხედრო ხომალდის გემბანზე, რომელსაც 1993 წლის 27 სექტემბერს დაცემული სოხუმის მცხოვრებნი უნდა გადაერჩინა, მივხვდი, რომ შესაძლებელია სამყარო ერთ წამში, თვალის დახამხამებაში გაქრეს. ხავერდოვანი სეზონი ჯოჯოხეთში დადგა. ჩვენ ომი წავაგეთ. შორიდან საარტილერიო ქვემეხების გრიალი აღწევდა. თვალს არ ვაშორებდი ქალაქის კონტურს, რომელსაც სამუდამოდ ვეთხოვებოდი. ვიცოდი, რომ ყველაფერი, ყველაფერი ახლობელი, ჩემი ბავშვობიდან წამოყოლილი – კილო, მანერები, ტრადიციები – ისე გაქრება, თითქოს მიწამ უყო პირიო. არ მეშინოდა. ჩემი ცხოვრების უმთავრეს წუთებში მინდოდა, სანაპირო, ეს პეიზაჟი სამარადისოდ დამემახსოვრებინა, სამუდამოდ, რომ ვერასდროს ვერაფერს წაეშალა.

წინ ტანჯვის, ხეტიალის, სასოწარკვეთის წლები მელოდა. ახალგაზრდობი