გახსენით მობილურ აპლიკაციაში
რადიკალური სამოქალაქო მორჩილება, ანუ პროტესტი აფხაზურად
ვაწვალებ მეხსიერებას და ვკრეფ აფხაზეთის ყველა ხსენებას.
ანუ სიმონიდეს მეხსიერების სასახლეები
ტექსტი ეფუძნება დიანა ჩაჩუას ოჯახის აფხაზეთიდან წამოსვლის ისტორიას
როგორი იყო და როგორია ახლა საოკუპაციო ხაზთან მდებარე სოფელი?
მაგული ოქროპირიძე, 56 წლის, სოფელი ერგნეთი.
და ასე გახდა მამაჩემი ანგელოზების პოლკის ოცმეთაური.
ისრაელის სასარგებლოდ არა მხოლოდ პალესტინელი ხალხის, არამედ მთელი არაბული სამყაროს დემონიზებას ცდილობენ და ისე წარმოაჩენენ საკითხს, თითქოს, პალესტინაა თეოკრატიული და მჩაგვრელი სისტემის ერთადერთი სახე.
ექსპოზიცია აერთიანებს ასობით ადამიანის გამოცდილებებს, ხედვებს, ფიქრებსა და ემოციებს - ეს სივრცე კონფლიქტით გაყოფილი ორი საზოგადოების ვირტუალური შეხვედრის ადგილია.
54 წლის ქალი, სოფელი ბესლეთიდან
თემური, 63 წლის, მეომარი სოხუმიდან
როგორც და-ძმანი ისე ვიყავით ჩვენ და აფხაზები.
არ ვარსებობ აფხაზეთის გარეშე.
ჩემი მოტაცებაც უნდოდათ 15 წლის რო ვიყავი, მარა დედაჩემი აფხაზი როა და მამაჩემსაც ბევრი იცნობს, მაგის გამო გადავრჩი.
ელემენტარული, ბიჭი რო მაინც არ შეგეხოს, ეგ ხო მაინც შეიძლება.
ჰამიდა გიასბაილისა და ჰერმინე ვირაბიანის დიალოგი
სახელები რესპოდენტების თხოვნით შეცვლილია.
დასავლეთის მორალური დილემა
აფხაზეთში გადმოსახლება უფრო პოლიტიკური მიზნით მოხდა.
შენ სასწაულით გადარჩი და ისევ იბრძოდი, ვერ იჯერებდი, რომ ცოცხალი ხარ.
ბოლო ომი რო იყო, ჩემი შვილი წამოვიდა ავტობუსით. გზაზე გააჩერეს. ამოვიდნენ ქართველები ავტომატებით და დაძარცვეს ეს გამოქცეული ხალხი. ოქრო თუ ფული, სუ წაართვეს. საქართველოს უჭირსო, ასე უთქვიათ.
ღაზას პალესტინელებმა დაადასტურეს, რომ მზად არიან გადაიხადონ ნებისმიერი საფასური წამიერი თავისუფლებისთვის. რაიმე იმედი არსებობს მათთვის? არა. ისწავლის ისრაელი თავის შეცდომებზე? არა.
მეორე მსოფლიო ომის რიცხვები და მათი მანიპულაციებიც დაუდგენელი დისკუსიაა და სანამ ეს თემა იქნება პოლიტიკური დღის წესრიგის ნაწილი, მანამდე ამ რიცხვებს დადგენა არ უწერიათ.
ომი რომ დაიწყო, გუდაუთაში ვიყავი, ჩემი მშობლების სახლში. მამა გარდამეცვალა. 14 აგვისტოს ომი დაიწყო, 15-ში შიშის ქვეშ გადავიხადეთ ორმოცი. 23 წლის გოგო ვიყავი.
ერთი აკარდეონი მქონდა ნაყიდი ბავშვისთვის და გზაში ისიც მომპარეს. თუ ვინმეს რამე მოჰქონდა, ყველაფერი იცოდნენ. მარტო სურათები წამოვიღე, მამაჩემისა და ჩემი ძმის.
კი იყო ომამდე საუბრები, მაგრამ არ გვჯეროდა, რომ სოხუმს აიღებდნენ და ომი დაიწყებოდა.
სულ იქ არის ჩემი ახალგაზრდობა. ადგილი იყო იმისთანა, რა უნდა თქვა, რას უნდა შეადარო. იქაური სიცოცხლე სუ სხვა სიცოცხლე იყო.
მე ბავშვობიდან მახსოვს სამშობლოს სიყვარული და ამიტომ წავედი ომში. მაგრამ საიდუმლო უნდა გითხრა, გულში ღმერთს ვთხოვდი კაცი არ მომაკვლევინო...
მარიუპოლის საკრებულოს წევრი, ოლგა პიკულა
აგვისტოს ომგამოვლილი ადამიანების ფოტოამბავი
საუბარი ბექა ქურხულთან – უკრაინული ჩანაწერები
ბატონოჩემო პრეზიდენტო, თქვენ ბრძანება გაეცით მეტად არაკაცური.
და შენ ომამდე პოეტი იყავი? - მეკითხება - კი, და ომშიც და მის შემდეგაც ვიქნები პოეტი.
გიორგი შენგელიას ფოტოები სატვირთო გემიდან Drujba
ხვალ რომ პუტინი აღარ იყოს, ეს სტრუქტურული პრობლემები ქვეყანაში მაინც დარჩება. დარჩება ტოტალიტარული სისტემაც, ვინაიდან ის მილიონობით ადამიანისგან შედგება.
ჩემზე დიდ გავლენას ახდენს თბილისი, ქართული კულტურული სივრცე და რუსეთის მიმართ არსებული ადგილობრივი დისკუსიები.
საუბრები უკრაინის მოქალაქეებთან ჩაწერილია 2022 წლის აპრილსა და მაისში.
მსოფლიოს აღარ სჭირდება დარწმუნება, რომ უკრაინაში ნამდვილად ომია... რომ საკუთარი სახლებიდან აყრილი შეშინებული ოჯახები თითო გასაშლელ საწოლზეც ეტევიან, ზოგჯერ მთელი ბარგითაც კი, რომელიც გამოიყოლეს.
ვლადიმერ პუტინის პოლიტიკა წარსულით ცდილობს მომავლის შექმნას. „მომავალი წარსული” ყველაზე უკეთ შეეფერება მის ხედვას. ხაიამის შეგონება, „წარსულ სიცოცხლეს ვერ აღიდგენ,
როსტოვი გახდა ნაცრისფერი, ნისლიანი, სუპერკრიმინალური ქალაქი ‒ ნული პერსპექტივით. მახსოვს, როგორ მორიგეობდნენ ჩემი მშობლები ღამღამობით ‒ სამ საათზე დგებოდნენ და სახლის გარშემო პატრულირებდნენ.
გეოპოლიტიკური რედუქცია განკერძოებული და უაზრო ფაქტებით რაციონალიზაციას უკეთებს ომს, რომელიც შესაძლოა, არც მომხდარიყო. აქ მსხვერპლი ჭადრაკის უსახურ ფიგურას ჰგავს და განწირულია.
გამიგონია, როცა კი გტკივა, რომ არ გაგიჟდე, გონებას უნდა ჩამოფხიკო ყოველი განცდა
პანდემიას და ომს საკმაოდ ბევრი საერთო აქვთ. ორივე ყოველდღიური ცხოვრების წესისაგან გადახრას გულისხმობს და ახალი წესებისა და ნორმებისადმი დამორჩილებას ითხოვს
ეს უკანასკნელი ომი მასობრივი განადგურებისაკენ მიმართული ომია, ისეთივე, როგორიც გროზნოში, საქართველოში, შემდეგ ალეპოში.
რუსეთ-უკრაინის ომის შემდეგ მსოფლიოში მიგრაციული ნაკადების ტალღა შეიცვალა. 2022 წლის მარტში 5-ჯერ მეტი რუსი, 3-ჯერ მეტი უკრაინელი და 16-ჯერ მეტი ბელორუსელი ჩამოვიდა.
ადრე ხერსონის ქალაქები პატარა და უპერსპექტივო პროვინციად გვეჩვენებოდა, მაგრამ ახლა ძალიან გვინდა უკან დაბრუნება.
კონფლიქტოლოგი პაატა ზაქარეიშვილი ინტერვიუში გვიყვება, როგორ შეცვალა რუსეთ-უკრაინის ომმა რუსული იმპერიალიზმის ისტორია და რა გავლენა ექნება ამ ომს კავკასიის რეგიონზე.
ხვალ რომ საქართველო ევროკავშირის წევრი ქვეყანა გახდეს, ამისთვის ის მზად არ არის, ბუნებრივია. მაგრამ კანდიდატის სტატუსის მინიჭება - პირობებით შეიძლება.
ლინორ გორალიკის ჩანაწერები თბილისში მყოფი თუ მერე ჩამოსული რუსების მოყოლილ ამბებს ასახავს.
სერჰი ჟადანი ერთ-ერთი ყველაზე პოპულარული უკრაინელი მწერალი და ამავე დროს საზოგადოებრივად აქტიური ფიგურაა.
მაროდიორობას კიდევ ერთი თვისება გააჩნია. ხშირ შემთხვევაში ის ყოველგვარი საღი აზრისგან არის დაცლილი - მიაქვთ ძველი ტელეფონები, ქალის მეორადი ტანსაცმელი, ტაფები, ქვაბები, უნიტაზებიც კი.
N-ს და მის ქმარს და ოთხი სხვადასხვა ბინის მეპატრონემ უთხრა უარი - ყველაფერი კარგად მიდიოდა, სანამ რუსული პასპორტი არ დაინახეს - რუსები თბილისში
„თბილისი პიტერს გავს - ამბობს N., - მთელი ეს მილევადი სილამაზე, მჩქეფარე კულტურული ცხოვრება, რომელიც გვერდით ჩაგივლის და მოსკოველები დიდად არ უყვართ” - რუსები თბილისში
"ომის დაწყების შესახებ ინფორმაცია ჩემამდე ხმოვანი შეტყობინებით მოვიდა. პირველად იყო ხმა, ვიზუალიზაცია მოგვიანებით მოხდა".
ქართველი ავსულები ქალაქებში განსხვავებულობის თანამედროვე აჩრდილები არიან. ისინი ურბანული დასახლებების მუდმივი მკვიდრნი ხდებიან"...
21 წლის უკრაინელი მოცეკვავე ოლგა ვიდიშევა საქართველოში ომის დაწყებამდე ერთი დღით ადრე ჩამოვიდა.
ახლა იმდენად დიდი მნიშვნელობის რამ ხდება, რომ თითოეული ქვეყანა უნდა იყოს მზად, გაიღოს მსხვერპლი.
ჩვენს მხარეში ცხოვრებას სრულ იმედგაცრუებამდე მიეყვანა. ან იქნებ იმას გულისხმობდა, რომ სამყაროს სიბნელეში არც არასდროს გაირჩეოდა რამე?
რუსი ხელოვანი ალისა იოფფე მარტის დასაწყისში გამოიქცა მოსკოვიდან.
სულ რაღაც ერთი თვე საკმარისი აღმოჩნდა იმისათვის, რომ უკრაინელ პოეტებს მიმდინარე ომის ემოციური სურათები დაეხატათ... ნახეთ, ოთხი ავტორის შეგრძნებები, რეაქციები - სარკაზმიდან ტრაგიზმამდე...
რომან პოდენეჟნი კიევიდან რუსეთ-უკრაინის ომამდე თბილისში რამდენიმე დღით ადრე ჩამოვიდა. უკან დაბრუნება ვეღარ შეძლო. მისი ოჯახი კიევშია.
უკრაინის მართლმადიდებელმა ეკლესიამ 2019 წელს ავტოკეფალიის აღიარების ტომოსი მიიღო.
"რუსეთი რევანშისტული სახელმწიფოა, რომელიც უკანასკნელი 22 წლის განმავლობაში ცდილობდა თავისი ინტერესების გაძლიერებას"...
მისი შემოქმედების ნაივური სტილი მას საშუალებას აძლევდა შეექმნა იდუმალი, მზაკვრულად მაკაბური ხელოვნება, რომელსაც უფრო მეტი საერთო ჰქონდა სიურეალიზმთან, ვიდრე სოციალისტურ რეალიზმთან.
გამოგვიცხადა სახლში წამიყვანეთო, ოჩამჩირეში. ბებიაჩემს ნელ-ნელა ავიწყდება სადაა.
შიმშილზე უფრო ძლიერი შემოქმედებითი შიმშილი იყო ჩემთვის, უსიყვარულობა და ურთიერთობების ნაკლებობა.
ადგილობრივი მკვლევრები ბოლო შვიდი თვის მანძილზე სწავლობდნენ რა არის ყოველდღიური მშვიდობა.
"უკრაინის ტერიტორიაზე, იუნესკო გამოდის მოწოდებით დაიცვან მსოფლიო მემკვიდრეობის ძეგლები"...
"შეწყვიტეთ პიკეტირება! შევწყვიტო პოეტირება? - სახტად დავრჩი, - და რატომ"?
პუტინის ხელისუფლება ორ რამეზე დგას, ერთი, ნაკლებად მნიშვნელოვანი, მაგრამ მაინც გადამწყვეტი - პროპაგანდაა.
ქვეყნების გადაკეთება კი არ უნდა ვცადოთ, უნდა მოვუსმინოთ, რა მისწრაფებები აქვთ- ტიმოთი ბლაუველტი უკრაინა რუსეთის ომზე.
ეს შენობა დღეს განადგურდა. არიან დაღუპულები, დაჭრილები, განსაკუთრებით აუტანელია დაღუპულთა შესახებ ამბები.
ინტერვიუ დევიდ კრამერთან, აშშ-ის სახელმწიფო მდივნის ყოფილ თანაშემწესთან დემოკრატიის, ადამიანის უფლებებისა და შრომის საკითხებში
აბრევიატურის უამრავი ინტერპრეტაციიდან, რაც ოდესმე მსმენია, ყველაზე ორიგინალური ეს იყო: D&G – „დევნილები გალიდან“.
რუსეთ-უკრაინის ომის დაწყების შემდეგ სოლიდარობის აქციებმა მთელი საქართველო მოიცვა.
თუ რამე ვიცი, ომი ვიცი. ყველა ჩემს ინკარნაციას შორის – მამაც ვარ, ქმარიც ვარ, მწერალიც გავხდი, ხატვით ხომ სულ ვხატავ – ყველაზე უკეთ ვიცი, ომში როგორ გადავრჩე.
ფრაგმენტები შეგროვებულია გორში, ახალგორში, ზუგდიდსა და თბილისში ჩატარებული ფოკუსჯგუფების დროს
დიალოგში მონაწილეობენ: თორნიკე მეტრეველი და ულრიხ შმიდი - შვეიცარიის სტ. გალენის უნივერსიტეტის პროფესორი.
ჩემი ქალაქი ახლა ასე გამოიყურება. ჩემი საყვარელი, ლამაზი, მწვანე და აყვავებული ხარკოვი.
დიალოგში მონაწილეობენ არქიმანდრიტი კირილე ჰოვორუნი და თორნიკე მეტრეველი - რელიგიის სოციოლოგი
დილის 5 საათისკენ გვეღვიძება. ტელეგრამით გვირეკავს მეგობარი: დაიწყო!
შოთა იათაშვილის მიერ შერჩეული და ნათარგმნი ეს კომპილაცია ომის მოვლენებს, გამოცდილებას, გაუცხოების და დაკარგვის თემებს ეხება.
ზელენსკის და უკრაინული საზოგადოების პოზიციები ემთხვეოდა. ხალხს არ უნდოდა ომი, ხალხი არ იყო მზად ომისთვის, ხალხს ომზე ფიქრიც კი არ უნდოდა.
ომის დროს საკვები თან თავის მოტყუებაა, რომ იმ რამდენიმე წამის მანძილზე, სანამ ცხელ წვნიანს ვხვრეპ, ჭურვი არ ჩამოვარდება.
ჩემთვის რუსეთ-უკრაინის ომი 2014 წელს დაიწყო. ამ რვა წლის განმავლობაში ხან დიპლომატიური ომი გვქონდა, ხან სამხედრო, ხან ეკონომიკური ან თუნდაც ფსიქოლოგიური
ალექსანდრ სშჩელუსჩენკო, კიევში გალერეა „ცეხის“ მფლობელი და დირექტორი
როდის შეიძლება სახლი დროებით მისამართად გადაიქცეს? როგორ იცვლება ყოველი დილა მას შემდეგ, რაც მოპირდაპირე გორიდან სამხედრო წვრთნების უცხო ხმაური ისმის?
კობალაძეების ოჯახმა ცხინვალი 1991 წლის ომის დროს დატოვა. იქ დარჩა მათი დიდი სახლიც. ვიდეოში თამარ და ლენა კობალაძე დამწვარი სახლის რეკონსტრუქციას იწყებენ.
ეს დაულაგებელი ფრაგმენტები ბავშვებთან და ახალგაზრდებთან საუბრების ჩანაწერებია წეროვნის დევნილთა დასახლებიდან.
„მეხსიერების გაცოცხლება“ – ეს სახელი აერთიანებს ანა ძიაპშიპას, მანო სვანიძის და ნათია შარმიაშვილის ვიდეოპროექტებს, რომლის ჩვენება ინდიგომ 31 ივლისს გამართა
Хъуыды йæ кæнын, 6-æм августы æз бадтæн кафе «Фарн»-ы, горæты центры. Чи йæ зыдта, дыууæ боны фæстæ уыцы кафейыл авиабомба æрхаудзæн?
Мæ царды фыццаг хатт тас бавзæрстон, фондз азы мыл куы цыд, уæд. Уый уыд 1989 азы 23 ноябры изæры. Уыцы бон Хуссар Ирыстоны æппæт цæрджытæн ссис мысынады бон.
პალესტინა-ისრაელის დაუსრულებელ კონფლიქტზე
„შინდისი“ ერთადერთი ხელოვნების ნაწარმოებია, რომელიც შინდისის ამბავს ასახავს.
აფხაზური არტილერია დღეში რამდენჯერმე ბომბავდა ქალაქს ნაღმსატყორცნებით და ჰაუბიცებით. სოხუმი განადგურებული იყო
"სიტყვა ომის დაწყება ნახსენები არ არის აქაც, მაგრამ აღწერილია სურათი ქართული მხარის მიერ საარტილერიო ცეცხლის გახსნის შემდეგ, ამას პასუხობს რუსეთი".
შიშით ხმას ვინ ამოიღებდა?! არაფორმალის წინ ვინ წავიდოდა?! ის როგორც ოსს მოკლავდა, ისე მიგაყოლებდა შენც და ეგ იქნებოდა.
ფოტოგრაფი ჰაკობ მანუკიანი ქელბაჯარში გატარებულ დღეს იხსენებს.
მე სოფელი ოტრევიდან ვარ. 90-იანების დასაწყისში უკვე ცხინვალში ვცხოვრობდი.
ბავშვობა სულ ომში და ფრონტში გავიარეთ.
"ეს სიძულვილი სადღაც უნდა დამთავრდეს".
არ ვიცი რა იქნება მომავალში. ისევ რევოლუცია გვექნება, სამოქალაქო ომი, თუ მშვიდობიანად წავა ფაშინიანი.
მე საბჭოთა კავშირის დაშლის წინააღმდეგი ვიყავი. საშიში იყო. ის, რაც 1920 წელს მოხდა, ჯერ კიდევ ახსოვდა ხალხს.
ჩვენთან ომი 23 ნოემბერს დაიწყო, 1989 წელს. აქ მიტინგის ჩატარება უნდოდათ, სოფლებში იმდენი ხალხი ჩამოვიდა, ბევრი იყო სვანეთიდან. მე მაშინ ქურთაში ვიყავი.
ქალაქში დაიწყო შეიარაღებული შეტაკებები. იყო მკვლელობები. ცხინვალში კომენდანტის საათი გამოაცხადეს. მაგრამ ეს კომენდანტის საათი მარტო ქალაქში მოქმედებდა.
არეულობა რომ დაიწყო, დეიდაჩემი ადგა, შვილიშვილები, პატარები ყველანი წაიყვანა და ვლადიკავკაზში გაიქცა.
"პოსტსაბჭოთა ხალხის ფსიქოტიპი რომ შენი შენია და მისი ნებისმიერი გაზიარება შენს კრახს იწვევს, ამიტომ საჭიროა მაქსიმალურად დაიცვა შენი, ნებისმიერი ხერხებით".
ომი რომ დაიწყო, პირველად 5 აგვისტოს გავაცნობიერე. მეგობართან, ეზოში ვიდექით.
რამდენჯერმე გამოგვიყვანეს, ვითომ სადღაც მივყავდით. მე სულ ვფიქრობდი, ალბათ სიკვდილით გვსჯიან-მეთქი.
ჩვენ არავის ვერჩით, ოსებთან დავიბადეთ, ოსებთან გავიზარდეთო, ვამბობდით და მართალიც იყო, მანამდე ძაან კარგად ვიყავით ერთმანეთთან.
დილას, 8 აგვისტოს, მთელი ღამის სროლის მერე, მეზობლებთან გავიქეცი, რომ მენახა როგორ არიან.
ომს აღარ ვიხსენებთ ხოლმე. ჯერ ყველას ყველაფერი კარგად ახსოვს
ზალინა და მისი დედა სახლის კარებთანვე დაიღუპნენ
2008 წლის ომიდან 12 წელი გავიდა
იტალიისკენ წამოსასვლელი გზა უფრო მტკივნეული იყო, ვიდრე აფხაზეთიდან გამოქცევა.
ჩვენ ომი წავაგეთ. შორიდან საარტილერიო ქვემეხების გრიალი აღწევდა.
108-ე დღეა ახალგორში გზა ჩაიკეტა ყველასთვის, ვინც 2008 წლის ომის შემდეგ იქ დარჩა საცხოვრებლად.
ბოტლიხის სამთო-სასროლო ბრიგადის ინსპექტირების დროს პუტინი კატეგორიულად ითხოვს მუშაკის უღელტეხილზე გამავალი გზის მშენებლობის სასწრაფო დამთავრებას და აცხადებს: „ეს კიდევ ერთი დერეფანი იქნება საქართველოში“.
სოხუმის დაცემის იმ ავად სახსენებელ დღეს, როცა ჭურვები ლეწავდა ქალაქს, იგრძნობოდა, რომ მტრის დამშეული არმიის ჯარისკაცები კარს იყვნენ მომდგარნი და მალე შემოესეოდნენ აქაურობას
რა არის ჩვენთვის ოკუპირებული ტერიტორია? ვინ არიან საოკუპაციო ხაზს მიღმა დარჩენილი ადამიანები?
სულ მინდოდა მეთქვა, რომ ბავშვობიდან მძულს ბორში. ტოლმაც. და ვარენიკებიც.
საჰაერო განგაშის სიგნალმა გზატკეცილზე გასვლისას მოგვისწრო.
„ნუ გეშინიათ მათი, რომელნიც ჰკლავენ ხორცს, რამეთუ არ ძალუძთ სულის მოკვლა“.
ერაყელები, ნახეთ, ერაყელები!
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
ელ.ფოსტა ან პაროლი არასწორია
გთხოვთ ჩაწეროთ დადასტურების კოდი, რომელიც გამოიგზავნა თქვენს ელ-პოსტის მისამართზე :
უკაცრავად დაფიქსირდა შეცდომა
კოდი გაიგზავნა წარმატებით. გთხოვთ შეამოწმოთ "სპამ" ფოლდერი.
დარჩენილი რაოდენობა: