ენიკი ბენიკი - ლადო ფოჩხუა | ანა კორძაია-სამადაშვილი

ნაწყვეტი ლადო ფოჩხუას წიგნიადნ "ენიკი ბენიკი" კითხულობს ანა კორძაია-სამადაშვილი

– ბომბავენ, – თქვა გაყინული სამზარეულოდან ოთახში შემოსულმა დედამ.
– აქ არ ისვრიან. ალბათ სადგურ „ბარათაშვილს” ბომბავენ, ვუპასუხე.

აფხაზური არტილერია დღეში რამდენჯერმე ბომბავდა ქალაქს ნაღმსატყორცნებით და ჰაუბიცებით.

სოხუმი განადგურებული იყო. მოროდიორებისგან დასაცავად აეჭედათ მაღაზიების ფანჯრები, ტანკების მუხლუხებით სულ მთლად „გადაეხნა“ ასფალტი. აქა-იქ დაყიალობდნენ „სახსაბჭოს” გვარდიელები, ზურგზე

კალაშნიკოვებით” – იმ დღეებში სხვა არაფერი ხდებოდა სოხუმში.

– უნდა აღვნიშნოთ ახალი წელი? – ვკითხე დედაჩემს.
– ვცადოთ, – მიპასუხა დედამ.

საღამოს ტციომ შემოიარა. ტციო, ბუდისტი, სტოიკოსი და მხატვარი, ომს დროებით შეფერხებად მიიჩნევდა. ისევ ძველებურად ცხოვრობდა, ყურადღებას არ აქცევდა წვერმოშვებულ გვარდიელებს, ჭურვებსა და ყუმბარებს, არც შიმშილს.

„ადრე თუ გვიან ეს კოშმარი დასრულდება“, – იმეორებდა მანტრასავით. ომს მოუმზადებელი შეხვდა და უბედურებისა და მარტოობისგან თავის დასახსნელად ხშირად მოდიოდა ჩვენთან. მე ვიცოდი, რომ ტციოს მეგობრობა დროებითი იყო.

„ომი დამთავრდება და ტციოც გაქრება“, – ამბობდა დედა.
რომ ვუთხარი, ახალი წლის აღნიშვნას ვაპირებთ-მეთქი, ტციომ გაიღიმა.
– მაგრამ რა გვაქვს, საჭმელი რით მოვამზადოთ? – იმწუთშივე

დაამატა დედაჩემმა.

– მიდიები დავიჭიროთ ზღვაში.
– მიდიები? – კითხვა გავუმეორე.
– კი, მიდიები! – მიპასუხა ტციომ, – წყნარი ადგილი შევარჩიოთ, მაგალითად, იახტკლუბის მისადგომი, ნახევარ საათში დავბრუნდებით.

ბევრი აღარ გვიფიქრია, წავედით იახტკლუბში. ქალაქი ცარიელი იყო. მისადგომზე თოლიები ისხდნენ. კაციშვილი არ ჭაჭანებდა, ჩქამიც არ ისმოდა. შეუძლებელი იყო ამისი ატანა.

– პირველი ვინ შევა? – ვეკითხები.
– შენ, – მპასუხობს.
– მე რატომ?
– რა მნიშვნელობა აქვს?

გაყინულ წყალში ჩავყვინთე და დანით შევუდექი მიდიების ფხეკას დაჟანგული რკინის სვეტებიდან, რომლებსაც ძველი მისადგომი ეჭირა.

რამდენიმე ცალი ხელისგულზე შევაგროვე და მუხლებზე მდგომ ტციოს მივაწოდე, მან კი პოლიეთილენის პარკში ჩააწყო და ათი წუთის შემდეგ ჩემი ადგილი დაიკავა.

„რა აბსურდია ეს ყველაფერი, – ვამბობდი გულში, როცა ვაკვირდებოდი, ტციო რა მოხერხებულად აგროვებდა მიდიებს, – აბსურდია ეს დაცარიელებული ქალაქი. ეს თოლიები. ეს ცივი დეკემბერი, ახალი წელი და მელოტი ტციო. ცურვა აქ ვისწავლე. ცხოვრება კი თვალსა და ხელს შუა გაგვისხლტა”.

შინ რომ დავბრუნდით, ნანადირევი სამზარეულოში შევიტანეთ. მეთვრამეტე საუკუნის ჰოლანდიელი მხატვრების ტილოებზე რომ გინახავთ, ისეთი პრიალა შავი მიდიებით ავავსეთ ქვაბი, გვქონდა ცოტაოდენი ფქვილი, ალბათ ერთ კილოგრამამდე ბრინჯი, რომელიც ცისფერ ლანგარზე ეყარა, ძალიან ცოტა მზესუმზირის ზეთი ძველ ბოთლში, მარილი, პილპილი და ორიც ლიმონი. ვუყურებდი მოღიმარ დედას, მოუსვენარ ტციოს და არ მჯეროდა, რაც ჩვენს თავს ხდებოდა. „ალბათ, მესიზმრება“, – გამიელვა თავში.

ეს ისაა, ლხინს რომ აწყობ ჟამიანობის დროს და მაინც ვერ ირგებ!” ფლავი მზად რომ იყო, გალეული სანთელი მაგიდის შუაში დავამაგრე და მის მოციმციმე შუქზე სუფრას შემოვუსხედით. ტციომ თვალები დახუჭა და რწევა-რწევით დაიწყო „ალმასის სუტრის” ნაწყვეტის კითხვა, ხმა უთრთოდა, ოთახში ისმოდა: უზესთაესო სამყაროში... რომელიც სიკეთით იფარავ ყოველ ბოდჰისატვს, როგორ უნდა მყოფობდნენ ზნეკეთილი ძენი და ასულნი, როგორ დაეუფლონ ისინი თავიანთ გონებას?“

„ჩვენს პლანეტაზე ბუდას მილიონობით მიმდევარი ცხოვრობს, - გავიფიქრე ჩემთვის, – ეს სხვა კულტურაა, სხვა ცხოვრება. თავისი სიხარულით. თავისი კოშმარებით. სხვა გეოგრაფია და ამ ყვე­ლაფრის ცენტრში ბუდაა. ლოტოსზე დავანებული განძი“. მომეჩვენა, რომ ვიცოდი, რაც იქნებოდა მო­მავალში.

„მე გადავრჩები“.

მომეჩვენა, რომ ვიცოდი ჩემი წარსული – ცხოვრების გრძელ ძაფზე მძივებად ასხმული. სანთელი ლიცლიცებდა, მერე ბოლომდე ჩაიწვა. აივანზე გავე­დით. ქალაქში ყველანაირი იარაღიდან ისროდნენ – ტრა-ტა-ტა

– ტყვიები ცას სერავდნენ.
– რა უხარიათ? – ვიკითხე მე.

ტციოს ხმა არ ამოუღია.

– ალბათ უკვე დადგა ახალი წელი, – თქვა დედამ.­­