გახსენით მობილურ აპლიკაციაში
ვენერო მელუა, დევნილი აფხაზეთიდან, ოჩამჩირის რაიონი სოფელი ახალი კინდღი.
თარგმნა თამარ ბაბუაძემ
რადიკალური სამოქალაქო მორჩილება, ანუ პროტესტი აფხაზურად
ვაწვალებ მეხსიერებას და ვკრეფ აფხაზეთის ყველა ხსენებას.
ანუ სიმონიდეს მეხსიერების სასახლეები
ტექსტი ეფუძნება დიანა ჩაჩუას ოჯახის აფხაზეთიდან წამოსვლის ისტორიას
რეცენზია ელენე მიქაბერიძის დოკუმენტურ ფილმზე „ლურჯი მოცვი“
დემურისთვის მოულოდნელი იყო მოუმზადებლად იმის გაცნობიერება, რომ ძალიან დიდი დრო გავიდა ზუსტად ერთნაირად.
ექსპოზიცია აერთიანებს ასობით ადამიანის გამოცდილებებს, ხედვებს, ფიქრებსა და ემოციებს - ეს სივრცე კონფლიქტით გაყოფილი ორი საზოგადოების ვირტუალური შეხვედრის ადგილია.
54 წლის ქალი, სოფელი ბესლეთიდან
თემური, 63 წლის, მეომარი სოხუმიდან
როგორც და-ძმანი ისე ვიყავით ჩვენ და აფხაზები.
არ ვარსებობ აფხაზეთის გარეშე.
ზურიკო კვარაცხელია,64 წლის, ოჩამჩირიდან, ომის შემდეგ ცხოვრობს თბილისის ზღვის მიმდებარედ დევნილთა დასახლებაში.
დიანა დავლიანიძე, 42 წლის, ოჩამჩირედან, დღეს ცხოვრობს თბილისში
26 წლის გოგო, აფხაზეთიდან. ამჟამად ცხოვრობს თბილისში
ბალიდა ანსიანი, 74 წლის, აფხაზეთიდან, ცხოვრობს თბილისში, თბილისის ზღვასთან, დევნილთა კომპაქტურ დასახლებაში
ჩემი მოტაცებაც უნდოდათ 15 წლის რო ვიყავი, მარა დედაჩემი აფხაზი როა და მამაჩემსაც ბევრი იცნობს, მაგის გამო გადავრჩი.
ელემენტარული, ბიჭი რო მაინც არ შეგეხოს, ეგ ხო მაინც შეიძლება.
სახელები რესპოდენტების თხოვნით შეცვლილია.
აფხაზეთში გადმოსახლება უფრო პოლიტიკური მიზნით მოხდა.
ბოლო ომი რო იყო, ჩემი შვილი წამოვიდა ავტობუსით. გზაზე გააჩერეს. ამოვიდნენ ქართველები ავტომატებით და დაძარცვეს ეს გამოქცეული ხალხი. ოქრო თუ ფული, სუ წაართვეს. საქართველოს უჭირსო, ასე უთქვიათ.
ომი რომ დაიწყო, გუდაუთაში ვიყავი, ჩემი მშობლების სახლში. მამა გარდამეცვალა. 14 აგვისტოს ომი დაიწყო, 15-ში შიშის ქვეშ გადავიხადეთ ორმოცი. 23 წლის გოგო ვიყავი.
ერთი აკარდეონი მქონდა ნაყიდი ბავშვისთვის და გზაში ისიც მომპარეს. თუ ვინმეს რამე მოჰქონდა, ყველაფერი იცოდნენ. მარტო სურათები წამოვიღე, მამაჩემისა და ჩემი ძმის.
კი იყო ომამდე საუბრები, მაგრამ არ გვჯეროდა, რომ სოხუმს აიღებდნენ და ომი დაიწყებოდა.
სულ იქ არის ჩემი ახალგაზრდობა. ადგილი იყო იმისთანა, რა უნდა თქვა, რას უნდა შეადარო. იქაური სიცოცხლე სუ სხვა სიცოცხლე იყო.
მე ბავშვობიდან მახსოვს სამშობლოს სიყვარული და ამიტომ წავედი ომში. მაგრამ საიდუმლო უნდა გითხრა, გულში ღმერთს ვთხოვდი კაცი არ მომაკვლევინო...
კაცი გაგრიდან – კონსპირაციული შეკრებების თავმჯდომარე, რომლის სიახლოვესაც ყოველთვის ტრიალებდა ინციდენტის სუნი.
გამოგვიცხადა სახლში წამიყვანეთო, ოჩამჩირეში. ბებიაჩემს ნელ-ნელა ავიწყდება სადაა.
აქ აწი აღარ დაგინახო ჩამოსულიო, გამაფრთხილა და არც მე მქონია დიდი სურვილი იქ დაბრუნების.
აფხაზური არტილერია დღეში რამდენჯერმე ბომბავდა ქალაქს ნაღმსატყორცნებით და ჰაუბიცებით. სოხუმი განადგურებული იყო
იტალიისკენ წამოსასვლელი გზა უფრო მტკივნეული იყო, ვიდრე აფხაზეთიდან გამოქცევა.
ჩვენ ომი წავაგეთ. შორიდან საარტილერიო ქვემეხების გრიალი აღწევდა.
სოხუმის დაცემის იმ ავად სახსენებელ დღეს, როცა ჭურვები ლეწავდა ქალაქს, იგრძნობოდა, რომ მტრის დამშეული არმიის ჯარისკაცები კარს იყვნენ მომდგარნი და მალე შემოესეოდნენ აქაურობას
რა არის ჩვენთვის ოკუპირებული ტერიტორია? ვინ არიან საოკუპაციო ხაზს მიღმა დარჩენილი ადამიანები?
მხოლოდ ადამიანების მეხსიერებაში აღდგენილი ქალაქი შეიძლება ჩაითვალოს გადარჩენილ ქალაქად.
25 წლის მერე ჩვენი ზაფხულის სახლიც ვიპოვე ოჩამჩირეში. ეზოში, სადაც ჩემს ბავშვობაში მხოლოდ ერთი ლეღვის ხე იდგა, ახლა ტყეებია, სახლის შიგნით კი აბლაბუდების ფენები.
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
ელ.ფოსტა ან პაროლი არასწორია
გთხოვთ ჩაწეროთ დადასტურების კოდი, რომელიც გამოიგზავნა თქვენს ელ-პოსტის მისამართზე :
უკაცრავად დაფიქსირდა შეცდომა
კოდი გაიგზავნა წარმატებით. გთხოვთ შეამოწმოთ "სპამ" ფოლდერი.
დარჩენილი რაოდენობა: