დამნაშავე ბუნება

ბოლო დროს ხშირად ვფიქრობ სახლზე და საზღვრებზე, სახლისა და საზღვრების პირობითობაზე. იმსახურებს თუ არა ეს პირობითობა სისხლსა და ომს, ადამიანების დაკარგვასა და ურთიერთობების გაქრობას?

რამდენიმე წლის წინ პირველად გადავლახე საზღვარი ჩემი სახლიდან ჩემს სახლში. გზამ, რომელიც მაშინ გავიარე, არ მაპოვნინა ფიზიკური სახლი, მაგრამ მიმიყვანა ყველაზე მთავართან – ჩემს თავთან.

ჩემი მოგზაურობა არქეტიპულ მოგზაურობას ჰგავს ჯადოსნურ სამყაროში, სადაც ყველაფერი უტრირებული და მნიშვნელოვანია, თითოეული სიტყვა სიმბოლოა, ყველა შეხვედრა პასუხია და უკან გაზრდილი და გამდიდრებული ბრუნდები.

ბუნება საზღვრის იქითაც მშვენიერი და წამლეკავია, რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანის მოწმე. ინტენსივობა და მოუთოკავობაა, რითაც ის წარსულს ჰყვება. არსად მინახავს მანამდე ასეთი სილამაზე, რომელიც ამხელა მეხსიერებას იტევს. ცოტა ხნის წინ ჩემი მეგობარი ჰოლანდიელ არტისტ არმანდოზე მიყვებოდა, რომელმაც „დამნაშავე ლანდშაფტის“ (guilty landscape) კონცეფცია შექმნა. არმანდო მეორე მსოფლიო ომამდე და ომის დრ