გახსენით მობილურ აპლიკაციაში
მაშა ჩორნაიას „ნამსხვრევები“ და ლესია დიაკის „მამის იავნანა“ - ლისაბონის დოკუმენტური კინოს საერთაშორისო კინოფესტივალზე Doclisboa
– რას ვითხოვ შენგან ზედმეტს? – გეჩქარება, რომ დავლაგდე. ვლაპარაკობთ ურთიერთობებზე – ინდიგოს დოკუმენტური სერიის VII ეპიზოდი
საუბრები უკრაინის მოქალაქეებთან ჩაწერილია 2022 წლის აპრილსა და მაისში.
მსოფლიოს აღარ სჭირდება დარწმუნება, რომ უკრაინაში ნამდვილად ომია... რომ საკუთარი სახლებიდან აყრილი შეშინებული ოჯახები თითო გასაშლელ საწოლზეც ეტევიან, ზოგჯერ მთელი ბარგითაც კი, რომელიც გამოიყოლეს.
როსტოვი გახდა ნაცრისფერი, ნისლიანი, სუპერკრიმინალური ქალაქი ‒ ნული პერსპექტივით. მახსოვს, როგორ მორიგეობდნენ ჩემი მშობლები ღამღამობით ‒ სამ საათზე დგებოდნენ და სახლის გარშემო პატრულირებდნენ.
ადრე ხერსონის ქალაქები პატარა და უპერსპექტივო პროვინციად გვეჩვენებოდა, მაგრამ ახლა ძალიან გვინდა უკან დაბრუნება.
ლინორ გორალიკის ჩანაწერები თბილისში მყოფი თუ მერე ჩამოსული რუსების მოყოლილ ამბებს ასახავს.
თუ რამე ვიცი, ომი ვიცი. ყველა ჩემს ინკარნაციას შორის – მამაც ვარ, ქმარიც ვარ, მწერალიც გავხდი, ხატვით ხომ სულ ვხატავ – ყველაზე უკეთ ვიცი, ომში როგორ გადავრჩე.
საქართველოს, როგორც პატარა ქვეყანას არაეფექტური რეგიონული განვითარების პოლიტიკით, ეფექტური ბიზნესის საწარმოებლად საკმაოდ მცირე არეალი გააჩნია.
უფრო ნათელი ხდება ვინ ვარ, რას ვაკეთებ, რა წარსული მაქვს
მითხრა, პასპორტი უნდა გააკეთო და იტალიაში წახვიდეო.
ოთხ დღეში ყველას ვერ ვნახავ. ამიტომ ზოგს არც ვეუბნები, რომ მივდივარ, არ ეწყინოთ.
ენის კურსამდეც ვერ მივედი. სამი თვის მერე უკვე წამოსვლაზე დავიწყე ფიქრი.
ადამიანი ერთხელ იბადება არა იმისთვის, რომ იარსებოს, არამედ იმისთვის, რომ იცხოვროს,
დედაჩემმა იცოდა, რომ საქართველოში მომავალი არ მქონდა.
წასვლა უფრო შვება იყო. როგორც კი ვთქვი, მივდივარ-მეთქი, გავთავისუფლდი
რაც გავიზარდე, მას მერე ტარტუსიდან გამოქცევას ვცდილობ. ტარტუსი ზღვისპირა ქალაქია სირიაში.
თვითმფრინავი რომ აფრინდა, იცი, უცებ რას მივხვდი? რომ ეს არ იქნებოდა ორი წლით წასვლა.
არ ვიცი, რა მეგონა. ამდენი წელი გავიდა და მაგ კითხვაზე პასუხი დღემდე ვერ ვიპოვე. ლონდონში, ბავშვობიდან წარმომედგინა, რომ ყველაფერი არის მხოლოდ კარგად.
სინამდვილეში, უბრალოდ, სხვა გზა არ იყო.
საბერძნეთი მეორე ქვეყანაა, სადაც ყველაზე მეტი ქართველი მიგრანტი ცხოვრობს.
"ყველაფერი ისე უნდა გაატარო, არავინ დაიწვას, არ დაიკარგოს, არ გაიჭედოთ“, – ეს იყო ჩემი მთავარი დავალება.
ვიფიქრე, ცოტას გავნიავდები-მეთქი და წავედი მეგობართან, სამი თვით, ამერიკაში.
35 წლამდე იქნებოდა ის ბიჭი, ძირითადად პარფიუმერია მოჰქონდა ხოლმე ჩვენთან გასაყიდად.
როცა შეატყობინეს, რომ მის დიდ ოჯახში გოგო გაჩნდა და ამ გოგოს მარგარიტა დაარქვეს, უმალვე გადაწყვიტა: დაიბადა დედოფალი მარგო.
1933 წელს კრემლში, ბერლინიდან სპეციალური დიპლომატიური პაკეტი მივიდა ამხ. სტალინის სახელზე.
იტალიისკენ წამოსასვლელი გზა უფრო მტკივნეული იყო, ვიდრე აფხაზეთიდან გამოქცევა.
ნივთები წამოვიღეთ და გორში, ჩემ დას ჩავუტანეთ. არავინ მოგვშველებია
ჩვენ ომი წავაგეთ. შორიდან საარტილერიო ქვემეხების გრიალი აღწევდა.
საქართველოდან, დაახლოებით 1.4 მილიონი ადამიანი ემიგრაციაში ცხოვრობს.
ათი წელი დამჭირდა, აქაურობის ცოტა უფრო ღირსეულ ნაწილად რომ მეგრძნო თავი.
საქართველოდან წამოვედი 90-იან წლებში, როდესაც ცხოვრება იყო უბრალოდ გაყინული
დაბრუნებასაც ვერ ფიქრობს. ვალებითაა წამოსული.
მარტივი იყო – ჩემს მომავალს ვხედავდი საზღვარგარეთ, საქართველოში კი მარტო უიმედობას და უპერსპექტივობას
გივი მარგველაშვილთან 2011 წელს ჩაწერილი ინტერვიუ. ინტერვიუერი – ნინო ბექიშვილი
ემიგრანტი ქალის, ქრისტინე (ბადუ) თოდუა-წულუკიძის დღიური
რც შიში და არც პანიკა არ იგრძნობა-მეთქი, ვპასუხობ და ვგრძნობ, რომ ჩემი არ სჯერათ.
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
ელ.ფოსტა ან პაროლი არასწორია
გთხოვთ ჩაწეროთ დადასტურების კოდი, რომელიც გამოიგზავნა თქვენს ელ-პოსტის მისამართზე :
უკაცრავად დაფიქსირდა შეცდომა
კოდი გაიგზავნა წარმატებით. გთხოვთ შეამოწმოთ "სპამ" ფოლდერი.
დარჩენილი რაოდენობა: