7 საინტერესო რამ მწერლებსა და მწერლობაზე | ჩარლზ ბუკოვსკი

„ორმოცდაათ წლამდე მუშათა კლასს ვეკუთვნოდი, მერე კი ავიღე და ცნობილი პოეტი გავხდი. იმიტომ, რომ ფხიანი ვიყავი. ამიტომაც ვაჯვამდი თავზე ყველა დირექტორსა და მენეჯერს, რადგან ერთ დროს ისინი მაჯვამდნენ თავზე, როცა მე უსუსური ვიყავი"

- ჰენრი ჩინასკი

რომანი "ქალები" ჩარლზ ბუკოვსკის ერთ-ერთი ყველაზე გახმაურებული, სექსით და ალკოჰოლით "გაჟღენთილი" წიგნია. მისი მთავარი გმირი, "ბინძური ენის" პატრონი, მთელ თავის დროს დოღს, ჟიმაობას და უპირველს ყოვლისა, ლოთობას უთმობს.

ჰენრი ჩინასკი „ბინძური რეალიზმის" მთავარი წარმომადგენლის, ჩარლზ ბუკოვსკის ლიტერატურული ალტერ ეგოა. ყველაფერი რასაც ჩინასკი მწერლებსა და მწერლობაზე ამბობს, ბუკოვკის შეფასებებად შეგიძლიათ განიხილოთ.



#1 
მწერლისთვის ყველაზე მავნე რამე ის არის, როცა მეორე მწერალს იცნობს, ამაზე უარესი კი, როცა რამდენიმე მწერალს იცნობს. მაშინ ისინი ბუზებს ემსგავსებიან, რომლებიც ერთსა და იმავე განავალს შესევიან.


#2
როგორც წესი, წერას საღამოს შვიდის თვრამეტ წუთამდე არ ვიწყებ. ეს სიმბოლური დრო, ჩემს ყოფილ საფოსტო ტერმინალში ცვლის დამთავრებას ნიშნავდა. დღის საათებში არაფერი გამომდის. წუთში დაახლოებით თვრამეტ სიტყვას ვწერ. ხელს ვერაფერი შემიშლის, რადგან შეპყრობილი ვარ მაგ საქმით.


#3
ჩემს პირველ რომანს ვწერდი და შიშისგან ყოველ ღამე ერთ პინტაზე მეტ ვისკისა და ექვს ბოთლ ლუდს ვყლურწავდი. ამდენი ცხოვრებაში არ მისვამს. გარიჟრაჟამდე იაფ სიგარებს ვეწეოდი, საბეჭდ მანქანას ვატკაცუნებდი და რადიოში კლასიკურ მუსიკას ვუსმენდი.

ღამეში ათი გვერდის დაწერა მქონდა დასახული, მაგრამ დილამდე ვერ ვიგებდი რამდენი გამომდიოდა, დილას კი ჯერ გულს ავირევდი, მერე წინოთახში ვბრუნდებოდი და ტახტზე დაყრილ ფურცლებს ვითვლიდი. როგორც წესი, ათ გვერდზე მეტი მხვდებოდა. ზოგჯერ ჩვიდმეტიც, თვრამეტი, ოცდასამი, ან ოცდახუთი.

რასაკვირველია, ყოველი ღამის ნამუშევარი გასასწორებელი და გასაწმენდი იყო, ან სულაც გადასაყრელი.

ჩემი პირველი რომანის დაწერაზე ოცდაერთი ღამე დამჭირდა.


#4
ერთხელ, მთელი კვირის განმავლობაში - დღე და ღამე გადაბმულად ვსვამდი. შედეგად დავწერე ოცდახუთიდან-ოცდაათამდე სევდიანი ლექსი დაკარგულ სიყვარულზე.


#5
მწერლები თავისებურად პრობლემატური ხალხია: თუ მწერალს ნაწარმოები გამოუცხეს და დიდი ტირაჟი გაუყიდეს, ის თავის თავს დიდ მწერლად თვლის. თუ საშუალოდ დიდი ტირაჟი დაუბეჭდეს და გაუყიდეს, თავი მაინც დიადი მწერალი ჰგონია. თუ მას მცირე ტირაჟი დაუბეჭდეს და ასე თუ ისე გაუყიდეს, მაშინაც გამოჩენილ მწერლად მიაჩნია თავი. მაგრამ თუ მისთვის არც ერთი წიგნი არ დაუბეჭდავთ და შესაბამისად, არც გაუყიდიათ, ხოლო მას იმის ტრაკი არა აქვს, რომ ბეჭდვა მაინც თვითონ დააფინანსოს, მაშინ ხომ საერთოდ ფასდაუდებელ მწერლად მიაჩნია თავი.

სინამდვილეში კი სიდიადე ისეთი იშვიათია, რომ არც კი ჩანს. ლამის საერთოდ არ არსებობს.

მაგრამ გარწმუნებთ, რომ ყველაზე უგვანო მწერლები ყველაზე თავდაჯერებულები არიან და თავიანთ სიდიადეში ეჭვი არ ეპარებათ. ამიტომ, მერჩივნა, მწერლები საერთოდ თავიდან ამეცილებინა. მაგრამ ეს თითქმის შეუძლებელი იყო. ისინი ძმობას, თუ ერთიანობას ელოდნენ ერთმანეთისგან. მაგრამ ამ ერთიანობას წერასთან საერთო არაფერი ჰქონდა. ერთი ბეწოთი არ აუმჯობესებდა მწერლის შემოქმედებას.


#6
სიმღერა ისეთი რამეა, ათასჯერ შეგიძლია დაუკრა და ხალხი მაინც მოუსმენს. მაგრამ ლექსები სხვა რაღაცაა. მსმენელს მუდამ ახლები სჭირდება. [...] აუდიტორიისთვის კითხვა სიქას მაცლის, სულს მწოვს. ის მადარდებს, რომ მათი გამრთობის როლში ვარ. მოსწონთ, რომ საკუთარი მძღნერის ჭამა მიწევს. მაგრამ რას იზამ, მაგ ფულით შუქის გადასახადს ვიხდი და დოღზე დავდივარ. ეს კი საკმარისი საბაბია პოეზიის საღამოების გასამართად.


#7
წერა მარტოობას ითხოვს. ხალხი არ მჭირდება. მათზე უკვე ყველაფერი ვიცი, რაც საჭიროა.

რომანი „ქალები" ინგლისურიდან თარგმნა დიმიტრი გოგოლაშვილმა; გამომცემლობა „ოჩოპინტრე"; 2016 წ.