გახსენით მობილურ აპლიკაციაში
რეცენზია აკა მორჩილაძის რომანზე „როძინა, ანუ ჯაშუშობა ბოლო ჟამისა“
რეცენზია ნიკოს კაზანძაკისის რომანზე „ძმათა მჭამელები“
ავტორი ვახუშტი მენაბდე
ლიკა ჯამბურიას რეცენზია კურტ ვონეგუტის წიგნზე „დედა ღამე“
ილია ჭანტურიას რეცენზია დიმიტრი ცეკურასის წიგნზე „კარი“
კულტურის მენეჯერი, ირინე სურმანიძე საქართველოში კულტურის პოლიტიკის შესახებ
„ესაა მონოლოგი ასაკოვანი ქალის, ერთგვარი მითოლოგემა გამოგონილი პერსონაჟის, რომელიც თანამედროვე სამყაროში ცხოვრობს და ის იწყებს თავისი ცხოვრების ფრაგმენტების მოყოლას.“
ცოცხალი ავტორების მთავარი პრობლემა ისაა, რომ ისინი ჯერ კიდევ ცოცხლები არიან.
მას უყვარს ქაოსი და არავინ ცეკვავს მასსავით თავდავიწყებით განთიადის ერთოთახიანებში.
ქალებისთვის წერა ადვილი არასოდეს ყოფილა.
ბეროუზი ქათ აფ-ს მხატვრული ტექსტებისა და ესეების წერისას ხშირად იყენებდა. მისთვის ეს ახალ, დაფარულ იდეებთან დაკავშირების გზაა.
"კარგი წიგნი ავტორზე ჭკვიანი უნდა იყოს."
სანამ ცოცხალი ხარ, არ მოკვდები და თუ მოკვდი, მერე, აბა, რისიღა უნდა გეშინოდეს. სიკვდილს იქით ხომ კიდევ უფრო დიდი სიცოცხლეა.
ჯემალ ქარჩხაძე – ქართველი მწერალი, დრამატურგი და ესეისტი.
❝სიკვდილის წინააღმდეგი არ ვარ. მაგრამ ხვალ არა. რამდენიმე რამ არის, რაც აუცილებლად უნდა გავაკეთო.❞
მწერლობა არსებითად განსხვავდება ჟურნალისტიკისაგან. ჟურნალისტი სიტყვის ბატონია, მწერალი კი – მონა.
ვინ არის ორლანდო, მაძიებელი „სიცოცხლის და სატრფოსი?“
ეს ხალხი არაფერშია გულწრფელი, მათ შორის, არც ამ სიძულვილში.
მიმოწერა იქცა ქალი ავტორებისთვის ერთადერთ სივრცედ, სადაც ისინი ერთდროულად იყვნენ ქალები, მწერლები და პოლიტიკური სუბიექტებიც.
მქონდა პატივი, მამაჩემისა და ამ ჟურნალის ერთ-ერთი რედაქტორის შემდეგ, ერთ-ერთი პირველი ვყოფილიყავი საქართველოში, ვინც დიბისი პიერის „ვერნონ გენიოს ლითლი“ წაიკითხა.
არაფერი სჯობია მახოს სახეზე დაკვირვებას, თუ გაინტერესებთ, ნახოთ, როგორია ფიქრის ხმამაღლა დაზუსტების, სათქმელის გზაშივე დახვეწის პროცესი.
ნინო ხარატიშვილი იმ თითზე ჩამოსათვლელ თანამედროვე ქართველი მწერალთაგანია, რომელმაც შეძლო ლოკალური სივრციდან გასვლა და არაქართულ გარემოში თავის დამკვიდრება.
არტისტი სწორედ თავის მოჭრებისას, მარცხებისას, წაქცევებისას იბადება.
„გადამალვა“ შავ-თეთრი წიგნია ფერადი დასასრულით. ამიტომაც ჩამოჰგავს იგი ტალახიანი გუბის თავზე შემომდგარ ცისარტყელას.
მე ვფიქრობ, სიმრავლეში დაკარგვა ყველას და ყველაფერს უწერია.
ლიტერატურამ უნდა დასვას დიდი შეკითხვები, მაგრამ არა – უპასუხოს მათ. სულ ესაა.
იცი, რა მგონია ზოგჯერ? რომ მთარგმნელები ნინძებივით არიან. ნინძას არ უნდა ხედავდე, მუღამი ეგაა.
როცა მწერალი პერსონაჟის პირით საუბრობს.
მწერლობა არ ეფუძნება რაღაც კონკრეტულს. წარმოსახვა, ინტუიცია, არტისტული აღქმაა მნიშვნელოვანი და არა – ხელის გაწაფვა.
სკამი ერთადერთი ნივთი იყო, რომელიც ინიდის თანხმობის გარეშე შეიძინა.
მთელ სახლში განგაშის ზარი რეკავდა. ეს შფოთვის, საფრთხის მოლოდინის მაუწყებელი ზარი იყო.
დილით კრისტიანოს მესიჯი დამხვდა: „წუხელ ეკო გარდაცვლილა“.
ასე მგონია, მკვლელობა ჩადენილი მაქვს, მაგრამ არც მართლმსაჯულება მაწუხებს, არც სინდისის ქენჯნა. შინაგანად და გარეგანად ვმშვიდდები. ეს ერთგვარი... განწმენდაა.
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
ელ.ფოსტა ან პაროლი არასწორია
გთხოვთ ჩაწეროთ დადასტურების კოდი, რომელიც გამოიგზავნა თქვენს ელ-პოსტის მისამართზე :
უკაცრავად დაფიქსირდა შეცდომა
კოდი გაიგზავნა წარმატებით. გთხოვთ შეამოწმოთ "სპამ" ფოლდერი.
დარჩენილი რაოდენობა: