უბანში ასვლა ვერა | თამარ ბაბუაძე

ოფიციალური საზღვრები მოსაწყენია, მით უმეტეს, რომ აქ, ამ ადგილებში, არც არავის მოუნიშნავს ტერიტორიები. ყველაფერი ურბანულ ლეგენდებში, ლიტერატურის სფეროსა და სხვადასხვა თაობის ბირჟავიკების მოგონებებში ინახება. უკვე საპენსიო ასაკის ბირჟავიკები ამბობენ, რომ ვერა იწყება „აქ“, „იმის იქით“ მთაწმინდაა და „ამის იქით“ – ვაკე და რომ ხიდის სახით საზღვრებსშორისი ნეიტრალური ზონაც გვაქვს. პატარა ბირჟავიკების უმეტესობას სულ ფეხებზე ჰკიდია, დანაჩენი პატარები მამა-ბირჟავიკების ნათქვამს იმეორებენ. ურბანულ-ეთნოგრაფიულ მონოგრაფიებში კიდევ სხვა პათოსით, რეალობასთან აცდენილ ამბავს ჰყვებიან. 

ყოველთვის მომგებიანია, შენ თვითონ გადაწყვიტო, საიდან იწყება და რა გზებით გრძელდება შენი უბანი.  და გადაწყვიტო ისიც, მაინც რას გაძლევს მისი უწვრილეს კაპილარებამდე ცოდნა.
სადემარკაციო ხაზებს ე.წ. მისადგომების მონიშვნით ვიწყებ და ყოველ გავლაზე მექანიკურად ვამოწმებ ნიშნულებს – ხომ სწორად მიგრძვნია?

მისადგომები – შესავალია. ის ალაგები, სადაც მხოლოდ მინიშნებებს აკრეფ, როგორი ხასიათის დასახლება გელო