ბოზური ნახარში
ზაზას პირადად სულ რამდენჯერმე შევხვდი. სამი მახსენდება განსაკუთრებით კარგად. პურპურში, მაშინ პირველად ვნახე სალომესთან ერთად, და კიდევ ორჯერ - ჩვენთან. მას მერე, როცა ჩემი აივნიდან პირდაპირ მდგარ კორპუსში მღვდლის ჩარაზულ ფანჯრებს ვუყურებ ხოლმე, ზაზას შეკითხვა მახსენდება: "გოგო, და რატომ გაუკეთა ეს გისოსები, ეშინია, ეშმაკი არ შეუფრინდეს?"
"ტურისტის საუზმის" შავ ყდაზე ოქროსფერი ბორჯღალი ბრდღვიალებს. ამ წიგნში ერთადერთი უმანკო არსებაა - 2 წლის ალისა ტიჰირო, რომელიც პლასტმასის ვედროში ბერლინის სკვერებში დაყრილ მკვდარ ჩიტებს აგროვებს. მთელი წიგნი ზმანებასავითაა - მისი გმირები, რომლებიც რეალური ადამიანების ნიღბებს ატარებენ, ზაზას ხილვებით შექმნილი მულაჟებია.
"ტურისტის საუზმე" - ესაა ჰიპერტექსტი, რომელსაც ეფექტური დასაწყისიც აქვს და შემზარავი დასასრულიც, მაგრამ იმდენი გასასვლელი აქვს პარალელურ რეალობებში, რომ არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს, კითხვას საიდან დაიწყებ, ნებისმიერ შემთხვევაში ერთი კარგი ფსიქოდელიური თრიფი გელოდება.
