წითელი ადამიანების მკვლევარი
ინტერვიუ სვეტლანა ალექსიევიჩთან. ნობელის პრემიის ლაურეატი ლიტერატურის დარგში.
2015 წელი
ლევან ბერძენიშვილი: საქართველოში არ ვიცით, რას გრძნობს ადამიანი, როდესაც ნობელის პრემიას ანიჭებენ – საქართველოს არ ჰყავს ნობელიატი, მაგრამ ვიცი, როგორი იყო რეაქცია ბელორუსში. როგორი იყო პირადად თქვენი რეაქცია? მე მაგალითად, ისე მიხაროდა, თითქოს ეს პრემია ყველამ ერთად მივიღეთ, ყოფილმა წითელმა ადამიანებმა, ან იმ ხალხმა, ვისაც არ უნდოდა, წითელი ყოფილიყო.
სვეტლანა ალექსიევიჩი: იცით, რა? მე ხომ მთელი ცხოვრება საქმე მქონდა უხეშ მასალასთან, ამან, ალბათ, ჩემზეც მოახდინა გავლენა – უფრო მშვიდად ვუყურებ ბევრ რამეს, ვიდრე ნორმალური ადამიანები. იმ დღეს მინსკში, სახლში ვიყავი და მშვიდად ვაუთოებდი; გოგონა, რომელიც მეხმარება ხოლმე, შვებულებაში იყო. დამირეკა აკადემიის მდივანმა ქალმა და მითხრა. რაღაც კი აღმომხდა, გასაოცარია, ფანტასტიკურია-მეთქი, დიდი აჩრდილები წარმომიდგა – ბუნინი, პასტერნაკი, მაგრ
