ჩემი სახლი – მე ვარ

სახლი ჩემი ციხე-სიმაგრეა, ასეა ნამდვილად, მაგრამ – არა იმიტომ, რომ გალავნების და ქონგურების ესთეტიკა მომწონს. უფრო იმიტომ, რომ სახლია ადგილი, რომლის კარსაც შევაღებ თუ არა, საყვარელ, ნაცნობ არომატებს შევისუნთქავ და ფორიაქი მთავრდება.

იყო დრო, როცა სახლი უნდა დაეცვათ მტრისგან (და მაშინ ეს იყო, კი, საკრალური სიმბოლიკით გაჯერებული, მაგრამ ამავდროულად უკიდურესად ფუნქციური სივრცე, რომლის მოსართავადაც დიდად ვერ დაიხარჯებოდი);

იყო ისეთი დროც, როცა სახლი გახდა ფუფუნების, სიმდიდრის არეალი; როცა გახდა ტკბილი და ტკბილზე უფრო ტკბილი;

დადგა ისეთი დროც, როცა სახლი იქცა საოჯახო ფონდსაცავად, სადაც მთელი თაობების რელიკვიები იყო დაცული.

ამავე დროს, სახლი მუდამ იყო საზიარო სივრცე.

სახლი – დასვენება და სიმყუდროვე.

სახლი – ისევ და ისევ – თავდასაცავი ნაგებობა, რომელიც თავისი მატერიალური ფორმის მიუხედავად, მაინც უკიდურესად მყიფეა და ნებისმიერ წამს შეიძლება გაანადგუროს სტიქიამ, ბომბის აფეთქებამ, ანდა სხვა გაუთვალისწინებელმა გარემოებებმა – გააჩნია, სად ცხოვრობ.