ეკრანული მოგონებები | ჯონ მაუსი

სადღაც გულის სიღრმეში გამიხარდა კიდეც, ჯონმა პრეინტერვიუზე უარი რომ მითხრა. გულწრფელად მეშინოდა.

ჯონის თამამი იდეების, აღფრთოვანებული რეაქციებისა და საინტერესო მონათხრობებისთვის რას არ გააკეთებ, უბრალოდ ვერაფრით წარმომედგინა, როგორ შეიძლება ადეკვატურად წაიყვანო ინტერვიუ, როდესაც საუბრისას ინფორმაციის უზარმაზარი და ქარივით სწრაფი ნაკადის გათავისებასაც ვერ ასწრებ; როგორ უნდა შეინარჩუნო რაიმე ფაბულა, როდესაც მისი პასუხები თემიდან თემაზე ხტომისას სრულიად აცდენილი საკითხებით სრულდება ხოლმე; როგორ უნდა გაშიფრო და თარგმნო ეს ყველაფერი ისე, რომ მაქსიმალურად შეინარჩუნო მასალა; და ყველაზე რთული: როგორ უნდა აქციო ეს ყველაფერი ტექსტად, როცა ისეთი მოუხელთებელი ფენომენის შესახებ საუბრობთ, როგორიც მუსიკაა, მით უფრო, ჯონის მუსიკა: გულწრფელი და შიშველი, უხერხულობამდე პირდაპირი მუსიკალური ფრაზებით, მაგრამ ამავდროულად აბსტრაქტული, დრო-სივრცის იქით განფენილი არანჟირებებით. ესაა პარადოქსული გადაწყვეტილებებით სავსე და უკატეგორიო პოპი, რომლის უბრალო პასაჟები სულაც არ არის კომფორტის გარანტი. პირიქით