მარიამ ნატროშვილი / დეთუ ჯინჭარაძე ანუ SADARISMELIA
როცა დეთუ-მარიამი გავიცანი, უკვე ისეთი დამუხტულები იყვნენ ენერგიით, რომ მეგონა, მაღალი ძაბვის ელექტროენერგიის ტრანსფორმატორთან დავდექი და გაბმულ ბგერებს ვუსმენდი - ბზზზზ. ასეთი თუხთუხა ენერგია, ხშირად ამორფულია, უფორმო და სათქმელსაც გაფანტულად გადმოსცემს. ის ენერგია კი, რომელსაც მარიამ ნატროშვილი და დეთუ ჯინჭარაძე ფლობენ და ავრცელებენ, კარგად გააზრებული, შინაგან ფილტრში დაწურული და, რაღაც გაგებით, რაფინირებულია. მათი ნამუშევრების გარკვეული ნაწილი რეაქციულია, რეაქციული განათლების სისტემის რეტროგრადულ პოლიტიკაზე; საპატრიარქოს ძალაუფლებასა და საზოგადოების მორჩილ მიმღებლობაზე; კულტურის სამინისტროს "პური და სანახაობის" ლოგიკაზე დაფუძნებულ სტრატეგიაზე; წარსულის დაკარგვის, მეხსიერების გაქრობის შეგუებაზე; რეფლექსიების არქონასა და ინდიფერენტულობაზე. მაგრამ უცნაურია, რომ ეს რეაქცია საკუთარ თავში ყოველთვის შეიცავს პერსპექტივას; მათი ნამუშევრები არ გტოვებს მხოლოდ ბრაზის დისკურსში, მათი ყოველი მორიგი პროექტი არაა მხოლოდ ნეგატიური აზრებისგან დაცლის მოთხოვნილება, არამედ ესაა უწყვეტი კავშირის დანახ
