კინო და ცენზურა 8 | მესამე აზრი – ევროპა

ნაწილი 8

ხმოვანი კინოს დაბადებასთან ერთად, ევროპაში ცენზურის ახალი ფორმა – დუბლაჟი გაჩნდა. არაჩვეულებრივი საშუალება, მაყურებელს ენახა ერთი და მოესმინა საპირისპირო.

კინოდუბლაჟის პრაქტიკა, არც მეტი, არც ნაკლები, ბენიტო მუსოლინიმ დანერგა. 1929 წელს მან გამოსცა დეკრეტი, რომლის თანახმად ყველა უცხოური ფილმი „გადახმოვანებას“ უნდა დამორჩილებოდა. მუსოლინი თავის გადაწყვეტილებას „ნაციონალური იდენტობის შენარჩუნების აუცილებლობით“ ხსნიდა. თავიდანვე ნათელი იყო, რომ კინოში ხმის შემოსვლა ყველაზე მეტად ტოტალიტარულ რეჟიმებს შეაშინებდა; მაგალითად, შესაძლებელი გახდებოდა მრავალხმიანობის, უფრო ზუსტად რომ ვთქვათ, „მრავალენიანობისა“ და მრავალფეროვნების ისეთი იდეალური სახის შექმნა, როგორსაც გვაზიარებს ჟან რენუარი „დიდ ილუზიაში“. აქ გერმანული, ფრანგული, ინგლისური, რუსული ისეა აღრეული (მოქმედება პირველი მსოფლიო ომის დროს, საკონცენტრაციო ბანაკში ხდება), რომ ფილმის ფინალისკენ იშლება ზღვარი როგორც ეთნოსებს, ასევე სოციალურ ჯგუფებს, კლასებს შორის.

თითქმის იმავე პერიოდში, 1936 წელს, სტალინური