მორაგბე საკუთარი სტილით

გავა დრო და ჩვენში ყველა დროის საუკეთესო ქართული სპორტული ნაკრებების სიას შეადგენენ. იქნებ წელსვე გააკეთოს ვინმემ. ან, იქნებ, ორმოცი წლის შემდეგ. არა აქვს მნიშვნელობა. შეუძლებელია, „კარლ ცაისის“ დამმარცხებელი „დინამოს“ და კიდევ სხვა რამდენიმე საამაყო გუნდის გვერდით, 2015 წლის რაგბის ეროვნული ნაკრები არ მოხვდეს.

გიჟური იყო სექტემბრის ბოლო და ოქტომბრის დასაწყისი. დავამარცხეთ ტონგა და ნამიბია, თავაწეულები დავმარცხდით არგენტინასთან და კიდევ უფრო თავაწეულები – ახალ ზელანდიასთან. უფრო მთავარი კი ალბათ ის იყო, რომ ქართველმა გულშემატკივარმა (მსოფლიო ჩემპიონატზე ყველა გულშემატკივარი ვიყავით, მათ შორის ისინიც, ვინც თამაშის წესებში გზადაგზა იწყებდა გარკვევას) დიდი ხნის დავიწყებული გრძნობები გამოსცადა – სპორტული სიამაყე, თავდაჯერებულობა, გუნდის რწმენა. იმის განცდა, რომ შენმა ნაკრებმა შეიძლება წაიფორხილოს, თამაში არ წაუვიდეს, წააგოს, ძლივს მოიგოს... მაგრამ, არასოდეს გაფიქრებინებს, რომ მათი ადგილი იქ არ არის. ხშირად არ გვაქვს ხოლმე, რომ გუნდს ამ ნაკრების სიყვარულის გამო გულშემატკივრობ და ა