მთავარი დანაშაული

წინა თვეში ჩემი დაწყებითის მასწავლებელი მოკვდა. ფეისბუკით გავიგე, ერთი წერდა, გარდაიცვალა და პანაშვიდზე წავიდეთო, სხვები გულებსა და ცრემლებს უკომენტარებდნენ. მე, როგორც ბევრჯერ, ახლაც გამახსენდა მეხუთეკლასელი ჩემი თავი.

მაშინ მეგონა, რომ დაწყებით სკოლას რახან მოვრჩი, ამ ქალს აღარასდროს დავინახავდი. არადა, შემხვდა: სკოლაში, დერეფანში მარჯვენა მხარეს კიბეებთან პირველ სართულზე წყლის სოკო იდგა, დავლიე, ავიხედე და დავინახე. მერე აღარაფერი მახსოვს. გონზე რომ მოვედი, სკოლის ექიმი მასულიერებდა კიბეებზე გულწასულს (ექიმის კაბინეტიც იქვე იყო).

რატომ წამივიდა გული? მეშინოდა და მძულდა, ისე მეშინოდა და მძულდა, ამდენი წლის შემდეგ რომ გავიგე, მოკვდაო, ჩავთვალე, რომ ოდნავ უკეთესი გახდა სამყარო. ალბათ ბოღმა ვარ. არადა, ასევე ფეისბუკზე შარშან გამომიგზავნეს ფოტო – ძალიან საყვარელი მოხუცი ტორტზე სანთლებს როგორ აქრობდა. აღარაფერი ჰქონდა საერთო იმ მონსტრთან, რომელზეც ეტყობა ვერასდროს გავიმარჯვებ, იმიტომ რომ არ მავიწყდება.

არადა, ჩე