ნაგვიანევი მერცხლების მწერალი

2014 წლის მარტი იყო, როდესაც ლელა ცისკარიშვილმა, რომელიც მაშინ სერიული კრებულის – „15 საუკეთესო მოთხრობის“ რედაქტორი იყო, დაახლოებით 50 მოთხრობა გამომიგზავნა. მაშინ გამოსაცემ ლიტერატურაზე აზრს არავინ მეკითხებოდა, მაგრამ ჩემს ჭიას ვახარებდი და ვკითხულობდი მოთხრობებს, რომელთაც ავტორები არ ეწერათ – მწერლებისადმი მიკერძოებულები რომ არ ვყოფილიყავით. იმ მოთხრობებიდან ყველაზე მეტად ერთი მომეწონა – „ანდერგრაუნდი“ – და ლელას ვკითხე, თუ ვინ იყო ავტორი.

„ცოტნე ცხვედიანისაა „ანდერგრაუნდი“, ოღონდ არ ვიცი, ვინაა, მაგ ტიპზე არაფერი მსმენია“, – მიპასუხა ლელამ.

ცოტნეზე არც მე და არც სხვებმა არ იცოდნენ ბევრი. ნაცნობ-მეგობრებში გავიკითხე, დავუკავშირდი და ვთხოვე, რაც კი აქამდე დაეწერა, ყველაფერი გამოეგზავნა. ასე დაიწყო ქართულ ლიტერატურაში ერთ-ერთი ყველაზე ხმაურიანი და გამორჩეული დებიუტის ამბავი. 

მოთხრობები ძალიან არეულ-დარეულად ჰქონდა შენახული, ზოგი ერთ კომპიუტერში, ზოგიც – მეორეში. როცა სა