ნეირონების კაკანათიდან გაფრენილი მტრედები

დედაჩემი მთხოვს, ქუდების ქსოვა ვასწავლო.

ქუდების ქსოვა ბავშვობაში დედაჩემმა მასწავლა.

ცხადად მახსოვს თითებზე შალის ძაფის გადახვევა, სპილენძის ჩხირებზე პირველი თვალის ოთხ ხელში ამოყვანა, ერთი შეცდომის გამო მთელი მწკრივის მორღვევა, მარყუჟების ფრჩხილით გადათვლა და თოჯინისთვის მწვანე ქუდის მოქსოვა. დედას ქუდების ქსოვასთან ერთად ეს ამბავიც დაავიწყდა. სამაგიეროდ კარგად ახსოვს, როგორ შეეძლო ერთ ღამეში ჩემთვის ჯემპრი მოექსოვა და დილით საწოლის თავზე გადაფენილი დაეხვედრებინა.

დედა იმ დღესაც იხსენებს, როდესაც მე და ჩემი უმცროსი და ვერავისთან დაგვტოვა, სამსახურში წაგვიყვანა და ამის გამო ხელმძღვანელისგან შენიშვნა დაიმსახურა. ხშირად იმეორებს, რომ არასოდეს დაავიწყდება ჩვენი შემცბარი სახეები. მე კი ის დღე სხვაგვარად დამამახსოვრდა: თვითმფრინავების გუგუნი, დიდფანჯრებიანი შენობა, დედაჩემის სამუშაო ოთახი, რადარები და უამრავი ღილაკი, ჭერამდე მონიტორები და მოციმციმე წერტილები. დედა თარგმნის ეთერს ცას და მიწას შორის და წამოსვლის წინ გვეუბნება, რომ აქ შეცდომის დაშვება არ შეიძლება – არც