თოჯინური სპექტაკლი "ლუნა და ციცინათელების პლანეტა" გაეროს მოსახლეობის ფონდმა (UNFPA) და მარნეულის კულტურის ცენტრმა ევროკავშირის დახმარებით მოამზადა.
ერთი კლასის ფიქრები – რა აწუხებთ და სწყინთ სკოლის მოსწავლეებს, რა აბედნიერებთ, რაზე ოცნებობენ და საუბრობენ.
ტრიალოგი – სამი თაობის საუბარი
რაზე ფიქრობენ თინეიჯერები – დუდუ დადის ქალაქში და თანატოლებს ათას რამეს ეკითხება.
2022 წლის 3 აპრილს დებმა ნინო და ნათია გუსეინოვებმა მარნეულში გოგონათა პირველი საფეხბურთო ლიგა ჩაატარეს.
ვინ ყვირის სკოლაში ყველაზე ხშირად? რას არ თვლიან მოსწავლეები ძალადობად? და რატომ არ მიმართავენ არავის თუ სკოლაში ირღევა მათი უფლებები?
ვიდეოს ავტორია ყველა თინეიჯერი, ვინც ინდიგოს კონკურსზე თავისი ტექსტები, ფოტოები, ილუსტრაციები, მუსიკა, ვიდეო გამოუგზავნა.
გენდერული დისფორია მოზარდებს ცხოვრების ყველა სფეროში აფერხებს, ხელს უშლის სრულფასოვნად სწავლასა და კომუნიკაციაში, რადგან თან ახლავს ძლიერი შფოთვები, ან დეპრესია.
ვერასოდეს წარმოვიდეგნდი, რომ ჩემი შვილი...
თუ ხარ 13-19 წლის თინეიჯერი გაგვიზიარე: ფოტო, სიტყვა, ტექსტი, აუდიო, სელფი, ვიდეო, დღიური, ვლოგი, ჩანახატი, ილუსტრაცია ან ნებისმიერი რამ, რასაც შენთვის ინახავ.
მონიშნე შენი ადგილი საქართველოს ალტერნატიულ რუკაზე. გამოგვიგზავნე შენი ამბავი, განწყობა ან დამოკიდებულება ნებისმიერი ფორმით : ფოტო, სიტყვა, ტექსტი, ვიდეო, ხმა, ჩანახატი...
რა სწყინთ თინეიჯერებს და რას ვერ ხვდებიან უფროსები.
"პანდემიამ და დისტანციურმა სწავლამ მნიშვნელოვანი დარტყმა მიაყენა ბავშვების ფსიქიკურ ჯანმრთელობას".
დღეს მკვლევრები უკვე წერენ, რომ ბავშვის ტვინი, რომელიც მუდმივად ბრძოლის, გაქცევის და გაშეშების რეჟიმით ცხოვრობს, სტრესის ჰორმონითაა გაჟღენთილი
უფრო მნიშვნელოვანი მასწავლებლისთვისაც და მოსწავლეებისთვისაც დღეს ისაა, რომ დისკუსიები გამართონ და ჯგუფურად იმუშაონ პროექტებზე
როგორ წარმოუდგენიათ ბავშვებს სამყარო 50 წლის შემდეგ?
რას ამჩნევენ და განიცდიან მასწავლებლებთან ურთიერთობაში, სკოლის რა წესები მიაჩნიათ შემაფერხებლად და როგორია სასურველი სასკოლო გარემო, რომელიც მათ წარმოდგენაში არსებობს?
ამ ვიდეოში ქალები ძუძუთი კვების უპირატესობებსა და იმ სიძნელეებზე საუბრობენ, რისი გადალახვაც მოუწიათ.
"ბავშვის აზრი ძაან მნიშვნელოვანია იმიტომ, რომ ეს მისი ცხოვრებაა და მან უნდა მართოს და თვითონ უნდა იცხოვროს, არა"?
ბავშვების 72% ჯერ კიდევ საბჭოთა კავშირში აშენებულ სკოლებში დადის. ბევრი შენობა ამორტიზებულია. სკოლების ნახევარზე მეტს რემონტი სჭირდება, ან ახალია ასაშენებელი.
ფიზიკური ძალადობა მყისიერ რეაქციას იწვევს - ეს იმიტომ, რომ მისი კვალი ყოველთვის მკაფიოდ ჩანს. ფსიქოლოგიური ძალადობის ამოცნობა კი გვიჭირს, რადგან ის უჩინარია.
ვერასდროს წარმოვიდგენდი, რომ ჩემი შვილის პრობლემა მე ვიყავი. თავი სამაგალითო მშობელი მეგონა, მარტო მისთვის ვცხოვრობდი.
ზუმი - ჩვენი დამარცხების სარკე
საცხოვრებელი უბნიდან 15 წუთის ფეხით სავალ მანძილზე სულ მცირე 2 ჰა ფართობის დიდი მწვანე სივრცე უნდა იშლებოდეს.
ბევრ ქვეყანაში მინიმალური დაშორება მწვანე სივრცესა და საცხოვრებელ სახლს შორის 300 მეტრია. მნიშვნელოვანია, რომ სამეზობლო პარკამდე მისასვლელი გზა თანაბრად უსაფრთხო იყოს ყველასთვის.
ქაოსური განაშენიანების ფონზე რთულია ქალაქში ისეთი საჯარო სივრცის მოძებნა, სადაც ბავშვები ჯანსაღ გარემოში უსაფრთხოდ შეძლებენ თვითგამოხატვას.
ძიძებსა და მშობლებს ბავშვებთან ურთიერთობაზე რომ ვეკითხებით, ძალიან განსხვავებულ პასუხებს ვიღებთ.
გადაიხედე ფანჯრიდან. არის თუ არა შენს სახლთან ადგილი ბავშვებისთვის - დახუჭობანასთვის? წუწაობისთვის?
ჩემი მეზობელი ბაბოს სულ ეუბნება: ამ ბავშვს ადრე მოუწია გაზრდაო. რომ ვფიქრობ, ეგ თან კარგია, თან ცუდი.
თამთა მიქელაძე გვიამბობს მსგავსი ინსტიტუციების ნაკლოვანებებსა და ლიცენზირების მინიჭების საკანონმდებლო ხარვეზებზე.
- პატარებმა ითამაშეთ იქით
"ყველა ერთმანეთს ელოდება და არავინ არაფერს არ აკეთებს. მე მელოდებიან. იმედი აქვთ, მაგრამ ხმის ამოღების ეშინიათ".
ინდიგო ესაუბრება არასამთავრობო ორგანიზაცია "პარტნიორობა ადამიანის უფლებებისთვის" იურსიტს, ანა არგანაშვილს.
თავიდანვე ვიცოდი, რომ რაც არ უნდა გამეკეთებინა, ერთი ადამიანის ამბავს აუცილებლად გასცდებოდა და იქნებოდა ბევრი ადამიანის სათქმელი
ბევრი ვიმსჯელეთ, როგორია ადამიანის ცხოვრება ჩაკეტილ სივრცეში.
პოლიცია ძირითადად გვექცევა ისე, როგორც ჩვენი კლასობრივი წარმომავლობის შესაფერისად მიაჩნია.
რო გადავიდა, კლასის ჯგუფში დაწერა, ყველა მეზიზღებითო.
ბავშვთა სახლში ყველას „მას“-ს ვეძახდით. თავიდან აქაც სულ „მას, მას“ ვიძახდით. მერე გადავეჩვიე და დედა დავუძახე.
ამ პასუხისმგებლობამ დამამძიმა. ძალიან გამიჭირდა.
კორეაში მინდა ყველაზე მეტად წასვლა. ალბათ იმდენად უნდა გავძლიერდე იმ პროფესიაში, რომ იქ წავიდე.
ხანდახან ისე მეშლება ნერვები, რო ხმას არ ვიღებ, გინებაზე რო არ გადავიდე. ან, ცოტას წავეკამათები ხოლმე,
თუ დასცინიან ვინმეს, მასწავლებელი ხედავს და არაფერს აკეთებს ‒ ეს ჩვეულებრივი რამეა
მე თვითონ ვინ ვარ, ეს ჯერ არ ვიცი. სულ მაგის ფიქრში ვარ, ალბათ, გავიგებ მალე.
მამა არ მინახავს. არც გვარი ვიცი, არც სახელი და ძაან რთულია, რა. მოძებნაა რთული.
რო გაბულინგებენ, ისეთი ძლიერი ვეღარ ხარ მერე, ფსიქოლოგიურად განგრევს
ისე არ მიყვარდა სკოლა, ყველაფერს ვიფიქრებდი იმის გარდა, რომ მე თვითონ მასწავლებელი გავხდებოდი.
მგონია, რომ კარგი პოლიტიკოსი ვიქნებოდი, რაღაცეების დალაგება თავისი ცოდნით რომ შეუძლია, ისეთი.
განათლების გაგრძელება-შეწყვეტა საკუთარი ნიჭის, მოტივაციისა და ძალისხმევის გარდა, ბევრ სხვა ფაქტორზეა დამოკიდებული
ჩემთვის სამყარო დაყოფილი არაა ‒ ერთი მთლიანობაა, სადაც ბნელიცაა და ნათელიც. ბოროტებაც და სიკეთეც.
მინდა, ვიმუშაო და ჩემი ფულით გადავიხადო. არ მინდა, სხვები დამეხმარონ.
ხანდახან ბავშვები ცუდად ხდებიან, გული მისდით შიმშილისგან. სასადილო არის, მაგრამ ყველა ვერ ყიდულობს საჭმელს.
არ გვისმენენ და ეს ძირითადად იმიტომ, რომ არ აკვირდებიან, მართლა ვინ არის მათი შვილი
ბავშვების გამოკითხვა ნამდვილად არ არის მარტივი, რადგან ხშირად მათი პასუხები ხან მაღალი პილოტაჟის ავანგარდულ ლექსს მოგვაგონებს, ხანაც ჰაიკუს
არ მომწონდა მათხოვრობა. თუ არ მივიტანდი ფულს, მირტყამდნენ. ერთხელ რო არ მივიტანე, აქეთ, მუცელზე ცხელი რაღაც დამადო და დამეწვა
ინტერვიუ ფილოლოგთან, ლიტერატურული სახელოსნოს დამფუძნებელთან, მანანა ბეგიაშვილთან
მინდა, მიხვდნენ, რო ნიშანზე მნიშვნელოვანია თავმოყვარეობა, რომელიც შენი აზრის დამალვით გელახება.
ჩემთვის არ აქვს მნიშვნელობა, ვინ ვიქნები, იმას აქვს მნიშვნელობა, როგორ ვიქნები
ჩვენ ვცხოვრობთ სახელმწიფოში, სადაც ბავშვის ფიზიკური დასჯა კრიმინალიზებული არაა.
ტყვია ერთ-ერთი ყველაზე საშიში ტოქსიკური ნივთიერებაა ადამიანის ორგანიზმისთვის, არ არსებობს ტყვიის ორგანიზმში შემცველობის უსაფრთხო დონე...
ინტერვიუ რენატე ვინტერთან
ვინც იცვამენ „ნაგავს“ და ამას ელეგანტურად აკეთებენ...
ბაღს სახელი არ აქვს, არც ჯგუფს – ისიც რიცხვია. ხანდახან მეშინია, რომ მალე ჩვენც ნომრები გავხდებით.
ბავშვთა მიმართ ძალადობა ყველაზე ძნელად აღმოსაჩენი ფორმიდან იწყება. ესაა ბავშვის უგულებელყოფა.
დედამ ჩათვალა, რომ ყველაფერი დალაგდა. კარგადაც სწავლობდა და არც არაფერს ჰყვებოდა სკოლაზე. ახლა რაღა მოხდა?
ამ ქვეყნად ცხოვრობენ ტიპები, რომლებიც ადამიანებს შორის ყველაზე მჭახედ კივიან, მაგრამ ისტორია არ ცნობს მათ ხმებს.
ასაკობრივმა ზღვარმა აიწია. თუ ადრე 12 წლის ბავშვი კითხულობდა ჰიუგოსა და დიუმას, ახლა ჯერ წაიკითხავს ჰარი პოტერს და მოგვიანებით – კლასიკას.
სრულყოფილი სხეული არავისა აქვს და არ არის საჭირო მედიის შექმნილი სტერეოტიპები ბავშვს კიდევ მშობელმა გაუმყაროს.
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
ელ.ფოსტა ან პაროლი არასწორია
გთხოვთ ჩაწეროთ დადასტურების კოდი, რომელიც გამოიგზავნა თქვენს ელ-პოსტის მისამართზე :
უკაცრავად დაფიქსირდა შეცდომა
კოდი გაიგზავნა წარმატებით. გთხოვთ შეამოწმოთ "სპამ" ფოლდერი.