შიშის თვალებით

როდესაც მისი წითელი პომპონი სკოლის ჭიშკრის მიღმა მიიმალება ხოლმე, მაშინ იწყება. შაბათ დილით შემთხვევით ჩართული მაღვიძარასავით იწყებს წკრიალს და თუ ამ დროს ყურს დავუგდებ, სხეულში ერთდროულად ათობით მობრახუნე გულის ხმაურს ვგრძნობ. ყველგან ვგრძნობ მათ გამალებულ ფეთქვას: თავში, მუხლებში, მუცელში, მკლავებში, ზურგში. შეიძლება, გაგიჟდე! და მერე იძულებული ხარ, ყურებზე ხელები მიიჭირო, ან ამ ხმაურის გადასაფარად დიდხანს და გაბმულად იყვირო, ან სადმე, ხიდზე გადაეყუდო და მდინარეს ჩახედო, კიდევ უფრო რომ შეგეშინდეს და როგორმე შიშით გადაფარო შიში.

რეცეპტს ყველა ადვილად გიწერს, თან მონდომებით ხსნიან – ფსიქოლოგთან მისვლა არ ტეხავს, ამერიკაში ეს უკვე ჩვეულებრივი ამბავია და მოკლედ, ამ შფოთის და შიშის დაძლევა მარტივად შეგიძლია, თუ მოინდომებ. ჰო, ჰო, ცხადია. მეც, როგორც ჭეშმარიტი ზრდასრული, რომელსაც რაღაცები ესმის, თავს ვუქნევ – აი, მივალ, იმ თვეში მივალ. თავიდანვე შეუსრულებელ დაპირებას ვდებ. მერე კი ყველაფერი თავიდან იწყება.

მზიანი დღეა, ავტობუსის გაჩერებაზე ერთად მოქუჩებული ბავშვები ათას სი