საბავშვო ამინდი

“There are children in the morning
They are leaning out for love
And they will lean that way forever…” 

სანამ ვანთებთ ბუხარს. სანამ ვრთავთ ნაძვის ხეს. და ვამაგრებთ ანგელოზებს. სანამ ვწუწუნებთ ყინვასა და ვალუტის კურსზე. სანამ ვიღებთ თეფშზე ხორცის მსუქან ნაჭრებს. სანამ ვღეჭავთ და ვყლაპავთ. სანამ ვიღებთ მორიგ ომს და ვუყურებთ ახალ ამბებს და მერე ვიცავთ საკუთარ დუმილს, რადგან სიტყვებმა დაკარგეს სიმყარე და მათ ვეღარ ჩავეჭიდებით.

სანამ ცხოვრება ალგებრული ამოცანის რეალობას ემსგავსება, რომლის გმირებიც მხოლოდ მშრალი, აუტანელი მოცემულობის პირობებში არსებობენ. სანამ იხვეჭენ საგნებს, კონკრეტული სიჩქარეებით კონკრეტულ დროში ფარავენ უცნობ, სახიფათო მანძილებს. სანამ გადიან გზებს განადგურებული ადგილებიდან დამადლებულ ადგილებამდე მხოლოდ იმიტომ, რომ ჩვენი ცოდნა, უსარგებლო, დავიწყებისთვის განწირული ცოდნა ერთხელაც გააღრმაონ. სანამ ზედმიწევნით კარგად ვსწავლობთ თვლას, სანამ ვითვლით, საშუალოდ, რამდენი მოკვდა წლის განმავლობაში, დღეში ან წუთში. სანამ ვყოფთ მათ ქალებად, კაცებად და ბავშვებად. სანამ სიკვდილი, ეს ყველაზე მეტად კონკრეტული მოვლენა, ხდება შემზარავად ზოგადი.

მაგრამ ბიჭუნა ზის ნარინჯისფერ სავარძელში. თავიდან რომ შეხედავ, თოჯინა გეგონება, თუმცა კარგად დააკვირდები და მიხვდები, რომ ცოცხალი ბავშვია. ფონზე პირველადი დახმარების ყუთი ჩანს. ერთი თვალი მოჭუტული აქვს, ალბათ ჭერი რომ ჩამოინგრა, ქვის ნატეხი მოხვდა. სახეზე მტვერი ადევს. ერთი მხარე ჭუჭყში არეული სისხლით აქვს მოსვრილი. სასწრაფო დახმარების მანქანაში ზის. ღამეა. დანგრეული შენობიდან კიდევ გამოჰყავთ დაშავებულები. ჩუმად არის. ან რა უნდა თქვას? სანამ ჩვენ ვიცავთ მის დუმილს, სანამ ჩვენ საკუთარ დუმილს ვიცავთ...

გრძელდება დაბომბვა. საავადმყოფოში ირთვება სინათლე და ჩვილები ინკუბატორში უჰაერობისგან იხოცებიან. მათი ცხოვრება დაწყებამდე სრულდება. გაოცება რომ შეძლებოდათ, ალბათ როგორ გაოცდებოდნენ, როცა ფილტვები, ეს პატარა დირიჟაბლები, უჰაერობაში გამოეკიდნენ.

სანამ მათ ფოტოებს ვარიდებთ თვალს, ბავშვებს ედებათ მტვერი. ბავშვებს მტვერს განზრახ აყრიანო, – ამბობს ვიღაც ნაძირალა. ბავშვებს მტვერს აყრიან, რომ გვაჩვენონ ვითომ სასტიკიაო ომი. ისედაც ვიცით, რომ ომი სასტიკია, მაგრამ მაინც აყრიან ბავშვებს მტვერს და ჩვენც ამ მტვერს ვსუნთქავთ და ვეჩვევით.

შეგვიძლია ეს ფოტოები ვანახოთ ჩვენს ბავშვებს და მოვამზადოთ იმისთვის, თუ როგორ მოიქცნენ ომში. შეგვიძლია ვუთხრათ, რომ აჯობებს, თუ გაიღიმებენ, რადგან მათ ფოტოებს დანარჩენი მსოფლიო ნახავს. ჰო, არსებობს ეს დანარჩენი მსოფლიო, ისეთივე უსაფრთხო, როგორიც ამ ბავშვის საძინებელი იყო ერთ დროს. იქ სავაჭრო ცენტრებში ისე თბილა, როგორც – წინათ ბავშვის საბნის ქვეშ. იქ კაშკაშა სინათლეებია და კრიალა იატაკში ირეკლება ხელიხელჩაკიდებული, ბედნიერი ოჯახი.

და სანამ ველოდებით, როდის მოიტანენ გვამს, ვდგავართ და ვუყურებთ მეზობელ კორპუსში განათებულ ფანჯრებს. იქ წვეულებაა, ცეკვავენ. ფანჯრებს აღებენ და ცეკვავენ. მაგიდაზე დგებიან და ცეკვავენ, ერთი რეალობა იჭრება მეორეში, უფრო კი ერთი ჭრის მეორეს, როგორც მაღალი კარტი დაბალ კარტს, სამუდამოდ რომ წავიდეს და გადატრიალდეს.

ზუსტად ასეა, ჩვენს ხმებს და მილოცვებს, მხიარულების და კომფორტის კრუსუნს, შორიდან ფარავს ხმა სასოწარკვეთის და გლოვის. თუმცა გლოვა არ დაწყებულა; ჯერ გლოვის დრო არ დამდგარა; ჯერ კიდევ გროვდება მიზეზები; გლოვა ბუშტივით ემზადება. რაღაც დროს იფეთქებს და გასკდება.