ლექსები | ლინ კოფინი

ლინ კოფინი ამერიკელი პოეტი და მთარგმნელია. ქართველი საზოგადოებისთვის ის მარჯორი უორდროპის რეინკარნაციად იქცა, როცა გადაწყვიტა, რომ "ვეფხისტყაოსანი" ეთარგმნა. ამ რთულ საქმეს მან მართლაც გაართვა თავი და წელს ამერიკელ მკითხველს რუსთველის ინგლისურენოვანი ვერსიის ნახვაც შეუძლია.

ალენ გინზბერგის სიკვდილი

საბედნიეროდ, საიდუმლო პოლიცია შემოვიდა.
ალენი იმ წამსვე გამოცოცხლდა,
ყველას ჭიქა ცარიელი იყო, ამიტომ მან აღმართა
გიგანტური ხის პილპილის საფქვავი და
ხმამაღლა წაიკითხა პირველი თორმეტი გვერდი
სხვადასხვა სახის სოლიდარობისადმი
მიძღვნილი გალექსილი მისალმებიდან, იმწამს რომ
მიეწერა კლინექსის კოლოფის ძირზე.
მე ვალდებულად ვიგრძენი თავი, განზე გამეყვანა ეგრეთ
წოდებული პოლიციის გამგე.
„შენ მენტი ნაღდად არ ხარ", მივუთითე მე.
მან ფრთა გამკრა მსუბუქად. „ალენმა რომ იცოდეს,
ეწყინებოდა", თქვა მან.
„თანაც, ჩვენც კანონისა და წესრიგის დამცველები ვართ".
მერე გარს შემოერტყნენ მას (რა ოფიციალური იყო ეს
ყველაფერი!) და
ერთგვარ ინდურ დოლბანდში გაახვიეს.
ალენმა გაგვაშეშა თავისი ჭუპრა თვალებით და მაღლა-
მაღლა ატივტივდა.
მაღლიდან, რომანესკული სვეტების თავზე გამოკიდულმა,
დაილაპარაკა:

მიმტანებო ყველა ქვეყნისა,
არსად დაკარგოთ თქვენი კვერცხები.

ბოლოს და ბოლოს, უფლება მიეცა, გამქრალიყო.

ამერიკელი პოეტი საზღვარგარეთ მიდის
ცირცა 1920

ნიუ იორკი სამთვალა ურიკასავით
ზის კუთხეში, დატვირთული უშველებელი ვაშლებით და
უსაზღვრო დამწუხრების იმედით. ზაფხული აქ უისტლერის
დედიკოს თითბრის რეპროდუქციაა,
ლომებმომსხდარი კარიბჭესავით მკვდარი.
არავის სურს, იყოს იმ ბუზთაგან ერთ-ერთი, რომ ლამობენ,
შეაღწიონ ან გამოაღწიონ ამ ვრცელი, წითელი გოგოლიანური
ღილის კილოდან? ჰოდა, მაშინ, ხომ არ ჯობია, უბრალოდ
შევეშვათ? „წადი და სხვაც გაატარე", როგორც იესომ
თქვა. ან, შეიძლება, ოსკარ უაილდმა.

თევზი იაფფასიანი მაღაზიიდან

ნუ ჩათვლი, რომ იცი, ვინ ვარ ან
რა დამემართა. მე ჩამაგდეს
განიერ, უფერულ სამყაროში, რომელსაც გემო
მანანაზე მეტად ლითონისას უგავდა. მალევე
მივხვდი: მჭიდროდ მოქსოვილი სიკვდილის ბადე იყო ჩემი
ერთადერთი ხსნა. დრო მოვიდა. მახარებდა შეგრძნება,
თითქოს გამომაცალეს ყოველგვარ აღქმას...
გონს რომ მოვეგე, აღმოვაჩინე, სამოთხე თურმე
ნამდვილია,
გასაოცარი. მე იქ ვიყავი! რამდენიმე სხვასთან ერთად,
მშვიდად გავტივტივდი ამ მარჯნისა და
კრისტალის მხარეში. მაგრამ ჩემს თანამოძმეთაგან ერთ-ერთი
გაშეშდა, ბადე დაეშვა. არ მესმის.
სამოთხეშიც კი, როგორც ჩანს, სიკვდილი დგება.
რა ემართებათ იმათ, ვისთვისაც სამოთხე მთავრდება?

ევრიდიკეს მოტივაცია

პოეტებმა, როგორც სჩვევიათ, არასწორად გაიგეს:
რაც ქალს მაღლა ექაჩებოდა, არც იმედი იყო, არც მისი
შიშველი ნარნარი ჰანგები, არც პოეზია.
ძლიერი გრძნობები მას თავზარს სცემდნენ: ის
და მისი სურვილები გაუბრალოვდნენ, როგორც
ნოსტალგია. ცვლილების საჭიროება, საჭიროება, დარჩე
უცვლელი, ერთ ახალ მისწრაფებად ირწყმოდნენ
მის მკერდში: სურდა ენახა თუ შეძლებდა
შეუძლებელს და თავს დაიყვანდა
უწინდელ ფორმამდე, თუ გახდებოდა იმაზე ნაკლები,
რასაც მითი ითხოვდა. ის გაჰყვა მას, ფერმკრთალი,
მომთმენი, რადგან იცოდა, დამარცხდებოდნენ:
ის თაყვანს სცემდა მისი ამოცანის შავ-ბნელ
დიდსულოვნებას. ის ქვესკნელში ცხოვრობდა, სადაც
ტრაგედია უფრო სენტიმენტალურია, ვიდრე სიმღერა.
მაინც მიეცა მის მოგზაურობას,
საკუთარი ნებით – შეყვარებული და უიმედო.

სასაფლაო

შენ, რომელიც გამოძიებას ებრძოდი,
მოახერხე და დაგვიძვერი.

ფოტოები, რომლებიც გველაგა
ჩვენი გონების მაქმანებიან სუფრაზე
წყალქვეშ იძირებიან: უკბილო თევზები
მოდიან უსწორმასწორო კიდეების საღრღნელად.

მაგრამ ისიც კი, რაც უხილავია
ქრობას განაგრძობს
და ჩვენი ზრდასრული ჯიბეები
არასდროსაა დაცლილი
ბავშვობის ქვებისგან

მდუმარებას არ
შევესაბამებით
მაგრამ ეს კოდირებული სინანულის ადგილი
გვაჩვენებს ვინც ვართ

ყველაფერს რაც ძალგვიძს და რაც არ შეგვიძლია.

მშვიდობით, გოდო

ესაა კაცი, რომელიც თოვლს ეხვევა.
ცერა თითები ბროწეულის წვენით აქვს სველი.
ის და თოვლი მუდამ ქრებიან.

ბეღურები თრთიან ვაზზე –
ვაზზე, ჯერაც რომ არსებობს მტვერში –
ბრძოლის შემდეგ
ომის შემდეგ.

მე დედამისი არ ვარ, არც საყვარელი.
კულტურა არ მაქვს. არ მიომია.
ის მამრია, აღმოსავლელი, მუქი, ახალგაზრდა...
ის ძირითადი ნაწილია, იმის, რაც მე მავიწყდება.
მე ვარ მეხსიერება, რომელიც მას არ აქვს.

ერთიმეორისთვის წარმოსახვითი
მეგობრის აჩრდილი ვართ,
სუნთქვა ქარში.

ის, რაც შეიძლებოდა, ლექსი ყოფილიყო,
დალაქულია: სისხლით – თეირანში,
ყავით – სიეტლში.

სიეტლელი მიმტანი მოდის მაგიდასთან
მისი ჯიბე ამბობს სალამი! მე მქვია გოდო.
მას მინის ლანგარი მოაქვს, სარკე –
მთვარესავით ან ბროწეულივით მრგვალი:
სარკე ეცემა –
მიმტანს ესროლეს –

მიმტანი, ხილი და მინა იმსხვრევიან –
სისხლი, მარცვლები და სიტკბო შუშის ნამსხვრევებში ირევიან.

ის აცალკევებს ხილს და ნამტვრევებს
თავისი ნატიფი თითებით.
ხელახლა აწყობს სარკეს,
აძლევს მას ფერადი მინის ამოძახილის სახეს...

მომავალში, შეიძლება გადააწყდე მას
სპარსული უდაბნოს გულში, წამოგორებულს
გრძელ, დაუჯერებელ ამერიკულ ბალახზე...

ესენია სიტყვები,
რომლებიდანაც გავქრით.

მაგრამ არა (ვგულისხმობ კი)
მიყვარხარ
აქ ვარ
ვაზი მტვერში
ომის შემდეგ –
და ყველა მთრთოლვარე ბეღურას
ვთხოვ, დამაჯდეს.