ქალი, რომელიც წავიდა

თავიდანვე ხვდები, რომ ირონიაა ჩადებული ნანა ექვთიმიშვილისა და სიმონ გროსის ახალი ფილმის სახელწოდებაში – „ჩემი ბედნიერი ოჯახი“. თუმცა რატომ ირონიული? დღემდე ხომ სწორედ ეს ითვლება (მთავარ) „ქალურ“ ბედნიერებად, რომ გყავდეს ქმარი (არ აქვს მნიშვნელობა, მოსიყვარულე თუ მტარვალი ან უბრალოდ ინდიფერენტული), გყავდეს შვილები და იცხოვრო მათთან ერთად სიკვდილამდე ტანჯვასა და სიხარულში.

ასეთ ტრადიციულ (ბედნიერ) ოჯახს ვეცნობით ფილმში, რომლის მთავარი გმირი – შუახნის ასაკის მანანა – დედასთან, მამასთან, ქმართან, ვაჟთან, ქალიშვილსა და სიძესთან ერთად ცხოვრობს ერთ ჩვეულებრივ თბილისურ ბინაში. ზოგადად „ჩვეულებრივობა“ ფილმის ერთ-ერთი მთავარი დამახასიათებელი ნიშანია. ასეთები არიან პერსონაჟები – ჩვეულებრივი ქალები და კაცები, ბიჭები და გოგოები. ასეთია ყოფითი, რუტინული რიტმი და მოქმედებები. ამიტომ ამ ჩვეულებრივობაში კიდევ უფრო უჩვეულოდ გამოიყურება მანანას მოულოდნელი გადაწყვეტილება – წავიდეს. ის არავის უპირისპირდება, არავისთან აქვს კონფლიქტი. უბრალოდ, მშვიდად და რაციონალურად მიიღებს გადაწყვეტილებას, რომ უკ