ღამის კანონი | ირმა ტაველიძე

მამაჩემის მანქანა მუქი მწვანე იყო. ვისხედით იმ მანქანაში და სანამ საშუალო სიმაღლის ციხე-კოშკს მივაღწევდით, სადაც უქმე დღეებშიც კი უნდა მისულიყო და ჩემთვის გაუგებარი მოვალეობები გულმოდგინედ შეესრულებინა, ბოლო საფეხბურთო ჩემპიონატს ვიხსენებდით. გასახსენებელი და თავიდან განსახილველი არ ილეოდა, მაგრამ მე ფეხბურთზე ნაკლებად ცოტა რამ მაღელვებდა და საუბარშიც მხოლოდ იმიტომ ავყვებოდი ხოლმე, რომ მასთან ყოფნა მიხაროდა ‒ ხმის გაგონება, სახის დანახვა. ყოველთვის თავს ვუქნევდი, როგორც კი მარჯვენა კარს გამომიღებდა და ძნელად დასაჯერებელ სიტყვებს მეტყოდა:

– ნახევარი საათით შევივლი. დავხედავ და უკან გამოვბრუნდეთ.
კარგა ხნის ლოდინის შემდეგ ვამჩნევდი, რომ სამაგალითოდ გამაგრებულ ციხე-კოშკში რაღაც იცვლებოდა. შებინდების ნიშნების გაჩენისთანავე უფრო მეტი მიმსვლელ-მომსვლელი აღებდა კარს, საიდანაც დროდადრო ჯგუფ-ჯგუფად გამოდიოდნენ მაღალი თუ დაბალი, უსაშველოდ გამხდარი თუ ერთიანად ჩამრგვალებული, უთმო თუ თავზე თმაშერჩენილი, ხალისიანი, ლაპარაკის საღერღელაშლილი თუ გაუცინარი, ცხოვრებამობეზრებული კაცე