როზარია, თეთრი შეზლონგი და ლენინის ბავშვობა

პირველ სექტემბერს ოქტომბრელები სკოლაში მიდიან, მათ პიონერები ყვავილებით ეგებებიან, პატარები საზეიმოდ გახსნილ სტადიონზე ბურთს მხიარულად დასდევენ, პარტმუშაკები ხარობენ, ახალ, სანიმუშო ქალაქში სიცოცხლე ყველა მხრიდან იგრნძობა, მშობლები ოდნავ ჩქარობენ, სამსახურში, ატომურ ელექტროსადგურში აგვიანდებათ.

Мой брат, меня он перерос,
Доводит всех до слёз.
Ом мне сказал, что Дед мороз - Совсем не Дед мороз
Он мне твердит: В него не верь!

ლამაზი კალიგრაფიით დაწერილი ლექსის ამ პატარა ნაწყვეტს მიტოვებულ საბავშვო ბაღში დაგდებულ რვეულში გადავაწყდი. არ ვიცი, ეს ტურისტული კომპანიების სტრატეგიაა თუ შემთხვევითობა, მაგრამ პრიპიატში მეტწილად სწორედ საბავშვო ბაღების დათვალიერება მიწევს. ზოგიერთი სცენა დადგმულია ‒ თოჯინები აირწინაღებით, ზოგიც ბუნებრივი და კიდევ უფრო შემზარავი ‒ დიდ ოთახში ერთმანეთზე მიყრილი, რკინის პატარა, საბავშვო საწოლები. 2016 წლამდე პტიპიატის არსებობის შესახებ საერთოდ არაფერი ვიცოდი, არც ის, რომ თურმე ჩერნობილის ყველა „ცნობილი ფოტო“ სწორედ აქაა გადაღებული.