საჯარო სივრცე საქართველოში

მომავალში ვინც თანამედროვე საქართველოს ისტორიას აღწერს, აუცილებლად მოუწევს ერთი მოწოდების შესახებ ცალკე თავის დაწერა, რომელიც დღითი დღე უფრო და უფრო ხშირად ისმის: „სახლში რაც უნდათ, ის აკეთონ, თვალში ნუ გვეჩხირებიან“. სინამდვილეში ეს მოწოდება სულაც არ აღწერს რაიმე რეალურ შეუთავსებლობას – ქმედებასა და მისი განხორციელების ადგილს შორის. იგი ადამიანების არსებობა-არარსებობის საკითხს ეხება.

არსებობს ის, რაც არსებობს საჯაროდ, ანუ ყოფნა საჯაროდ ყოფნას ნიშნავს. შესაბამისად, საჯაროდ არყოფნა, უბრალოდ, არყოფნის ტოლფასია.

ამ მოწოდების ადრესატები არიან ლგბტ თემის წარმომადგენლები, არამართლმადიდებლური რელიგიის აღმსარებლები, როკმუსიკოსები, „ქლაბერები“, ტურისტები და ა.შ. ეს სია შეიძლება დღეს მოკლეა, მაგრამ თუ უახლოეს მომავალში რამე არ შეიცვალა, ის აუცილებლად შეეხება აბსოლუტურად ყველას, ვინაიდან საბოლოო ჯამში ნებისმიერი ადამიანი ცალკეული პიროვნებაა, და არავის აქვს გარანტია, რომ ადრე თუ გვიან ის არ აღმოჩნდება პირისპირ უმრავლესობასთან. 

შეიძლება ითქვას, რო