გახსენით მობილურ აპლიკაციაში
ავტორი ქნარიტა ზურაბიანი
ტანი დღესაც გრძნობს თქვენს წყურვილს.
ვაღიაროთ, რომ ის, რაც თქმულა, აღარ ღირს თქმად; რომ ყოველი წარმოთქმული სიტყვა მკვდარია და მხოლოდ იმ მომენტშია ვარგისი, როცა წარმოითქმის.
მინდია არაბულის სამოქმედო არეალი რელიგიურ-მითოლოგიური და პასტორალურ-პროვინციული სივრცეებია, ურბანული გარემო მას არ აინტერესებს.
"ესეები ლიტერატურულ გასტრონომიაზე - აი, ესაა “წიგნის ნადიმების” ჟანრული განმარტება და ავტორის წინასიტყვაობას და 14 ესეს მოიცავს".
ხშირად მიფიქრია, ნეტა იმისთვის ხომ არ ავიკვიატე კატის აყვანა, რომ სიმშვიდე მეგრძნო?
"ასეთ ვითარებაში ვხედავთ, თუ როგორ იჭრება გარკვეულ სივრცეში კონსტრუქცია როგორც სიმულაცია, როგორც რეალობის ვერ გადმომცემი ერთეული"
წინაფეოდალურ ეპოქაში საკუთრება თემის იყო, თემშივე ნაწილდებოდა შრომაც. ფეოდალური საკუთრების ნიშნები გაჩნდა მაშინ, როდესაც საზოგადოების დანაწევრება დაიწყო.
ტიციან ტაბიძე წერდა, 100 წელიწადში ერთხელ ცა იხსნება ნატვრისთვისო. 100 წელი გავიდა და ალბათ დროა რომ ცა არ ვიცი, მაგრამ ეროვნული გალერეის კარი თანამედროვე, აქტუალური კულტურული პროცესებისთვის გაიხსნას.
დღეს ყველა გრძნობს, რომ მზა და თავს მოხვეული ღირებულებების დრო წავიდა; რომ ახლა ყველაფერი ახალ წრეზე სიარულს იწყებს.
მეორე მსოფლიო ომის დასრულებიდან მალევე, ევროპული დოკუმენტური კინო ფაშიზმის გადააზრებას შეუდგა
ერთხელ, მე ტრანსგენდერი ვიყავი და არავის ვუყვარდი
როცა შეატყობინეს, რომ მის დიდ ოჯახში გოგო გაჩნდა და ამ გოგოს მარგარიტა დაარქვეს, უმალვე გადაწყვიტა: დაიბადა დედოფალი მარგო.
ყურადღების გადასატანად პანდემიისთან დაკავშირებული სიუჟეტის აგებას ვცდილობ.
„მე ვზივარ ოთახში“ დაუსრულებელი ნაწარმოებია – საუნდის ღია ექსპერიმენტია,
„რა ჯანდაბაა წყალი?“
თუკი რელიგიები ცოდვა-ბრალეულობისგან გამოსყიდვას ემსახურებოდნენ, კაპიტალიზმის, როგორც რელიგიის, ისტორიული სიახლე, რაც შეიძლება მეტი ვალის აღება, ჭარბი საქონლის შეძენა და მოხმარებაა.
დაბალი, „უხმო“ სოციალური ფენები არასდროს ყოფილან ისტორიის სუბიექტები, მათი ენა და გულისტკივილი იშვიათად და მხოლოდ სწავლულთა, მწიგნობართა გადაწერილ - გახმოვანტკბილებული აღწევდა ისტორიულ ნარატივებამდე.
ჰოგარტი გვიყურებს და ჩვენგან პასუხს ელოდება – რას ვფიქრობთ: სერიოზულია თუ ხუმრობს მხატვარი?
ჩემზე უკეთ ვინ იცის, რომ მე ხელოსანი ვარ და არა – ხელოვანი.
რუსთაველმა ქართულ კულტურას ის საფუძველი შეუქმნა, რომელზეც დღემდე ვდგავართ.
რაღაც მომენტში აღმოჩნდება, რომ საერთო საერთოდ აღარ გვახსოვს, არამედ საკუთარი თავის გადარჩენით ვართ დაკავებულები.
საჰაერო განგაშის სიგნალმა გზატკეცილზე გასვლისას მოგვისწრო.
ექვსი საათის შემდეგ, ჭიპზე თოკგამობმული პატარა მუმლი ჩემი ცოლის საშოდან გამოძვრა და ტირილი მორთო. ვცდილობ, დავაწყნარო, დავარწმუნო, რომ საშიში არაფერია".
ჯადოქარი, მჩხიბავი, კუდიანი. დავწვათ.
ციხე წავიდა და თავისუფლებამ მოსვლა დაიწყო. და ასე მოდის და მოდის ოცდაათი წელია.
ის, ვისაც შესწევს საჯაროობის ტოტალური კონტროლის ძალა, რა თქმა უნდა, აკონტროლებს პირადსაც, ანუ ის, ვისაც დევნიან საჯაროდან, საბოლოო ჯამში, პირადშიც დევნილია.
თუ წინათ ონლაინშეხვედრების საიტებზე სერიოზული ურთიერთობის საპოვნელად შედიოდნენ, ახლა ონლაინპაემნებს ათასგვარი მიზნით ნიშნავენ – ზოგს ახალი მეგობრების გაჩენა უნდა, ზოგს – სექსი და დიდად არ აქვს მნიშვნელობა, ვისთან, ზოგს კი – ისევ მონათესავე სულის პოვნა.
ტრამპი კონსერვატორების ნიადაგზე დამყნობილი ახალი და ტოქსიკური ხილია;
რაღა უნდა მოხდეს, რომ გამიკვირდეს და შემძრას, იქ, სადაც ადამიანის სიკვდილი უხარიათ
მე ვიყავი ერთი ახალგაზრდა, ვინც აქ დაბრუნდა და კიდევ ჩვენ მეზობლად – ერთი წყვილი. იმედია, შევძლებთ, სიცოცხლე დავუბრუნოთ აქაურობას.
მე საერთოდ არ მჯერა, რომ სიკვდილი არსებობს, მაგრამ ადამიანების დიდ ნაწილს ვერაფრით ვარწმუნებ. მართალია, გარდაცვალების სტატისტიკა მათ მხარესაა, მაგრამ ეგეც რაღაც ტრიუკი მგონია.
ოდესღაც მთავარი „მედია“ პოეზია იყო. ლექსს არა მხოლოდ ესთეტიკური, არამედ წმინდად საინფორმაციო ფუნქციაც ჰქონდა.
მე ვქანაობ ქანქარასავით, ნანა კიდია ღამურასავით. ცოცხალი ხარ? – მესმის და მიხარია ერთდროულად. ესე იგი, ცოცხალია, – ვფიქრობ.
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
ელ.ფოსტა ან პაროლი არასწორია
გთხოვთ ჩაწეროთ დადასტურების კოდი, რომელიც გამოიგზავნა თქვენს ელ-პოსტის მისამართზე :
უკაცრავად დაფიქსირდა შეცდომა
კოდი გაიგზავნა წარმატებით. გთხოვთ შეამოწმოთ "სპამ" ფოლდერი.
დარჩენილი რაოდენობა: