ვიტრინის აქილევსები | სანდრო ქერაული

პოლიტიკაში კუნთები არგუმენტია.

პოლიტიკა სხეულით იწყება - გარღვევით, შიშველი მრისხანებით და მერე გადადის მუზარადების ბრწყინვალებაზე, დიპლომატიაზე, ბალანსზე, რომლის სიდიადეც მხოლოდ ისეთ ქვეყნებს შეეფერება, რომელშიც სამართლიანობა წარსულის მითია.

ცხედარი, სასტიკი ომისგან გაქვავებული ტანი, არაა უბრალოდ სანახაობა. ის ხდება არგუმენტი, რომ ძალადობა შეგვიყვარდეს ისე, როგორც პოეზია, რადგან ძალადობა აუცილებელია.

როდის არ იყო ომი ინდივიდუალური ვნებების გაფორმება?

ჩვენს თანამედროვე ტროაში აქილევსები გაცილებით მეტს ამბობენ სხეულით, ვიდრე - ენით. პოლიტიკა ადამიანების გარშემო ირეკლება ვიტრინებზე, ბანკებზე, კორპუსებზე, სერვის-ცენტრებზე, ოდნავ შეზღუდულ სიშიშვლეზე, სასტუმროებში, სადგურებში, სახლებში, მაგრამ არსი ყოველთვის იკარგება.

გმირების ენა რომ აღარ გვაქვს, გმირების დუმილი გვრჩება. და ამ დუმილშიც აღარ იკითხება ღირსება, მხოლოდ - ღალატი. იმიტომ კი არა, რომ ვიღაცამ საქმე არ იცის, არამედ იმიტომ, რომ ყველამ მხოლოდ იმიტაცია ისწავლა.

ახლა მხოლოდ სხეული შეიძლება გახდეს მეტაფორა, როცა სიტყვები არ ჰყოფნის საზოგადოებას და ერთსა და იმავეს იმეორებს საკუთარი მდგომარეობით გაგიჟებული.

თანამედროვე საქართველოს მთავარი გმირი ის კი არაა, ვინც ხმალს აიღებს, არამედ ის, ვინც ხმლის გარეშე დარჩენილებს სიტყვას დაუტოვებს, რადგან ადრე თუ გვიან სხეულს მაინც ყველა დაკარგავს.

სტატისტიკა და სტატისტიკა - გაუფერადებული მოკლე ზაიტგაისტის მითოლოგია

აქ არც კედლებია წმინდა, არც ქალაქი გადარჩენად ღირებული.

აღარც მთავარი ტირანი ჩანს ქუჩებში თუ მის მიღმა, დამნაშავეც კი მკაფიო არ არის, რადგან ყველამ უკვე მისცა თანხმობა ტრაგედიას, რომელიც სულ მეორდება.

თუ სიტყვა აღარ ისმის, დარჩენილა მარტო დუმილი - სიჩუმეში კი მხოლოდ სხეულებს გრძნობ და ითვლი გაუთავებლად.