ყვითელი, ცისფერი, შავი

 საომრად გამზადებული მივედი და, ფორთოხლის ფრეშს მოგიტანო. დავჯექი. შეხვედრის ადგილისთვის ბრძოლა კი მართლა მომიწია. სახლში მოვალ-მეთქი. არ მაქვს სახლიო. კარგი, ბატონო, მაშინ, სადაც გძინავს, იქ მოვალ-მეთქი. სამსახურში მძინავსო, - არ გამივიდა. ბოლოს შევთანხმდით, რომ სადღაც არსებობს ადგილი, სადაც მისი ტანსაცმლის კარადაა და მისამართი გამოვართვი.

"ნახე, რა ხედი ავირჩიე"

ქვემოთ მოყავისფრო მტვერი, ავტოსადგომი, ძირგავარდნილი სატვირთო მანქანები, ნანგრევები, გადაჭრილი ხეები და აქა-იქ გორებად აყრილი მიწა მოჩანს.

„6 თვეა უკვე, აქ ვცხოვრობ. პრინციპში, სახლში ყველაზე ნაკლებ დროს ვატარებ, ძირითადად სამსახურში ვარ. უბრალოდ, მარტო ყოფნა მომიწია და აქ გადმოვედი. 4 წელი ვიცხოვრე ყოფილ მეუღლესთან ერთად, ასე, დაშორებულ მდგომარეობაში, მაგრამ ორივეს ცხოვრებაში დადგა ის მომენტი, რომ იქ აღარ უნდა ვყოფილიყავი. 33 წლის ასაკში პირველად ახლა დავიწყე მარტო ცხოვრება; თუმცა, აქამდეც, რამდენი ადამიანიც არ უნდა ყოფილიყო ჩემ გარშემო, მაინც სულ მარტო ვიყავი ხოლმე“.

ახლა უკვე ფორთოხლის გასინჯ