
#36
17.04.2019წამო აქეთ, საყვარელო, იქით არიან უკვე.
თორმეტი წელია აქ ვდგავარ, როგორ ვერ გიცანი. მე ყველა კლიენტი მახსოვს.
პირველი კი არ ყოფილხარ! ქუსლებზე რო მხედავენ, გონიათ მომერევიან. ვაიმე, საყვარელო, ისეთი ხელის შებრუნება ვიცი. შენ ხო გახსოვს ჩემი მუშტის გემო. ამ ტყეში ყველა წიწვი და ფოთოლი ზეპირად ვიცი, სად გამექცეოდი.
მერე იმ ორი ცერბერით რო დამადექი, იქაც ჩაგპიზდავდით, გოგოებს რო არ დაეგვიანათ. გითრევდით სამივეს.
ერთი თვე ვეგდე სახლში, დასიებული, ამათ მოქონდათ საჭმელი.
აქეთ, წამოდი. არ კაიფობ ეგეთ ხედებზე?
ნაძვისკენ დადექი და რასაც ვეტყვი, ის გააკეთე. გათავებამდე სამი წამით ადრე გაახელ თვალს და იქით გაიხედავ ‒ მთელი ქალაქი ფეხქვეშ გექნება. ძველით ახალი წელია დღეს. დროზე თუ დავიწყეთ, სუ ფეიერვერკებში გაკვნესებ, ჩიტო.
მე ეგრე მახსოვს, რო იმის ცოლმა გაიგო. საორსულო ტესტებზე. აივზე ხო ყველას ამოწმებენ. ოდა, ეგრე. დადებითი ამოუვიდა.
ალბათ ისიც უთხრეს, შეიძლება ბავშვზეც გადავიდესო. მაგის დასირებული ქმარი ეგრევე მიხვდებოდა რაც გააკეთა.
ეს საცოდავი კიდე სუ იმუქრებოდა. აი, ატეხილი რო იქნები. მაგათ ყველას ავკიდებ, მარტო არ მოვკვდებიო, მთვრალი რო ყვიროდა ბოლოს დაბადების დღეზე. იმ თავგასიებულმა ბიჭმა არ იცოდა მარტო.
ეგეთი ყლე როგორ უნდა იყო. ურეზინოდ აბა, ტრაკს ვინ ბოზი მოგცემს, შიდსი თუ არ აქვს.
იმ ღამესვე დაადგა ამ საცოდავს. ნეტა რა იფიქრა ამან, რო დაინახა. სულ ეგ მაინტერესებს.
ეგრევე ეცა, ქალო, იმხელა დანა ქონდა. შუაზე გადახსნა.
ისეთი ნისლი იყო იმ დღეს. რამდენიმე მეტრში ვერაფერს ვეღარ გაარჩევდი.
უკვე გვიან ნაბიჯების ხმა გავიგეთ. ხიდზე მოდიოდა ვიღაც ფეხით. რო მოგვიახლოვდა, მაგის ყვითელი თმა ვიცანი, ახალი
დახვეული ქონდა, მხრებზე ეკიდა კულულები. თავისი მაღალი, თეთრი ჩექმები ეცვა. გვიღიმოდა. მართლა ანგელოზს გავდა იმ ბუმბულებიან პალტოში. ბოლოს მაშინ ვნახე.