გმირთა მოედანი სახეს იცვლის

წამო აქეთ, საყ­ვა­რე­ლო, იქით არი­ან უკ­ვე.

თორ­მე­ტი წე­ლია აქ ვდგა­ვარ, რო­გორ ვერ გი­ცა­ნი. მე ყვე­ლა კლი­ენ­ტი მახ­სოვს.

პირ­ვე­ლი კი არ ყო­ფილ­ხარ! ქუს­ლებ­ზე რო მხე­და­ვენ, გო­ნი­ათ მო­მე­რე­ვი­ან. ვა­ი­მე, საყ­ვა­რე­ლო, ისე­თი ხე­ლის შებ­რუ­ნე­ბა ვი­ცი. შენ ხო გახ­სოვს ჩე­მი მუშ­ტის გე­მო. ამ ტყე­ში ყვე­ლა წიწ­ვი და ფო­თო­ლი ზე­პი­რად ვი­ცი, სად გა­მექ­ცე­ო­დი.

მე­რე იმ ორი ცერ­ბე­რით რო და­მა­დე­ქი, იქაც ჩაგ­პიზ­დავ­დით, გო­გო­ებს რო არ და­ეგ­ვი­ა­ნათ. გით­რევ­დით სა­მი­ვეს.

ერ­თი თვე ვეგ­დე სახ­ლ­ში, და­სი­ე­ბუ­ლი, ამათ მო­ქონ­დათ საჭ­მე­ლი.

აქეთ, წა­მო­დი. არ კა­ი­ფობ ეგეთ ხე­დებ­ზე?

ნაძ­ვის­კენ და­დე­ქი და რა­საც ვეტყ­ვი, ის გა­ა­კე­თე. გა­თა­ვე­ბამ­დე სა­მი წა­მით ად­რე გა­ა­ხელ თვალს და იქით გა­ი­ხე­დავ ‒ მთე­ლი ქა­ლა­ქი ფეხ­ქ­ვეშ გექ­ნე­ბა. ძვე­ლით ახა­ლი წე­ლია დღეს. დრო­ზე თუ და­ვიწყეთ, სუ ფე­ი­ერ­ვერ­კებ­ში გაკ­ვ­ნე­სე