არავისი ხე – არავისი ქალაქი

ინტერვიუ ნატა ფერაძესთან, აქტივისთან

ინდიგო: გახსოვთ პროტესტი გუდიაშვილის მოედნის შესანარჩუნებლად, რა იყო ეს თქვენთვის? იყო პირველი დათმობა, მთავრობის პირველი კომპრომისი ქალაქში?  

ნატა: გუდიაშვილზე არც კი ვყოფილვარ ჩართული. კერძო გამწვანების სამსახურში, „გრინსერვისში“ ვმუშაობდი და შორიდან ვადევნებდი თვალს. არც „იმელთან“ მივსულვარ, არც „მზიურში“. არც იმაზე ვდარდობდი, რომ საბჭოთა მემკვიდრეობას ანადგურებდნენ.

უბრალოდ, ერთ დღეს, „იმელთან“, შემთხვევით, ჩემი ხელოვნებათმცოდნეობის ლექტორი, არაჩვეულებრივი ქალი, ცისია მიქაშავიძე დავინახე. ლომებით ანგრევდნენ უკვე ბარელიეფებს, ცისია კიდევ იდგა იქვე და ტიროდა. მაშინ მივხვდი, რომ იქ რაღაც ხდება ისეთი, რაც მე არ მესმის. და გავერკვიე. ვუსმინე სხვებს, ვიკითხე და გავაცნობიერე, რომ – არ ვიცი, ვერ ვხედავ ქალაქს მთლიანობაში. საკუთარი პოზიციების, დამოკიდებულებების ცვლილება იყო ჩემთვის გუდიაშვილი.

ინდიგო: რა მიზანი ჰქონდათ პარტიზან მებაღეებს თავიდან, ფიქრობდით, რომ საპროტესტ