მელანქოლია მადიართა ქვეყანაში (I ნაწილი)

მე

ბუდაპეშტმა სეირნობა შემაყვარა, ყოველდღე დავსეირნობდი. ჩემი მარშრუტი დუნაის ქვაში გამომწყვდეულ სანაპიროებს მიუყვებოდა. 1910 წელს აშენებულ უზარმაზარ თეთრ მონოლითში ვცხოვრობდი, ზედ მდინარის სანაპიროსთან, მარგიტის მკვიდრად ნაგებ ხიდთან ახლოს. ჩემი ბინის ფანჯრებიდან გაღმა ნაპირზე ბუდას ლამაზი გორაკები, ციხესიმაგრე, ციხე-დარბაზი და მწვანეში ჩაფლული აგარაკები მოჩანდა, ხედი, რომელიც ღამღამობით ჩემს წარმოსახვას მთლიანად იპყრობდა. „აი, ჩემი ბარათი – „კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება უნგრეთში...“, – ხუმრობით ვაწყნარებდი მოულოდნელი სილამაზით აღელვებულ სტუმრებს.

ქარიან დღეებში სანაპიროს მივუყვებოდი, ხიდს არც კი ვჭრიდი. მოუსვენარი პეშტი და ცუდი ამინდი ერთმანეთს უხდებოდნენ. სეჩენის პროსპექტის გადაკვეთით აუჩქარებლად ჩავუვლიდი ტრამვაი N2-ის გაჩერებას და უნგრეთის პარლამენტის შენობასთან ჩამოვდიოდი (მე იგი ქვის ტორტს მაგონებს). სასტუმრო „ოთხი სეზონის“ გვერდის ავლით ლამაზ ჯაჭვის ხიდზე გადავდიოდი. თუ სანაპიროდან მალევე გაუხვევთ, ქალაქის სიღრმეში აღმოჩნდებით.

ბუდაპეშტმა