ნაქირავები ოთახები. დაგნის დაბრუნება

პირადად მე ის ვარ, ვინც სასტუმროს ერთჯერად, სტერილურ კომფორტს არაფერზე გაცვლის. არ გაცვლის არც ახალ კულტურაში უცებ გათქვეფის პერსპექტივაზე – უცხო ქალაქებში, უცხო ადამიანებისგან პირადი ოთახების ქირაობას ხომ პირველ რიგში სწორედ ეს სიამოვნება მოაქვს.

მე სხვა ვარ. ერთჯერადი კბილის ჯაგრისი, ერთჯერადი ქაღალდის ჭიქა, საუზმე ნომერში და ყველაფრისგან დისტანცირება – ეს ყველაფერი მალამოდ ედება ათასგვარი საინფორმაციო ხმაურით გადალესილ ჩემს შთაგონებას, რომლის არსებობაც უმეტეს შემთხვევაში არც კი მახსოვს.

მე ვუსმენ ჯგუფებს, რომლებიც სიმღერებში „ოტელს“ ან „მოტელს“ ახსენებენ (მაგალითად, მორფინის „სუპერ სექსში“ ერთიცაა და მეორეც).

ვოცნებობ, ჩაკ პალანიკის პერსონაჟ ტაილერ დურდენივით შემხვდეს უცხო სასტუმროებში მოხეტიალე ჩემი ალტერ ეგო.

და მინდა გავიცნო მოგზაურები, რომლებიც ქალაქებს ცვლიან მარტო იმით, რომ იქ ჩადიან, ცვლიან გაუცნობიერებლად და ანონიმურად.

თბილისშიც გამოჩნდნენ ასეთი მოგზაურები, მაგრამ იყო ერთი, განსაკუთრებული, წინა საუკუნის დასაწყისში.

ათონელის ქუჩაზ