ნეოფაშიზმის დაბადება გზასაცდენილი სოციალური პროტესტიდან | გიორგი მაისურაძე

ნეოფაშიზმი დღევანდელი დღის ნაყოფია და მისი საფუძვლები ისევ თანამედროვეობაში უნდა ვეძებოთ. ნეოფაშიზმს, ან მემარჯვენე ექსტრემიზმს, რომელიც სამყაროს ეპიდემიასავით მოედო, არანაირი ბმა ისტორიულ ფაშიზმთან არ აქვს. როგორ პარადოქსულადაც არ უნდა ჟღერდეს, მისი მამოძრავებელი მუხტი ერთგვარი პროტესტიცაა მსოფლიოს დომინანტი პოლიტიკური სისტემის მიმართ, რომელსაც ლიბერალური დემოკრატიის სახელით ვიცნობთ. 

თუმცა, ისტორიულ ფაშიზმსაც და თანამედროვე ნეოფაშიზმსაც ხშირად იდენტური სოციალური, ასევე ფსიქოლოგიური და კულტურულ-იდეოლოგიური საფუძვლები და „იდეალები“ აქვთ: ფაშიზმი მაშინ იკრებს ძალებს, როდესაც მძიმე სოციალურ და ეკონომიკურ ყოფას ადამიანები სასოწარკვეთამდე მიჰყავს. ფაშიზმი/ნეოფაშიზმი სოციალურ უკმაყოფილებას უსაგნო და უპერსპექტივო ნაციონალიზმად გარდაქმნის, ჩაგვრითა და უსამართლობით გამოწვეულ სიბრაზეს კი – ეროვნულ, რელიგიურ შუღლად. ფაშიზმი მოსახლეობას სოციალური სიდუხჭირის სანაცვლოდ სთავაზობს ეთნოცენტრიზმს, რასიზმს, სექსიზმს, ჰომოფობიას, აგრესიას ემიგრანტებისა თუ ლტოლვილების მიმართ. ნაციონალ