რა ენა აქვს პროტესტს? | დისკუსია ეარში

საუბარი ჩაწერილია სხვადასხვა დროის საპროტესტო მოძრაობებისა თუ დემონსტრაციების მონაწილეებთან

საუბარში მონაწილეობენ იურისტი, სოციალ-დემოკრატიული მოძრაობის წევრი გურო იმნაძე, მაუწყებლის წამყვანი დავით გალაშვილი (აუდიტორია 115), საერთაშორისო სამართლის სპეციალისტი დავით ჩხეიძე 

მოდერაცია: ნინო ლომაძე, ნატა ძველიშვილი

ჩაწერილია “ეარში”, 2025 წლის 1 ნოემბერს.

...

გურო: 2011 ან 10 წელი იყო. მიუღებელი იყო საუნივერსიტეტო დემოკრატია, რეალურად ეს პარტიული წანაზარდი იყო. მერე უკვე პირველი დიდი პროტესტი უკვე ციხის კადრები ყო, როდესაც აქტიურად მეგობრებთან ერთად ვაპროტესტებდით. 

მასინ კარგად მახსოვს თსუს- ადმინისტრაცია ეხლა უკვე უცნებასთან დაახლოებული ხალხი როგორ ცდილობდა უნივერსიტეტს დასცილებოდა პროტესტი. პერფორმანსი უნდა ყოფილიყო სისტემა უნდა დაინგრეს - ხალხი და დინამიკს არ აერთებინებდნენ ეზოში, რო უნივერსიტეტში არ ყოფილიყო პროტესტის მუხტი. დიდი გაწევგამოწევის მერე გაკეთდა ეგ. 

2012 13 წლიდან უკვე პროფესიიდან გამომდინარე ხშირად მიწევდა. 

ლაბორატორიის წევრები ჩემი მეგობრები იყვნენ მაგრამ მაშინ პოლიტიკურად ასეთი გათვიცნობიერებული. ლაბორატორია უფრო სოციალური. არ მიფიქრია რო გავწევრიანებულიყავი, მაგრამ უერთდებოდი. 

საუნივერსიტეტო, ინდივიდუალურ დონეზე იყო ხოლმე. 

დავით გალაშვილი: მე 2013 წელს ჩავაბარე და პირველივე დღეს რო მივედი უნივერსიტეტში. პატრიარქი იყო მოსული და მახსოვს რო სამთავრობო ხალხი, პატრიარქი და ოფიციოზი ერთ მხარეს და რამდენიმე ათეული სტუდენტი იყო კიბეებთან, სასტვენებით და ბანერებით ითხოვნენ ბაზების დარეგულირებას. შიდასაუნივერსიტეტო ამბავი იყო საგნებს ვერ ირჩევდნენ სტუდენტები. 

ეგ იყო პირველი შეხება, ცოტა ის მომენტი მქონდა, რომ ვერ გავერკვიე. მაგრამ მერე გივე ხალხი ჩემი მეგობრები გახდნენ. 

ყველაფერი დაიწყო თვითმმართველობით. იმ დროს აღიქმებოდა ყოფილი მთავრობის მანკიერი პრაქტიკების და ინსტიტუციების გაგრძელება. თარგმნე იყო ასეთი ჯგუფი. 

ის სახეები, ვინც ნაციონალური მოძრაობის დროს ძალადობდნენ სტუდენტებზე, და დღესაც ვისაც ვხედავ, ზოგი ადმინისტრაციაშია და ზოგი პარტიაში. მთავარი პროტესტი დაიწყო, როცა ერთი შეხვედს დროს ლადო პაპავამ თქვა რომ უნივერსიტეტში არსებობს ოდეერის ინსტიტუტი. მერე მარტის თვეში დაიწყო ეს პროტესტი. 

პირველი იყო თვითმმართველობის კორუფციის გამო, თვითმმართველობის ფულს ხარჯავდნენ პირადი მიზნებისვის. 

ჯერ აუდიტორია 115 არ იყო. მწვანე მუშტი იყო და განათლების რეფორმისთვისაც გავერთიანდით. 

და იყვნენ მიმდინარე სტუდენტის სტატუსის მქონე სტუდენტები. 

კურსზე აღმოვჩნდით რომ ერთნაირი შეხედულებები გვქონდა და ჩვენი საერთო მტერი იყო სტუდენტური თვითმმართველობა. ეგ თვითმმართველობის წინააღმდეგ დაწყებული პროტესტი და შიდადემოკრატიის საკითხი, აკადემიური საბჭოს წევრების პირდაპირი არჩევა გვინდოდა და რექტორის. და ოდეერის ამბის გახეთქვა დაემთხვა და დაიწყო მასობრივი მოძრაობა უნიში. 

ამას წინ უძღოდა გაფიცვა ჭიატურაში და სტუდენტები ვინც გამოდიოდნენ პროტესტზე, ამავე დროს ამ გაფიცვებშიც მონაწილეობდნენ. და პერიფერიაში ამ მუშებთან კავშირი ჰქონდათ. 

პირველი პროტესტი ეგ იყო. პირველი მონათვლა ეგ იყო. 

დავით ჩხეიძე: კითხვა ძალიან ფართეა. მე დავიბადე ოჯახში გავიზარდე, რომელიც სულ პროტესტში იყო. დისიდენტებთან ჰქონდა ურთიერთობა. ეს ყველაფერი ჩემ თვალწინ ხდებოდა ამიტომ ჩემ თავიდანვე დასახული იყო იდეალური მიზანი, ეს იყო დამოუკიდებელი, თავისუფალი, დასავლური ტიპის სახელმწიფო, რომელიც მიმართაც სწრაფვა არ დამთავრებულა 1980იის დასაწყისიდან. 

პროტესტს ვერ დავარქმევ, უფრო იყო სწრაფვა, სულისკვეთება, რაშიც ჩამოვყალიბდი და ახლაც ეს პროცესი მიდის. ავად თუ კარგად ეს კურსი გრძელდებოდა დიდი ჩავარდნებით, ომებით და სამოქლააქო დაპირისპირებით, მაგრამ კურსი მიდიოდა მაინც. შეფერხებებით.  მგონია, რომ ახლაც ერთ-ერთი მსგავსი შეფერხებაა. 

პროტესტში ასე ღიად არ ვყოფილვარ ღიად. პროტესტის სახე არასდროს ვყოფილვარ. არც აქტივისტად განვიხილავ ჩემ თავს. ამ ქვეყნის ჩამოუალიბება იყო სამგვარი მიზანი, შესაბამისად დავიწყე სახ. სამსახურებში მუშაობა. მას მერე რაც დავბრუნდი გერმანიიდან. და იქაც ყოველთვის ვაპროტესტებდი იმას, რაც არ მომწონდა. მინისტრის თანაშემწე ვიყავი ზურაბიშვილის დროს. და ის ფორმა როგორც გაუშვეს სალომე იყო მიუღებელი, ქალბატონი. და მერე ერთი წელი ვემსახურე უსასყიდლოდ. ქალბატონ სალომელს. და ვიცოდი რომ არ მინდოდა პოლიტიკაში. 

მერე დავბრუნდი ისევ ადმინისტრიაში. და გავაგრძელე მუშაობა ევროატლანტიკური ინტეგრაციის მიმართულებით. მერე ძალიან რომ აირია ეს სიტუაცია. მასინაც სულ მქონდა ურთიერთობა იმ საპროტესტო ძალებთან, ვინც აპროტესტებდნენ ძალადობას, ძალმომრეობას. მიუხედავად იმიას რომ კურსი მომწონდა ქვეყნის, სასურველი კურსი იყო და უშუალოდ ვიყავი რეფორმებში. მათ შორის ვიზალიბერალიზაციის საკითხზე ვმუშაობდი, მე ვიყავი ერთ-ერთი კურატორი. სამინისტროში. მიუხედავად ამისა ვხედავი რაც ხდებოდა და მესმოდა ამერიკელი და ევროპელი კოლეგებისგან. 

მერე წამოვედი და გადმოვედი კერძო სექტორში. 2009-იდან. მე არ მქონდა ნდობა ამ ხელისუფლების, რადგან მატი გაცხადებული კურსი შეიძლბა იყო სწორი. მაგრამ ადამიანი რომ შემოდის ამხელა ფულით პოლიტიკასი და უზურპაციას უკეთებს პოლიტიკას, რაც მანამდე ვერასდროს ვერ შედგა 2007-იდან მოყოლებული, მიუხედავად იმისა, რომ ყველა იყო გაერთიანებული ამ პროტესტში, მთელი საზოგადოება. მაინც ვერ გადადგა საზოგადოებამ ეს ნაბიჯი კოლექტიური მმართველობისკენ სანამ ძლიერი ფიგურა არ შემოვიდა პოლიტიკაში, თავისი მილიარდებით. და ის ცნობილი იყო არაფრით არ იყ ოკავშირში იმ დასავლურ ცნობიერებასთან, რისკენა ჩვენ ყველა ვისწრაფვოდით. შესაბამისად, თავიდან ჩემი დამოკიდებულება ძალიან სკეპტიკური იყო. თავიდანვე. მერე მე უნდა ავრჩენილიყავ სახელმწიფო სამსახურში, რადგან ეს იყო ჩემი პროფესია და ავარჩიე ისეთი სფერო, რა შემოთავაზება იყო ყველაფერზე უარი ვთქვი და ჰერალდიკის საბჭო იყო ასეთი და დავთანხმდი. მერე გააუმქეს ჩემ წამოსვლასთან დაკვაშირებით, და ჰერალდიკის საბჭო იყო ზეპარტიული ორგანიზაცია, რომელშიც რაღაც წვლილი შევიტანე მის განვითარებაში და რაღაც ევროპული ყაიდის საბჭო გაკეთდა. რომელიც მთლიანად კურირებს ნებისმიერ სიმბოლოს  - გერბით, დროშით და ეს უშუალოდ კოორდინაციას დაექვემდებარა სახელმწიფოსი. 

ღია პროტესტის ფორმა მქონდა მარტო სოციალურ ქსელში. პირველი პოსტი რაც დავწერე იყო 2008 წელს. მასინ არ მომეწონა რაც თქვა სალომე ზურაბიშვილმა. და ღიად გავაკრიტიკე. მე მასთან დღესაც მაქვს ურთიერთობა და მას მერე 2008 წლიდან მთელი დღემდე ღიად ვწერდი რაც არ მომწონდა. ამაზე არასდროს შემქმნია სირტულე. მე ამ გზით ვაპროტესტებდი. ბევრს ეგონა, რომ მე ნაციონალური მოძრაობის მხარდამჭერი ვარ ისე აქტიურად ვაკრიტიკებდი ხელისუფლებას. 

მერე როდესაც დავიწყე კრიტიკა წინა პრეზიდენტის, რომელიც უნდა ჩამოსულიყო და ეგო პასუხი, მერე აღმოჩნდა, რომ არა ვარ წინა პრეზიდენტის მხარამჭერი. მერე ისევ ეს საზოგადოებას სულ აქვს. მომხრეობის. ვერ იპოვნეს რომელ მხარეს ვარ. 

უშუალოდ ამ პროტესტში ჩავერთე როცა საჯარო მოხელე ვიყავი და დაინიცირდა ეს კანონი. გავრილოვის ჩამოსვლისას…

 

კი ბატონო, ესე იგი, პირველად, პირველ რიგში მინდა და დაგვეწყო ლაპარაკი საიდან იცით, აი უფრო პერსონალური პერსპექტივიდან და მეთხოვა თქვენთვის გაგეხსენებინათ, რომელი იყო პირველი აი ესეთი პროტესტი, სადაც ჩაერთეთ, აი როცა თქვით, რომ ეხლა არის ზუსტად ის მომენტი, სადაც რაღაცა შემიძლია მეც გავაკეთო და შევუერთდით რაღაცა. ხო, მე - სკოლის ასაკში არ მახსენდება ნამდვილად რა, პროტესტში რომ ვყოფილიყავი ჩართული და ალბათ ხო, როგორც უმრავლესობა, უფრო სტუდენტური პროტესტები მახსოვს, პირველი, როცა - ჩავართე, ხო, არ ვიყავი, რაღაც ერთ-ერთი აქტიური, ორგანიზატორი ან ლიდერი მაგ პროტესტის, მაგრამ აქტიურად ვმონაწილეობდი, თავიდან ეს შეეხებოდა, ფსუში გვქონდა ეგეთი გამოცდილება, როცა, ალბათ, სამწუხაროდ ეგ პრობლემა ეხლაც არის, თვითმართველობის პრობლემა რაც იყო, როცა აბსოლუტურად არადემოკრატიული იყო ეს საუნივერსიტო თვითმართველობა. არადემოკრატიულად იყო წყობილი და მაშინ ჩვენს მეგობრებზე მათ შორის იყო ფიზიკური მუქარის შანტაჟის თუ არ მიშლება 2011 ან 10 წელი იქნებოდა ეგ მაშინ მეორე მესამე კურსზე ვიყავი ა როცა ხო რა ნუ ძაან მიუღებელი იყო თვითონ შიგნით საუნივერსიტეტო დემოკრატია ბრჭყალებში დემოკრატია როგორც ხდებოდა ხო იქ იყო პარტიული როგორ ვთქვათ წანაზარდი უფრო იყო თვითმართველობა ვიდრე რეალური საუნივსტეტო ცხოვრების წარმართველი ინსტრუმენტი ხო და მერე უკვე პირველი ეს დიდი პროტესტი შედარებით რაც მარტო სა დაიწყო ეს პირველ კორპუსში ის მოძრაობები და მაშინ კარგად მახსოვს ცესლ-ს ადმინისტრაცია, ეხლანდელი ქართული ოცნების ცოტა ლიდერშიფთან დაახლოებული ხალხი, როგორ ცდილობდა, რომ უნივერსიტეტს გაცილებოდა ეს პროტესტი, მახსოვს, რაღაცა პერფორმანსი უნდა ყოფილიყო, ეს სისტემა უნდა დაინგრეს, იყვნენ ჩართულები და სცენას, კი არა, დინამიკს არ აერთებინებდნენ, მოკლედ, კორპუსის ეზოში, რომ უნივერსიტეტში არ ყოფილიყო მოკლედ ეს პროტესტის მუხტი რა, მარა რაღაც დიდი გაწევ-გამოწევით თუ რაღაცეების შედეგად, მაგრამ ბოლოს მაინც გაკეთდა ეგ ხო და მერე უკვე 2012-13 წლიდან უკვე ფაქტიურად პროფესიდან გამომდინარეც ძაან ხშირად მიწევდა რაღაცებში და ანუ როგორც ლაბორატორიის წევრი არ ყოფილხარ შენ ლაბორატორის წევრი არ ვყოფილხარ და აი როგორ აი ეს შენი სამეგობრო ვის ანუ აი ვისთან ერთად - უფრო კურს უნივერსიტეტის კურსელები. რომლებიც ხო რაღაცეები ძაან შეუძლებელი იყო რაღაცეები არ მოგვწონებოდა თუ იმას ვეკითხები ლაბორატორია ბევრად უფრო აქტიური იყო და ჩემი მეგობრები იყვნენ ლაბორატორიის წევრები მაგრამ მე თვითონ მაშინ არ ვიყავი პოლიტიკურად ეგეთი როგორ ვთქვა - გათვიცნობიერებული ხო რომ იგივე ლაბორატორია რომელიც წმინდად აი რაღაცა პოლიტიკურს ვერ დავარქვე მაგრამ ნუ ძაან აქტიური სოციალური საზოგადოებრივი ის იყო ხო რაღაც საპროტესტო - ერთე მოძრაობა თუ რა დავარქვა არ ვიცი. ეგეთი გათვიცნობერებული არ ვიყავი და არ მიფიქრია არასდროს რომ გავწევინებულიყო რაღაც დიდი ამბები როცა ხდებოდა ხოლმე ხო რა მეც ვუერთდებოდი მაგ პროტესტს მარა ის პროტესტები რაც ვახსენე მაინც დამაინც ლაბორატორიის მხრიდან არ ყოფილა წმინდა უფრო საუნივერსიტეტო შიგნით უნივერსიტეტის შიგნით ძაან ისეთი ინდივიდუალური ინიციატივების დონეზე იყო ხოლმე ძირითადად დავით თქვენ მე 2013 წელს ჩავაბარე თესუში და... პირველივე დღეს რომ მივედი უნივერსიტეტში, იქ ეგის წელი არის ის თამარ სანიკიძე გამოვიდა, რაღაც მოგვილოცა სწავლის დაწყება, ხო და რაღაც პატრიარქი იყო იქ მოსული და მახსოვს, რომ ანუ ეს სამთავრობო ხალხი, მოკლედ პატრიარქი და რაღაც ეს ოფიციოზი ერთ მხარეს და რამდენიმე ათეული სტუდენტი იყო იქ კიბეებთან, სასტვენებით და რაღაცა ბანერებით. ითხოვდნენ ბაზების დარეგულირებას, ანუ ძაან შიდა საუნივერსიტეტო ამბავი იყო, საგნებს ვერ ირჩევდნენ სტუდენტები, ეგ იყო აი პირველი შეხება და ცოტა ის მომენტი მქონდა, რომ საერთოდ ვერ მივხვდი და ვერ გავარკვიე ან ამ ხალხს რა უნდოდა ან რა ხდებოდა უნივერსიტეტში, მაგრამ მერე იგივე ხალხი, ვინც მაგას აპროტესტებდა, ჩემი მეგობრები გახდნენ, არ ვიცი ერთ წელში და ანუ ყველაფერი დაიწყო აი რაზეც გურო საუბრობდა რა ანუ იქ იყო თვითმართველობა, რომელიც იმ პერიოდში ჩვენ...... თვის აღიქმებოდა, როგორც ყოფილი მთავრობის, ხო, ანუ ნაციონალური მოძრაობის რაღაცა, აი იმ მანკიერი პრაქტიკების და ინსტიტუციების გაგრძელება, ვინც უნივერსიტეტებს, სტუდენტებს ავიწროვებდნენ, აი მთარგმე იყო ეგეთი ისა, გემახსოვრება შენც და მოკლედ, ის სახეები, ვინც ამ ნაციონალური მოძრაობის დროს ძალადობდნენ სტუდენტებზე, ეხლა არ ვიცი სახელი და გვარებიც შეიძლება რომ... ანუ და დღესაც ვისაც ვხედავ, იმიტომ, რომ უნივერსიტეტში ვასწავლი მე და ყოველდღე მეფეთებიან ეს ტიპები და ზოგი ადმინისტრაციაშია და ზოგი კიდე არ ვიცი პარტიაში და მთავარი პროტესტი მოკლედ დაიწყო მაშინ, როცა ერთ-ერთი შეხვედრის დროს, ესაა 2016 წელი, თუ არ ვცდები, ლადო პაპავამ თქვა, რომ უნივერსიტეტში - არსებობს ოდეერის ინსტიტუტი, ამ შეხვედრაზე მე არ ვყოფილვარ, ანუ არ ვიყავი იმ დროს უნივერსიტეტში და მერე თუ არ ვცდები, აი მარტის თვეში დაიწყო ეს პროტესტი, ანუ პირველი პროტესტს შეუერთი ამ თვითმართველობის, არ ვიცი რა რა სახელი შეიძლება დავარქვა, ხო, უნივერსიტეტის ფულს ფლანგავდნენ პირადი მიზნებისთვის და ანუ თვითგამორკვეული ვიყავი პოლიტიკურად იმდენად რამდენადაც სოციალურ მეცნიერებებზე ვსწავლობდი და მეტ წილად უფრო ეს მემარცხენე... ფერის რაღაც მოძრაობა ვიყავით ჩვენ, ჯერ აუდიტორიას 15 არ ერქვა, მწვანე მუშტი იყო, იყო განათლების რეფორმისთვის სტუდენტური მოძრაობა და იქ იყვნენ შერეულად ხო ლაბორატორია 1918-ის ყოფილი წევრებიც თუ აღარ იყო იმ პერიოდში ლაბორატორია 1918 და იყვნენ მიმდინარე ესე ვთქვათ სტუდენტური სტატუსი, ვისაც ჰქონდათ, ანუ ჩემნაირი ტიპები, ბაკალავრის სტუდენტები და რაღაც მაგ წვენი. მოვიხარშე ძაან ბუნებრივად რა, იმიტომ, რომ - იქ აღმოვჩნდით კურსზე, რომ ვიღაცეებს ესე რენდომ გვქონდა ერთნაირი შეხედულებები რაღაც საკითხების გარშემო და მთავარი ეგეთი მტრის ხატი ჩვენთვის იყო ეს თვითმართველობა და ანუ ეგ თვითმართველობის წინააღმდეგ დაწყებული მოძრაობა და ეგ პროტესტი და შიდა დემოკრატიის, ესე ვთქვათ, ნუ საფაკულტეტო საბჭოებზე იყო იქ დავა, რომ ამათ ჰქონდათ უზურპირებული ყველაფერი, აკადემიური სა... საბჭოს წევრების პირდაპირი არჩევა გვინდოდა და რექტორის პირდაპირი წესით არჩევა და ასე შემდეგ და მაგას დაემთხვა ეს ოდეერის ინსტიტუტის ამბის გახეთქვა და დაიწყო მოკლედ ძაან მასობრივი მოძრაობა უნივერსიტეტში, რასაც ასევე წინ ერთოდა გაფიცვა ჭიათურაში და ის სტუდენტები, რომლებიც აი ამ თვითმართველობის წინააღმდეგ გამო დიოდნენ უნივერსიტეტში და მერე ამ, ესე ვთქვათ, ოდეერის ინსტიტუტის გახეთქვის მერე ამ დიდი მოძრაობის ლიდერები იყვნენ და ჩვეულებრივი მონაწილეებიც, ამავედროულად აი ამ გაფიცვებში მონაწილეობდნენ და ჰქონდათ ამ პერიფერიაში არსებულ მუშათა მოძრაობას ვერ დავარქმევ, მაგრამ ამ უშებთან კავშირი რა, რაც მერე ძაან გამოგვადგა იმ ამბავში, მაგას მერე მოვყვები, კი ბატონო, მარა ხო, პირველი ეგ იყო, პირველი, ესე ვთქვათ, მონათვლა ჩემი ამ... დავით, თქვენ, თვითონ კითხვა არის ძაან ისეთი რაღაც ფართა, ამ კონკრეტულ ბოლო პროტესტში, როგორ ჩავერთე თუ პროტესტი, პირველი რა, როდის არი, მე დავიბადე, ოჯახში გავიზარდე, რომელიც სულ პროტესტში იყო საბჭოთა პერიოდში, დისიდენტებთან მქონდა ურთიერთობა, მერე 90-იან წლებში, ეს ყველაფერი ჩემ თვალწინ ხდებოდა, ამიტომ. ჩემთვის თავიდანვე რაღაც დასახული იყო იდეალური, იდეალური მიზანი, რაღაც დემოკრატიული, დამოუკიდებელი, რაღაც დასავლური ტიპის სახელმწიფო, საქართველო, რომლის მიმართაც სწრაფვა არ დამთავრებულა, რა ვიცი, 80-იანი წლების დასაწყისიდან, როცა დაიწყო ეს რღვევა საბჭორო კავშირის და პროტესტი, ასე ვერ დავარქმევ ამას, ეს იყო რაღაცნაირი სწრაფო, რაღაცნაირი სულისკვეთება, რომელიც ამას ჩამოყა ეხლაც ამის ნაწილია ეს ყველაფერი ავად თუ კარგად ეს ეს კურსი გრძელდებოდა ნუ ძალიან დიდი ჩავარდნებით რაღაც ომებით სამოქალაქო დაპირისპირებებით მარა რაღაცნაირად კურსი მიდიოდა მაინც შეფერხებებით ნუ მგონია რომ ეხლაც ერთ-ერთი მსგავსი შეფერხება არი და როგორ ვიყავი ჩართული პროტესტში არასდროს არ ვყოფილვარ ღიად ჩართული პროტესტში ესე რომ მე ვყოფილიყავი თვითონ. პროტესტის, პროტესტის სახე, ანუ ჩემ თავს ასე აქტივისტადაც არ განვიხილავ, არ განვიხილავ აქტივისტად, იმიტომ, რომ რადგანაც ეს ქვეყანა იყო სულ რა... რაღაცა ამ ქვეყნის ჩამოყალიბება იყო სულ რაღაცნაირი სანუკვარი მიზანი იმ გარემოსი, სადაც ჩამოვყალიბდი, შესაბამისად დავიწყე საქართველო სამსახურში მუშაობა, ვარდების რევოლუციის შემდეგ, როცა დავბრუნდი გერმანიიდან. იქაც, რაც არ მომწონდა, იმას მუდმივად ვაპროტესტებდი რაღაც ფორმით, მაგალითად, არ იყოს არ, მე საგარეო საქმეთა მინისტრის თანაშემწე ვიყავი ზურაბიშვილის დროს და ის ფორმა, რომლითაც ის გაუშვეს საგარეოდან, ფაქტიურად, იყო მიუღებელი, მე... წამოვედი ერთი წელი ვემსახურე უსასყიდლოდ ქალბატონ სალომეს და ვიცოდი რომ ეს ჩემთვის ადრე იყო და არ მინდოდა პოლიტიკაში და არც განვიხილავდი და ვუთხარი რომ ერთი წლით გავაგრძელებ იმას რასაც ვაკეთებდი აქ სამინისტროში და შემდეგ დავბრუნდი ისევ ადმინისტრაციაში და გავაგრძელე მუშაობა ევროატლანტიკური ინტეგრაციის მიმართულებით მერე უკვე ეს რომ ძალიან აირია ეს სიტუაცია მაშინაც ყოველთვის გვქონდა ურთიერთობა იმ საპროტესტო ძალებთან რომლები... იყვნენ ქვეყანაში, რომლებიც აპროტესტებდნენ ძალადობას, ძალმომრეობას, მიუხედავად იმისა, თვითონ კურსი მომწონდა ქვეყნის და რაღაც სასურველი კურსი იყო და უშუალოდ ვიყავი ჩართული ამ რეფორმებში, მათ შორის სავიზო ლიბერალიზაციის საკითხი, ერთ-ერთი, ანუ მე ვიყავი ამ საკითხის ერთ-ერთი კურატორი, იმ სამინისტროში, სადაც ვმუშაობდი, მიუხედავად ამისა ვხედავდი, რაც ხდებოდა პარალელურად და მესმოდა კოლეგებისგან, ევროპული და ამერიკელი კოლეგებისგან, რომ კატასტროფა ხდებდა. მერე წამოვედი და ვმუშაობდი რაღაც გაგებით გამიჭირდა მუშაობა და გადმოვედი კერძო სექტორში ბოლო სამი წელიწადი უკვე 2009დან და მერე უკვე როდესაც მე არ მქონდა ნდობა ამ ხელისუფლების ბოლომდე იმიტომ რომ თვითონ თვითონ მათი გაცხადებული კურსი გაცხადებული კურსი შეიძლება იყოს სწორი და რაღაც, მაგრამ თვითონ ადამიანი როდესაც შემოდის... ამხელა ფულით და მთლიანად უზურპაციას უკეთებს პოლიტიკურ პროცესს, რაც მანამდე ვერანაირად ვერ შედგა, 2007-დან მოყოლებული, მიუხედავად იმისა, რომ ყველა იყო გაერთიანებული ამ პროტესტში, მთელი ოპოზიციური სპექტრი საზოგადოება, მაინც ვერ გადადგა საზოგადოებამ ეს ნაბიჯი რაღაცნაირი კოლექტიური მმართველობისკენ, სანამ ძლიერი ფიგურა არ შემოვიდა ივანიშვილის სახით და მილიარდებით და მის ცნობიერება არანაირად არ იყო კავშირში იმ დასავლ ცნობიერებასთან, რომლისკენაც ჩვენ ყველა ვისწრაფოთ, შესაბამისად ჩემი დამოკიდებული. თავიდან ძალიან სკეპტიკური იყო, თავიდანვე სკეპტიკური იყო და მერე მე, უნდა დავრჩენილიყავი სახელმწიფო სამსახურში, იმიტომ რომ ეს იყო ჩემი კარიერა, როგორც საჯარო მოხელის, ამიტომ ავარჩიე ისეთი სფერო, რამდენიმე, შემოთავაზებაც მქონდა ყველაფერზე უარი ვთქვი, საბოლოო ჯამში დავთავდი ჰერალდიკის სახელმწიფო საბჭო იყო ესეთი, მერე გააუქმეს ჩემს წამოსვლასთან დაკავშირებით, ესეც ფენომენალური რაღაც მოვლენაა და ჰერალდიკის საბჭო იყო რაღაცა ზეპარტიული, რაღაც ზეპოლიტიკური ორგან. იქ და ძაან ევროპული ყაიდის საბჭო გაკეთდა, რომელიც მთლიანად კურირებს ეხლა ნებისმიერ სიმბოლოს, რომელსაც სახელმწიფო გამოსახავს, დაწყებული სამკერდე ნიშნით დამთავრებული, სახელმწიფო დროშით, გერბით და რავიცი ყველაფერი, რაც ეხება და ეს უშუალოდ კოორდინაციას დაექვემდება სახელმწიფოს, რაც არ იყო მანამდე, ძაან კმაყოფილი ვიყავი და რაც შეეხება პროტესტის ფორმას, პროტესტის ღია პროტესტის ფორმა მქონდა მხოლოდ სოციალურ ქსელში, ეს პირველი, პირველი პოსტი, რომელიც მე დავწერე Facebook-ზე, ეს იყო 2008 წელს, როდესაც იმ ადამიანმა ვთქვათ, როდესაც ზურაბიშვილმა თქვა, არ მომეწონა ის, რაც თქვა ზურაბიშვილმა ომთან დაკავშირებით, მაშინ მე მას ეხლაც მაქვს ურთიერთობა, მარა მაშინ პოლიტიკურად მე ეს არ მომეწონა და ღიად ეს გავაკრიტიკე, ამის შემდეგ 2008 წლიდან პრინციპში მთელი დღემდე ვწერდი ღიად, რაც არ მომწონდა, მათ შორის ივანიშვილის წინააღმდეგ, ეს ამის წინ, ამაზე არ შემქმნია არასდროს სირთულე საჯარო სამსახურში, პროტესტის ჩემი ფორმა იყო ეს, ამ გზით ვაპროტესტებდი და ძალიან ბევრის ეგონა, რომ მე ნაციონალური მოძრაობის მომხრე ვარ, იმდენად აქტიურად ვაპროტესტ, ვაკრიტიკებდი ახალ ხელისუფლებას და ძალიან ამიტაცეს ხელში და ასე შემდეგ, მერე როდესაც დავიწყე უკვე კრიტიკა ყოფილი პრეზიდენტის, რომ უნდა ჩამოსულიყო და წარმდგარიყო სასამართლოს წინაშე, მიუხედავად იმისა, ეს სწორი იყო თუ არა, მერე აღმოჩნდა, რომ ეგონათ, რომ არა ვართ ხოლმე ესე ნაციონალური მოძრაობის მომხრე. მერე ისევ რომ და ანუ ეს საზოგადოება სულ აქვს, ანუ მომხრეობის, ანუ ვერ იპოვეს ვინა ვარ, საბოლოო ჯამში, ვისი მომხრე ვარ, და როცა პრინციპიდან გამომდინარე ეუბნები, ვერ იგებენ, ჩემი ფორმა, ერთ-ერთი პრინციპული ფორმა არის, რომ ყველას მოვიხსენიებ ბატონოთ, ნუ ამაზეც გავაცებულები არიან, იმიტომ რომ ბატონი პუტინი და ბატონი სააკაშვილი და ბატონი ივანიშვილი, ანუ ბატონოა, და ვერ ხვდებიან, ეს ბატონო რას ნიშნავს, ეს ბატონო ნიშნავს, რომ არ აქვს მნიშვნელობა პიროვნულ საკითხს. აქ აქ აქ პრინციპული საკითხი რაში ვეთანხმები და რაში არ ვეთანხმები და უშუალოდ ეხლა ამ პროტესტში ღიად ჩავერთე როდესაც საჯარო მოხელ ე ვიყავი და პირველად დაინიცირდა კანონი რომ... რა თქმა უნდა, მაშინ, როდესაც გავრილოვი ჩამოიყვანეს და ჩასვეს ამ სასახლ, სასახლეში შეიყვანეს და ჩასვეს ამ, თავმჯდომარეს, მაშინ ვიყავი პარლამენტის, ანუ ეს სერალტიკის საბჭო იყო პარლამენტის უშუალო დაქვემდებარებაში, მე მიწევდა მუშაობა, პარლამენტის თავმჯდომარეებთან და პრემიერებთან და მინისტრებთან, პირდაპირ უშვალო კავშირ ჰერალდიკა ისეთი რაღაცა არის თითქოს უმნიშვნელოა, მაგრამ ყველგან აქვს ამას გარკვეული შეხება აქ ამასთან და მათ შორის კობახიძესაც ვიცნობდი იმიტომ, 2014 წელს ეს... რეფორმა გააკეთა საკონსტიტუციო და ამ საკონსტიტუციო რეფორმის ჩარჩოში მოხდა მთლიანად ცვლილება სიმბოლიკის შესახებ კანონმდებლობის, დროშის გერბის და სახელმწიფო ჰიმნის შესახებ და მასთან მქონია ურთიერთობა და არ ტოვებდა ეს ცუდ შთაბეჭდილებას, როგორც პროფესიონალი იურისტი, მიუხედავად იმისა, რომ ის საჯარო განცხადებები თანდათან გაცდა ყველანაირ ჩარჩოს და მე მგონია, რომ ამ მიმართულებით არ გამოუმჯობესებოს, უფრო მძიმდება და მძიმდება ეს მისი განცხადებები, საერთოდ გასულია, აჰა... უკვე რა ვიცი პოლიტიკის და დიპლომატიის ჩარჩოებიდან, რაც მე ვიცი და რაც ვიცი, რომ არ შეიძლება, მათ შორის ის გერმანიაში შენ ა სწავლი და მეც გერმანიაში ვერ ასწავლი და ვიცი, რას ნიშნავს გერმანიას, როცა ეუვნები, რომ იოზეფ გებელსი არის ევროპა, ანუ ეს ნუ არ ვიცი, ქართველს რა უნდა ვუთხრა, რომ ძაან კარგია, რომ აფხაზეთში ბევრი ხალხი დაწყდა და ნეტა მეტი რატომ არ დაწყდა, ესე რომ შემოგითვალოს ვიღაცამ, აი დაახლოებით აი ამ კატეგორიის განცხადება არის პოლიტიკურად, და ღიად და აი ესე აქტიურად. და აი ამ რა ქვია ლაივებით და ასეთი პირდაპირი დამგმობი განცხადებებით რა თქმა უნდა ჩავართვე როცა პირველჯერ მოხდა ინიციირება ამ კანონის, ეს უკვე ჩანდა, რომ მანამდეც მეუბნებოდნენ ჩემი მეგობრები სხვადასხვა საელჩოებიდან იმის, რომ ძალიან დიდი თავდასხმა იგეგმება ზოგადად დასავლურ საკითხებზე ქვეყანაში, მე ესე ვერ წარმომედგინა, ეხლა პირველად ეს მითხრეს, როცა 75 მილიონზე თქვა უარი ღარიბაშვილის ხელისუ ფლებამ, თქვეს, რომ ეს რა არის, ეს მონაგონიაო, ისეთი ანტიდასავლური ისტერია დაიწყებაო, ამას ვერ ვერ ვიჯერებდი, იმიტომ, რომ მე როცა ნამუშევარი გაქვ ამ კოლეგებთან და იცი, რომ ფაქტიურად ისინი შენ მუდმივად გლობირებენ საერთაშორისო ასპარეზზე, იმიტომ, რომ ვინც იცის დიპლომატია იცის, რომ აი მაგალითად ამერიკა გლობირებს, რომ არაღიარების პოლიტიკა იყოს, იქ არის ქვეყნები, რომლებიც შენი ლობისტები არიან კონკრეტულ სფეროში, აი მაგალითად ბრაზილია შეიძლება შენი ლობისტი არ იყოს, ესპანეთი, მარა იტალია, მარა შეიძლება გერმანია. იყოს და და ამ ლობისტებზე ესეთი თავდასხმა ვერ წარმომიდგინა იმიტომ რომ ერთად მუშაობ, წარმოიდგინეთ, ერთად ადგენს სასაუბროს, ერთად აკეთებ მიმართვას, ერთად მუშაობ მხარდაჭერაზე და უცბად გეუბნებიან, რომ თავდასხმა დაიწყება ამერიკის შეერთებულ შტატებზე და ბრიტანეთზე და იმაზე, ანუ ეს ცივი წყალი რომ გადაგესხან, ესეთი იყო, მაგრამ ნუ ის პირველი კანონი გაიწვიეს, მეორე კანონზე უკვე ვიცოდი, რომ არ გაიწვევდნენ, უკვე ღიად ვიყავი ჩართული ამ საკითხში და მერე ალბათ ვიტყვით რა... და უწყვეტად ჩავერთე, როდესაც, როდესაც, არჩევნების მეორე დღეს, იმიტომ, რომ მე ვიცოდი, რომ ის პოლიტიკა, რომელიც, პოლიტიკური პროგრამა, რომელიც დააანონსა ქართულმა ოცნებამ, ეს იქნებოდა ანტიდასავლური პოლიტიკური პროგრამა იყო უკვე დაანონსებული და საერთოდ მომხრე ვიყავი, როდესაც პირველ, როგორ, როდესაც მიიღეს გაზაფხულზე. მაშინვე მოთხოვნილიყო თავისუფალი ცესკო და მაშინვე მოთხოვნილიყო ის გარანტიები, რაც უნდა მიგვეღო ოქტომბერში, მარა ეს რატომღაც დააიგნორეს, როგორც პრეზიდენტმა, ასე დანარჩენმა პოლიტიკურმა პარტიებმა, შეიძლება არ დააიგნორეს, მაგრამ ამაზე არ გაუკეთებიათ, ერთგვარი აი ესეთი პედალირება და ძაან უკმაყოფილლო ვიყავი ამით ველაპარაკე თვითონ ამ ლიდერებსაც და პრეზიდენტაც და მათ ჰქონდათ ისეთი განცდა, რომ არა მოვიგებთ, აუცილებლად მოვიგებთ, საბოლოო ჯამში არ დათმო ოცნებამ ეს ბერკეტი მმართველობის და... მივიღეთ ის რაც მივიღეთ და 28-ში უკვე ამის მერე რაღაცნაირად და პირველად აი ეს იყო სწორედ როცა გამოვედი და დავდექი 27-ში დილით და მაშინ შემომითვალეს კიდევაც რო რა პრობლემა ჰქონდაო ჩემთან ურთიერთ ჩვენთან ურთიერთობისო კაბინეტში ვხვდებოდითო სულო და რა საჭირო იყო შენობის გარეთ დადგომა როდესაც ასე შეგვეძლო ურთიერთობა და მე ჩემი პასუხი იყო რომ არც ხელფასის გაზრდა მინდა არც შვებულებას ვითხოვ არც სტრუქტურულ ცვლილებებს არ ეხება. ეხება ქვეყნის პოლიტიკურ კურსს, რომელიც იცვლება. აქედან დავრჩი და დავრჩი პროტესტში, ესე ჰ, ესე იგი, გურო, რა მინდა იცი, რომ გკითხოთ, გადავიდეთ - მიზნებზე, ნახე, შენ რამდენიმე ესეთ მოძრაობაში და პროტესტში იყავი ჩართული რა, სინამდვილეში მე ძაან მაინტერესებს დღეს, რომ თეთრი ხმაურის მოძრაობა. ესეთი ცხადი მიზანი, რომელიც აქვს იმ, არ ვიცი, სივრცეს თუ იმ ჯგუფს ადამიანებისა, რომლებიც რაღაცას აპროტესტებენ და არის რაღაცა გაცხადებული მიზანი, რისკენაც მიდიხართ რა, აი როდის არის ესეთი - პირველად, აუ, ეგ ძაან ისეთი კარგი კითხვა არის, იმიტომ, რომ ხო, უფრო, მე ჩემი მეხსიერება, ყოველ შემთხვევაში ეგრე მუშაობს, რომ უფრო მეტად პროცესი უფრო... მახსენდება რაღაც პროცესებში რომ ვარ, მაგრამ იმ პროცესის აი ზუმაოთ, რა იყო დიდი რაღაც კონკრეტული მიზნები შეიძლება ესე მკაფიო არ იყოს ხოლმე, მაგრამ რამდენიმე მაგალითი შემიძლია ესე გავიხსენო, ხო, რაღაც კონკრეტული მიზნის გარშემო, როცა წარიმართებოდა პროტესტი, თეთრი ხმაური ახსენე, თეთრიხმაურის მოძრაობა ახსენე და ერთ-ერთი ეგეც იყო ეს მოძრაობა, რომლის მიზანიც იყო ქვეყანაში ჰუმანური, ადამიანის უფლებებზე ორიენტირებული ნარკოპოლიტიკის შექმნა და ჩემი აზრით ეს, არ ვიცი, ძაან პერსონალური აზრი არის და ამ მოძრაობის... სხვა წევრებთან ესე აქტიურად არც განმიხილავს, ეგ ამბავი, მაგრამ მათ შორის ის, რომ თეთრხავმა რაღაცნაირად ისევ დაამთავრა თავისი მოქმედება თუ არსებობა, რეალურად უკვალოდ, ხო შეიძლება ვთქვათ, ან უკვალოდ არა, მაგრამ შედეგის გარეშე ხო უფრო ჩემი აზრით ისიც არის მაგის ერთ-ერთი მიზეზი, რომ ამ მოძრაობის მოთხოვნები ვერ ადაპტირდა რა, ანუ თუკი რაღაც აი 13-14-15 წლიდან ეს ნარკოპოლიტიკის თემა შეიძლება ყოფილიყო ერთ-ერთი, როგორ ვთქვა აქტუალური სოციალური საკითხი, ხო? იმიტომ რომ ჩვენ გვქონდა 2012 წლის ეს ნულოვანი ტოლერანტობის გამოცდილება, სადაც მართლა ძალიან ბევრი ადამიანი, ნარკომკაცრი, უსამართლო ნარკოპოლიტიკის გამო, რომლებსაც შეიძლება პოლიციის რაღაცა სასჯელზე მეტად ჭირდებოდა ზრუნვის პოლიტიკების და რაღაცა სამედიცინო მხარდაჭერის მექანიზმები და ესეთი ძალიან ბევრი ადამიანი გვყავდა 2015-16 წლიდან და მერე უკვე განსაკუთრებით ხო და აი დათომაც ილაპარაკა, ამ ტრანზიციაზე, ხო, განსაკუთრებით 18 წლის შემდეგ, ნარკოპოლიტიკაზე რაღაცა... აქტიური საზოგადოებრივი, სოციალური პროტესტი უბრალოდ შეუძლებელი იქნებოდა, იმდენად სხვა ტიპის პრობლემები იწევს უკვე ქვეყანაში ამ დროს რა, ჩემი აზრი იყო, რომ მათ შორის იგივე პოლიციის დაუსჯელობაზე უფრო მეტი აქცენტი უნდა ყოფილიყო ამ დროს და მაინცდამაინც არა კონკრეტულად ნარკოტიკების და ნარკოპოლიტიკის საკითხებზე ხო, მათ შორის ის, რომ ამ პერიოდში ნელ-ნელა დაგროვდა, ხო, ჩვენ ხო რაღაც ისეთი საზოგადოება ვართ, რომ - ველოდებით ხოლმე, როდის აივსება რაღაც მოთმინების ფიალ, რაღაც საკითხებზე რა, ერთ-ერთი ესეთი ფიალის ავსება იყო 2012 წლის ეს რაღაც ციხის. კადრები, რომლებმაც რაღაცა და მერე თითქოს ველოდებით ხო, ანუ კი იყო ერთეული შემთხვევები 2012 წლის შემდეგაც საპოლიციო ძალადობის და თვითნაობის, მაგრამ ნუ თითქოს ველოდებით, ეს ის ეს კიდე არ არის ის სიმძიმის პრობლემა, რომელიც აი, ეხლა უნდა ვაპროტესტოთ, თითქოს საზოგადოებაში ეგ განწყობა იყო, მაგრამ ნელ-ნელა, ნელ-ნელა ძაან ბევრი ისეთი სერიოზული პრობლემა გროვდება ამ წლებში, რა და ჩემი აზრით ნარკოპოლიტიკაც იმდენად პრობლემური იყო, რამდენადაც უმართავი, არაანგარიშალდებული სამართლამცავი სისტემა გვყავდა ქვეყანაში საბოლოო ჯამში რა და ამიტომ ხო ეს თეთრ ხმაურზე რაც... ეხება, მაგრამ ეს კონკრეტული მიზნების ირგვლივ, ხო, მახსენდება იგივე, მაგალითად, მეტროს მემანქანეების პროტესტი, რომელიც ძალიან კონკრეტული იყო, ხო და მემანქანეების სამუშაო პირობების გაუმჯობესებაზე იყო პროტესტი, რომელმაც რაღაც ეტაპზე მიაღწია შეთანხმებას, იმიტომ, რომ იქ კი არადა, მიზნებს იმიტომ რომ რაღაც შეთანხმება შედგა ხო, დამსაქვებელსა და კაფიცოლ მშრომლებს შორის, კონკრეტული პროტესტს უფრო მაინც სოციალურ საკითხებზე მახსენდება კონკრეტული პროტესტები, შენ იყავი ჩართული ამ მეტროს მემანქანეების. შენ როცა ერთვები პროტესტში შენთვის ცხადია მიზანი ანუ იცი ზუსტად რისთვის მიდიხარ იქ თუ უბრალოდ ეს რეაქცია არის და უკმაყოფილებაა რაღაცის - თუ ბოლო აი ამ როგორ ვთქვა პრინციპში შეიძლება ითქვას რომ ხო ჩემთვის მეტადება ყოველთვის გასაგები იყო ხოლმე შეიძლება არ... არ ვეთანხმებოდე იმ მიზანს და მაინც ვიყო ამ პროტესტში, იმიტომ, რომ როგორც უფრო სწორად, მიზნის დაყენება, როგორი სტრატეგიით არის მიზანი დაყენებული, რომ მაგას არ ვეთანხმებოდი, მაგრამ იმ პროტესტს და ის, რომ ეს ამ საკითხზე რაღაც უსამართლობა არის და ამაზე უნდა დააფიქსირო აზრი, მაგ განწყობით ხშირად ვყოფილვარ ხოლმე, ხო, კონკრეტული მიზანი, ეხლა მაგალითად, აი ეხლა თუნდაც რაც ხდება რუსთაველზე და რა პროტესტიც არის, ხო, აი უფრო, ჩემი აზრით უფრო ეს კომპროტული მიზნების დეფიციტი, მე იმ პროტესტებში. მახსენდება სადაც ყოფილვარ, რომელიც უფრო მეტად დაშურებული არის სოციალურ საკითხებს, უფრო პოლიტიკური პროცესები არის და აი ამ პოლიტიკური გამოსავლიდან კონკრეტული რაღაცნაირად რეცეფტური გზა არ არსებობს რა და უფრო უფრო უსამართლობას, უკმაყოფილებას უფრო გამოხატავ ვიდრე კონკრეტული გამოსავლის და გზის მხარდაჭერას ითხოვდე რა, ეხლა რა თქმა უნდა არის დიდი მიზანი არის ხელახალი ხელახალი არჩევნები, მაგრამ ნუ უფრო ისეთი არის რა, ამხელახალ არჩევნებზე, რაღაცა, როგორ ვთქვა, როუდმებს რაც... ეძახიან ხო, ანუ, იქამდე მისასვლელი გზა არის ძალიან ბუნდოვანი, ხო, აი ამ ბუნდოვანების პირობებში, ჩემი აზრით ერთ-ერთი ფაქტორი ეგეც არის, რატომაც ბევრი უკმაყოფილო ადამიანი, ვინც დღეს ძალიან უკმაყოფილო შეიძლება იყოს. შეიძლება ვერ ხედავს აზრს აი ამ პროტესტში ჩართულობის ხო იმიტომ რომ უფრო მაინც ხო რა რაღაც თერაპიული და ემოციების გამოხატვის სივრცეთ თითქოს უფრო ხედავენ ვიდრე რეალური მოქმედების სივრცეთ ხო და ბევრისთვის ეს მიუღებელი კი არადა არასაკმარისითო ხო რა არარაციონალური შეიძლება იყოს ესე ვთქვათ არ ვიცი რამდენად ზუსტად რა ვიცი ესე იგი ხო არა ეს არის რა ქვია იმიტომ რომ ეგ ძაან მნიშვნელოვანი კითხვა არის ჩემ ჩვენთვის რა აი მემა... რომ ახსენე, ესე იგი, რამე ფორმით იყავი აქ, ამ პროტესტში ჩართული, ანუ ამ დადიოდი აქციებზე, კი, აქციებზე, რამდენიმე აქციებზე ვიყავი, რამდენიმე აქციებზე, მარა მე მაინც უფრო გამიჭირდება ვთქვა, რომ ძალიან აქტიურად ვიყავი, უფრო ჩემი ჩართულობა განპირობებული იყო, როგორ ვთქვა, ჩვენი ორგანიზაცია, რომელშიც ვმუშაობდი, მაშინ ძალიან აქტიურად ვეხმარებოდით მე მანქანებს და რაში, სამართლებრივ ნაწილში, მათ შორის სა... მაგრამ ჩვენიდანაც იყო ამ სამართლებრივ საკითხებზე დახმარება და არა მხოლოდ სამართლებრივ მედია საკითხებში რომ ეს ჩვენთან ხო ეგ რეალობაც იყო რომ აი ეს ხშირად სოციალური საკითხები არის ხოლმე უგულებყოფილი და მე მაგ ნაწილშიც ხშირად ვეხმარებოდით ხოლმე რომ მედიებისთვის უფრო ეს პოლიტიკური დღის წესრიგში ესეთი საკითხები შემოსული იყო ეხლა ჩემი როლი პერსონალური მაინც ვერ ვიტყვი რომ დიდი იყო რა უფრო როგორ ვთქვა პასიური მხარდამჭერის როლში უფრო შეიძლება ვყოფილიყავი ამიტომ ხო აი შენ რას უფრო როგორ მეკითხები როგორც ძაან აქტიური მონაწილე მაშინ თეთრ ხმაურზე ვთქვათ რა იმიტომ რომ ძაან მნიშვნელოვანია თეთრი ხმაურის გამოცდილება. რა იყო მიზანი ამ მოძრაობის? ვიცით, მაგრამ აი მაინც რომ ვთქვათ, თეთრი ხმაურის მოძრაობა, ერთის მხრივ ხო, მე თან ამ მოძრაობის, როგორ შემიძლია ვთქვა, რომ მართლა ძალიან საწყის ეტაპებიდანვე ვიყავი რა, იმიტომ, რომ - თეთრი ხმაურის მოძრაობამდე იყო მანამდე ბექას საქმე, რომელიც ხო, ნუ, ესე ძალიან მკაცრი, მაშინდელი კანონების რისკის ქვეშ იყო, რომ რაღაცდან 14 წლამდე წასულიყო ციხეში, ხო და ბექას - ვეხმარებოდი სამართლებრივ ნაწილში, მათ შორის საკონსტიტუციო სასამართლოში და ამიტომაც, სანამ თეთრი ხმაურის მოძრაობა იქნებოდა, უკვე მანამდე ვიყავი, მაგ საკითხებში ჩართული, მერე ბექამ რაღაცნაირად სამოქალაქო პასუხისმგებლობა ჰქონდა ბექას, რომ რა კი მისი საქმე საკონსტიო სასამართლოს გადაწყვეტილებით, წარმატებით დამთავრდა, ხო, მას არ უნდოდა, რომ აქ დასმულიყო წერტილი, ხო, იმიტომ, რომ ამ პროცესში მან ძალიან დიდი საზოგადოებრივი მხარდაჭერა აიბნო და თითქოს უნდოდა რომ რაღაც, ანუ უკან გადაეხადა, მათ შორის, იმიტომ რომ... ეს პოლიტიკა მისი საქმით და მხოლოდ ერთი კონკრეტული ნივთიერებით არ შემოიფარგლებოდა ეს პრობლემები. ამიტომაც გადაწყვიტა ბექამ ამ მოძრაობის გაკეთება თეთრიხმაურის მოძრაობის და მაგ ნაწილშიც ვიყავი და ხო მეც ბუნებრივია ძაან იმ თავითვე ვიზიარებდი იმ საკითხებს და პრობლემების ისე დასმას, როგორც იყო დასმული, რომ ეს მკაცრი საპოლიციო, სადამსჯელო რეპრესიები, მაგრამ თვითონ, ანუ ამ მოძრაობის მუშაობით და მერე ამ საკითხებზე რაღაც საზოგადოებრივმა პროტესტმა, მათ შორის, მოთხოვნებიც რაღაცნაირად დააფორმირა რა, თუკი მანამდე იყო ძირითადად მაინც აქცენტი უფრო აი ამ აც საპოლიციო კონტროლზე, რეპრესიაზე და უსამართლო სასჯელებზე, მერე ჩვენ ამ მუშაობის პროცესშიც მივხვდით, რომ თუკი რეალურად შენ რაღაცა ალტერნატივას არ სთავაზობ და მათ შორის ბევრი ხელისუფლების წარმომადგენლებთან რო გვქონდა ხოლმე შეხვედრები, რომ აი კაი, აბა თუ არ დავსაჯეთ, მაშინ რას ვშვებით, ხო ესეთი კითხვები, რაღაც ბუნებრივად მოგვიწია მაგაზე ფიქრი, ძაან კარგი პროცესი იყო, რაღაც ჯანდაცვის, საზოგადოებრივი, ჯანდაცვის ექსპერტებთან, ნარკოლოგებთან მუშაობის პროცესი, რომლებთაც რაღაცნაირად... ზრუნვის სისტემა უნდა გამართულიყო, ხო, სახელმწიფო პასუხისმგებლობას, სახელმწიოს პასუხისგებლობა უნდა აეღო არა მაინც დამაინც დასჯაზე დასჯით დაენახა მისი პასუხისმგებლობა, არამედ იმით, რომ პრობლემის უფრო ძირეულ ეტაპში ჩასულიყო და იგივე პრევენციის, იგივე ვისაც სამედიცინო ინტერვენცია ესაჭიროება, ესე დახმარებოდა ამ ადამიანებს, ხო, ამიტომაც თავიდან, რომ შევედით ჩვენ ამ პროტესტში, ბევრად უფრო, როგორ ვთქვა, ფრაგმენტული იყო ჩვენი მოთხოვნებიც და ხედვებით პრობლემის გადაჭრაზე და მერე მაგ მუშაობის პროცესში, უფრო მეტად დავინახე, შორის ხო? რაღაცა უფრო სისტემური გადაჭრის გზები, ოღონდ რამდენად მერე ვაჩვენეთ და ჩვენ რამდენად ფართო საზოგადოებას რამდენად ვაჩვენეთ ის ჩვენ, როგორ წარმოგვედგინა პრობლემის გადაჭრის, რაც წარმოვიდგინდა პრობლემის გადაჭრის გზად, ამაში ძალიან არ ვარ დარწმუნებული, უფრო სწორად, ვარ დარწმუნებული, რომ ვერ ვაჩვენეთ და მაინც ეს ესთეტიკა და როგორც გადიოდა მთავარი საკითხები, ჰედლაინები აი ამ თეთრი ხმაურის, არა, მხოლოდურის იმ პერიოდში ეს ნარკოპოლიტიკასთან დაკავშირებული - საკითხები უფრო იყო. მაინც აი ეს - ლიბერალური ნარკოპოლიტიკა და რაღაც თავისუფლების, თავისუფალი განვითარების, უფრო რაღაცა, უფრო თავისუფლების, გამოხატვის თავისუფლების საკითხებში, ვიდრე ის, რომ ჩვენ პირიქით ვხედავთ. უფრო მზრუნველი სახელმწიფოს როლის გაძლიერებას და აქედან ამ პრობლემასთან ბრძოლის საჭიროებას ხო და ამიტომ ეგ ეგეც არის რა ერთი შეიძლება ძალიან კარგი ესეთი მწყობრი ხედვა გქონდეს და თუ მაგისი სწორი კომუნიკაცია არ მიიტანე საზოგადოებამდე, ხო მემგონია რომ საბოლო ჯამში მაგანაც დააზიანა ის იდეა და ძალიან მარტივად გაუმარბელყო ეს მოთხოვნები მაგრამ აი ეხლა რომ ვილაპარაკოთ შედეგებზე ხო აი რა შედეგი გქონდა თეთრი ხმაურის? მოძრაობას და მერე მივუბრუნდეთ მიზანს შენთვის დღეს - ხო მე წეღან იმიტომ დავაზუსტე რა, რომ მთლად უშედეგოს არ ვიტყვი, მიუხედავად იმისა რომ ნარკოპოლიტიკა ქვეყანაში არ შემ რაღაც სისტემურად არ გაუმჯობესებულა და აგერ ამ წელში საერთოდ კიდევ უფრო ცუდი ძალიან საშიში ცვლილებები მივიღეთ ხო და ჩემთვის პრობლემა, როგორც უფლებადამცველისთვის ეს საკითხი არის იმდენად, რომ ეს არის ძალიან კარგი, ეფექტიანი კონტროლის ბერკეტი სახელმწიფოს ხელში, კონკრეტულად სამართლამცავების ხელში, ხო და აი ამ კონტროლის ბერკეტის აპლიკაცია. ყენება შეუძლიათ ნებისმიერ მოქალაქეზე, არა მხოლოდ ნარკოტიკის მომხმარებელ თემზე, ხო, ნებისმიერ მოქალაქეზე შეუძლიათ, აი ამ კონტროლის მექანიზმის გამოყენება, იგივე, რაც ეხლა არის ხომ პროტესტთან დაკავშირებითაც, მათ შორის იგივე ჩადება, უკანონო ნივთიერების და ასე შემდეგ, ხო, ამ კუთხით ესე შედეგი არ ჰქონია მოძრაობას, მაგრამ არ ჰქონია შედეგი, შინაარსობრივად არ შეცვლილა ეს პოლიტიკა, ხო, მაქსიმუმ უბრალოდ რაღაც პრაქტიკის დონეზე, უბრალოდ რაღაც პერიოდი, ისევ და ისევ იმიტომ, რომ ნაკლები ბრაზი ყოფილიყო საზოგადოებაში. იყო ალბათ ის არის, რომ - რაღაცნაირად ამ საკითხის სიმწვავე უფრო ბევრი ადამიანისთვის გახდა ალბათ ცნობილი, ხო, მანამდე თუკი მაინც უფრო მარგინალიზებული თემა იყო ეს და თითქოს რაღაცა, აბა ეხლა ნარკოტიკის მომხმარებელს რა, რა უნდა ეხლა ხო, აბა ხო არ ვუმკურნალებთ და რაღაცა, თითქოს, ჩემი აზრით უფრო მეტმა ადამიანმა დაინახა, რომ ეს დასჯაზე დასჯის პოლიტიკა, ერთის მხრივ თავისთავად დასჯა არის პრობლემა და მეორეს მხრივ აჩენს პერსპექტივას, რესურსს, რომ იყოს არაკეთოსინდისიერად მოსახლეობის კონტროლითვის გამოყენება. ეგ მგონია, რომ უფრო დიდი, დიდ ჯგუფებს აჩვენებ, მაგრამ კიდევ დამაზიანებელ ფაქტორსაც ვიტყვი რა, რაც აჩვენებს და მაგალითად, ჩვენ გვქონდა 2021 თუ 22 წელს კვლევა, რომელმაც ზუსტად აი ამ სახელმწიფოს პოლიტიკის, როგორ სახელმწიფოს მხრიდან თვალის დახოჭვის პოლიტიკამ ძალიან ბევრ ადამიანში გააჩნია განცდა, რომ ეხლა არის ყველაფერი მიშვებული ქვეყანაში ნარკოპოლიტიკის კუთხით, ძალიან ბევრი ნარკოტიკი არის და მარტივად ხელმისაცვდომი ქვეყანაში და ამ კვლევამ აჩვენა მათ შორის, რომ მათ შორის მოზარდებიც კი ითხოვდნენ უფრო მეტად... მკაცრი მიდგომების გატარებას, ვიდრე აი ამ ზრუნვაზე, მხარდაჭერაზე ორიენტირებული მიდგომების, ხო, და საბოლოო ჯამში ის, რომ თუკი მწყობრი სისტემა არ არ აეწყობა, აი ამ ფრაგმენტულმა ცვლილებებმა შეიძლება იმდენად არასწორი აღქმები გააჩინოს საზოგადოებაში, რომ ამან დიდი ზიანიც გამოიწვიოს და პირიქით, უფრო, როგორ ვთქვა შებრუნებას, რასაც ეძახიან, ხო, ისევ ახალი სადამსჯელო პოლიტიკისკენ შებრუნებას, პირიქით, უფრო მეტად შეუწყოს ხელი და მე მაგით ვხსნიდა ამ ცვილობებს, რაც ეხლა ბოლო ამ წლის და ამ ძაან დიდი ბოდიში, ხმას ვიწერს ჩვენ დაი თითო ისა იყოს. მოხდა, რომ თვითონ ხელისუფლებისთვისაც რაღაცნაირად დაინახეს, რომ ეს პოლიტიკურად, წმინდა პოპულისტურად მომგებიანი სვლა იქნებოდა, თუკი ისევ ახლიდან - სადამსჯელო, როგორ ვთქვა, რეპრესიულ მიდგომებს მიუბრუნდებოდნენ, ხო, იმიტომ რომ წლების განმავლობაში წინასაარჩენო ნარკოპოლიტიკა იყო ხოლმე, პირიქით, კარგი დაპირებების საკითხი, რომ აი ჩვენ შევამსუბუქებთ, აღარ იქნება ესეთი მკაცრი და რაღაცა, 2024 წლის არჩევნები იყო პირველი, როცა პირიქით, ოპოზიციაც, მათ შორის საუბრობდა მკაცრი. ეგ იმას, რომ იდეაში შეიცვალა დამოკიდებულება, აი მაგალითად, იგივე თუ თქვენი, თქვენი მიზანი იყო ცნობიერების ამაღლება და მანდ თვლი, რომ რაღაცა შედეგს მიაღწიეთ, გარკვეულწილად რა, ვერ ვიტყვი, რომ რაღაცა დიდ შედეგს მივაღწიე, ჩემი აზრით, იმიტომ, რომ უფრო ისევ და ისევ აი, რამდენად სწორად იყო კომუნიცირებული, და ისევ უფრო მეტად გაგებული იყო როგორც რაღაც პირადი თავისუფლების საკითხად ეს და არა საზოგადოებრივი ჯანდაცვის პერსპექტივიდან რა იქნებოდა სწორი მიდგომები და რა იქნებოდა სწორი მოთხოვნები და როგორც რეპრესიულ ვთქვათ ინსტრუმენტს ისევე აქტიურად იყენებდა მას მერე ხო არა არა რაღაც პერიოდი გაჩერებული იყო მერე ამას კოვიდიც და კოვიდის დროს ბუნებრივია ეხლა იმხელა როგორ ვთქვა შემხებლობა აღარ აქვს პოლიციას და მოქალაქეს როცა მაქსიმალურად უფრო მეტი მოქალაქე არის რაღაც იზოლაციაში ხო მაგრამ აი უკვე კოვიდის. ეტაპის შემდეგ, თუ იგივე ელემენტარულ სტისტიკას შევხედავთ, ძალიან ზრდადია, ზრდადი არის მონაცემები, იგივე - სისხლის სამართლის საქმეების ამ საკითხებზე და ბოლოს ეს დაგვიგვინდა ამ ცულებებით ხო, რომელიც ხო, ნუ ცალსახად, მაგის გამოხატულება არის, რომ მანამდე რაც იყო ეს აკუმულირებული, ეს თითქოს პრობლემა, რომ აი სახელმწიფოს მხრიდან პოლიტიკის დონეზე, პრაქტიკის დონეზე თვალის დახუჭვის, ეხლა ამასაც უკვე მიხედავენ რა, გასაგებია, კიდე გკითხავთ, უბრალოდ ძაან დიდხანს რომ არ ვალაპარაკოთ, თქვენთანაც, დავით, თქვენც მიზანზე გკითხავთ, დიახ, მე დავუწყო თუ თქვენ, თქვენო. ხო, ანუ პირველი გაცხადებული მიზანი, ეგ იყო, ანუ შიდა საუნივერსიტეტო, რაღაცა არადემოკრატიული და არათავისუფალი გარემოს გაჯანსაღება თავდაპირველად, ანუ რექტორის საარჩევნო წესის ცრლილება, აი ამ ფაკულტეტის საბჭოების დემოკრატიზაცია და მოკლედ უნივერსიტეტში - უნივერსიტეტის აი ამ წარმომადგენლობით საბჭოებში და წარმომადგენლობით დონეზე უფრო მეტი მრავალფეროვნება მაგრამ ვინაიდან და რადგანაც აუდიტორია 115 თავისი განვითარების ანუ რამდენიმე ეტაპი ჰქონდა და აი ამ პირველი ეტაპის მერე რომელიც ლოკალური იყო და უნივერსიტეტს ეხებოდა მეტწილად და მათ შორის ეხებოდა ასევე - ეს განათლებაზე ხელმისაწვდომობის საკითხსაც, იმას, რომ ვაუჩერული დაფინანსება არ უნდა იყოს უნივერსიტეტში და პირდაპირი საბიუჯეტო დაფინანსება უნდა იყოს, რაც იმაში უნდა თარგმნილიყო, რომ სწავლა უნდა ყოფილიყო უფასო და გვქონდა მაშინ იმ პერიოდში და ახლაც გვაქვს სტუდენტები, რომლებიც სტატუსს იჩერებენ აი ამ ფინანსური ამბების გამო, და მაგასაც ვაპროტესტებდით და ეგეც იყო ერთ-ერთი მიზანი და აი ეს საკითხი რომ მოვამთავრო, ამაზე განათლების მინისტრი. შეგვხვდა რამდენიმეჯერ, პრემიერ-მინისტრიც მოვიდა, მაშინ კვირიკაშვილი იყო, მოკლედ, შეიქმნა რაღაც საბჭოები, მრგვალი მაგიდები და ამბები, მარა ნუ პირდაპირ რომ ვთქვა, ჩემი სუბიექტური განწყობა იყო ის, რომ მე აი ამ მოლაპარაკებებში და მსჯელობებში, ხო, ამ ბიუროკრატებთან, მე არანაირი მონაწილეობა არ მიმიღია, იმიტომ, რომ ჩემთვის ეგ იყო რაღაც ისეთ სპირალში შესვლა, საიდანაც რაღაც ნათელი წერტილი არ გამოჩნდებოდა და გამოსავალი, მაგ კუთხით მიზანი გვქონდა და ბარემ დავაწანამძღვრებ, შედეგიც იყო ის, რომ ვთქვათ, აკადემიური საბჭოს წევრების რაოდენობა გაიზარდა, ეს ფაკულტეტის საბჭოების რაღაცა ესე ვთქვათ სტრუქტურა შეიცვალა, მაგრამ დღეს 35 კაცი არის ამ აკადემიურ საბჭოში და 35-ვე ექვემდებარება პირდაპირ ქართულ ოცნებას, ამიტომ აი მაგ რაოდენობის გაზრდამ და ესე რაოდენობა გაიზარდა თსუ-ს ინსტიტუტს. ინსტიტუტების ხელმძღვანელების ან იქიდან არჩეული პირების - იქ ყოფნის ხარჯზე, ეხლა სხვა, ანუ აუდიტორი 115, ვინაიდან და რადგანაც შემდეგ გახდა უკვე მემარცხენე ელფერის მქონე მოძრაობა, მე რამდენიმე მომენტი, რაც მახსოვს, ყველაზე ისეთი ხმაურიანი, რაც იყო, ეს იყო პირველი, მაშინ იყო, მშენებლობების ბუმი და შრომითი პირობების დარღვევის გამო, ასეულობით ადამიანი, ზუსტი სტატისტიკა არ მახსოვს, კვდებოდა, იღუპებოდა, სამუშაო ადგილზე, ძირითადად ეს იყვნენ მუშები, რომლებიც, პირდაპირ რომ ვთქვათ, ეგრე უხეშად ცვიოდნენ, მშენებლობებით, აუ, ძალიან დიდი ბოდიში, შეგაწყვეტინებთ, მაგრამ ეს ის მომენტი არის, როცა თქვენ შეცვალეთ რაღაცა ფოკუსი და ამ განათლ ების საკითხებიდან გადახვედით შრომით უფლებაზე, და ეგ როგორ ხდება, როგორ იცვლით, ესე იგი, როცა აი ამ განათლების და თვითმართველობის ამბავზე დაიწყო ეს ყველაფერი და ამ ოდეერების ინსტიტუტზე, ეს იყო ძაან მრავალფეროვანი პროტესტი რა, მე მახსოვს იქ თავისუფალი უნივერსიტეტიდანაც იყვნენ ლექტორებიც და სტუდენტები ჩართულები იქ ილიადან მოდიოდნენ, მოკლედ რაღაც ძაან ესე ვთქვათ საერთო - სტუდენტური მოძრაობის ხასიათი ჰქონდა ამას, მაგრამ ვინაიდან და რადგანაც... ამ მოძრაობის, ესე ვთქვათ, მთავარი სპიკერები ან მთავარი, ესე ვთქვათ, რეპრეზენტატორები იყვნენ ძირითადად მემარცხენე შეხედულებების მქონე ადამიანები, ეს რაღაც ბუნებრივად გაიფილტრა, რომ რამდენიმე კვირაში ჩვენ ფაქტიურად ეს ხალხი ჩამოგვცილდა, რომლებიც, ესთეტიკის საკითხიც იყო რა, მაგალითად დომინირებდა ჩვენ იმაში პროტესტში, ეს... ვთქვათ, თავისუფლება, თანასწორობა, რაღაცა სოლიდარობა, ეს დევიზი, რომელიც წითელ დროშებზე იყო დატანილი, ეს სიტყვები. და ვიღაცეებისთვის ეს ასრულებდა რაღაც საფრთხობელას როლს და მეორე მხრივ ეს თანასწორობაზე აქცენტი და განათლებაზე ხელმისაწვდომობაზე აქცენტი ფილტრავდა ამ მოძრაობაში არსებულ ადამიანებს, ვინც ამ ლიბერალური თუ ნეოლიბერალური შეხედულებების გამო, არ ეთანხმებოდნენ ამ ჩვენ მოთხოვნებს, ხო? ანუ ყველა ვთანხმდებოდით იმაზე, რომ უნივერსიტეტში არ უნდა იყოს ოდეერი და უნივერსიტეტი არ უნდა იყოს სახელისუფლებო ის... დანამატი ხო, მაგრამ ვერ ვთანხმდებოდით იმ სოციალურ და ეკონომიკურ საკითხებზე, რაც ჩვენთვის, ვიღაცეებისთვის მწვავე იყო, ვიღაცეებისთვის არ იყო და ისე მოხდა, რომ არ ვიცი, უმრავლესობის თუ, როგორც, ესე ვთქვათ, ბოლშევიკები უწოდებდნენ ამას ტაქტიკური უმრავლესობიდან გამომდინარე, ან უფრო აქტიური ნაწილი ვინც იყო, აი ამ შეხედულობების ხალხი ვიყავით და როცა ჩამოგვცილ... და ის ნაწილი, ვისთვისაც ეს არ იყო მნიშვნელოვანი საკითხი, ჩვენ დავიწყეთ ამ სოციალურ და ეკონომიკურ პრობლემებზე პედალირება, და ბოდიში, ანუ თქვენ ამბობთ, რომ უმრავლესობა თანხდებოდით იმაზე, რომ ეს ოდერ-ები, ანუ ეს განათლების პრობლემა, აბსოლუტური უმრავლესობისთვის პრობლემა იყო, და მაინც შეიცვალა ეს ფოკუსი, ნახეთ, როგორი ამბავია, ანუ ეს რაღაცა ვთქვათ სამშენებლო. ადგილებზე ეს შემთხვევები ხო ეს ტრაგედიები ანუ ეს ხდებოდა პარალელურად ვთქვათ დემოსტურუას ამბავი მოხდა პარალელურად ხო სამტრედიაში იყვნენ ჩასულები ჩვენი მოძრაობის წევრები თეთრი ხმაურის მოძრაობაც იყო იქ და ჩვენ გვაღელვებდა ეგ საკითხი პარალელურად ხდებოდა ვთქვათ დიდი ინდუსტრიულ ქალაქებში თუ ეგეთი შეგვრჩა კიდევ მაგალითად რუსთავში ხო რომელიც ცოტა მერე იყო რა... გაერთიანება შეიქმნა და გადადის აბსოლუტურად სხვა თემაზე თავისი რესურსები ეხლა რაშია საქმე ანუ და თან კარგავს იმ მხარდამჭერებსაც რომელიც რაღაცა ჯგუფის ნაწილის და ეგ როგორ ხდება რა მაგადი ანუ მე ვახსენე კიდეც რომ სანამ აუდიტორია 115 როგორც ასეთი ესე ოფიციალურ სახეს მიიღებდა და ეს იყო რომელიღაცა მარტის დღე მარტის შუა რიცხვებში შევედით აუდიტორია 15-ში პირველ სართულზე თესუ-ს პირველი კორპუსი. და - ოფიცი და შესაბამისად, რა ვიცი, მერე, დაგვერქვა აუდიტორია 115, ეს აუდიტორია 115-ის შექმნა იმ მომენტში იყო დაკავშირებული კონკრეტულ ერთ საკითხთან, ეს იყო ოდერების არსებობა უნივერსიტეტში, მაგრამ აუდიტორია 15-ის ის წევრები, ვინც ავანგარდში იყვნენ, ეს იყო ის. ხალხი, ვინც ჭიათურაში იბრძოდა, ერთი თვის წინ, მაგალითად, მაღაროვლებთან ერთად გაფიცვაში მონაწილეობდა და იქ შევარდნენ სათაო ოფისში, იყო, მოკლედ, ეხლა ეს არქივი არსებობს, ანუ იმის თქმა მინდა, რომ აუდიტორია 115, როგორც ასეთი, ფორმალურად, აი ამ ოდეერების ინსტიტუტის და შიდა საუნივერსიტეტო, ესე ვთქვათ, არადემოკრატიულობის გამო შეიქმნა და პირველი ჩვენი რეპრეზენტაცია, ესე ვთქვათ და... გამოჩენა ტელევიზიებში და მედიაში და ასე შემდეგ იყო ამ საკითხთან მიმართებით, მაგრამ ავანგარდი აუდიტორია 115-ის, იყო ის ხალხი, ვისთვისაც გაცხადებული იყო ის ამბავი, რომ ეს შიდა საუნივერსიტეტო ბრძოლა და თვითმართველობასთან ბრძოლა არ იყო წამყვანი ამბავი და რომ ჩვენს ქვეყანაში ხდებოდა ისეთი ამბები, რაც ვიცოდით, რაც გვაწუხებდა და რისთვისაც ისედაც ვიბრძოდით, უბრალოდ... გახდა მერე პლატფორმა, რომელმაც ეს სხვა საკითხებიც შეითავსა, ანუ ეგ ძაან ბუნებრივად მოხდა, ისე არ ყოფილა, რომ ვთქვათ აუდიტორია 115 ჩამოყალიბდა, იქით იყვნენ ვთქვათ ლიბერალური ეკონომიკის მომხრე ხალხი, ერთი, აქით ვიყავით მემარცხენეები, იქ რაღაც ცენტრისტები, ერთმანეთს, ეს დავცხეთ, კამათში ან არგუმენტირებულ რაღაცა მსჯელობაში და კენჭი ვუყარეთ და ჩვენ გავიმარჯარეთ ჩანს, რომ თავისთავად, ცხადია განერიდა ბუნებრივად ის ჯგუფი, რომელიც. და მერე მახსოვს, როგორ დაგვიწყეს გაშავება, აი ამ ხალხმა, რაღაც ქარძნები მუწებს და რაღაც ეგეთი ისა, ხო, კარგი, შეიცვალა ეს რაღაცა. რაღაც ორიენტირი თუ მიზანი და აი ეს მიზანი რა რა გახდა ხო ანუ ანუ ნახეთ - არ ზუსტად მაგას ვხსნიდი რომ არ შეცვულა, ეს იყო პარალელურად, ანუ ეს ამბები რაც ხდებოდა, ჩვენ უფრო მეტად ვიყავით სოციალური კომენტარი ამაზე და არა ადამიანები, რომლებიც პოზიტიურ დღისწესრიგს ვქმნიდით, დავსხდებოდით და ვიტყოდით, რომ აი ეს პრობლემა არსებობს და მოდი აქ გაფიცვა დავაორგანიზოთ, არა. ეს პრობლემები ჩვენთან მოდიოდა რა ანუ ხდებოდა სადღაცას მუშა ჩამოვარდა რომელიღაც მშენებლობაზე გავცვივდებოდით ესე პირდაპირი გაგებით გავაკეთებდით აქციას არ ვიცი რომელიღაცა ან ადმინისტრაციულ შენობასთან ან კონკრეტულად იმ ადგილთან გამოაგდებდნენ ვინმეს გამოასახლებდნენ მივიდოდით იქ და ყველაზე აი ეგეთი ანუ ილუსტრაცია რაც შეიძლება იყოს ამ ამბის იყო 2017 წელს. რუსთავის აზოტიდან გამოყარეს პირდაპირ რომ ვთქვათ 300 მუშა, ადამიანები, რომლებიც ლამის ამ ქარხნის დაარსების დღიდან იქ მუშაობდნენ, საქართველოს ბანკმა ესე ვთქვათ, იყიდა თუ არ ვიცი, როგორც იყო რა, საქართველოს ბანკმა გადაიბარა აი ამ ქარხნის მმართველობა და 300 ადამიანს უთხრეს, რომ თქვენო აი იმ წინა კომპანიაში მუშაობდითო, მაგრამ ჩვენთან აღარ მუშაობთო და წადით სახლებშიო, როცა მივიდნენ სამსახურში და მივედი. იქ, მეორე დღეს, მე რუსთაველი ვარ და ვიცნობ ამ ხალხს, იმიტომ, რომ ჩემი მეზობლები არიან, უმეტესობა იქ აზოტის ქარხნის, ესე ვთქვათ დასახლებაში გავიზარდე და აი ეს იყო პირველი პროტესტი, რაც ჩემი აქმით, სადაც აუდიტორია 115-მა განსაზღვრა, როგორი უნდა ყოფილიყო ტაქტიკა და სტრატეგია, აი ამ პროტესტის განვითარებას, ანუ პროფკავშირი გვერდზე გავწიეთ, ანუ პროფკავშირთან მოგვივიდა ესე ვთქვათ, მოგვივიდა პირდაპირი ესე ვთქვათ წინააღმდეგობაში ვიყავით იმიტომ რომ იმათი გზა იყო ბევრად ჩვენთვის ჩვენი გადმოსახედიდან ბევრად უფრო ოპორტუნისტული იმიტომ რომ ანუ მუშები ითხოვდნენ ესე ვთქვათ გაფიცვას და იდგნენ გარეთ ხო ზამთარი იყო თებერვალი იყო ყინავდა მახსოვს და ანუ პროკავშირი არსად არ ჩანდა ხო ჩვენ ვიყავით კატალიზატორი ვინც... ეს პროტესტი გაამწვავა და საბოლოოდ დასრულდა იმით, რომ დავიკავეთ ეს რუსთავის აზორტის სამმართველო შენობა და მახსოვს, აი ამ პოლიციურ ძალადობას რაც ეხება, ეგ იყო ჩემი გაოცებასავით, რას ვგულისხმობ ახლა რა, ეგ არ ვიცი რამდენად რელევანტური არის ჩვენს საუბარში, მაგრამ მაინც ვიტყვი, ანუ უნივერსიტეტში როცა გვქონდა აქციები, პოლიცია იყო საკმაოდ ბრჭყალებში, კი, კი, კი, ეხლა მე მახსენდება მაგალითად ისეთი ფაქტები რაც ახლა ამ წუთას რომ გააკეთო შეიძლება ციხიდან აღარ გამოგიშვან საერთოდ რა ამის გამო ხალხი ზის დღეს ნუ აი პირდაპირი შეხლა შემოხლა ხო არ ვიცი კორპუსების აღება გამოტაცება ხო იმის რა ქვია პოლიციას როცა მიყავს ადამიანების და ნუ პირდაპირი კომუნიკაცია ადამიანებთ სარედი ახს ენე და მაგალითადის აქციაზე პატროლის პიკაპები. ხო, აი, მეექვსე კორპუსი, თესოს მეექვსე კორპუსი, რომელიც პირველი კორპუსის გადაღმა არის, ეგ კორპუსი როცა დავიკავეთ, სუსის ტიპები, ვინც იქ იყვნენ, რავი კინწისკვრით გავყარეთ იმ კორპუსიდან და ანუ პოლიცია ვერ შემოდიოდა, მაგრამ აი და მე რაღაც ეგეთი სუბიექტური აღქმა მქონდა, რომ აი ის ამბები დამთავრდა, ის კაცი ჭამიები აღარ არიან, გვაქ ნეოლიბერალური სახელმწიფო, ანუ იგივე... რაღაცა პოლიტიკა გრძელდება, მაგრამ პოლიციური სახელმწიფოს აქმა აღარ მაქვს და პირველი ეგ ჩემი გაოცება, ანუ როცა ვერ ვერ გავაცნობიერე რა მოხდა, იყო აზოთში, როცა სამხარეო პოლიცია მოიყვანეს ქვემოქართლის და პირდაპირ, ანუ კორიდორი მოაწყეს, რომელშიც ესე გვატარებდნენ ვინც ოთახიდან გამოყავდათ და აი დაახლოებით აი ამ ოთახის სიგრძეზე იყვნენ ჩანწყრივებულები და ყველაფერი მომხვდა აი იმ კორიდორში რომ გავიარო და იქ დაიჭირეს ხალხიც და იქ იყო ეს პირველი ცემატყეპა და მეორე დღეს როცა ესე ვთქვათ ჩავედით ისევ რუსთავში მეორე დღეს უკვე ქუჩაში დაგვიწყეს ცემა ხოდა ეს იყო რაღაცა აუდიტორია 115-ის პირველი ისეთი პროტესტი, რომელიც კონკრეტულ შედეგზე იყო ორიენტირებული და ის ხალხი ხალხის ნაწილი ზოგი აღადგინეს, ოღონდ ეს უკვე მერე რა თქმა უნდა სასამართლოს გზით, ზოგს კომპენსაციები გადა'... სააგენტოს შრომის ინსექცია, შრომის ინსპექცია, ხო, ამას ვითხოვდით, ამ შრომის ინსპექციას და საკანონმდებლო ცვლილებებს და შედეგი, აი თქვენ რასაც კითხულობთ, ეგეც გაცხადებული იყო, რომ ანუ გვინდოდა საკანონმდებლო ცვლილებები და რაღაც ეტაპზე მაგას მივაღწიეთ და დღეს ეს შრომის ინსპექცია არსებობს და ნუ ყოველ შემთხვევაში მე ამ გადმოსახედიდან მგონია, რომ რაღაც პირდაპირი მიზეშედეგობრიობა ჩვენ პროტესტსა და მაგ საკანონმდებლო ცვლილებას შორის იყო. განათლების კუთხით გვქონდა ყველაზე ნაკლები შედეგი, იმიტომ, რომ ვითხოვდით პირდაპირ საბიუჯეტო დაფინანსებას და ვთქვათ რექტორის პირდაპირ არჩევის წესს და ასე შემდეგ და ასე შემდეგ, რა თქმა უნდა, რაც ვერაფერი ვერ მივიღეთ და ვთქვათ უნივერსიტეტის ავტონომიას, ხო აი გურორაზეც საუბრობდა ხო, დღევანდელი ესე რეტროსპექტულად რომ ვუყურებ, როგორი იყო ჩვენი ესე ვთქვათ მიზნები და მერე ეს როგორ გამოჩნდა, ესე ვთქვათ, თუ ეხლა... ხო, ერთი ამბავი იყო ის, რომ ჩვენ შეცდომად, მე დღეს რაც მგონია არის ის, რომ ეს ჩვენი მიზნები, რაც იყო, კეთდებოდა პირველ რიგში, რაღაც ძაან კონკრეტული თვალსაწიერიდან და ჩვენი ენა და ჟარგონი, ეს არ იყო ის, რასაც ვისურვებდი ამ გადმოსახედიდან არ ყოფილიყო, ანუ გასაგები ყველასთვის, ხო, არ ყოფილიყო რაღაც თავსმოხვეული მემარცხენე ენა, ეგრე უხეშად რომ... ვთქვათ, რომელიც აზიანებდა, ჩვენ ესე ვთქვათ, წარმოჩინებას, აი რა კუთხით ვამბობ, როცა ვამბობ მე ვთქვათ, უნივერსიტეტის ავტონომიას, უნივერსიტეტის ავტონომია, და ეს პირდაპირი საბიუჯეტო დაფინანსება წარმოჩინდებოდა, როგორც რაღაც რადიკალური, ვთქვათ, მემარცხენე მოთხოვნა, აი ამ წითელი დროშის საბურველში და ვიღაცეებს უჩენდა განცდას, რომ ეს ხალხი არიან რაღაც საბჭოთა კავშირის. სტრატეგიას ვამბობ, რომ უნივერსიტეტის ავტონომია ნიშნავს, ყოველ შემთხვევაში არ ნიშნავს იმას, რაც ხდება, ხო, მაგალითად, განათლავაზე რექტორის, როცა ვთქვათ, რექტორი არი, ერთადერთი კანდიდა,შალათ, რომ უფრო, რომ ვერ გახდა ეს სა ხელი შეგვიშალა, რაში რა, ხელი... შეგვიშალა იმაში, რომ ჩვენ ვეღარ მოვახერხეთ ადაპტირება და ფეხის აწყობა იმ ახალგაჩენილი საპროტესტო კერების მიმართ, რომლებიც ქვეყანაში იყო, ანუ ვთქვათ გავრილოვის ეს ღამე ახსენა ხო, გავრილოვის ღამეს მაგალითად მე ვიჯექი სახლში და ტელევიზორიდან ვუყურებდი რა ხდებოდა და რა რატო რა, რატო იყო ჩემთვის ეს, ანუ რატომ ვიყავი ამ ყველაფრისგან გაუცხოვებული, მაგალითად, ხორავას ქუჩაზე მოხდა მკვლელობა და მაშინ ჯერ კიდე არსებობდა მოძრაობა. მილევად პროცესში მილევადი ესე ვთქვათ ის იყო რეჟიმი იყო და არ წავედით იმიტომ რომ რაღაც იქ ნაციონალები დავინახეთ სიტყვაზე და თუ აი აზოთში მაგალითად შევძელით რომ ნაციონალური მოძრაობის ახალგაზრდული ქთა და ეს რუსთავის ესე ვთქვათ ორგანიზაცია ვინც იყო იქ იქიდან გაგვეყარა მართლა პირდაპირი გაგებით ხო - და ანუ წავიდნენ იმიტომ რომ რაღაც ძალა გვქონდა ძალა ვაჩვენეთ და ვფიქრობდით რომ ეს ექსკლუზიურად ჩვენ... მიმართულება იყო სოციალური და ეკონომიკური წმინდად აი ამ ესე ვთქვათ მიმართულების მიღმა ჩვენი თავი ვეღარ ვიპოვეთ, ანუ ყოველთვის ჰქონდა გაუცხოვება და დღესაც ეს რაღაც პროდასავლურობა და პრორუსულობა ჩემთვის ცოტა ცარიელი აღმნიშვნელია იმიტომ რომ ზუსტად აი რასაც გურუ ამბობდა ხო ანუ კონკრეტულ კონკრეტულობა არ ნიშნავს სიღარიბეს პირიქით აბსტრაქტულობა არის სიღარიბე ხო ანუ რას ვგულისხმობ? როცა პროტესტს არ აქვს არც სოციალური. და არც ეკონომიკური შინაარსი, ის ძაან რთული არის, რომ მასობრივი გახდეს და მაგის გვჯეროდა ჩვენ და გვინდოდა, რომ ყველა ამ პროტესტში შეგვეტანა რაღაცა კლასობრივი მზერა და კლასობრივი ვინზიდან გვეცქირა ამ ამბებისთვის, მაგრამ ვეღარ ვპოულობდით, მოკლედ, ესე ვთქვათ, რაღაცა მედიუმს თუ გადასასვლელს, როგორ შეიძლებოდა ეს ჩვენი პრობლემები დაგვეკავშირებინა იმასთან და იმ დღის წესრიგთან, რაც მერე ვთქვათ, 2018-ში, 19-ში, 20-ში და ასე შემდეგ და ასე შემდეგ. ეგ ხდებოდა და ჩემი ესე ვთქვათ აქტიური ჩართვა უკვე აი ამ პროტესტებში 115-ის მერე რაღაც - რამდენიმე წლიანი წყვეტის მერე იყო ეს აგენტების კანონი, და ანუ მოკლედ, ჩემ თავში მაქვს ეს პასუხგაუცემელი კითხვა იმის შესახებ, როგორ შეიძლება დღესაც ვთქვათ მემარცხენე მოძრაობებმა და ანუ სოციალდემოკრატიული - მოძრაობა, ხო, ვფიქრობ, რომ რაღაცა წილა ამას სწორად და კარგად აკეთებს, ანუ როგორ შეიძლება ადამიანის უფლებები ერთ წილ, გეოპოლიტიკური. მიმართულება, სოციალური და ეკონომიკური პრობლემები, რაღაცა ერთი მსოფმხედველობის ქვეშ დაალაგო და ჰქონდეს ერთიანი მეთოდი იმისა, რომ ახსნა ქვეყანაში არსებული პრობლემები, თუნდაც ერთი მსველმხედველობის ქვეშ, მაგრამ ესე არ ვთქვათ, რომ ეს ჩემი საკითხია, ვთქვათ, ხო, სოციალური და ეკონომიკური, იმის არის პოლიტიკური და საგარეოა, სხვის და ასე შემდეგ და ასე შემდეგ, ანუ 115-მა ეგ ვერ მოახერხა, რაღაც პატარა ლოკალური... ეხლა მესამე ძალაზე და რაღაცა ვთქვათ ალტერნატივაზე რომ არის საუბარი ხო აუდიტორია 115-დან ვიღაცეები არიან დღეს სისტემაში იქითა მხარეს სამწუხაროდ ვიღაცეები არიან დღეს ჯანსაღ პოზიციებზე მაგრამ ეს ორგანიზაციული ამბავი აღარ გვაქვს ხო ვიღაცეები აი ამ სოციალურად მოძრაობაშიც არიან, ხოდა, მე ვფიქრობ, რომ აი ეს მოძრაობა, ამ მოძრაობას ჰქონდა პოტენციალი, რომ ახალი დისკურსი ეწარმოებინა, მაგრამ ახალ დისკურსს ვერ აწარმოებ იმ პირობებში, როცა ესეთი ჰომოგენიზებული არის მედია, სადაც აი, როგორც გურომ თქვა, სოციალურ და ეკონო მიკურ პრობლემებს არ ეძლევა არანაირი გასაქანი, მაგრამ შენ უნდა მოძებნო რაღაცა არხი, რომ კი არ ჩაიკეტო საკუთარ თავში და რაღაცა ოთახის და კაბინეტის ანარქისტი კი არ იყო, არამედ რაღაც გზა იპოვო, იმის, რომ თუნდაც აი ამ მეინსტრიმ მედიაში გაიტანო ეს ამბავი და შენ გახდე მეინსტრიმი, ესაა პოლიტიკის, მიზანი, მეტი არაფერი, აუ, ძაან დიდი მადლობა, დათო, ძაან საინტერესო ისინი, რა ქვია, აქცენტები შემოიტანე და ამ კომუნიკაციას და მერე აუცილებლად ის არის, რა ქვია, ვილაპარაკოთ და თქვენ გკითხავთ ეხლა, აი ამ მიზნებზე და სტრატეგიაზე რომ ვლაპარაკობთ, ეხლა ძაან ის არის. რა ქვია - ამ დღევანდელი წინააღმდეგობის - შუქზე ძაან რთულია თითქოს რა მიზანზე და სტრატეგიაზე ფიქრი, მაგრამ მაინც - ამაზე ვლაპარაკობთ მე მგონი ხო? და - ერთი მინდა გკითხოთ, თქვენთვის თუ არსებობს რომელიმე მოძრაობა, არა აქვს მნიშვნელობა, რომლის ვთქვათ წევრი ყოფილხართ თუ არ ყოფილ'? ხართ თუ დამკვირვებელი იყავით მხოლოდ, რომელიც თქვენთვის ძაან ცხადი იყო, რას ითხოვდა და - ცხადი იყო, აა, ხო, თავის მიზნებსა და მოქმედებებში თქვენთვის და მეორე დღეს - დღეს ვილაპარაკოთ დღევანდელი წინააღმდეგობის - თქვენეულ მიზანზე რა, რა არი ეს მიზანი, რისკენაც მიდის ეს წინააღმდეგობა, მიუხედავად იმისა, რომ შეიძლება არ იყოს ესეთი... ორგანიზებული, როგორიც ვთქვათ ეს თეთრი ხმაური და სხვა, რომელიც დღეს ვახსენეთ. ესე იგი, ჩემი მიდგომა ამ შემთხვევაში არის ძალიან სპეციფიური, დღევანდელი პროტესტის მიმართ, სწორედ იქიდან გამომდინარე, რომ წინა ყველა პროტესტი მეტ-ნაკლებად ჩემ თვალწ ინ განვითარდა დაწყებული ეროვნული მოძრაობიდან, 80-იანი წლების, რა მოსდის მოძრაობებს, როგორ იქმნებიან, როგორ გარდაიქმნებიან, როგორ მუშაობს ამაზე სპეციალურს. როგორ არ მუშაობს და ასე შემდეგ. სოციალიზმის სახელმძღვანელოს შეწერა, რომ ჩვენ შევქმნით ინტელიგენციას, რომელიც მორჩილად მოემსახურება შრომელ, მუშათა კლასის ინტერესებს. პრობლემა მდგომარეობს იმაში, რომ აქ, ამ საზოგადოებაში მუდმივად იყო ვიღაცის მიერ შექმნილი სამოქალაქო საზოგადოება, ინტელიგენცია თუ ასე შემდეგ, რომელიც ემსახურებო და საზოგადოებრივს, არა საზოგადოების დაკვეთას, არამედ რომელიღაცა ადამიანის დაკვეთას. შესაბამისად ამ 70-იანმა, 70-მა წელიწადი მთლიანად გამოაცალა ხერხებალი სა ზოგადოებას და 80-იანი წლებიდან რომ დააკვირდე, ვერანაირად ვერ ამ საზოგადოებამ ვერ შეისხა ხერხემალი, ორი აგრესიული, ორი ისეთი ძლიერი პიროვნული მახასიათებელი ჰქონდა, ერთი ჰქონდა პარტიას, რომელიც იყო ბოლშევიკური პარტია და რომლიდანაც მოდიოდა ეს პოლიტი, მეორე იყო კრიმინალური, და ქურდი და რაიკომის მდივანი მუშაობდნენ ერთად და ყველაზე მეტი ძლიერი პიროვნულობა მას ჰქონდა, დანარჩენი საზოგადოება იყო მასა. ძელდა ეს ორი ცენტრი და თუ ჩვენ გვინდა მივიღოთ სამოქალაქო საზოგადოება, ყველა ინდივიდი უნდა გახდეს პიროვნული და ყველას უნდა ჰქონდეს თავისუფლების და ღირსების შეგრძნება, რაც ვერ მივიღეთ, ვერ მივიღეთ, იმიტომ, რომ ნუ, გასაგებია, ეს განვითარების პროცესია, ძლიერი ავტორიტეტი ყავს, მერე იმ ავტორიტეტს ცვლი, ზვიადი იყო ძლიერი ავტორიტეტი, მერე შეცვალა შევარდნაძე მსოფლიო ავტორიტეტით, მერე მიშა მოექცა ისევ ამის ყველაფრის სათავეში, მე მაგალითად ვაკვირდებოდი, როგორ ვერ შეიძინა ძალა ზვიადგან. კრიზისი აქ დღეს და პრობლემა მდგომარეობდა იმაში, რომ ნაციონალურ მოძრაობის ბოლო პერიოდში ყველა იყო გაერთიანებული, ოღონდ საზოგადოებას არ ჰქონდა, არ ჰქონდა ნებისყოფა და არ ჰქონდა გამბედაობა, რომ გადაედგა ნაბიჯი და ჩაებარებინა საკუთარი ბედი, არა ერთი ძლიერი ლიდერისთვის, არამედ კოალიციისთვის ლიდერების და ზუსტად იგივე პრობლემა, სანამ არ შემოვიდა ივანიშვილი, ეხლაც, მე ვფიქრობდი, როგორც კი მე გამოვედი და ჩავწერე ლაივი და რაღაცა უცბად გავაერალდა ეს ლაივი და გავხდი. უკვე ხალხი მცნობდა და ასე შემდეგ ყველა სხვადასხვა პარტიებმა და ჯგუფებმა რომ მიუხედავად იმისა რაფერი განსხვავებული არ დამიწერია რასაც ვწერ 15 წელის განმავლობაში ანუ რაღაც ის იყო რაღაც ის იყო ყველა პარტიებს უნდოდა რომ შეექმნა რაღაცა რევოლუციურ კომიტეტი რაღაცეებს იკრიბებოდნენ ერთად აქ აკეთებდნენ ერთად იქ აკეთებდნენ ერთად აკეთებ პრობლემა მდგომარეობს ძაან ჯანსაღი პროცესია ეს მაგრამ შემაკავშირებელი არასდროს არ ყოფილა თვითონდი. ერთობა, იყო ან ივანიშვილის ფული, ან ვიღაცის ძალაუფლება, სააკაშვილის შემთხვევაში ეს იყო დასავლეთის მხარდაჭერა, განუხრელი, რომლის გარშემოც ერთიანდებოდა მთელი საზოგადოება და ერთ ლიდერზე იყო ჩამოკიდებული, ივანიშვილის შემთხვევაში არის რაღაცა ტრიუკები, რომელსაც თვითონ არქმევდა ფული და ასე შემდეგ. დღეს, შესაბამისად, მე როდესაც შემოვედი პროტესტში, ვთქვი, რომ ეს არის ერთი კაცის პროტესტი, ეს არის ჩემი სტრატეგიაც და მიზანიც, ერთი კაცის პროტესტია, თუ ერთი კაცის პროტესტი გაამართლებს ამ ქვეყანაში, მაშინ გაამართლებს. სამოქალაქო საზოგადოება, თუ ერთი კაცის პროტესტი არ გაამართლებს და სადღაც უნდა მიეტმასნოს ვიღაცას დიდი ინტელექტუალური რესურსით, დიდი ფულადი რესურსი, დიდი რაღაცა მხარდაჭერით, საგარეო მხარდაჭერით და ასე შემდეგ, მაშინ ეს სამოქალაქო საზოგადოება იგივე ბრუნვს გააკეთებს და ჩატრიალდება თავის თავში, როგორც ჩატრიალდა 92-ში, ჩატრიალდა 2003-ში, ჩატრიალდა 2012-ში, ეს მუდმივი ღერძიდან მოწყვეტილი ჩატრიალებების სქემაში ვართ ჩვენ, ამიტომ მე გამოვედი და ვთქვი, რომ მე ვდგები მარტო არავისთან არაფერი არ მინდა, მიუხედავად იმისა, ყველა მხრიდანი... იყო შემოთავაზებები და ეხლაც არის შემოთავაზებები, რომ სადაც გავეერთიანოთ, სადაც იმას, მე არა მაქვს პრობლემა გაერთიანების, ოღონდ გაერთიანება რა, რა ფორმითი არსებობს, მე ერთი წელი ვუყურებ პოლიტიკური პარტიები, როგორ იკრიბებიან, იშლებიან, მერე გადიან, მერე გამოდიან, ანუ ძალას ვერ პოულობს, ჯგუფი, კოლექტივი ვერ პოულობს ძალას, საზოგადოება ვერ პოულობს ძალას, რომ თავის ფეხზე დადგეს, ერთი ინდივიდი ერთს აწვება, მეორე ინდივიდი, მეორეს აწვება, ეს არის მუდმივი დაბადების პროცესი, არ დაბადებული ბავშვის, რომელიც... ბრუნავს, ბრუნავს, ბრუნავს, ბრუნავს და არსად არ მიდის, თუ ეს, ეს ფორმა პროტესტის გაამართლებს და მე ვფიქრობ, რომ ის პროტესტის ფორმა ამართლებს, რაც ეხლა არის ამ შემთხვევაში, როგორც არ უნდა დასრულდეს ის, იმიტომ, რომ მან შექმნა რაღაცნაირი სპონტანური, რაღაცნაირი ინდივიდუალურ ინიციატივაზე დაფუძნებული, დაფუძნებული პროცესი, რომელიც უკვე იგებს მონოლითური, მონოლითური ავტორიტარიზმის წინააღმდეგ, რა, რაში იგებს, რაში პოლიტიკური თეორიდან გეუბნებით. რომ ის უფრო მონოლითური ხდება, ის უფრო კონსოლიდირდება, მაშინ, როდესაც საზოგადოება უფრო იშლება და უფრო ინდივიდუალისტური ხდება, და ძაან საინტერესო პროცესია, რაღაც მომენტში ეს უნდა გასკდეს და რაღაც მომენტში ამან უნდა დაიკავოს მისი ადგილი, ვხედავთ, რომ ის ინგრევა, ჩემ თვალწინ ინგრევა ის, მე შიგნიდანაც ვიცი ეს პროცესი, როდესაც პრემიერ მინისტრი, რომელიც ორჯერ იყო პრემიერ მინისტრი და იყო საგარეო თავდაცვის მნისტრი და შინაგან საქმეთა მინისტრი ბრალდებული არის კორუფციაში და ასე შემდეგ, ლილუაშვილი, რომელიც იყო. წლის განმავლობაში, ვერ იყიდით და ვერ გაყიდით ვერაფერს ვერაფერს ვერ გააკეთებდი ლილუაშვილის გარეშე, როდესაც ქარსელაძე იყო მთელი ხაზინადარი, მთელი ამათ წინააღმდეგ მიდის რეჟიმი, ეს შეიძლება კონსოლიდაცია დავარქვათ, შენ რაღაცა დავარქვათ, მაგრამ ეს არის აშკარა ბზარი, რომელიც რეშიმს შლის. სამაგიეროდ აქეთ ვხედავ ადამიანებს, რომლებიც ყოველდღე მზად არიან, რომ წავიდნენ ციხეში იმისთვის, რომ დაიცვან თავისი ღირსება, თავის თავისუფლება, ყოველგვარი ლიდერის გარეშე, არავინ არ ეუბნება მათ, გადადით, გადმოდით, გადადით, ის გააკეთეთ, ეს გააკეთე, ეს გააკეთე, ამიტომ ვერ... დახელფასებულები არიან, ვინმეს ემორჩილებიან, რაღაც ალქაჯები არიან, აკაცუკები, ვინ არიან, ვერ გაიგეს იმიტომ, რომ მათ რადარებზე ესეთი ცნობიერება არ არ იკითხება, არ ჩანს, შესაბამისად, მე ვფიქრობ, რომ ჩემი, ჩემი გზა, სტრატეგია იყო ის, რომ ინდივიდის ბრძოლა ვაჩვენო, ერთი ინდივიდის ბრძოლა, ყოველგვარი მოძრაობების გარეშე, რომელიც ბავშვობიდან იყო ჩემი, სტუდ კავშირებში, უხეში სიტყვას გამოყარე, შეყრი'. ძალიან დიდი ამ შემთხვევაში ჩავარდნა გვაქვს მათ შორის საგარეო დახმარებების თვალსაზრისით იმიტომ რომ რატომღაც საზოგადოებამ ჩავთვალა რომ თუ გარედან ეხმარებიან სამოქალაქო საზოგადოებას ეს ნიშნავს რომ ისეთი ისევე უნდა ჩამოეკიდოს ამ გრანტს და ისევე უნდა ჩამოეკიდოს ამ საგარეო დახმარებას როგორც ეკიდა სოლხოზებზე და კოლხოზებზე და რაიკომებზე და პარტიებზე ზუსტად იგივე ბრუნი გააკეთეს. ეს იქნება ყველაფერი საქართველოში, მივიღებთ იგივე ბრუნს, ამიტომ ეს არ არის, მე ვფიქრობ, რომ საზოგადოებამ მაინც აჩვენა სიმწიფე, მაინც აჩვენა სიმწიფე და ეს არ არის იმხელა საზოგადოება, რომელსაც ჭირდება სხვადასხვა სხვადასხვა ფორმები, აი რუსთაველზე ვფიქრობ, რომ დგას გმირები, ანუ გმირები რა გა ლიდერები, დემოკრატიული ლიდერები დგანან, რასაც ასწავლიან ჰარვარდში, როგორ უნდა იყო შენ ლიდერი, ეს ხალხი ასე დგას დღეს იქ. ერთი წლის განმავლობაში და ჩემი სტრატეგია იყო არა გამწვავებაზე, არამედ გამძლეობაზე, და ვფიქრობ, რომ გამძლეობის სტრატეგიამ, აი რაც ეხლა იქაც ვიყავი დაპატიჟებული ფორუმი, 2000 და სხვადასხვა ადგილებში პარლამენტში, პარლამენტში, იქ მე არ მივდივარ, არ მივდივარ, რატომ არ მივდივარ, იმიტომ, რომ მათ ამ შემთხვევაში არ აქვთ კონკრეტული ჩვენს მიმართ კონკრეტული ნაბიჯები გადასადგმელი და გარკვეულწილად მხარს გვიჭერენ იმითი, რომ გვპატიჟებენ და იქ ჩამოდი და დაგაჯილდოვე და რაღაცა შეგაქე და ყოჩაღ და ესე. ვქენი და ისე ვქენი, მაგრამ ჩვენთანაც ბევრი ეგება ამას, რომ აი თუ ჩავიდა სტრასბურგში და თუ ჩავიდა პრაღაში, უკვე აი, მოეფერნენ და ეს რაში მჭირდება მე სტრასბურგი და პრაღა, როდესაც ადგილზე მაქვს საბრძოლველი კონკრეტული ამოცანა ჩემი ცხოვრების და არა სტრასბურგის და ასე შემდეგ. მე მისი ბუნებრივი მოკავშირე ვარ, თუ ადგილზე ვარ დემოკრატი და თუ ადგილზე ვარ, ასე ვთქვათ, ქურდი იმის დემოკრატიის რა და ისეთი აი გაგებული და ამაზე მიძღვნილი, რა იყო ჩვენი სისუსტე მთელი ამ პერიოდი, დემოკრატები ვიყავით გარედან. დემოკრატი ხარ, აი, უკვე დემოკრატი ვარ, ლიბერალი ვარ, საქმე საქმეზე რომ მიდგებოდა, როგორც მოხვდებოდნენ ხელისუფლებაში, არც ადგილობრივი თვითმართველობა, არც არც წარმომადგენლობითი დემოკრატი, არაფერი, არც კანონის უზენაესობა, არც ბალანსირება ხელისუფლების, არა, დემოკრატები იყვნენ გამოცხადებულად, დემოკრატები იყვნენ დაფინანსებულად, დემოკრატები იყვნენ, აი აღარ ვარგა სოციალიზმი და ეხლა კარგია დემოკრატიულობა, აი როგორი მართლმადიდებლებიც არიან, ისეთი დემოკრატები გახდნენ, თუ ეს არ ჩამოყალიბდა და არ გამოიზარდა, თუ არ ამის გმირები არ ვშვით ჩვენ და თუ ამის... ლიდერები არ ვშვიდი, აქ დემოკრატია ვერ შედგება. მე ვფიქრობ, რომ ეს 300 დღიანი, 301 წლიანი პროტესტი სწორედ ჩამოქმნის აი ამ ფორმის პიროვნებას, რომელიც გეუბნება, რომ არა, შენ რომ კი, გეუბნება რომ არა, არ ეგუება, დაიჭერ, გამოვა, ისევ დგება, დაიჭერ, გამოვა, ისევ დგება. აი, თუ ეს, ეხლა იმ ფორუმზეც უკვე შემოიტანეს რაღაც სიტყვა, რომ დემოკრატიის მედეგობა, ხო, აი ეს რეზილიენს რაც აქ, დემოკრატიის სასწაული მედეგობა არის. მიუხედავად იმისა, რომ ბევრად მეტი იყო დახარჯული იმისთვის, რომ უფრო მედეგი ყოფილიყო, მარა სწორედ ეს სოციალისტური აღქმა იმისი, რომ ცენტრიდან მოდის ფული და შენ ადგილზე უნდა იყო კაი დემოკრატია და კარგად დაუკრა ტაში და 300 დედაღორი მოაშენა 200 დედაღორის ნაცვლად, სწორედ ეს ცნობიერებამ გაახანგრძლივა პროცესში, ეს ეხლა აღარ არის დაფინანსება, აღარ არის დაფინანსება, საშინელი საფრთხე ემუქრებათ პარტიებს, საშინელი საფრთხე ემუქრებათ არასამთავრობო ორგანიზაციებს, საერთოდ გადაკეტეს ეს საგარეო დაფინანსება და ვნახოთ. გაძლებს დემოკრატია დაფინანსების გარეშე გარედან თუ ვერ გაძლებს? თუ გაძლებს ქვეყანა გადარჩება, თუ ვერ გაძლებს, წავა კიდევ ერთ წრეზე. ამიტომ მე არ მაინტერესებს არავის დაფინანსება, არ მაინტერესებს არავისი მხარზე ბეჭის და დარტმა, მშვენივრად ვიცნობ ყველას გარეთ აშიინდაც და ელჩებთანაც მაგურთიერთობა ყველაფერი, მაგრამ ეს არ არის ჩემი ამოცანა ამ წუთას, ჩემი ამოცანა არის ის, რომ თუ დავდგები მე, ყვადაღებულ ორ ფეხზე, როგორც დემოკრატი და როგორც სამართლის უზენაესობის, ასე ვთქვათ, გუშაგი. და გამზიარებელი და მორწმუნე თუ როგორც რაც გინდა ეს დავარქვათ, აი ეს არის ჩემი ბრძოლის მიზანი და სტრატეგია, ორივე ერთმანეთს, ეს საერთოდ რაღაც ისეთი გაყოფა, რაღაც სტრატეგია და მიზანი და ეს რაღაცა შედეგია მთავარი თუ პროცესი და რაღაც, ეს ძაან ფილოსოფიურ რაღაც ლოჯისტიკურ, რიტორიკული გაყოფა, ეგ ერთი და იგივე, როგორ შეიძლება გინდოდეს ადამიანი, ბედნიერი იყოს და ამისთვის ადამიანები დახოცო, ხო, ეს არ არსებობს, ეხლა კომუნიზმს აშენებდნენ და მილიონობით ხალხს ხოცდა ეხლა. ეს ჩემთვის ერთი და იგივეა, ესე არ იყოფა ესე მარტივად, ამიტომ ვნახოთ, წავიდნენ პოლიტიკოსები ციხეში, აჩვენებენ, რომ არ ეგუებიან და მიდიან ამ პროცესით, მე ვფიქრობ, რომ ის ხაზი, რომელიც მე დავინახე ამ პროცესში და რომლითაც, რომლითაც, რასაც მივყვები, ის ხასი დღეს დომინირებს, მაინც, იმიტომ, რომ არ არც გამწვავებამ უშველა, არც არ უშველა, არც, ყველაფრის მოსინჯვამ არ უშველა, უნდა უშველის დგომა საკუთარ ღირებულებებზე, მედეგი, მედგარი ბდგომა, ასე ვთქვათ, არც ნგრევა და არც მტვრევა და არც არაფერი, იმიტომ, რომ ეს შედეგები არ მოაქვს, ეს არის ჩემი სტრატეგიაც და მიზანიც ამ წუთას, და მეორე კითხვასაც თუ, რომელსაც დასვამთ შემდეგს, ჯობია, მე დამისვათ, იმიტომ რომ მინდა, რომ ძაან მეჩქარება, მართლა, შეიძლება ბოდიში, კი, მაშინ გკითხ. ხავთ, ეხლავე, ამ ბრძოლას, აი თქვენ რასაც ამბობთ და ამ, ამ სტრატეგიას და ამ მიზანს, სჭირდება თუ არა, კომუნიკაცია და სწორად. სწორი არ ვიცი ინტერპრეტაცია და მიტანა საზოგადოებამდე ხო მე აი მანდ როგორ კი მაგას გეტყვით რადგანაც არ მქონდა მე იმედი იმისი რომ ამაში გვერდი დამიდგებოდა ან იმედი ან რუსთავი 2 ან მათ შორის პირველი tvპირველი იქნებოდა თუ ფორმულა ამიტომ შესაბამისად შევქმენი ის რაც ინდივიდუალური ბრძოლისთვის არის შესაძლებელი მაქვს Facebook-ზე მაქვს ლაივი არა აქვს დიდი დაფარვა ეხლა მაგალითად დაფარვა აქ, ეს არ არის დიდი დაფარვა, მთელი საქართველო უყურებდეს, მაგრამ რა დაფარვაც აქ და რაც შემიძლია, რომ ინფექტი მქონდეს ერთ ადამიანს ამ პროცესზე, ის ინფექტი მაქ, აი თუ იგივეს გააკეთებთ თქვენ, ვთქვათ, გურამი და ასე შემდეგ, ვინც გააკეთებს ამას იგივეს, მე ვფიქრობ, რომ ამას ექნება შედეგი, იმიტომ, რომ ჩვენ, მე ამაზე დაკვირვება დავიწყე მაშინ, როდესაც ტელეფონები ისმინებოდა და საინფორმაციო მიტინგები იმართებოდა, ვთქვათ სხვადასხვა ადგილებზე სპონტანურად იმისთვის, მივედით იქ და მოვესწარი იმასაც, რომ მარტო ნაციონალური მოძრაობის ტელევიზია იყო და ვერავინ ვერაფერს ვერ ლაპარაკობდა ვერსად, რაღაც კავკასია იყო და რაღაც თბილისს თუ ფარავდა რამდენიმე უბანს, ამიტომ, როდესაც თანამედროვე ტექნოლოგია ხელს გიწყობს იმაში, რომ შექმნა გამჭირვალე და დემოკრატიული და ასე ვთქვათ, ცოცხალი სამოქალაქო საზოგადოება გააქ აქტ... ტელევიზორიც აქ არის და რადიოც აქ არის და გაზეთიც აქ აქ რომელიც ფარავს და ამან ამანაც უფრო მნიშვნელოვანი შედეგი გამოიღო იმიტომ რომ მაგალითად რომ ავიღოთ 4 ოქტომბერი ოთხ ოქტომბერს ყველა ტელევიზია ოპოზიციური და მათ შორის იმედი ერთ უნისონში მღეროდნენ რომ ოთხ ოქტომბერს ყველაფერი თავდება ოთხ ოქტომბერს ამას ვაპირებთ იმას ვაპირებთ ვერ შეხვიდოდი მე დამპატიჟეს ერთ-ერთ გადაცემაში და როგორც კი დავიწყოთონ ეს ლაპარაკი უცებთ გაწყდა ეს რა ქვია კომუნიკაცია და მაშინ მაშინ... როდესაც ეს, ვინც ყოველდღე არის პროტესტში, ის ყოველ ხედავდა, რა ხდებოდა ოთხ ოქტომბერს, რომ ეს ყველაფერი იყო თავსმოხვეული, რო იყო რამდენიმე კაცის მიერ გაკეთებული, როგორ უწყობდა ამას ხელს, მათ შორის სატელევიზიო, სახელისუფლებო, მედია, როგორ უწყობდნენ სპეციალური სამსახურები, მე ამის ჩემზე გადაიარა ამ ყველაფერმა, შესაბამისად, მე როგორ შემეძლო, მქონოდა იმედი იმ ტელევიზიების, რომელიც მაგალითად მონაწილეობდნენ არჩევნებში, როგორ შეიძლება რომ პროტესტი, რომელიც მიმართა თავიდან აგრესია ჰქონდა იმ ხალხს, ვინც მონაწილეობდა არჩევნებში, დადგო... შესაბამისად, როდესაც, ეხლა ლაპარაკი იყო, როდესაც ესეთ ავტორიტარიზმში შედის რეჟიმი, როდესაც შეუძლია ტელევიზია შეზღუდოს, დაიჭიროს, გამოუშვას, წაართვას, დააშინოს და ასე შემდეგ, შენ როგორ შეიძლება რომ გქონდეს ტელევიზიის იმედი, არა, კომუნიკაცია საჭიროა, მარა კომუნიკაციაც იგივეა, ჩვენთან ძაან პრობლემურიც ეგ არის, რომ ყველაფერს ლაპარაკობს ხალხი და საქმე, საქმეზე რომ მიდგება, არ აკეთებს, პოლიტიკურ ლიდერებსაც ეგ პრობლემა აქვთ, ენა ისე აქვთ, გაწაფული, რომ ყველაფერს გეტყვიან, ასე გადაგიტრიალებენ, ისე გადაგიტრიალებენ, საქმე საქმეზე რომ დგება, არ იქცევიან ისე, როგორ უნდა მოიქცეს, შესაბამისად საზოგადოების ნიჰილიზმიც არის არა საქმის მიმართ, არამედ ლაპარაკის მიმართ, არ გჯერა რასაც ელაპარაკები, შესაბამისად უნდა გამოხვიდე, დადგე და აჩვენა, რომ აკეთებ, გამოხვიდე, დადგე და აკეთებ, აი რაც კარგი გააკეთეს ის იყო, რომ არ მივიღებთ კომისიაში მონაწილეობას, არ მიიღეს და დაიჭირეს და ჩასდნენ ცხრა წლით, ცხრა თვით, ხო, ჩასხდნენ ცხრა თვით, ხო? ეს უკვე რაღაცას ნიშნავს, აი რომ ეტყვი რო ამას გავაკეთებ და გააკეთებ, ეს უკვე რაღაცას ნიშნავს, ესე იქმნება, როცა სიტყვა საქმე არ არის გამიჯნული, ეხლა დღეს ერთს ვლაპარაკობ, ხვალ მეორეს ვლაპარაკობ, შევარდნაძე იძახდა, რომ პიკასოს რომ აქო, ცისფერი პერიოდი და ვარდისფერი პერიოდი, ასე მე მაქო ცხოვრებაში, ადრე ავტორიტარული ვიყავი და დღეს დემოკრატი ვარო, ესე არ არის, დღეს აღიარებ სასამართლოს, ხვალ აღარ აღიარებ, თუ აღიარებ ბოლომდე რატომ არ აღიარებ, თუ არ აღიარებ, ბოლომდე რატომ არ აღიარებ, ეს - ანუ დაკარგა სერიოზულობა. ეხლა არის ამოცანა, რომ ამ საზოგადოებამ შეიძინოს სერიოზულობა, ფეხზე დადგეს, რომ ეკითხები გამარჯობა, გაგიმარჯოს, რომ გპასუხობს, უნდა გჯეროდეს რას გპასუხობს, ის იქნება, ისე კი არა, რომ ეს ვსადე არ გამოვიდა, ეხლა ამას ვცდი, საზოგადოება ხო მაყურებელია, ანუ გენიოსი გიყურებს, ხო, ინტელექტი გიყურებს, უზარმაზარი, ხო, მერე ეს ხო ცვლის ერთმანეთში აზრებს, მე იმის მომხრეც არა ვარ, რომ ეს საზოგადოება არ ვარგა, ეს ის ვარგა, ეს ყველა გიყურებ'. კომუნიკაციის პრობლემა კი არ არის, კომუნიკაცია გადავსებულია, ნეტა ამხელა კომუნიკაცია ეხლა რომ არის, როდის უნდა ყოფილიყო საქართველოს ისტორიაში, ყველაფერი იცი წამებში, ერთ წინადადებაში იგებ ყველაფერს, კომუნიკაციის პრობლემა არ არის, კომუნიკაციის რა მოყვება და კომუნიკაცია რამდენად სანდოა ამის პრობლემა, ანუ ადამიანის პრობლემა, პიროვნების პრობლემა, რომელიც არის ღირებულებების მატარები. დღეშიო რო ალთას ხარ და მერე ბალთას ლაპარაკობ, აღარ ჯერა ადამიანს, ამიტომ კომუნიკაციას პრობლემა არა აქვ, რამდენი გინდა ტელევიზიაც გააკეთე, რამდენი გინდა, რამდენი ტელევიზიები აქ? ბაღი კი არ იყო აკადემია, პლატონი იყო აკადემია, ამიტომ პოლიტიკური პირი არის, თეორიები იმდენია, ხელოვნურ ინტელექტს კითხეთ, ზუსტად ყველა გეგმას დაგიწერს და ყველა მოსაზრებას გაგიზიარებს და ყველაფერს გეცვს, იმის აღსურებელი არ არის, ამ ნაბიჯის გადა... ერთი წელი, როდესაც ყველა პოლიტიკოსი ვერ შეთანხმდება იმაზე, რომ რეჟიმის დასრულება უფრო მნიშვნელოვანია ვიდრე ერთმანეთთან ის რა ქვია, იწილო-ბიწილო, ეს ეს ჯგუფი შეუმდგარია, ეს პოლიტიკოს შეუმდგარია, მე ამათი იმედი არა მაქ, არანი მოძრაობის იმედი არა მაქვს მსგავსის, როდესაც ამას ვერ აღწევს პოლიტიკური ჯგუფი, ეს ნიშნავს რომ პოლიტიკური კოლაბორაციის უნარი დაქვეითებულია, ესეც ტოტალიტარიზმის შედეგია, რაც უნდა დავლახოთ, რა თქმა უნდა, ვფიქრობ, რომ მხოლოდ იმ შემთხვევაში გადავლახავთ, როდესაც ცალკე აღებული პიროვნებები შედგებიან და მერე ისინი დაამყარებენ ერთმანეთთან ურთიერთობას, თავისუფალ პრინციპებზე და არა ის, რომ ვიღაცა ვიღაცის ცოლია, ვიღაცა ვიღაცას მორჩა ხელისუფლებიდან, ვიღაცა, წინ გაქაჩეს, ვიღაცა ვიღაცის შვილია და ასე შემდეგ. ამ იმას ვღებულობთ ხო, ვიღაცის შვილები აღარ არის საჭირო, ვიღაცის შვილობა არ ნიშნავს პიროვნულობას, ის რომ რომელიღაცა უნივერსიტეტში გაგაგზავნა მშობელმა, თვეში და ჩამოხვედი და დამთავრებული გაქვს სტენფორდი ან ჰარვარდი, არ ნიშნავს, რომ რამე ლიდერი ხარ, ლიდერი დგას დღეს საღამოს, რუსთაველზე და იცის, რომ შვიდი დღით მიდის ციხეში და დგება, რისი გულის უანგაროდ, ყოველგვარი იმის გარეშე, რა ქვია, ეხლა ვიღაცა დაჯდება, იქ კარგად შეაფას ებს, ეს რა პროცესები მიდის, როგორ მიდის, ესე, ესე არ არის, ყველაფერი ვიცით, ჩვენ, ადამიანმა იცის ყველაფერი, facebook-ზე, ყველაფერი, იმდენივე იცის, რამდენიცარის პროფესორმა, მეტი აქ, ამიტომ საქმე არის გასაკეთებელი და ტოტალიტარიზმის მთავარი მონაპოვარი ამ ქვეყანაში არის ის, რომ ყველაფერი იცი და ვერაფერს ვერ აკეთებ, ხოდა მანდ არის ეგ მთავარი კითხვა, რომ აი თქვენ გადაწყვიტეთ, რომ აგიღოთ რაღაცა, თქვენი ფორმა ნახეთ იმაში, რომ გამოგეხატათ ეს პროტესტი და რაღაც მოქმედებაზე გადასულიყავით, მაგრამ როგორც წესი, ბევრი ადამიანი ხო ამას არ აკეთეს და თქვენ თვითონვე თქვით, რომ საქმის კეთება ცოტა კიდევს, მაგალით. მაშინ აკადემია უნდა გავხსნა და გრძელვადიანი პროცესი მქონდეს 10 წლიანი და 20 წლიანი გამოვზარდო ბავშვები, მარა ეს გამოძრდილი ბავშვებიც საბოლოო ჯამში დიდ შედეგს არ ზოგი წავიდა, ზოგი წამოვიდა, ზოგი დგას. თემა არის, რომ პირადი მაგალითი უნდა აჩვენო. პირადი მაგალითს როცა აჩვენებ, უფრო მეტი აქვს მიზიდულობა. ლიდერშიპი არის პირადი მაგალითი, როდესაც გადადის ადამიანად. მაშინ შეუმდგარი ხარ, თუ არ უნდა შედგეს დემოკრატია ამ ქვეყანაში, ამაშიც არ არის პრობლემა, არ შედგება და მორჩა, ერთი, მე ხო მესია არა ვარ, ერთი კაცი, რომ ყველაფერი შევაცვალო, ესეც ავტორიტარული ბუნება იქნება, რომ მე ავდგე და ყველაფერი შევცვალო, ვერ შევცვლი მე ყველაფერს, მარა ჩემ მაგალითზე, თუ 10 კაცი შეიცვლება, ვფიქრობ, რომ ჩემი ინფექტი. ეს იქნება, აი ქრისტეს აქვს, რომ მარცვალი რომ ჩავარდება, უნდა დაიღუპოს, რომ თავთავი შედგეს, ხო, აი ზუსტად ეს პრინციპია, ეხლა თუ მე ვთვლი, რომ მე ვარ სამყაროს ცენტრი, ეს უკვე პარანოია, გასაგებია, ხო, ამიტომ, ის, რაც მე შემიძლია, ის რომ გავაკეთო, ვფიქრობ, ეს არის მაგალითი, შენ ხო შეგიძლია ტროტუარზე გამოსვლა და დადგომა, სანამ რეჟიმს არ შეეგუები, 110 000 კაცი იყო კულმინაციის დროს დეკემბერში, რუსთაველზე, დღეს დგას ნაკლები, რატომ დგას ნაკლები, ესე იგი ვიღაცამ ჩაიქნია ხელი, ვიღაცას არ შეეგვა ვიღაცა. მე ჩემი მაგალითი, თუ შევძლებ მათზე ზემოქმედებას, შევძლებ, თუ ვერ შევძლებ, თავზევით ძალა არ არის, იმის დაჯერება, რომ მე შემიძლია 10000 კაცი მოვიყვანო მოძრაობაში, ესეც პარანოიდალური და ტოტალიტარული აზროვნებაა, როგორ შემიძლია მე 10000 კაცი მოვიყვანო მოქმედობაში, გამორიცხულია და თუ საზოგადოება ვერ შეძლებს, რომ 50 კაცი დადდეს თავისუფალი USID-ის დახმარების გარეშე, სუსის ჩარევის გარეშე, რაღაცა ამერიკიდან ხელის დაქნევის გარეშე რუსეთიდან დაშინ... ვერ დაჯდება 50 კაცი და ვერ იტყვის რომ მოდი ვიაროთ ამ მიმართულებით, მაშინ ეს საზოგადოება არ უნდა შედგეს და არც შედგება. ეს არის, ეს არის ანაბანა, ორს მივუმატოთ ორი, არის ოთხი. ეხლა რა სურვილები გვაქვს, ეგ კიდე ცალკე თეორის იმ წიგნები შეიძლება დაიწეროს მილიონი, რა სურვილი მაქ, როგორ მაქ და რა არის, მიდგომა არის ის, რომ 50 კაცი გამოიზრდება ამ ბრძოლაში და დაძრავს პროცესს, დაძრავს, შეერგება დახმარებაც, შეერგება მხარდაჭერას და შეერგება... საკუთარი მუხლების და არ ვერ დაძრავს, მაშინ ეს საზოგადოება არ შედგება. მე მჯერა ამ საზოგადოების, რომ შედგება, ამ ხალხის მჯერა იმიტომ, ალბათ პირველ რიგში საკუთარი თავის ვჯერა, საკუთარი თავის თუ დავიჯერე მე, მე ვიცი რომ... ეს რწმენა საკუთარი თავის იქნება გადამდები და ის რომ მე თქვენ დაგიგეგმოთ როგორ უნდა იცხოვროთ მთელი დღის განმავლობაში და რა აკეთოთ და როგორ აკეთოთ, ეს არის შეუძვლებელი, ესეც ტოტალიტარული მიდგომაა, რომ ჩვენ გაჭმევთ, მე გაჭმევ, მე მოგხედავ, შენ, ოღონდ დამემორჩილე, საერთოდ არ მინდა არავის მორჩილება, არც ტელევიზია მინდა არავისი და არც ფული და არც დახმარება, უსამართლოდ იქცევიან მათე დევიძე, რომ წასული არის ხუთი წლით ციხეში, 22 წლის ბიჭი, იმიტომ რომ უმისამართოდ იქნევდა ჯოხს და შენ თუ ეს არ გაწუხებს. დათო ჩხეიძე ვერ მოვა შენთან და ვერ გეტყვის რომ აი მოდი შეგაწუხოს რა მეგობარო, არანაირი კომუნიკაცია ამას არ უშველის, იმიტომ რომ შენ იქნები შეუმდგარი, როგორც თავისუფალი მოქალაქე, თუ ჩვენ უნდა ვიყოთ, როგორც შეუმდგარი თავისუფალი მოქალაქე, იყოს, მეც ამ ამის პრობლემაც არა მაქ, მაშინ მე ვიქნები, შენ არ იქნები, მე ვიქნები, მე არ ვიქნები, სხვა იქნება, ეს არის მარტივი ჩემი სტრატეგიაც და მიზანიც, ბოდიში, ბევრი ვილაპარაკე, უნდა წავიდე, არა, პირიქით, მადლობა, დიდი, რომ შევისვენოთ ცოტა ხანი, მაშინ ამ ამ მომაღვალ, არა, პირიქით, მადლობა დიდი და აბა დროებით, რატომ არ ჩერდება, იყოს, კი, კი, კი, დაახლოებით რამდენი ხანი გვჭირდება, ჩვენ კიდევ ჯამში, აუ, კიდევ მინდა, რომ ვილაპარაკოთ, აი, კომუნიკაციაზე, ერთი საათი კიდე, კი, ბევრი არი, დაახლოებით 40 წუთში, მარა ხო, ნუ ვილაპარაკოთ და კი, ბატონო. ანუ ის არი, კარგი არი, მე მე მე გასდავს, უბრალოდ რომ ცოტა ისე შეიძლება ბოლომდე ვერ გეპასუხე, ის არის რა ქვია.

დავით გალაშვილი: ეს ადამიანები, თითქოს, ელოდებიან, ანუ, როგორ მდგომარეობაში არიან იცი, გამოვიდა სიტყვაზე ვამბობ, რაღაცა ეს კანონი, ხო, ეს რაღაცა რაჟდენას ისა, კორუფციის რაღაცა, ხო, რაც მე მავალდებულებს, რომ ეხლა უნდა დავწერო ისა, თანხმობის წერილი, ორშაბათს, ერთი რექტორის სახელზე, მეორე რექტორის სახელზე, მომეცით უფლება, რომ აქაც ვიყო, იქაც იყო, ამას იღებენ რა, ანუ ეს უკვე ჩემი თავი მგონია რაღაც. არანორმალური, რომ ეს ჩემთვის მისაღები არ არის, ანუ, მერე ეძებენ იურიდიულ ხვრელებს, აქედან გასაქცევს და წავალ ეხლა იმას, გუროს ვკითხავ ან ვიღაცას ვკითხავ, როგორ შეიძლება რომ აქედან გამოვძვრე და მოვა მომენტი, რომ ვეღარ გამოძვრები, მორჩა და ამბობს აგერ ტიპი, რომ შენ ხარ - პათოლოგიური დამატება ამ საზოგადოების, რომელიც აქედან უნდა წავიდეს და ეგ თუ ვიღაცას აბსტრაქტული მსჯელობა ჰგონია, აგერ იმაში ვარშავაში ვიყავი რაღაც კონფერენცია. 2022 წელი იყო და უბერს რომ ვიძახებდი მისკელი ტაქსისტები მხვდებოდნენ და ამ ტიპებს რომ ველაპარაკებოდი მეუბნებოდნენ რო აგერ გამოქცეულები ვართო და ოჯახის წევრები იქ გვყავსო და რაო მეც ვიმუშავებ რაო ერთი წლის მერე ჩეხეთში ან იმაში პოლონეთში ტაქსისტად და ეგ იქნება ძაან ჩვეულებრივი ისა მდგომარეობა თუ აი ეს ხალხი რომლებსაც დოქტორის ხარისხები უდევთ სახლში და აი ამ ესე ვთქვათ სა... ეგ არ მიყვარს ხოლმე რა ესეთი რაღაცა კატეგორიზაცია და ესენციალიზაცია, მარა ეს ორმაგი სახე ხო ადამიანის, რომ სამზარეულოში ჩვენ შეიძლება ვილაპარაკოთ და აი პარტიას ფეხებზე გვეკიდოს და არ ვიყოთ რა გულწრფელები ჩვენ რწმენაში ავტორიტეტთან მიმართებით, მაგრამ გარეთ ვართ პასიური მიმღებები, ანუ მოქმედი სუბიექტები კი არა ვართ, უბრალოდ პასიურად ვიღებთ იმას რაც ხდება და ეხლა მაგალითად ამბობენ, რომ... აი ეს კანონი ეხლა წინასწარ ნუ ვინერვიულებთ რა, მოდი ჯერ ვნახოთ რა იქნება, იმუშავებს, არ იმუშავებს, რატომ უნდა ავტეხოთ ხმაური და პანიკა, ხო, დავწეროთ რა, ეს ხელმძღვანელის მიმართ ის, რა ქვია თანხმობის ისა განცხადება და რავი, გავაგრძელოთ ესე ცხოვრება, სანამ გამოპანჩურებული არ დავრჩებით, ან არ დავრჩებით იმ შემთხვევაში, თუ იმას გავაკეთებთ, რასაც ისინი გვეუბნებიან, 

 დღევანდელი პერსპექტივიდან - რომ შევხედოთ - სად იყო დაბრკოლება ან შეფერხება კომუნიკაციაში - ამაზე რომ ვილაპარაკოთ რა? კიდევ ხომ არ მივითმევთ ყავას, ჩაის ან არა, მადლობა, ხო და ხო, აი, მოდი აი ესე, ესე ვთქვათ რა, ჩვენ საბოლოო ჯამში რეალურად არ გვაიტარე. იცი დავინახოთ, რა აფერხებს ყველაზე მეტად ამ მოძრაობებს, ანუ სად ფერხდება იდეაში პროცესი და რა არის ეს მიზეზები, აი ერთ შემთხვევაში მაგალითად ამ ინტერვიუების დროსაც იკვეთებოდა, რომ ეს მიზანთან რაღაცა აცდენა არის ხოლმე, რაც რეალურად ჯერ რაღაცა ფოკუსს იმას შვება, ფარკავს და მერე რეალურად. იშლება თუ რაღაც აი ნაწევრდება რა ეს მოძრაობა და მეორე შემთხვევაში ხშირად ასახელებდნენ ამ კომუნიკაციას რა იმიტომ რომ რაღაცა ეტაპზე დგება მომენტი როდესაც შენ გჭირდება თანამოაზრეების თუ ანუ გაფართოვება გჭირდება და სადა რაც გჭედავს ყველაზე მეტად არის ეს კომუნიკაცია რა ხოდა აი შენ შენ შენი გამოცდილებიდან რომ გვითხრა სად არის პრობლემური სად დგება ამ... 

გურო: კომუნიკაციის გამოწვევა რა მოძრაობებისთვის აა ძაან დიდი კითხვა არის ძალიან ისეთი არის ანუ აი და ბევრი პერსპექტივიდან შეიძლება მაგ საკითხზე საუბარი და წინასწარ მეშინია რომ რაღაც ისეთი მნიშვნელოვანი ამბავი არ გამორჩეს რა. პირველში ალბათ კომუნიკაციაზე ვნუბრობთ რა არის მე მე ვხედავ კომუნიკაციას არა რაღაც ცალმხრივ პროცესს ხო როცა ერთი ადამიანი მეორეს უყვება და ეუბნება თავის თავზე რაღაცას ხო? კომუნიკაცია. აქეთ წამოვიღებ ხო კომუნიკაციის ეგრე დანახვა უკვე პირველ მგონია რომ ძაან პირველი ისეთი დიდი შეცდომა არის და დღეს დღევანდელი კომუნიკაციის საშუალებები მითუმეტეს უფრო უფრო მგონია რომ უფრო მეტად ანუ სირთულეებს რაც ქმნის ხო იგივე რაღაცა დეზინფორმაციის მანიკულირებისთვის და ასე შემდეგ მაგრამ რაღაც დემოკრატიული რეალური დემოკრატიული პროცეს თანასწორი კომუნიკაციისთვის უფრო მეტ სივრცეს ქმნის ხო იგივე სოციალური ქსელები და ასე შემდეგ და რატომ ვხედავ ესე ამას მე კომუნიკაციას რა ანუ თუ... თუკი ჩვენ და ეს ერმის იმ რეალობას, რომელშიც ვართ, ხო, ანუ ერთია ეხლა შენ რაღაც წმინდა მარკეტინგული მიზნებით თუ გინდა რაღაცა შენი არ ვიცი, ხო რაღაცა პირობითად, უბრალოდ მოსახლეობის, მარტივი - შენი აუდიტორიის ქცევაზე ძალიან მარტივი მანიპულირება, რომ რაღაც პროდუქტი მოადგო, ხო, ამისგან განსხვავებულ რეალობაში ვართ ჩვენ, ხო, ჩვენ რეალურად ვართ იმ რეალობაში, როცა რაღაცა დემოკრატიული თავისუფალი სივრცეები ძალიან მცირდება, იკეტება, შენ გჭირდება მოქმედებაში... 

რატომ გაუჭირდა თეთრ ხმაურს მაგალითად თავის მხარდამჭერებთან იმის კომუნიკაცია? ისტებლიშმენტთან კომუნიკაციის დროს რაღაცა ვერ გათვალა რა, რატომ იყო ეს ეგეთი დრამატული მომენტი მოძრაობისთვის, აქციის ბოლოს აქციის და გახარიას, რატო იყო ეგ ესეთი პრობლემა. 

გურო: არა, ხო, ერთი ის, რომ ჩვენ რაღაც ობიექტურად გარემოყირავები არის ეგეთი, რომ ყველაფერი შენზე არ არის დამოკიდებული, შენი თავის თვითრეტაციას როგორ მოახდენ, ხო, ანუ ეს ერთი ხო, ეს რაც ძაან მარტივია ფაქტორები არის, ეს პროპაგანდა, სახელმწიფოს მართული, რაღაც მედიების ფრეიმინგი, ეგ ერთი, მეორე ის რომ თეთრი ხმაურის მოძრაობაც უკვე იმ დროს, აღარ იყო, როგორ ვთქვა, დათომ რაზეც ილაპარაკა, მე გეთანხმები მაგაში, რომ ჩვენ პირიქით, ეს ჰომოგენურობის და ცოტა ექსკლუზი'. მესმის რომ რაღაც იდეოლოგიური ჩარჩო თუ ხაზი უნდა გქონდეს თუკი რაღაც დიდ პოლიტიკური ამბიციები გაქვს, მაგრამ ამავდროულად ამისი მსხვერპლი თუ მძევალი არ უნდა გახდე ამავდროულად რა, თეთრი ხმაურის შემთხვევაში პირიქით უფრო მეტად იყო ის, რომ ძალიან ჭრელი იყო თეთრი ხმაურის მოძრაობა შიგნით, იქ აღარ იყო არც რაღაცა ერთიანი, რაღაც მკაფიო ხედვები და მითუმეტეს პოლიტიკური, როგორ ვთქვა იდეოლოგიის საკითხები მითუმეტეს ა, რატომ მოხდა ეგრე? იმიტომ, რომ საკითხმა მთლიანად საკითხი გახდა, ერთი კონკრეტული საკითხი გახდა მთავარი და არა საკითხის ირგვლივ უფრო ფართო ხედვა, პერსპექტივა, როგორი უნდა ყოფილიყო პირობითად, რაღაც საზოგადოების, ანუ როგორი, როგორ წარმოგვიდგინა ჩვენი პოზიტიური გაგება, როგორი არის საზოგადოების სახელმწიფოსი, ამაზე მეტად ხედვა იყო მაინც ორიენტირებული ერთ საკითხზე, ნარტო პოლიტიკაზე, რა და იქ უფრო და ეგ რატო იყო პრობლემური, ეგ ხო კარგია ხოლმე, რაღაცა, არა, ჭრელი ხარ, ამავდროულად შენი მხარდამჭერებიც, შენთან დაკავშირებით შეიძლება არსებობდეს ჭრელი მოლოდინები რა, სხვადასხვანაირი მოლოდინები, ხო, შესაბამისად იქ, როცა იმ აქციის დროს, და ეს მარტო ბექას გადაწყვეტილება არ იყო რა, იქ ვინც ვიყავით და მეც ვიყავი იქ, ერთ-ერთი იმ რაღაცა - გახარიას თან იქ პარლამენტში შესული ხო, კაბინეტში, პარლამენტში, რაღაცნაირად ერთობლი გადაწყვეტი. იყო ეგ არ იყო რაღაცა ალბათ არ მინდა ეხლა ძაან დეტალები იმას ვქნა, ერთი ადამიანი იყო, რომელიც ამბობდა, რომ არ არის ეს სწორი, და პირიქით, მე უფრო იმ ადამიანის მიმართ მაქვს წუხილი, რომ ბოლომდე არ დავა, როგორ ვთქვა, არ დავეხმარეთ რა, არა კი არ ვეენდეთ, უფრო ისე, ისე ყველაზე მეტად ეწინააღმდეგებოდა, ამ გახარიას მანიპულაციას ამ პერსპექტივიდან რა, მაგრამ ჩვენ იქ შიგნით, ხო რა, რაღაცა ბოლომდე არ მივაწიქით, მარა უფრო ის, რომ ამის შედეგად თითქოს, ანუ... ის რომ ამ ყველაფრის მიზანი მართლა ის იყო და იქ მოლაპარაკებებზე მართლა პირდაპირ იყო რომ ჩვენ ვეღარ დაგიცავთ თქვენ არ დაგიცავთ რა, ანუ პირდაპირ ემოციური ტერორი იყო გახარიას მხრიდან იქ რა, ხო, რომ ანუ... პრემიერი ამბობს, თუ შინაგან საქმეთა მიისტრი იყო მაშინ, ამბობს, რომ ჩვენ აი თქვენს უსაფრთხოებას და აი თქვენ ვინც გამოიყვანეთ ხალხი აქ, თქვენს უსაფრთხუებას არ ვეღარ ვერაფრისამთ რა და თან სპეციალურად ეს ოთახი არის იქ სადაც ეს ჯგუფები იქიდან რაღაცა ლეწავენ, აი ხმა შემოდის რაღაცა თითქოს ნგრევის და გრგვინვის რა და მესმის რო ეგ პოლიტიკური გამოცდილობის ამბავიც შეიძლება იყო იქ ვინც ვიყავით შიგნით, რომ ამას ეგრე მარტივად არ უნდა, მაგრამ ელემენტარული პასუხისმგებლობა იყო ჩემთვის სამოქალაქო პასუხისმგებლობა იყო რომ თუკი. მინიმალური შანსი მაინც არის იქ რაღაც დაპირისპირების და მითუმეტეს დაპირისპირების ჯგუფებს შორის, რომლებსაც დასაპირისპირებელი რეალურად არაფერი არ ჰქონდათ იქ რა და იქ პირიქით მგონია, რომ ის ჯგუფი, ვინც მეორე მხარეს იყო, ისიც გარკვეულწილად - ნუ ხო, ეხლა არ მინდა რომ რაღაცა აგენტობა პასუხისმგებლობა ჩამოვართვა იმ ჯგუფებს, რომ ბოლომდე შეცდომაში არიან შეყვანილები და თავისი ბრალი არ არი, ხო, ანუ იმ ჯგუფებსაც თავისი პრობლემები აქვთ ამ ცხოვრებაში, ხო, მინიმუმ რაღაც ტიპის ხო, და ეს დაპირისპირება მთლიანად კლავდა იმ პრობლემის მოგვარების პერსპექტივას, რისთვისაც შეიძლება ჩვენ გვებრძოლა რა, ამ დაპირისპირების მინიმალური პოტენციალით ან გამწვავებით მაინცაც კიდევ უფრო გადაიწევდა ის პრობლემა, რაც, როგორ ვთქვა, რაც გვინდოდა, რომ მოგვეგვარებინა, ხო, ამიტომაც მივედით იმ გადაწყვეტილებამდე, რომ და მითუმეტეს, რომ იქ პირდაპირ გაიცა დაპირება, რომ თუკი რაღაცა ეხლა ეს დაპირისპირება არ მოხდება, ძაან ხელშისახებად ძალიან მალე - როგორ ვთქვა, გატარდება რაღაც რეფორმები რა, ნარკოპოლიტიკის კუთხით, ხო, და იქ, მაგას ვამბობ, რომ ეს სიჭრელე, მათ შორის, პრობლემა იყო იმიტომაც, რომ ვიღაცეები იქ ითხოვდნენ უკვე მთლიანად პოლიტიკურ, როგორ ვთქვა, შენ, როდესაც, მე არ მჯერა, როგორ ვთქვა, აქტივიზმის, როგორც პროფესიის, რა, თუ აქტივიზმი რაღაც ეტაპზე არ გარდაიქმნება, მყარი სტრუქტურული სხეულის მქონე პოლიტიკურ მოძრაობად, ხო, ის აუცილებლად დაასრულებს, ძაან დიდი რისკია, რომ ფატალიზდა დაასრულოს რა და იმ დროს უკვე თექ ხმაორე იყო ძალიან გამოფიტული რა, იმიტომ რომ ზუსტად არანაირი რაღაც მყარი სტრუქტურა არ შეიძინა ამ მოძრაობამ, მყარი სტრუქტურა, როგორც რაღაც წმინდა ადმინისტრაციული, ასევე შინაარსობრივად, რა მაგას ვამბობ, რომ ჩემი ამ უფრო დიდი ხანი. ვფიქრობდი უკვე რომ ამ მოძრაობის დღის წესრიგი აღარ უნდა იყოს შემოფარგული მხოლოდ და მხოლოდ ერთი ნარკოპოლიტიკის საკითხით და იგივე საპოლიციო ძალა ხო საპოლიციო ძალადობის რაღაცა ანგარიშალდებულების საკითხები უნდა შესულიყო მეტად ხო ეს მათ შორის მერე გიბიძგებდა უფრო მეტი როგორ ვთქვა ფორმაში ყოფნისთვის რა და იმ დროისთვის მოძრაობა აღარ იყო ჩემი აზრით ფორმაში. ფორმაში ვგულისხმობ იმას რომ აი ეგეთი კრიზისული სიტუაციები ეფექტიანად ემართა იგივე ძალიან ტრივიალური ამბავი რომ ვთქვა მაგალითად სცენაზე ვის უნდა ჰქონოდა მიკროფონი ვინ უნდა ყოფილიყო გამო'. რომ ვიხსენებ რა ხალხი იდგა იქ სცენაზე ნუ მართლა მგონია რომ კიდე კარგად არის კიდე კარგად დამთავრდა ეგ მოვნენები რა იმდენად პოლიტიკურად ღირებულებების თვალსაზრისით იყო აბსოლუტურად სიჭრელე და ხშირად ეს ურთიერთ წინააღმდეგობაც ხო და... ერთი არის ეგ ეს არასტრუქტურირებულობა, კომუნიკაციის, პოლიტიკური, პოზიტიური კომუნიკაციის არარსება, ანუ აქციები კი იმართებოდა, მაგრამ ამ აქციების მიზანი რა იყო, თავიდან რომ დაიწყო ეს რეილ აქციები, ხო, ანუ ეგ ხო განაპირობა ბასიანში შეჭრამ, შეჭრამ და დარბევამ და ასე შემდეგ, ხო, ანუ პოზიტიური მოთხოვნა, საბოლოო ჯამში, დიდი პოზიტიური მოთხოვნა, რაზეც შენივე მხარდამჭერები იქნებოდნენ თანახმა, ხო, ეს პოზიტიური მოთხოვნა თითქოს არ ჩანდა რა იყო რა, ანუ კი რეფორმა იყო. გასაგებია, მაგრამ ეს რეფორმა ხო ერთ დღეში არ გატარდება, რეფორმას დაპირდა, თან მერე გახარია, მარა ხალხი მაინც უფრო ყოფილიყო, იმიტომ რომ უფრო მეტის მოლოდინი გაჩნდა თითქოს რა, მაგრამ ეს უფრო მეტი რა უნდა ყოფილიყო, საიდან გაჩნდა ეგ აი, საიდან მოვიდა, მაგალითად, თვითონ მოძრაობამაც შეუწყო ხელი, ამ რეივ აქციების მეორე დღეს ძალიან სპონტანურად, თუ არ მეშლება, აღარ მახსოვს, რომელი, რომელიღაც ოფისიდან გაკეთდა, მე მაშინ არ ვიყავი თბილის, ბათუმში ვიყავი რაღაც საკონი სასამართლოს პროცესზე და იქიდან ვუყურებდი. პრეს-კონფერენცია გააკეთა სადაც მოითხოვა მოძრაობამ პრემიერ მინისტრის თუ შინაგან საქმეთა მინისტრის გადადგომა რა და ანუ იმდენად მოუმზადებელი იყო ეგ აი მართლა ისეთი იყო თვითონვე როცა ეგ ეგ საკითხი შემოდის დღის წესრიგში მერე უკვე შენს მხარდამჭერებსაც რომლებიც ქუჩაში გამოდიან ძაან რთულია როგორ ვთქვა უთხრა რო აი მე ეხლა შიგნით რომ კაბინეტში ვიყავი და დამპირდა რეფორმას მოდი ეხლა ეს ამას დავჯერდეთ რა ხო ანუ თვითონ მოძრაობასაც შეიძლება ჰქონდა მაგ ნაწილში რაღაც ტიპის... ნარკოპოლიტიკაზე მომუშავე თუ მებრძოლი სოციალური მოძრაობიდან ვერ გარდაიქმნა უფრო რაღაც სამოქალაქო პოლიტიკურ მოძრაობად ხო, რომელსაც ექნებოდა საკმარისი, რაზეც დათომისაობრა მედეგობაც, მათ შორის, სტრატეგიულობაც, პასუხისმგებლობა, ორგანიზებული უნდა, როცა ვთქვათ, პროტესტი ფართოვდება და ბევრი სხვადასხვა ჯგუფი, უხალხო, გაცივდება, ლაპარაკობს ადამიანი და... ანუ როცა ეს ჯგუფი ფართოვდება და ბევრნაირი ადამიანი უერთდება და ბევრნაირი ჯგუფი უერთდება საჭირო ხდება ორგანიზება და რაღაცა უფრო სტრუქტურირებული ფორმის მიცემა ალბათ ხო სადაც ანუ როგორ შეიძლება ყველა რაღაცას თავთავისთვის ითხოვდეს ხო და ზოგი პრემიერ მინისტრის გადადგა. ში ხედავდეს აქედან ეხლა დასასრულს ამ პროტესტისა, ზოგი კიდევ დაპირებაში, რომ ეს კანონპროექტი მიიღე, ხო ზოგი იმაზეც ოქეი იყო, რომ ეხლა თუ არ გაგვაჩერებს პოლიცია, ნუ გაგვაჩერებს დავცხოთ და ცემა მორევაზეა, ხო, ნუ ეგ, ეგ აბსოლუტურად მიუღებელი იყო ჩემთვისაც მათ შორის და იქ ვინც იყვნენ ხო, იმიტომ რომ ნუ მაგით ელემენტარულ პოლიტიკურ თავსაც წააგებ რა, იმიტომ რომ შენი შექმნილი სიტუაცია არის და ამ შენი შექმნილ სიტუაციაში ეს შექმნილი სიტუაცია გადაიზარდა შენივე თანამოქალაქეებთან, როგორი პოლიტიკურად მისაღები თუ მიუღებლებიც არ უნდა იყვნენ თავპირის ლეწვაში ხო ეგ და შეუძლებელია მაგ პასუხისმგებლობისგან სრულად თავის შეიძლება ვიღაც უფრო მეტად იყოს პასუხისმებლო მაგრამ შენ სრულად ვერ გათავისუფლდები და შენ რასაც კითხულობ - ეგ ანუ არ ვიცი პოლიტიკური სიჭრელი მე ერთის მხრივ ცოტა ურთიერთ საწინააღმდეგო რაღაცეები შეიძლება ვთქვა მაგრამ ერთის მხრივ ხო რავი მე მეც ზუსტად მაგაზე ვარ კიდე ერთხელ რაზეც დათო მილაპარაკო ჩვენ ეს პოლიტიკური ერთმანეთის მრავალფეროვნება უნდა დავინახოთ და არც იდეოლოგიურმა არც ღირებულებითმა ჩარჩოებმა არ უნდა შეგვიძღუდოს რომ ვიღაცას თუკი რაღაც საკითხ უნდა გაერთიანება ამ საკითხებზე ერთობლივი რაღაცა პოლიტიკურ პროცესებში თანამონაწილეობის საკითხი იყოს, ოღონდ მერე მანდ მნიშვნელოვანი არის სწორი პასუხისმგებლობების გაზიარება, ვინ რაზე არის პასუხისმგებელი და რაზე თანხმდები ვიღაცასთან ერთად რა, აი იგივე - მაგალითად იგივე შენ რომ ახსენე სამტრედიის აქცია დემოსტურუას - საკითხზე, მაშინ მაგ აქციიდან გირჩის წევრებიც იყვნენ და იქ - ხო რა, გაყარეს ხო,ჯის წევრები, მე აი... მართლა არ ვარ დარწმუნებული, რამდენად სწორი იყო ეგ, ეგ მოვლენები რა, როცა იმ აქციიდან ეს ადამიანები გაყარეს. მეორეს მხრივ დიდ სურათში ხო, აი, გირჩს რა ხედვებიც ჰქონდა ნამკოპოლიტიკასთან დაკავშირებით, აი მაგ ეგ ხედვები უფრო მეტად გახდა მეინსტრიმული ბოლო წლებში ზუსტად, მაგ ხედვებმა თვითონ ნარკოპოლიტიკის აი ეს რეფორმა, რომელსაც ალბათ თეთრი ხმაურის მოძრაობას და ბევრი სათემო თუ პროფესიული ორგანიზაცია უფრო მეტად უჭერდა მხარს, რომ აქცენტი უფრო საზოგადოებრივი ჯანდაც რუნდა ყოფილიყო, უფრო მეტად მაგ ხედვების ხარჯზე ჩანაცვდა და იგივე ეს მარიხუანას. მიმართულებით რაც წავიდა, მე მგონია, რომ ხო რა, მაგას შეუწყო ხელი, მათ შორის, ხო, ამიტომაც, ხო ურთიერთწინააღმდეგობრივი არის ეხლა ჩემი ეს რასაც ვამბობ, ერთი სური ის, რომ აქციაზე ეს ხალხი არ უნდა გაწეულიყო და ძალით არ უნდა გაეყარა არავის, მაგრამ მეორეს მხრივ ხო რა, ამ თანაცხოვრება ამ პროცესებში, საბოლოო ჯამში ვერ დასრულდა ისე, როგორც ვისურვებდი, რომ დასრულებულიყო, მაგრამ იცი რა არის, ეგ გააჩნია ჩვენ რისი, მე მჯერა, რომ მაინც დემოკრატიული პროცესის ჯერა და თუკი აი ამ დემოკრატიულ პროცესში ვიღაც გირჩმა უფრო სმართ... პოლიტიკით თავისი რაღაცეები გაიტანა ხო, შეიძლება ის არის, რომ ამ ამ პროცესში ჩვენ წავაგეთ და ჩვენ ვერ ვიმუშავებთ საკმარისად და არა ის რომ თავისთავად და უფრო მეტად გარიყულიყო ყველა პროცესიდან საერთოდ რა? ანუ რეალურად ორი ჯგუფი იყო აქტიურად ჩართული ამ ნარკოპოლიტიკასთან დაკავშირებით ხო, ერთი იყო ეს გირჩი და მეორე იყო ეს ჯგუფი, რომელიც რაღაცა ამისმაზე და იმაზე იყო, ხო? რამე კომუნიკაცია იყო ამ ორ ჯგუფში, აი რაღაცა ეგებ, ეს ორი რაღაცა. და მერე კი კი ეგ ეგ ერთხად საბოლო ჯამშია რო ორს ორ ამ ორ ჯგუფს აღელვებს ეს საკითხი ხო ანუ რაღაც დიდ ჯგუფს არ აღელვებს და ამ ორ ჯგუფს აღელვებს და ამ ორმა ჯგუფმა იყო იყო ცალსახად იყო ეგ და იმ აქციების დროსაც დარწმუნებული ვარ ეხლა არ ჩამიტარებია დარწმუნებული ვარ რომ ძალიან დიდი ნაწილი იმ აქციებში ვინც იყო გარეთ იქნებოდა პოლიტიკურად გირჩის მხარდამჭერი რა ხო უფრო უფრო ის იყო რომ ხო ეხლა ჩვენ ბოლომდე ეგრე არ მოგვყვებით ეგრე შორს ჩვენ წერტილს იქ რომ სახელმწიფოს. პოლიციური კონტროლი უნდა დამთავრდეს ეხლა თქვენ თუ რაღაცა ნახევრად ხუმრობით ამბობენ ხოლმე თუ სოციალიზმი გინდათ მიდით ააშენეთ ხო მაგრამ ნუ ჩვენ ხო რავი ყოველთვის ჩვენი ხედვა იყო ხოლმე ის რომ პირიქით რა ზრუნვაზე უნდა იყოს აქცენტი, მაგრამ აი დამაზიანებელი ეგ არის კომუნიკაციის ნაწილში, რომ საბოლოო ჯამში ბევრისთვისაც საზოგადოებისთვის და ამ გარე მაყურებლისთვისაც წერტილი ისმებოდა იქ ზუსტად, რომ საპოლიციო კონტროლიზე უნდა დასრულეს ხო და ფაქტია, რომ ვერ ახსენით ეგ საზოგადოების. დავინახეთ ხელისუფლება რა და ამ პროცესში ხელისუფლებამ ზუსტად ის რეცეპტი აიღო, ის როგორ ვთქვა გამოსავალი აიღო, რაც მეს ყველაზე მეტად აწყობდა რა, რაც მას ყველაზე ნაკლებ პოლიტიკურ წნეხს გადაახდებდა, ანუ რაც მოხდა საბოლო ჯამში, ხო, ერთ კონკრეტულ ნივთიერებას მარიხუანაზე ძალიან, ძალიან დიდი ნაბიჯები გადაიდგა რაღაც ლიბერალიზაციის მიმართულებით, ამით პროტესტის ეს დიდი მუხტი ფაქტიურად გაჩერდა, იმიტომ რომ დიდ წილად. თვის მაინც ყველაზე, როგორ ვთქვა, გავრცელებული ნივთიერება, ეს არის და ყველაზე მეტად ეს ეხება, აქედან ეხება, და აქ დაისვა წერტილი, რა და მანდ ის კი არა, რომ ეხლა გირჩმა, როგორ ვთქვა, გირჩმა უფრო მეტად გაიტანა, სახელმწიფოსთვის იყო ეს ყველაზე მეტად მომგებიანი, იმიტომ, რომ ამით დიდი, საპროტესტო მუხტი დიდ წილად გააქრო, მაგრამ კონტროლის ბერკეტი, რაც, რაც სახელმწიფოთვის ყოველთვის იყო საინტერესო ნარკოპოლიტიკაში, ისევ შეინარჩუნა, ხო ამ ნარკო, სხვა ნივთიერებთან და სხვა მიდგომები, ზოგადად მარიხუანის მიღმა, ხო, იგივენაირად. შეინარჩუნა სახელმწიფო, ამიტომაც, ეგ ჩემთვის ეგაა მთავარი, რომ ეგ ეგ ხედვა არ გამოგვრჩეს, რომ ამ შემთხვევაში სახელმწიფო არის მთავარი პასუხისმგებელი ტიპი, რომელმაც ის ნაბიჯი, ის გზა აირჩია, ხო, რომელიც არა რეალურ პრობლემის მოგვარებას შეეხება, არამედ რაღაც პროტესტსაც ჩაახობდა ძაან პრაგმატულად, მაგრამ კონტროლი იარაღსაც შეუნარჩუნებ ხო, მაგრამ ნახეთ, აი ჩემთვის არ ვიცი, შეიძლება ვცდები რა და ვისთანაც მილაპარაკია, ისე გაგვიზიარებია შეხედულება, რომ აი თუნდაც აი მარიხუანას ლიბერალიზ'. რაღაცა არ ჩაითვალა წარმატებად, ანუ, როცა ეს და იყო თუ არა ეს ასე, იმიტომ, რომ აი სტრატეგიულ კომუნიკაციაში, მაგალითად, ეს წესით იქნებოდა ძაან დიდი წარმატება, რომელიც ამ მოძრაობამ, თუნდაც სხვებთან თანამშრომლობით და სხვა ჯგუფებთან, აი ამ რაღაცა იდეების იმითი, რა ქვია, მოკლედ გაზიარებით თუ საერთო ძალისხმევით მიაღწიეს და აი წინ არის. კიდევ სხვა ნაბიჯები, მაგრამ კომუნიკაციაც, აი არ ვიცი, მეც ბევრჯერ მინახავს რა და ისა რა ქვია, აი ქივორდები და რაღაც კონტექსტები დამისერჩავს და სულ არის, ანუ ხო არ არ არ კი არ იყო წარმატება, გაყიდული, არა, ჩემთვისაც არ იყო წარმატება, მე ოღონდ გულწრფელად ვამბობ, რომ არ იყო ეგ წარმატება, იმიტომ რომ ჩვენ ვითხოვდით ბევრად დიდ რეფორმას და ბევრად აი, როგორც საფეხური რატომ არ იყო ეგრე აღმული თითო. კიდე ერთხელ გამოჩნდა, რომ ეგ ხელისუფლების მხრიდან იყო ძალიან ისეთი სტრატეგიული უკანდახევა, ხო, სტრატეგიული უკანდახევა იმის გამო, რომ ეს დიდი რეფორმის მოთხოვნა მოეშორებინა, გაექრო პოლიტიკური დღის წესრიგიდან და ამით ეს მუხტი ჩაეხო რა, რომელიც ყველაზე მეტი ადამიანისთვის იყო ხელშესახები საკითხი და მაგის გვეშინოდა ჩვენ ყველაზე მეტად, რომ ეს დიდი რეფორმაა და სინამდვილეში ამ ქვეყანაში ნარკოპოლიტიკის... თუკი ვინმე, როგორ ვთქვა, ვინმე იჩაგრება, ხო, ყველაზე მეტად იჩაგრებიან მძიმე ნივთიერებების მომხმარებლები ხო, რომლებსაც ცალკე ეს ნივთიერება უქმნის პრობლემას და ცალკე მასთან დაკავშირებული მკაცრი სასჯელები. მარიხუანასთან დაკავშირებით პრაქტიკაში ისედაც არ იყო ისეთი მწვავე და მძიმე, როგორ ვთქვა რა, წნეხი სახელმწიფოსგან ხო და მაგის გვეშინდა ზუსტად, რომ აქ აქამდე დავა ეს რეფორმა, ამ ვიწრო საკითხამდე დავა ეს რეფორმა, გაიყიდება ძალიან წარმატებულად და ძალიან დიდ გამარჯვებად და ამით მთლიანად წერტილი დაესება ყველაფერს, ხელისუფლება. იმიტომ, რომ იტყვის, რომ ხო გავაკეთეთ ის იყვის, მარა მერე მე რას ვაკეთებ, ანუ საპროტესტო მუხტის მერე ამზე ახლიდან მობილიზება, მაშინ, როცა შენ თვითონვე იცი, რომ შენი ამ ამ მხარდამჭერების დიდი ნაწილისთვისაც პრინციპში შეიძლება მანდ გადიოდეს ხაზი და აი მანდ არის ერთ-ერთი კომუნიკაციის პრობლემა ზუსტად ხო, რომ მანდ გადის ხაზი ხო, რომ ეხლა ვიღაცა ბოდიში ჟარგონისთვის, ვიღაცა კრაკაძილშიკისთვის კი არ ვიბრძვი, მე ხო იმას რაც უნდა ის რა ვიცი, ანუ უფრო სიღრმისეული და კონცეფტუალურია რა და... ხო მესმის შეიძლება შეიძლება ეგ არასწორი იყო ეგრე გადაწყვეტი და უნდა ძალა უნდა გვეჩვენებინა რომ აი ჩვენ მივაღწიეთ ამას და ჩვენი გზით სახელმწიფოს დავახე და კიდევ უფრო მეტად იცი რა რა მაინტერესებს კიდე აი ამ ეს დაბრკოლებები მოულოდნელი იყო ანუ ხო კი კი კი მოულოდნელი იყო. ანუ ის დიდი რეფორმა, რომელიც მართლა როგორი შემუშავებული იყო იცი, აი აა თეთრი ხმაური იყო იქ ერთ-ერთი - სუბიექტი. და არც ყველაზე მნიშვნელოვანსაც ვერ ვიტყოდი, რომ იყო, თეთრხმაურის როლი იყო რაღაც საზოგადოებრივი, აი ეს აზრის მობილიზებისთვის, მაგრამ წმინდა შინაარსობრივი თვალსაზრით იმ რეფორმაში, ძალიან დიდი როლი ითამაშეს, მაგალითად ნარკოლოგებმა, საზოგადოებრივი ჯანდაცვის ექსპერტებმა, ძალიან პატივსაცემა და ჩემი აზრით, მაგარმა პროფესიონალებმა რა, რომელიც მართლა კარგ ხედვას გვთავაზობდა, როგორ უნდა მოხდეს ამ საკითხის საპოლიციო კონტროლის, დასჯის - სფეროდან საზოგადოებრივი ჯანდაცვის და ზრუნვის სფეროში გადმოტანა რა, ხო და ამ ხედვას, ეს ხედვა იმდენად კარგად იყო დასაბუთებული, პროფესიულად, რომ მაგალითად მაშინდელი პარლამენტის ჯანდაცვის კომიტეტის თავმჯდომარე ხო, ქართული ოცნების კომიტეტის თავმჯდომარე იყო, კაკი ზოიძე აწერდა ხელს, ერთ-ერთი ინიციატორი იყო კაკი ზოიძე ამ კანონპროექტის, ოთხი კომიტეტის თუ ხუთი კომიტეტის თავმჯდომარეები, ქართული ოცნების, ანუ სახელისუფლებო პარტიის კომიტეტის თავმჯდომარეები იყვნენ ამ დიდი რეფორმის, დიდი კანონპროექტის მხარდამჭერები რა, თანაინიციატორები, ხოდა... თითქოს ეგ რწმენა გვქონდა, რომ ხო რა, მზად არის და შიგნითაც პოლიტიკური ნება არის, რომ რაღაც დიდი რეფორმა გატარდეს და საბოლოო ჯამში არ მივიღოთ ის, როგორ ვთქვა, ილუზია, რაღაც ილუზორული რეფორმა, რომელიც საბოლოო ჯამში გაატარა ოცნებამ, ხო და ეს, ეს დაპირისპირებები, მერე ნელ-ნელა გამოჩნდა, რა პროცესში გამოდა, თავიდან ჩვენ ვერ წარმოგვედგინა იმიტომ, იქიდან მართლა ეხლა რომ გელაპარაკება ხელისუფლების საპარლამენტო გუნდის ლიდერი, ერთ-ერთი ჯანდაცვის კომიტეტის თავმჯდომარე, რომელიც ყველაზე მეტად კომპეტენტური, ყველაზე მეტად მას აქვს მანდატი, ხო, პარლამენტში, რომ ამ საკითხებზე ისაუბროს, ვერ წარმოიდგენ, რომ იქ მერე ვიღაც გაუგებარი დეპუტატები, რომლებსაც არც ისე დიდი პოლიტიკური ძალაუფლება აქვთ, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ჰქონდათ, საბოლოო ჯამში მთლიანად ამოაყირავებენ საკითხს, ხო, მერე იქ აღმოჩნდა, რომ ჯანდაცვის კომიტეტში ქართულ ოცნებას არ უკრავდნენ კვორუმს, ამ დეპუტატებს არ არ უკრავდნენ კვორუმს ოცნებისვე დეპუტატები, ანუ პარლამენტში იყვნენ და ჯანდაცვის კომიტეტის სხდომაზე არ შემოვიდნენ ძალით რა, რომ კვორუმი არ შეკრულიყო და მერე იქ, მე მგონი რომელიღაცა... მერე აჯანყებული მაჟორიტარები რომ გახდნენ ხო ესეთი ხალხი იყვნენ რა და მერე უკვე მანდ გამოჩნდა რომ შიგნით პოლიტიკური ანუ ხო რა არ არიან მზად ამ დიდი რეფორმისთვის რასაც ბევრი მიზეზი შეიძლება ჰქონდეს ხო და მერე მაქედან იწყება უკვე მათ შორის ხმაურის გაშავებაც რომ ესენი აქ რაღაც კლუბები რაღაცა რომანტიზებას აკეთებენ და აი მაგისთვის უკვე არასაკმარისად მომზადებული აღმოჩნდა მათ შორის ხმაურიც იმიტომ რომ ცოტა მართლა ეგ პერსპექტივა რომ აი ცოტა. რაღაც ამ წინააღმდეგობის - პერსპექტივიდან იყო ამოსული, პროფესიულ ენაზე მეტად ისევ ის ის ძველი თავიდან რა ენითაც საუბრობდა მოძრაობა, იმენით საუბარი გააგრძელდა და მაგ დროს უკვე უფრო მეტად მოწყულადი იყო რომ გაშავებულიყო რა, სახელისუფლო პროპაგანდის მხრიდან და ბოლოს საბოლოო ჯამში ხო რა, ეგ ყველაფერი დავიდა ჩემთვის ამ ამ რეფორმის ყველაზე არაეთიკურობა ზუსტად ის იყო, რომ რეფორმა, როგორც რაღაცა ეკონომიკური სარგებლის საკითხი, ან ის არა ის, რომ ადამიანების ჯანმრთელობაზე, როგორ უფრო უკეთ. ვიზრუნებთ, უბრალოდ ის, რომ მარიხუანა დიდი ინდუსტრია არის, კანაფის წარმოება, კანაფის მოყვანა და მოდი ეხლა მაგითი, ეგ დავუშვათ რა, ეს რეფორმა რედუცირდეს ამაზე მთლიანად, რომ და ამითი ხელისუფლება, გახარიას რეფორმის მცდელობა ეგ იყო, რომ აი მოსახლეობა მაგით დაეყოლებინა, რომ ეს დიდი ეკონომიკური საერგეპელი იქნება ქვეყნისთვის რა, მაგრამ ხო, ნუ გვახსოვს მაშინ რამაც გაჭირდა, მაგრამ კიდე ავუარებ მემგონი შენს კითხვებს გვერდი, ანუ კომუნიკაციის ნაწილში, ხმაურის პერსპექტივით, რა გამოწვეები, იყოები იყო შიგნით. რაც შიგნითაც ბევრი განსხვავებული აზრი იყო, კომუნიკაცია, ის რომ ხმაურმა რა, რა ენითაც დაიწყო კომუნიკაცია, ის დასაწყისში ძალიან წარმატებული იყო, ხო, იმიტომ, რომ ეს ხო რა, მე აი მართლა ეს იდენტობა, რაღაცა საკითხები, პირდაპირ ვხვდებოდი, რაზე იყო საუბარი, ვინ საუბრობდა და რას გთხოვდა, ხო, ეგ ძალიან კარგი იყო, მაგრამ მერე აი აქედან, როცა - ხელისუფლების მხრიდან წამოვიდა პირდაპირი წინააღმდეგობა და გაშავება, მე მგონია რომ კომუნიკაციის სტრატეგიაც ცოტა უნდა შეცვლილიყო და უფრო სხვა უფრო პროფესი'. უნდა გამხდარიყო ალბათ და უფრო იგივე საზოგადოებრივი ჯანდაცვის საკითხებზე შინაარსობრივადაც უფრო მეტი აქცენტი უნდა ყოფილიყო დასმული, ეგ ვერ მოხერხდა რა და რაც მთავარია მერე საკუთარ მხარდამჭერებთან სწორი მოლოდინების ქონა, მაგალითად ერთ-ერთი, მახსენდება ერთ-ერთი აქციის მთავარი სლოგანი იყო, ჩვენ ვითვლით წამებს, ხო და ანუ ჩვენ ვითვლით წამებს და ამ წამების დათვლიდან, რომ მერე თვეები გადის და წელიც გადის ხო და არაფერი არ არის, ისეთი არის რა, ცოტა ეგეთი მოთხოვნა არ უნდა... ხო რა რაღაცა შეცდომები იყო ბევრი - არ ვიცი კიდე რა შეიძლება გავის კარგია კარგი ხო მაგაზე რომ ლაპარაკობ იმიტომ რომ - შეცდომები რა ხო ნუ ის აი კიდე ერთხელ ვამბობ რა მთავარი შეცდომა იყო ის რომ უფრო უფრო მეტად კარგი გაგებით ამბიციური არ იყო ეს მოძრაობა ვგულისხმობ იმას რომ ამბიციური და პასუხისმგებლობის გადება ხო ხო და იმ საკითხებში უკვე 2018 წელი იყო. მემგონი ხმაორეს ეს ბოლო ეს აქციები რა და იმ დროს უკვე მართლა ძაან ბევრი უსამართლობა ხდება ქვეყანაში და კი აქვს მოძრაობას მაგ დროს რაღაცა ესე ეტაპობრივი გამოხმაურებები და რომ რაღაცა ეს რაღაცა არ შეიძლება მაგრამ სასამართლოში ხდება კატასტროფა, საშინელება ხდება, პროკურატურაში ხდება საშინელება, იქ შსს რაღაცეებს აკეთებს, სუსის კონტროლის მექანიზმები და ეს ფარული თვალ-თვალის სისტემები იზრდება, ხო და ბევრი მოძრაობაა, რომელიც აი რაც რაზე დათო ლაპარაკობდა ხო იგივე სოციალურ საკითხებზე მგონია რომ მოძრაობას ჰქონდა რაღაცა მინიმუმ რაღაც რეაქციულად სოლიდარობის ჟესტები, მაგრამ ეგ არ მგონია, ეს არ არის ნახეთ ისა სფერო, რომელიც ყველა ამ სტრუქტურას ეხება რა, რაღაც თვალსაზრისით და... ხომ არ იქნება კი მაგრამ მარტო ერთი ნარკოპოლიტიკის მოგვარებით შენ ამ ამ თემებს ვერ შეცვლი და კანონებში რომ შეცვლილიყო რაღაცეები ის პოლიცია თუკი ისე დარჩებოდა ისევ გააკეთებდა იმას რასაც - შესვული კანონის პირობებშიც გააკეთებდა მოკლედ რაღაცას ხო მაგრამ ნახეთ კიდევ აი ესეც ესეც მნიშვნელოვანი საკითხია რა ანუ როგორ უყურებ - სტრატეგიულად რა ანუ შენ შენს სფეროში თუკი რაღაცა წინ მიდიხარ და ნელ-ნელა რაღაცა რეფორმებს ან ცვლილებებს იწვევ. მოვირგეთ და შევიგუეთ და არ არის სწორი, მაგრამ ამ გადმოსახედიდაც მგონია, რომ ის არ იყო წარმატება, იმიტომ, რომ ანუ საზოგადოებრივი დაკვეთა ბევრად დიდი იყო და პრობლემაც ბევრად დიდი იყო და ეგ რომ წარმატება და გამარჯვებად დასახულიყო, ხო, მითუმეტეს მერე შიგნით ბევრ ყველას გამოიწვევდა და ის ჯგუფები, რომლებიც იგივე ეს მომხმარებელთა და თემი ხო, რომელიც ძალიან დიდი ხნის წინ ისადაც ყველას აფრთხილებდა, რომ ეხლა თქვენ ისე არ გამოგივიდეთ, რომ მარიხუანაზე იყოს მთელი აქცენტი და ჩვენ კიდევ ერთხელ დაგრჩეთ, მაგრამ აი მე მაგალითად მაგის კომუნიკაცია რომ არ ვიცი რა რაღაცა გამეკეთებინა ჯერეს ერთი ანუ მინიმუმ რამდენი ადამიანის ცხოვრებაზე იქონია თუნდაც ამ ცვლილებამ გავლენა ნუ ეს არის უზარმაზარი ჯგუფი რა, რომელზეც პირდაპირი გავლენა ჰქონდა ამ მოძრაობის მუშაობას ერთი და მეორე ნამდვილად შემსუბუქდა, ყოველ შემთხვევაში მოხმარების გამო, ისა, რა ქვია, მომხმარების კრიმინალი. ანუ ეს არის უზარმაზარი გავლენა სინამდვილეში რა და ეგეც ძაან საინტერესოა როგორ აღიქვამთ თქვენ თვითონ ამას როგორც წარუმატებლობად რა ხო აი უფრო პროცესი რაც იყო შეიძლება იქ იყო რაღაც ეგ განცდა რომ იყო რაღაც წარმატებები იმიტომ რომ მართლა ვიღაცეები აი და ერთი რომ მართლა ხელშახები იყო პრაქტიკის დონეზე რაღაცა შერბილება და ეგ იყო ხო დანახული როგორც მიღწევა მათ შორის ერთ-ერთი რა იყო შემთხვევები როცა ხელიდან რო... მოგიტაცებია პოლიციისგან და ნარკოლოგიურიდან ძალით გამოგიყვანია ადამიანი რომ იქ ვიღაცეებს მასზე არ ეძალადათ და ეგეც იყო მარა ის მე ვამბობ აი იმ კონკრეტულ რეფორმაზე მარიხუანასთან დაკავშირებულის გადაწყვეტილებები იყო თან რა პარლამენტს პარლამენტს უკან არც დაუხევია მაგას ვერც გაყიდიდი წარმატებად იმიტომ რომ პარლამენტს პოლიტიკური უკანდახევა მანდ არ გაუკეთებია ესეთი რომ აი ვაღიარებ რა ანუ ეგეც ძალიან სტრატეგიულად გააკეთეს ხო ანუ პარლამენტმა მაგაზეც კი არ აიღო პოლიტიკური პასუხისმგებლობა ხო ანუ დაელოდა არაფერი. არ გადადგა, არაფერი ნაბიჯი არ კანონი არ შეცვალა, დაელოდა საკონსტიტუციო სასამართლოს, რომელსაც მიაღებინა რაღაც გადაწყვეტილებები და მანდ ორი გათულა იყო, ერთი ეს პროტესტის ჩახშობა და მეორე აქეთა მხარეს, თუკი ვინმე არის ამ გზის წინააღმდეგი, ხო, იმ ხალხს ეტყოდა, რომ არა, ჩვენ კი არ მიგვიღია, ეს აი საკონსტიო სამართლო მიიღო ეს გადაწყვეტილება, რა და მაგის წარმატება და გაყიდვა, როდესა შენ არანაირი პოლიტიკური განაცხადი არ გაქვს ხელისუფლებისგან, რომ ეს პოლიტიკურად, მე მზად ვარ შევცვალო ის, რაც იყო და ეხლა ახალ რაღაცას, ვაკეთებ, ხო, ნუ, არ ვიცი, ხო, მაშინ ვერ ვერ დავინახე. დათო, თქვენც, ვაიმე, იმდენი ის იყო, რომ ერთი წუთით, ხო, კომუნიკაციაზე ვლაპარაკობდით, არა, მანდ მაინც... ამ სტრატეგიიდან და მიზნიდან უნდა გადავი, მიზნიდან უნდა დავიწყოთ, მე ერთი კომენტარი რომ ვთქვა, შეიძლება აუ კი, როგორ არა, ესე იგი, როცა წინა იმაში, სექციაში თუ არ ვიცი, წინა მომენტისას ვთქვი, რომ რაღაცა ენა უნდა გვეპოვა მეთქი, ისეთი, რომელიც აი ამ კარდჩაკეტილობიდან გამოგვიყვანდა, ხო, ანუ მხოლოდ სიტყვაზე შრომის ინსპექცია და ვთქვათ, რაღაც მშრომელთა უფლებების გაუმჯობესება, აქ არ ვგულისხმობდი იმას, რომ მოძრაობამ... უნდა დაუშვას თავის შიგნით იმ დონის ეკლექტიზმი, რაც მერე გამოიწვევს ამის რღვევას, ხო, ანუ, ეს რაღაცა დისციპლინა და შესაბამისად, ანუ იდეური ერთობა, იდეოლოგია, რომ არ გამოიყენო ეს სიტყვა, იმიტომ რომ ძაან ორაზროვანია, და ანუ ამ ტიპის მონოლითურობა, ანუ იდეური აუცილებელია, უბრალოდ აქ, მე ხაზს ვუსვამდი სექტარიანულ იმას, ესე ვთქვათ. ტენდენციებს, რაც აქვ ხოლმე, ქართულ, საქართველოში არსებულ მოძრაობებს, არა მხოლოდ მემარცხენეს, ხო, არამედ, ნებისმიერს, ჩემი დაკვირვებით, ეხლა რას ვგულისხმობ ამ სექტარიანიზმში, ხო და ეს კომუნიკაციის ამბავსაც ერთვის ასე თუ ისე, სექტარიანიზმში ვგულისხმობ, მოძრაობის ჩაკეტვას, რომელიც და ეს მოძრაობები ეფუძნებიან, როგორც წესი. ესე ვთქვათ, პირად კავშირებს, ხო, ანუ პირადი ტიპის ურთიერთობებს და არა იდეურ, ერთობას და თუნდაც თეორიულად და ჰიპოთეტურად იმის, ესე ვთქვათ, განსაზღვრას, რა გვინდა ჩვენ, ანუ პირობითად რას ვამბობ, თუ შენ სიტყვაზე ვამბობ, იბრძვი რაღაცა მუშათა კლასის უფლებებისთვის, ხო, და გაქ რა ვიცი, რაღაცა თეორიული ჩარჩო წარმოდგენილი და ამ თეორი ულ ჩარჩოს მიყვები, ანუ უმწიფრობა, უმწიფრობის. მანიშნებელია და სექტარიანიზმის მანიშნებელია, როცა შიგნით აი ამ პირადი, ესე ვთქვათ, პრეფერენციების ან უარყოფითი დამოკიდებულების გამო ერთმანეთის მიმართ, ჩვენ ვიწყებთ შიდა, ესე ვთქვათ, რაღაცა მიმართულებად დაყოფად, ანუ შიდა ჯგუფებად დაყოფად და დაყოფას და შემდეგ ვუპირისპირდებით, ეხლა რატომ ვამბობ, ანუ 115-ის გამოცდილება იყო, მაგ ტიპის, რომ იქ არსებობდნენ ინტერეს ჯგუფები. ერთი შეხედვით, ანუ ეს იყვნენ ლაბორატორია 1918 წლის ყოფილი წევრები და თუ გახსოვთ, არ ვიცი ამ აუდიტორია 15-ს ჟორჟოლიანის ესე ვთქვათ, ხათთან ესე კი გვაწებებდნენ და ეს გამოწვეული იყო აი ამ მოტმასნილი ტიპების გამო, იმიტომ, რომ ეს ტიპები, ანუ წინა თაობის, ეს მოძრაობის წევრები, ლაბორატორია 1918 - წევრები, ჩემი ძაან სუბიექტური თვალთახედვით ვამბობდა, ეხლა ეს რაღაც მესმის... საერთო და ზოგადი პოზიცია არ ყოფილა, ესენი იყვნენ კონკრეტული პირადი პოლიტიკური მიზნისთვის მოსულები, რომ მომხდარიყო ერთი კონკრეტული პოლიტიკური, ესე ვთქვათ ჯგუფის აქტუალიზაცია თვითონ ოცნების შიგნით, რომელსაც, რომელიც საკუთარ თავს გამოიყვანდა, რომ მე აი ამ ბრჭყალებში ბავშვებზე მაქვს ზეგავლენა და თუ გინდათ, რომ ანუ ხო, ხო, ანუ ჩემი მნიშვნელობა იზრდება რა შიგნით პარტიაში, რომ აი შენ... რა ქვია, ჯიგარო, ან ბატონო, დამილაგე რა ამ ბავშვებთან და რა ვიცი, ან თავში წამოარტყი, ან იმ მიმართულებით წაიყვანი, ან ამ მიმართულებით წაიყვანე, მეორე მხრივ იყვნენ რაღაცა, იყო ჯგუფი, რომელსაც ჰქონდა ის ქალთა უფლებების მიმართულობა, რასაც მე, ანუ მივესალმები და არანაირი პრეტენზია არ მქონდა, მაგრამ მიკროფონის და ესე ვთქვათ, იმის, რა ქვია, ეს საინფორმაციო... არხების უზურპაცია, რომ აი ეს უნდა იყოს მთავარი თემა, ხო, ესეც იწვევდა მერე შიდა დაპირისპირებას, ხო, ანუ, მაგალითად, აი, წმინდად ხელოვნური დაყოფა, ხო, კოტა, რომ სიტყვაზე ვამბობ, რა ქვია, კაცები იქით და ქალები, ანუ, ჩემთვის, ადამიანისთვის, რომელიც ღია იყო, აი ამ ჯგუფის მიმართ, ხელოვნურობის შთაბეჭდილებას ტოვებდა, ვთქვათ, მესამე მხარე. ეს იყვნენ რაღაცა რადიკალები, მეოთხე მხარეს რეფორმისტები, რომლებსაც ვთქვათ, ეს სადღაცა შევარდნა და პიკეტირება და გამოვარდნა არ მოწონდათ, ხოდა რეფორმისტები, კანონპროექტებზე მუშაობა, ხო, ხო, ანუ ესე, ესე იგი რაღაცა უფრო რადიკალური ჯგუფი, რომელიც ქუჩისკენ იწევს, შედარებით უფრო არ ვიცი, ეგ კარგი რატომ არ იყო, კარგი არ იყო, ერთი რაღაციდან გამომდინარე, ანუ ეს რას იწვევს საბოლოო ჯამში? ეს იწვევს მთავარი მიზნიდან აცდენას, ანუ რას ვგულისხმობ? ეხლა ეს რეფორმა თუ რევოლუცია, იქ როზა ლუქსემბურგის ის არ არის ხო, რა ქვია პერიოდი და ის... მონოგრაფიას არ ვწერთ ჩვენ ხო ეს შეიძლება იყოს ტაქტიკური ამბავი და რაღაცა საღი აზრის მომენტი ხო დავსხდებით ჩვენ ყველანი და აუდიტორია 115-ს ჰქონდა ჰორიზონტალური პრინციპი ხო აქ არ იყო რაღაც ის რომ ერთი ის ტოტალიტარული აზროვნება რომ ბელადი რომელიც იტყვის და მერე ჩვენ ყველა მივყვებით ხო მარა რაღაც პრინციპები ხო გქონდათ და ხედვები რასაც თუ არ ეთანხმებოდი მაშინ ვერ ხდებოდი 115 აი პრობლემა ნახეთ რა არი. ეგ ეგ კი ეგ გასაგებია და ამის ბუნებრივი ფილტრი იყო ხო ანუ თუ რაღაცა აი ამ ვთქვათ ძაან ნუ ის არი რა მიჭირს აი მემარცხენის თქმა მაგრამ ხონუ რაღაცა იდეოლოგიურ ესე ვთქვათ ჩარჩოებში თუ არ იჯექი იქ არაფერი გესაქმებოდა ამას შენ თვითონაც მიხვდებოდი მე სხვა რაღაცას ვამბობ ანუ ეს ესე ვთქვათ ჯგუფები იმის გამო კი არ იყვნენ ერთმანეთთან დაპირისპირებულები რომ ჩემი ხმა თუ გავა სიტყვაზე და... მე თუ გავიმარჯვებ ამ კამათში ან მე თუ გავხდები ჰეგემონური დისკურსის მატარებელი შიგნით ჯგუფში, ჩვენ მიზანს უკეთესად მივაღწევთ, არამედ ეს იყო წმინდად ძალაუფლების, ანუ ავტორიტარული, ავტორიტარულ პიროვნულობას ვაწყდებით აქ, ხო, როცა, ხო, ხო, როცა მე მინდა, ანუ, რას ნიშნავს ავტორიტარული პიროვნულობა, ხო, ან მორჩილი ვარ, ან ვიმორჩილებ, ხო, ანუ, ან ესე ვთქვათ, რაღაცა სად... ისა სადომაზოხისტური ის არის ხო სიმბიოზია, ანუ ერთი მხრივ თუ არა, თუ მაქვს ავტორიტარული პიროვნულობა, კარგად ვადაპტირდები ვიღაცა ავტორიტეტთან და ვეტმასნები, ან მე უნდა მომეტმასნოს ვიღაც, ხო, და სექტარიანულობის, ესე ვთქვათ, წარმომშობი არის ეგ იდეური სიღარიბე ზუსტად, როცა, ანუ შენ რომელიღაცა ჯგუფში იმიტომ ერთიანდები, რომ ერთი შენი საკუთარი თავის რეალიზება და განხორციელება. მოახდინო, აი, ის, რაღაცა, ან უნდა გამოვსულიყავი, სიტყვაზე ვამბობ, ფეხბურთელი, ან რაღაცა მწერალი, ან პოლიტიკოსი, ხო, ანუ, ეს რომ გგონია შენი საკუთარი თავის რეალიზების და კარიერის მომენტი, ხო, რასაც, რაც თვითმართველობა იყო, ხო, თავიდან ბოლომდე, ანუ ყოლად პათოლოგიური რაღაცა ჯგუფი, სადაც ჩვენ ვხედავდით ადამიანებს, რომლებიც იმიტომ შედიოდნენ, აი აქ, ამ თვითმართველობაში, რომ... მერე გვეხილა ან კრიმპოლის იმათ რა ქვია რაღაც მაღალჩინოსნად ან რომელიღაც სამინისტროში ეხლა ამ იმეებს რომ ვამბობ ესე ვთქვათ თანამდებობებს თუ არ ვიცი სფეროებს ეს მართლა ესე არის რა იქიდან ტიპები მანდ მიდიან ანუ რაღაც აბსტრაქტული მსჯელობა არა და ეს მოძრაობებიც რა მე ეგეთ შთაბეჭდილებას მიტოვებდა ყოველთვის რომ ვიღაცეები აღიქვამდნენ ამას ტრამპლინად ეხლა აი გურომ რა თქვა ხო აა რამე... მერე რატომ ვეღარ გადაიზარდა ვერცერთი ესეთი მოძრაობა რაღაც ისეთი ტიპი ტიპის პოლიტიკურ ერთობად, რომელიც პასუხისმგებლობას იღებს რა? ანუ ესე იგი აქ რა ხდება ხო? ანუ შენ თუ პოლიტიკაში ხარ ხო, ანუ და პოლიტიკოსი გქვია, ეს ნიშნავს, რომ უარი თქვა იმ პრივილეგიებზე, რაც აქვს სამოქალაქო საზოგადოების ერთ-ერთ რიგით წევრს, ანუ მე, მე ვარო მამა, ქმარი, შვილი და ასე შემდეგ, და ვარ ჩემ კომფორტში, ზონაში და ეს არის ჩემი დამატებითი, ესე ვთქვათ, რაღაცა ზეგანაკვეთური, ესე ვთქვათ, შრომა, რომ გამოვდივარ აქციაზე, მაგრამ მე თუ ვარ, ესე ვთქვათ, პოლიტიკოსი და თუ ამ პასუხისმგებლობას ვიღებ, რომ ანუ აქტივისტის იმიდან გავდივარ, რაღაცა კომფორტის ზონიდან, ხო, აქტივისტის კომფორტის ზონა რა არის, აი ვაკრიტიკებ ნარკოპოლიტიკას, ან ვიღაცა მუშა რომ ჩამოუვარდება, იქ გავვარდები და რაღაცეებს ვიყვირებ, მაგრამ... მე თუ სიტყვაზე ვამბობ, მაქ რაღაცა, არ ვიცი, მარქსისტული თეორია მაქ და მგონია, რომ ეს რომ ყველაზე სწორია და მინდა, რომ ჩემი ეს დისკურსი გახდეს ჰეგემონური დისკურსი საზოგადოებაში და ვიღაცეები მე გამომყვნენ ან არ გამომყვნენ და ერთად წავიდეთ რაღაცა მიზნისკენ, მე აი ამ სამოქალაქო საზოგადოების სიკეთეებით, ანუ კერძო, როგორც კერძო მოქალაქე, აღარ ვარ და მთლიანად მშთანთქავს საყოველთაო სფერო, რაც არის პოლიტიკის სფერო, ხო, რაც და... ერთი მხრივ ვარ კერძო პირი და მეორე მხრივ არჩევნებზე ოთხ წელში ერთხელ ვარ საყოველთაო ისა ხო ანუ ინსტანციის გარემოში ხოდა მე იმის თქმა მინდა რომ აი კომუნიკაციის ამბებიც აქედან მოდის რა საიდან მოდის როცა შენ საბოლოო ჯამში არა იდეური ერთობა კი არ გაქვს აქ და ჩამოყალიბებული კი არ ხარ იმაზე რომ შენ პოლიტიკური აქტორი ხარ გავლენა გაქვ ვიღაც ჯგუფებზე. უნდა წახვიდე ამ ჯგუფებთან, უნდა იმუშაო, გადმოიბირო ისინი, დაარწმუნო და ასე შემდეგ და ასე შემდეგ, გინდა პარაზიტირდე უბრალოდ და აი მე მახსოვს ერთი ის რა, ესეთი ფრაზა, რაც... დღემდე ეგრე ჩამრჩა ყურში აი რაღაც ეპიზოდი და მომენტი იმ 115-ის ყოფიდან, ეს არის ჩვენი ნიშანი და ეს ჩვენი ნიშაა, რაც იმას ნიშნავს, რომ სხვა თუ მოვა, სიტყვაზე ვამბობ, მე ის უნდა გავაგდო იქიდან, იმიტომ რომ ეს ჩემი ნიშაა და ეს ჩემი ნიშა როა, რას ნიშნავს იცით, რომ მე მაქვს უფლება, რომ ამაზე ვილაპარაკო, სხვას არ აქვს უფლება, ანუ, აი, თქვენ, რომ თქვით, რომ ნაციონალური მოძრაობა გაუკეთებას ქარხნის. კი, კი, კაი კითხვაა, კაი შემობრუნება, კი, აა, ნახე, ანუ, ერთი მხრივ, რასაც ამბობთ, სწორია, მაგრამ მეორე მხრივ, ეგ რატომ გავაკეთეთ, ხო, და მე მეც ვიყავი მაგის მომხრე და მეც ვიღებდი მაგ ამბავში მონაწილეობას, ეგ იმიტომ გავაკეთეთ, რომ ჩვენ არ გამოვჩენილიყავით, აი ამ ჯგუფთან დაკავშირებულებად, ანუ მე ვამბობ იმას, რომ თუ ნაციონალური მოძრაობა, კი არა, იმას, რომ მე თუ სადღაცას მივდივარ, ეგეც ძაან პრობლემურია რა, აი, რატოა, ეხლა შეიძლება ძაან არიულად ვლაპარაკობ, აი ვიღაცეები დღეს მეუბნებიან, რომ შენ იქ რომ იდექი, აი ამ აქციებზე, ან რო... დგახარ, იქ დგანან ნაცებიც რა, ბიჭო, ეხლა ეგ როგორი მომენტი არის, მე არა მაქვს იმის ძალა მაშინ, რომ ესენი გავწიო, აი პირდაპირ ვამბობ, პრობლემა კი არ მაქვს გაწევის, მაშინ მქონდა იმის ძალა და გავწიე და აი როცა ნიშას ვიძახი, ნიშას ვამბობ იმ კუთხით, რომ თუ მაგალითად გუროს უნდა ჩემთან მოსვლა, ხო და რაღაცა, ანუ ერთ პრობლემაზე გვინდა საუბარი, მე იმას ვგულისხმობდი ამ ნიშაში, რომ ეს ადამიანი არ უნდა ჩავქოლო იმის გამო, რომ ა, შენ გინდა, რომ მე... უკმაპური წამართვა მერე პოტენციური რაღაცა არ ვიცი რომელიღაცა ორგანიზაციიდან გრანტს რომ მივიღებ ან - ამუშებთან ესე ვთქვათ მარტო მე რომ მაქვს ექსკლუზიური ხაზი იმიტომ რომ 115-ს ჰქონდა ეგ მომენტი ძაან კაი მომენტი იყო ის რომ ჭიათურელები და ტყიბულელები მოდიოდნენ უნივერსიტეტში და გვედგნენ მხარში და ჩვენც პირიქით მივდიოდით და ვედექით მათ მხარში მაგრამ - აი მეორე მომენტი კიდე ის იყო რომ ესე იგი მე აი ერთ-ერთი მედია ფილტრი რაც არის ხო იმაში რა ქვია აი ამ მედია თეორიაში, რომ რაღაცა პრობლემაზე კონკრეტულად ვიღაცა ტიპს უნდა დავუძახო, რომელიც რომელიღაცა პოლიტიკურ ექსპერტს, აი გამზადებული მყავს რა წყაროები, ესე იგი, ერთი მხარეს მყავს ბიუროკრატია და სამთავრობო წყაროები, საიდანაც ინფორმაციას ვიღებ მე როგორც მედიის წარმომადგენელი და მეორე მხრივ რაღაც თუ მოხდება უნდა... დაუკავშირდე გუროს, დათოს, ან პეტრეს და პავლეს, ხო, კი, ბატონო, ეგ მოსულა, იმიტომ, რომ გურო, ვთქვათ, კარგად ილაპარაკებს თავის თემაზე, ვიღაც სხვა, სხვა თემაზე, მაგრამ აქ მეორე ამბავი ისაა, რომ ჩვენც მაშინ ჩამოვყალიბდით ტიპებად, რომლებიც აი, ამაზე ახურებენ რა, ეს პრობლემა აქვთ, მაგრამ მერე ვიღაცეები მეუბნებოდნენ, პირად საუბრებშიც და ზოგადად ისეთი საყვედურიც ყოფილა, რომ აი ამას რატომ არ აპროტეს'. მედიუმი, თუ პრეტენზია გვქონდა რამეზე, თეორიულადაც და პრაქტიკულადაც, რომ აი ამ ჩვენს, ესე ვთქვათ, იმაში მსოფმხედველობაში, ამას ჰქონოდა თავის ადგილი, ანუ იმ ტოტალობაში, ხო, რასაც ქვია... სახელმწიფო, ზოგადად არ ვიცი ის, თუ როგორ უნდა იყოს მოწყობილი ადამიანთა ერთობა, ეს მარტო არ მოიაზრებს შრომის ინსპექციას და განათლების რეფორმას, მათ შორის მოიაზრებს იმასაც, რაც მოხდა ხორავას ქუჩაზე და შენ, როგორც პოლიტიკურ იმას, რა ქვია ერთობას, უნდა გქონდეს - ხედვა იმის შესახებ, როგორ უნდა მოაგვარო ნებისმიერი საზოგადოებრივი პრობლემა, კი არ უნდა ჩაიკეტო შენ თავში და ის კი არ უნდა თქვა, რომ ეს რაღაც ბრჭყალებში მემარცხენე პრობლემა არ არის. პირიქით, იმაზე უნდა იფიქრო, როგორ შეიძლება, რომ შენი, შენ მეთოდს, შენ ხედვას დაუქვემდებარო ეს საკითხი და საზოგადოებას მიაწოდო ან გაუმხილო ის, თუ მე აი ესე ვწყვიტავ ამ საკითხს, ბოდიში, მაგრამ რანაირად შეიძლება რომ ერთ მოძრაობას ჰქონდეს ხედვა საზოგადოების ნებისმიერი სოციალური პრობლემის გადაჭრაზე, რეალისტურია ეგა, რეალისტური არის რა თქმა უნდა, იმიტომ, რომ როგორ აბა... ნახე, ერთი, ერთი მომენტი არის მიკროპოლიტიკა, ხო, რაც ეს პოსტმოდერნულმა ზოგადად აზროვნებამ შემოიტანა, რომ ჩვენ საზოგადოება, აი ის, რომ გავიხსენოთ ყველაზე არქეტიპული რაღაცა. შომსკის და ის ფუკოს დებატები როა ხო, ერთ მხარეს ის ტიპი, რომელიც ამბობს, რომ საზოგადოების გარდაქმნაზე ლაპარაკი, ზოგადად, როგორი შეიძლება იყოს საზოგადოება, ეს საშიშია, იმიტომ რომ ტოტალიტარული აზროვნების ნიშნებს შეიცავს და მეორე მხარეს და უნდა ვიყოთ ჩვენ მიმართულები, მაგალითად ფსიქიატრიული დაწესებულებების პრობლემებზე, ნარკოპოლიტიკაზე, იმაზე, ამაზე, მიკროპოლიტიკებზე და ჩვენ უნდა ვცადოთ, რომ კონკრეტული ეს რაღაცა, ესე ვთქვათ, პრობლემები და კერები, ხანძრებით... ჩავაქროთ აბა თქვენ როგორ ხედავთ და მეორე მხარე, რომელიც ამბობს, რომ საზოგადოება უნდა გარდაიქმნას და სამართლიან ან თანასწორ პრინციპებზე უნდა დაფუძნდეს ხო, ეხლა ეს ორივე ძაან პრობლემური ცნება არის, მაგრამ არ გვაქვს მაგის რომ აღარ გავშლი, მე ვუყურებ საკითხს მაკროპოლიტიკის თვალსაზრისიდ ან და ეს არის ჩემი სუბიექტური დამოკიდებულება, მე მგონია, რომ თუ შენ საბოლოო ჯამში ეკონომიკურ ფორმაციას არ ცვლი, თუ არ ცვლი სოციალურ ფორმაციას და ასე შემდეგ და... კი, კი, ანუ, პრობლემაც ეგა, პრობლემაც არის ეგ, რომ ჩვენ ჩვენ თავს გავუჩინეთ მოლოდინები, რომ ვარტყოული შემძლეები, და მერე უცებ აღმოვჩნდით, იმის, ესე ვთქვათ, პირას, რომ ჩვენ არ შეგვიძლია რაღაც პრობლემებზე ლაპარაკი და კომენტარი და ეს იყო, როგორც თეორიული ჩავარდნა, ისე პრაქტიკული ჩავარდნა და არ აღმოგვაჩნდა მაგის რესურსი, რომ ეს გაგვეკეთებინა, აჰა, ეხლა ეს რაღაც ტრაგედია კი არ არის, უბრალოდ რეტროსპექტულად ვამბობ, რა იყო, იმიტომ არ ვიცი, რომ ალბათ, ანუ ეგრე რეტროსპექტულად ეხლა რას აი მომენტში, ეხლა დღევანდელ დღეს კი არა, აი იმ მომენტში რა, რა იქნებოდა, მე ვიტყვი, რომ რაც იყო, ეს იყო. პოზიტიური ელემენტების შემცველი, და რაღაცა, ესე ვთქვათ, აგური ჩვენც დავდეთ იმაზე, რომ ცოტა აი ამ სოციალური და ეკონომიკური შინაარსები შეგვეტანა იმაში, ამ მთლიანად ბრჭყალებში ამ პოლიტიკურ დისკურსს, რასაც უწოდებენ და ალბათ უფრო მეტი ის უნდა გაგვეკეთებინა, ანუ არ ვიცი, დღეს უნდა გავაკეთოთ იმისთვის, რომ არ იყოს რა, ეს რაღაცა, ანუ პროდასალური პარტი. პრორუსული პარტიები და იქ რაღაც ნეიტრალური საქართველო და ასე შემდეგ, აი წეღან დავითმა სწორად თქვა, ხო, რაღაცა, თუ შ ენ საბოლოო ჯამში გაქვს ბატონყმური ცნობიერება, ხო, ბატონყმური ცნობიერება, რას ითვალისწინებს ამ შემთხვევაში, იმას, რომ შენ ზოგადად გაქ კოლონი ცნობიერება რა კუთხით, ანუ ან იმ ცენტრს ვემორჩილები, ან ამ ცენტრს ვემორჩილები და ის ვერ გაგიზიარებია, რომ ეხლა ისრაელის და... რაღაცა იმის ამერიკული შეერთებული შტატების დროშა სიტყვაზე იმაზე რა ქვია აქციაზე ეს არ არის სწორი ანუ მორალურად მორალს რომ თავი დავანებოთ ტაქტიკურადაც არაა სწორი რატომ არაა ტაქტიკურად სწორი იმიტომ რომ პროცესი ხდება აქ და შენ ან სუბიექტი ხარ და აგენტი ხარ ან ხარ ობიექტი რომელიც ელოდები და ემორჩილები იმას თუ იქიდან გარედან ვინ გიშველის და შენ რომ იყოს. და აგენტი რომ იყო, მაშინ ეს პოლიტიკური ველი უნდა გაასაზრისიანო და გაამნიშვნელიანო და არ უნდა დაიყვანო მხოლოდ ნათელ და ბნელ მხარეებზე გეოპოლიტიკურად, რაც ნიშნავს იმას, რომ საუბარი დაიწყო ელემენტარული ყველაზე პირველადი საჭიროებებიდან, რაც ადამიანებს არ აქვთ და რაც ყველას ჭირდება და ბოდიში, შენ უნდა აირიდო თავიდან, ეხლა აქ მეორე ამბავია კიდე რა, მე ვამჩნევ ვიღაც იმებს, რა ქვია, ცოტა მარცხენა მხარეს არსებულ ადამიანებს. რომ იმდენად უკვე რაღაცა ეს თქმა იმის, რომ რუსეთი, სიტყვაზე ვამბობ, ანუ იკითხება ხო აქ რაღაც რუსული ავტორიტარიზმის ნიშნები, რა და რომ ამბობენ ხოლმე კიდე იმას, რომ ავტორიტარიზმი ყველგან ერთია, ეგრე არ არის რა, ეგ ძაან აბსტრაქტული აზროვნების ის არის, აქ, ხო, ზუსტადაც არის იმ რაღაცა ტიპის ავტორიტარიზმი თუ ეხლა რავი დიქტატურისკენ მივდივართ, რა, რა ეტაპებიც გაიარა ამან რუსეთში და იმის თქმა და აღიარებ... რომ შენი ესე ვთქვათ, პირველი, ანუ სამიზნე არის ეს იმპერია, რომელიც აგერ ზევიდან გაზის და ეს ძაან ჩვეულებრივი ამბავია და რაღაც ნუამჩონსკის სათვალეებით არ უნდა უმზირო იმას ხო? ანუ შენ არ ზიხარ ამერიკის შეერთებულ შტატებში და რა ვიცი ეხლა მექსიკა და ვენესუელა და ყველაფერი მესმის და გასაგებია, მაგრამ მესამე სამყაროში ცხოვრობ, ეს ძველი დაყოფა რომ გამოვიყენოთ, და შენი პირველი პრობლემა ეს არის, ხოდა მე რა, რისი თქმა მინდა იცი, ორივე ორ რადიკალიზმში არ უნდა გადავარდეთ, ანუ ისტერიული ტონი უნდა ავირიდოთ აი ამ რუსეთთან მიმართებით, მაგრამ ამ ყველაფრის უგულებელყოფა, რომ ამ ყველაფერში ჩანს ჩვენი ამ ჩრდილოელი, ხელი და ამის არ დანახვა, ეს სიბრმავე მგონია და ამიტომაც ყველაზე კარგი არის კონკრეტულობა და თავიდან არიდებაა იმის, რომ დასავლეთი, ერთი მხრივ, როგორც ნათელი წერტილი და მეორე მხრივ აქით რაღაცა სიბნელე და რაღაცა ისტერიკული ტონი, ამიტომაც ვამბობ, რომ უნდა გასაზრისიანდეს აი ამ სოციალური და ეკონომიკური ფაქტორებით და ადამიანებს უნდა ვუთხრათ, რომ აი ეს გვაერთიანებს. გვინდა საჭმელი, სასმელი, პენსია, წამალი, ასე შემდეგ და ასე შემდეგ, და მოდი ამაზე ვილაპარაკოთ და აქედან ავაგოთ რაღაც ეს პოლიტიკური, გაწყვეტინებთ, უბრალოდ მინდა რომ მოვასწროთ და თან არ მინდა ძაან ბევრი დრო დაგაკარგ გუროსაც ეჩქარება ამ ამ ყველაფერს ზუსტად იმიტომ ვაკეთებთ, რომ აი ამ წინა მოძრაობების გამოცდილებები რაღაცნაირად შევინახოთ და გაუზიაროთ, ანუ ეგ არი, ეგ არი მნიშვნელოვანი და მაგიტო ძაან - ჩაგეკირკიტეთ იმაზე, რომ - აი დღეს როგორ ხედავთ თქვენს აი ამ განვლილ პროცესსთქო რა და აი ეხლანდელი ცნობიერებით რას, რას შეცვლიდითქო რა, იმიტომ კი არა, რომ - მოკლედ აი რა, რა იქ რაში ხედავთ აი ამ მთავარ აცდენებს ან დაბრკოლებებს, იმიტომ რომ ეს, ეხლა რაზეც დათო საუბრობდა, ეს არის ნუ ეს მუდმივი ინსტრუმენტალიზაციის საფრთხე, ხო იმიტომ რომ სტუდენტ... ჯგუფებს, ახალგაზრდულ ჯგუფებს მუდმივად აქვთ საფრთხე, რომ ვიღაცის გავლენის ქვეშ არ მოექცნენ, ისე რა, შეიძლება შუა პროცესში მიხვდე, რომ უეცრად, გამოცდილებაა საქართველოში, სტუდენტურ პროტესტებზე, უცვლელია, მაგალითად, ხო, აქ უფრო, შეავსო, ხო, ერთი ეს ახალგაზრდული მოძრაობები, მეორე ცოტა ძლიერ, როგორც კი ძლიერდება მოძრაობა და რაღაცა გავლენას იძენს, მანდ ისევ თქვენივე. საუბრიდან გამომდინარე ვამბობ, სულ არის იმის საფრთხე, რომ აი ეს რაღაცა მოტყუებული დარჩეს და რაღაც ცრუ მოლოდინები შეუქმნას თუნდაც აი ამ ძალაუფლების მქონე ჯგუფებმა და მერე აი ამ ფრუსტრაციით ინსტრუმენტალიზაცია, ანუ ამ ეს ფრუსტრაცია აქციოს ყველაზე ძლიერ იარაღად, რომელიც რეალურად მერე აჩერებს. აი ეხლა, ამიტომ, ეხლა დღევანდელი გადმოსახედიდან რომ შევხედოთ, აი რას - როგორ შეი, აი, რა არის შესაძლებელი მოკლედ, რომ ეს თავიდან, მაშინ რო აი სხვა მოძრაობებისთვის რა, იმიტომ რომ დღესაც არიან ახალგაზრდული ჯგუფები, მათ შორის სტუდენტური ჯგუფები, რომლებიც ცდილობენ ამ მოძრაობას და სხვათა შორის, აზრზე არ არიან თქვენი გამოცდილების და მანდაც ვხედავ, მე აქაც გვქონდა ჩვენ ერთი შეკრება და აი იმდენად აზრზე არ არიან, თუნდაც რვა წლის წინ კი, აი მოდი, მერე მაგასაც მო'. აი გაოგნებული ვიყავი იმდენად ის იყო რა ნული ესეიგი ცოდნა იცი მე მქონდა ერთი ორი შემთხვევა როცა აი ამ აგენტების კანონი რომ მიიღეს ჩემთან და კიდე რამდენიმე მოძრაობის წევრთან მოვიდნენ სტუდენტები მე ეხლა სემესტრში რაღაცა 120-150 სტუდენტი მყავს და... არ იციან მართლა მაგრამ და რომ მიკითხავს ხო ანუ ეგ კი არა აი ამ ბოლო აქციების დროს დე ანუ ის რასაც ყვიროდნენ სტუდენტები პირველი კორპუსიდან მარში რომ მოდიოდა იყო სტუდენტები ანუ სტუდენტები ანუ ტავტოლოგია იყო რა სტუდენტები ანუ ეგ იყო ისა შეძახილები ანუ აბსოლუტური სიცარიელეა რა მაგ მხრივ მაგრამ ეხლა ვინც მოვიდნენ ხო ანუ როგორი მომენტი იყო იცი რომ ანუ ჩვენ გვთხოვდნენ რაღაცა იმას რა რეცე. მე ანუ მე თვითონ მაქვს უკვე ის დისტანცირების ის რომ მე არ მინდა რომ აი მე მოკლედ ანუ ეგ ეგ ეპიზოდი გავლილია და ანუ თქვენ შეიძლება რაღაცეები მოუყვე კაცო მაგრამ ანუ მე არაფერ შუაში აღარ ვარ რა ანუ არაფერ შუაში აღარ ვარ წმინდად გადაწყვეტილების მიღების ამბავში თორე ისე რატომაც არა. ანუ ვიღაცეებმა იციან, მასობრივად არ იციან, არ ვიცი ეხლა რა, რატო, მაინცდამაინც tiktok-ზე უნდა იყოს, ალბათ, მაშინ არ იყო tiktok-ი, ეგრე და იცი რა, შეიძლება ისიც არის, რომ თვითონ მოძრაობებიც რაზეც... ეს მოძრაობები ეხლა რაზეც ვილაპარაკეთ მაინც ძალიან შემოფარგლული იყო თემით დღეს რა პრობლემებიც არის დღეს რა პრობლემებიც შეიძლება ვიღაც პროტესტი გქონდეთ აი ეგ კავშირი შინაარსობრივი კავშირის გაბმა შეიძლება ეგეთი მარა ეხლა რა ვიცი მართლა ისე მეორე მე უფრო პოლიტიკაზე შევალ მაგრამ ეხლა 115 ირაებსაც აპროტესტებდა იგივე დღეს როცა სტუდენტები რომლებიც სტუდენტურ საცხოვრისებს ითხოვენ და მაგ საკითხებზე იგივე აუდიტორიის გამოცდილება არ იყო საინტერესო ეგ ჩემთვისაც არის რა, რაღაც გაგებით, მარა მეორეს მხრივ დღეს საერთოდ სხვა ტიპის გამოწვევა არის რა, მაინც სტუდენტების საპროტესტო პერსპექტივისთვის რა, მაშინ მე მგონია, რომ მაშინ უფრო იყო სივრცე მაგისთვის, აი რაღაც საკითხზე დამოკიდებული და უფრო, ანუ მიზეზი თუ როგორ ვთქვა, იმის, ხო რა, რწმენა გქონოდა ადამიანს, სტუდენტი რომ იყავი ან ადამიანი, რომ რაღაც საკითხზე პროტესტს ჰქონდა აზრი, ამ ლოკალურ საკითხზე და ჩემი აზრით არის ლოკალური საკითხი. არ არის ეს სტრუქტურული საკითხები ხო, ერთ-ერთი სტრუქტურული პრობლემის ერთი რაღაც საკითხი არის ხო, მაშინ შეიძლება გვქონოდა ეგ მოლოდინი, დღეს ეგ და მე მაგიტომაც არ ვარ, როგორ გაბრაზებული, უკმაყოფილო სტუდენტებით, რომ აი რა სად არიან, იმიტომ რომ დღეს იმდენად გაჯერებული არის, აი, როგორ ვთქვა, პოლიტიკური, ეს პოლიტიკური კონფლიქტი შეჭრილი არის ყველა სივრცეში რა, მათ შორის საუნივერსიტეტო სივრცეშიც მითუმეტეს რა და აი ამ პოლიტიკური კონფლიქტით გაჯერებულ ველში სტუდენტს ეხლა რა წარმოდგენა უნდა ჰქონდეს, სად უნდა დაინახოს თავისი. როცა მთლიანად შემოჭრილი არის მაშინ ეს პოლიტიკური კონფლიქტი მესმის რომ მარტივი არ არის რა და იქ ეხლა ერთია რომ ძაან რთული არის მართლა პირობითად კონკრეტული საკითხების აქტუალიზება იმიტომ რომ მთლიანად მართლა ბევრად უფრო როგორ ვთქვა სტრუქტურული და ესეთი სხვა ტიპის პრობლემებით არის გაჯერებული მათ შორის ამ სტუდენტების ყოველდღიური ცხოვრება და მეორეს მხრივ - იმდენად ხო მარტო პოლარიზებას არ ვგულისხმობ ამაში რა ან უ იმდენად მარტივი არის მერე შენი მათ შორის... როგორც კი რაღაც კერა ჩნდება პროტესტის, ყველა ცდილობს ის პროტესტის კერა ან ჩაახშოს, თუ სახელისუფლებო ძალა არის, კი არა, სახელისუფლებო ძალა ჩაახშოს რაღაც გზებით, თუ ოპოზიცი, აქეთ მხარე, პირიქით ცდილობს რომ საკუთარი თარგებში რაღაცნაირად გამოიყვანოს, მათ შორის მედიაც რა და ეგ მემგონია რომ ამ სტუდენტებსაც შეიძლება ცოტა განიზიდავდეს და არ უნდათ რომ რაღაცა, როგორ ვთქვა, იყვნენ და არ აქვთ რწმენა ამ ამბების რა და მესამე რაღაც პოლიტიკური იდეის ესე შექმნა ხო აი ამ რეალობაში არც ისე მარტივი არის როცა მუდმივად ჩვენ ვხედავთ პოლიტიკური როგორ ვთქვა პოლიტიკური ჩავარდნებს პოლიტიკურ წაგებს რა ხო ნებისმიერ ინიციატივისგან აქამდე რაც ყოფილა შეიძლება დავარქვათ ის რომ რაღაც პატარ-პატარა წარმატებების მიუხედავად უფრო მაინც წარუმატებლობების ციკლს რა და ეხლა ამ დროს მითუმეტეს ცოტა ამბიციური პოლიტიკური პროექტიზე ფიქრი და სტუდენტები. მხრიდან ამაზე აპელირება ისეთი არის რა, ამიტომაც აი შენ რაც ახსენე დათო, რომ სტუდენტების ეს, სტუდენტების ძახილი, ხო? ეგ შეიძლება ყველაზე უსაფრთხო გზა არი, რა? ძაან საინტერესოა, ხო რა, აქ ვართ, უბრალოდ მაგის თქმა, რო აი აქ ვართ და ჩვენც აქ ვართ, ოღონდ ხო რა, ეხლა მე ისიც არ ერთის მხრივ არ მინდა რომ ამ სტუდენტებზე ძაან კრიტიკულები ვიყოთ, მაგრამ მეორე მხრივ ისიც არ მინდა რომ მათ, როგორც ნებისმიერი ადამიანის როლი და რაღაც სოციალური ჯგუფის როლი არ დავინახოთ საკმარისი, მე იცით რაზე მიფიქრე, არ ვიცი ვცდები, მაგრამ... ააა ეს არის რა ქვია აი რწმენის პრობლემა მგონია რა და აი ამ აა არ მე მგონია რომ არ სჯერათ იმის რომ ეს გამოვა იმიტომ რომ აი მაგალითად ჩემმა თაობამ ორჯერ ნახა ძალაუფლება როგორ შეიცვალა ამ ქვეყანაში აი თქვენ ჩვენ თაობამ ორჯერ ვარდების რევოლუცია იყო და მერე ეს 2012 წელი იყო და ამათ ჯერჯერობით რასაც ხედავენ ბავშვები იყვნენ ის არ ახსოვთ არის რომ ვერ არ გამოდის და ვერ არ ყოფნის ძალა. არა და ამიტომ ამ იმაში რა ქვია დამარცხებულ ბრძოლაში მონაწილეობა კიდე არავის არ უნდა და აი რაღაცა ერთი დროს ვიყავით დაახლოებით რო ცოტა პატარაა ჩვემზე მარა აი ეგ რო ჩვენ სულ გამოგვდიოდა ანუ პატარა რაღაცეებს რომ ვიბრძოდით შიგნით პატარა რაღაც ცვლილებებს იმდენად მოულოდნელი იყო ეს პირველი ეროვნული გამოცდებით მისული ბავშვების აი ეს სითავხედე და სითამამე და ბრძოლის უნარიანობა რომ ადმინისტრაცია ეგრევე აკმაყოფილებდა ბევრ რამეს. რა იმდენად დაბნეულები იყვნენ და ეგ გვაძლევდა აი ამ თვითრწმენას, რომ რაც გვინდა ყველაფერი გამოვა, მერე მანთან იყო, რომ აი ეს ჩაწყობები, კორუფცია, რაღაცა, რომ განეცადა, ჩვენი ცოდნით მოვხვდით იქ, ჩვენი ძალისხმევით, მაშინ, როცა ყველა გვეუბნებოდა, რომ არ გამოგივათ, ეგ და მაგან ჩამოაყალიბა ეგ ფსიქოტიპი, რომ აი გამოგივა რა, თუ გაგინდა, გამოგივა და ამათ ეგ გამოცდილება მგონია, რომ არა აქვთ, ანუ არ გამოსვლიათ არაფერი, ჯერ არ გამოსვლია, აი ის ანტონიონის ფილმი როა რა ეს ზაბრისკი პოინტი იქ ბოლოს ეს პერსონაჟი ის ქალი რო თავის გონებაში აფეთქებს ამ იმის რა კორპორაციული ბოსის იმას სახლს. თუ არ ვიცი აპარტამენტს თუ რაღაცას რა მე მგონია რომ აი ჩვენ რაღაცა ეგ დაგვემართა რა რომ ანუ ჩვენ თავებში იმდენად ესე ვთქვათ დარწმუნებული ვიყავით და იმდენად რაღაცა როლს ვთამაშობდით თუ პოზებში ვიყავით შეჭრილები რომ ეგ დაგვავიწყდა რა ანუ ვერ ვერ გავითვალისწინეთ ის თუ როგორი რა რეალობაა ხო ანუ როგორი როგორი ესე ვთქვათ პირდაპირი და მძიმე მუშტი აქვს ძალაუფლება. ანუ აი მე მახსოვს ერთი ის ძაან მოკლედ ვიტყვი რა, მე მახსოვს, რომ ჩემი წარმოდგენა იმის, როგორ შეიძლებოდა აი ამ უნივერსიტეტში რეფორმების მოხდენა და მერე ის ამბავი, თვითონ უნივერსიტეტში რამდენი კლანი იყო და რამდენი ინტერეს ჯგუფი იყო, ეს ყველაფერი როგორ იყო ერთმანეთთან გადახლართული და რაღაცა ლაბირინთი ისეთი, რომლიდანაც ვერ გახვალ ფიზიკურად, აქ უნივერსიტეტზეა საუბარი, ერთ კონკრეტულ უნივერსიტეტზე, აღარ ვლაპარაკობ. მომენტი იყო ეხლა მე ანუ იმდენად მოვიხარშე მაგ წვენში და იმდენად ბუნებრივი იყო ეხლა ჩემ მიმართულებაზე მაგალითად იქ ლექციებზე უჯანყდებოდით რა ლექტორებთან ხო რომლებსაც უფრო რაღაც ეს პერესტროიკის ხედვები აქვთ - რაღაც იმაზე რეიგანის და ის ტეჩერის ვგულისხმობ ხო და ჩვენ რაღაც მარცხნიდან ვაწვებოდით და მეორე მხრივ კიდე ანუ ყველა მიმართულებაზე არსებობდა ხალხი ვინც აი ამ იდეებით ბრჭყალებში შებყრობილი იყო ხო? ძაან ბუნებრივად მოვექეცი აი ამ გავლენის ქვეშ და აი სოციალიზაცია განვიცადე აი რაღაცები მაწუხებდა ხო სკოლის ასაკშიც და ვთქვათ ეს ნაცების ტერორი და მეზიზღებოდა ხო რაღაცა წინა მთავრობა და ასე შემდეგ და ასე შემდეგ მარა იქ რომ მოხვდი აი თესუ-ს ბირჟამ და ამ იმა რა ქვია სტუდენტებმა დანარჩენებმა ჩემმა კურსელებმა ჩემზე ცოტა დიდებმა ჩემზე იმხელა გავლენა მოახდინეს რამხელა გავლენაც არავის არ მოუხდა. ლექტორებზე ვერ ვიტყვი იგივეს და დღეს ეგ მეხსიერება უნივერსიტეტში წაშლილია არ გადაეცა ეს განგრძობითობა არ ჰქონდა აი რა მეექვსე კორპუსის დაპიკეტირება და დაკავება ხო აი უბრალოდ რანა რანაირად მოხდა ეგ არ იციან მაგალითად აი არ იცოდნენ ჩემმა სტუდენტებმა რომ განათლების რეფორმას აპირებენ ზუსტად ანუ ესენი რომ წავიდნენ უნივერსიტეტიდან თან წაიყოლეს ყველაფერი. ხოდა აი როგორ რანაირად არაფერს აღარ არ ვიცი რომ პირველი მაისის მოძრაობასთან აქვთ შეხება მათ შორის ერთადერთი ეგ პირველი მაისის მოძრაობის რამდენიმე ისა და მე არ ვიცი კარგად ხო რამდენად დიდი მოძრაობა და თვითონ ეს პირველი მაის მოძრაობა იგივე საუნივერსიტეტო სივრცეში სხვებთან რამდენად არის ეგ პრობლემა ანუ ძაან ისე გამომივა ეხლა ეგ რომ ვილაპარაკო უბრალოდ ისე ვიტყვი თხოვნაა რომ ეგ ეგ მომენტი არა არ იქნება ხო გამოვრთავ საერთოდ არა რისი თქმა მინდა იცი რომ...

ფოტო: გიორგი ყოლბაიას ფოტოამბიდან „ბრაზი და წინააღმდეგობა“