სახლის ჩაცმა

ერთ დღეს, როდესაც შენს ქალაქში ასწლოვან ხეებს მოჭრიან, ერთადერთ პარკში კი უზარმაზარ ორმოს ამოთხრიან და ბეტონის დიდ შენობას ჩადგამენ, ერთ დღეს, როცა შენი ქალაქის ყველაზე მშობლიურ ხედს რუხი კორპუსები გადაფარავს, როცა გაღებულ ფანჯარაში ჰაერის ნაცვლად ავტომობილების გამონაბოლქვი შემოვა და მძიმედ ჩამოდგება, როცა სანდლებით ქუჩაში სასეირნოდ გასული მუხლამდე მტვერში ამოგანგლული დაბრუნდები შინ, როცა ტროტუარზე აღარ იქნება შენი ადგილი, როცა ქალაქი დახრჩობას დაიწყებს, შენ კი მის გადასარჩენად ღამეებს გაათენებ, კარავს დადგამ და უდარაჯებ, მუშტებს უბრახუნებ, კედლებს შეღებავ, წერილებს დაწერ, ხმამაღლა იყვირებ და მაინც არაფერი იცვლება, შეიძლება თვალები დახუჭო და თქვა, რომ საკმარისია. რომ ცვლილება უნდა შენგან დაიწყო. ასეთ დროს, შეიძლება ძალიან მოგინდეს, შენს სახლს სპილო, მთვარე ან ხე მიახატო. მზის ფორმის ფანჯარა გქონდეს და გეომეტრიული ფიგურების პატარა სარკმლები. მოგინდეს, შენი სახლი ისე მოირგო, როგორც საყვარელი ჯინსი ან ქურთუკი და ეს სახლი იდგეს მიწაზე, სადაც სუნთქვა შეგეძლება.

შეიძლება ის დღეც ერ