გახსენით მობილურ აპლიკაციაში
რომან პოდენეჟნი კიევიდან რუსეთ-უკრაინის ომამდე თბილისში რამდენიმე დღით ადრე ჩამოვიდა. უკან დაბრუნება ვეღარ შეძლო. მისი ოჯახი კიევშია.
უკრაინის მართლმადიდებელმა ეკლესიამ 2019 წელს ავტოკეფალიის აღიარების ტომოსი მიიღო.
"მე პირადად არ ვიცი რატომ ვწერ, უფრო სწორედ ვიცი და ეს ცოდნა შემზარავია ჩემთვის, მე ის ფსიქოთერაპიის ღრმა სეანსისას შევიტყვე".
კაზიმირ მალევიჩი ერთადერთი უკრაინელი მხატვარია, რომლის ნამუშევრებში 1932-1933 წლების ჰოლოდომორია ასახული.
თემურ ჩხეიძეს ორი წლის განმავლობაში კვირაში ორჯერ სამეფო უბნის თეატრში ვხვდებოდი. მთელი ჯგუფი ვიკვლევდით თეატრს, როგორც ცხოვრების გადამამუშავებელ სისტემას.
"რუსეთი რევანშისტული სახელმწიფოა, რომელიც უკანასკნელი 22 წლის განმავლობაში ცდილობდა თავისი ინტერესების გაძლიერებას"...
მისი შემოქმედების ნაივური სტილი მას საშუალებას აძლევდა შეექმნა იდუმალი, მზაკვრულად მაკაბური ხელოვნება, რომელსაც უფრო მეტი საერთო ჰქონდა სიურეალიზმთან, ვიდრე სოციალისტურ რეალიზმთან.
ხელოვანთან – კურატორთან, გვანცა ჯიშკარიანთან ვლაპარაკობთ იმაზე, თუ როგორ ტრანსფორმირდება ყოველდღიური შფოთი და შიში თანამედროვე ხელოვნების ნამუშევრებში
შიმშილზე უფრო ძლიერი შემოქმედებითი შიმშილი იყო ჩემთვის, უსიყვარულობა და ურთიერთობების ნაკლებობა.
გამოგვიცხადა სახლში წამიყვანეთო, ოჩამჩირეში. ბებიაჩემს ნელ-ნელა ავიწყდება სადაა.
ადგილობრივი მკვლევრები ბოლო შვიდი თვის მანძილზე სწავლობდნენ რა არის ყოველდღიური მშვიდობა.
ადამიანი ათასწლეულებია აწყობს პირად და საზიარო სივრცეს შიშთან გასამკლავებლად. აშენებს ბარიერებს და ღობე-ყორეს თავდასაცავად. რაზეა დამოკიდებული უსაფრთხოების შეგრძნება თანამედროვე ქალაქში?
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
ელ.ფოსტა ან პაროლი არასწორია
გთხოვთ ჩაწეროთ დადასტურების კოდი, რომელიც გამოიგზავნა თქვენს ელ-პოსტის მისამართზე :
უკაცრავად დაფიქსირდა შეცდომა
კოდი გაიგზავნა წარმატებით. გთხოვთ შეამოწმოთ "სპამ" ფოლდერი.
დარჩენილი რაოდენობა: