„ცენტრი“ პერიფერიაში
დისკუსიაში მონაწილეობენ აქტივისტები:
მარიამ ქაჯაია, ანანო სურმავა და სოფო ბასილაძე
17 მაისი ქვიარ აქტივიზმში ის თარიღია, რომელიც თავის თავში დანაკარგს, წართმევას, გადარქმევას და მეხსიერებას აერთიანებს, რომელიც ტკივილისა და ვერდავიწყების დაღითაა დასმული.
როგორ შევძლოთ ამ დღის დავიწყება, თუკი მას მუდმივად გვახსენებენ? თუკი ტრავმას გვიღვივებენ და ამაზე ლაპარაკს გვთხოვენ? რატომ შემოისაზღვრა ქვიარ ჯგუფის კოლექტიური ერთობა ერთი დღის ტკივილით? რა გაგვათავისუფლებს მისგან?
17 მაისის კოლექტიური ქვიარის წარსულად მონიშვნა ტრავმას სავალდებულოს ხდის. თუმცა ეს „კოლექტიური ტრავმა“, ცენტრიდან დადგენილ წესრიგსა და გზას მიჰყვება და ცენტრს მიღმა ყოფის, მისი თავისებურებების მოხელთება უჭირს. ხანდახან განმანათლებლობით ცდილობს, გააჩინოს მეხსიერება იქ, სადაც ის არ არსებობს.
მარიამ ქაჯაია, ანანო სურმავა და სოფო ბასილაძე სამი აქტივისტია, რომლებმაც ცენტრიდან შორს, რეგიონებში დაიწყეს მუშაობა ქვიარ და სხვა სოციალურად მოწყვლადი ჯგუფების მხარდაჭერისთვის, მათ შექმნეს უნიკალური ერთობა, რომელიც ზრუნვის, მხარდაჭერისა და სოლიდარობის ეთიკურ ბაზისებზე დგას. ისინი ეძებენ გათავისუფლების იმ გზებს, რომელსაც სწორედ კოლექტიური სიკეთე მოაქვს. ეს საუბარიც ამ სამ ქალთან, ამ გზების ძიების ერთ-ერთ სტრატეგიად შეიძლება დავინახოთ.
ტრავმა და დომინანტური ცოდნის განსწავლა
მარიამ ქაჯაია: 17 მაისის გაგონებაზე, ჩემს თავში კოცონი ენთება, რომელთან მიახლოებაც არ მინდა.
17 მაისი ჩემი არ არის, ჩვენი არ არის, აბსოლუტურად თავს მოხვეულია, რომლისგანაც გათავისუფლებას ვცდილობ და ჩემს თავს ვეუბნები: - განისწავლე, განისწავლე. ყველა დღე ეს პროცესია.
17 მაისი ერთ დღეს არ ხდება, ის ყველა დღეს ხდება და სხვადასხვა ძალა ხელახლა ატრიალებს იმ ტრავმას, რაც იმ ერთ დღეს, ოციოდე ადამიანს ფიზიკურად თავს გადახდა. ვინც ოდნავ მოშორებით ვიყავით და იმ ავტობუსში არ აღმოვჩნდით, ან ეკრანებთან ვისხედით, მათთვისაც ტრავმა იყო, ყველამ საკუთარ კანზე განიცადა. უსამართლობა, ის ბრაზი ძალიან ცოცხალია – რატომ ვააქტიურებთ მას ხელმეორედ? ეს ფურცელი უკვე დაიწერა და დავგლიჯეთ! ის მხოლოდ გაკვეთილად უნდა შემოვინახოთ! მე პირადად ყოველდღე ვცდილობ, რომ განვისწავლო ყველაფერი, რითაც აქტივიზმში აღმოვჩნდი და რაც დავინახე. ვცდილობ, ეს სხვებსაც ავუხსნა. ამ თემის კვლავ გააქტიურებით კი ხელახლა მიშენებენ იმავე ჯებირებს, რასაც პოლიცია აშენებს დღეს ნამოხვანში და რომელიც ისევ ჩვენ უნდა ვანგრიოთ. რესურსები ამაში უნდა ჩავდოთ და ამას უნდა შევეწიროთ? ამისთვის ვცხოვრობთ? ეს ხომ გავიარეთ და ძალიან ბევრი ვილაპარაკეთ, თუ რატომ უნდა ავირჩიოთ სხვა კურსი, იმიტომ, რომ ამ კურსს რა მანკიერი შედეგების მოტანა შეუძლია, ყოველდღე ვხედავთ. ვხედავთ პოლიტიკაში, ვხედავთ ადამიანებში, ვხედავთ ლგბტ თემში. ვხედავთ ამ პოლიტიკის გამო, როგორ უსამართლოდ შეიძლება მოექცნენ ერთმანეთს და ახლა, ისევ იმავე კურსს ვაგრძელებთ.
ცხადია, ცუდი ამბავი არ უნდა დავივიწყოთ, მაგრამ მნიშვნელობა უნდა გამოვაცალოთ – ეს არ უნდა იყოს ლგბტ ადამიანების ბედზე ლაპარაკისთვის ერთადერთი ლეგიტიმური დღე, ამ დღეს პირები უნდა ავიკეროთ – პროტესტის ნიშნად არ ვლაპარაკობთ, არ გვაინტერესებს! და ვინც ლაპარაკობს, ეს იმის ლუსტრაციაა, რომ რეალურად ხალხის არ ესმის.
მიზეზი ისიც არის, რომ რესურსების მობილიზება და კონცენტრაცია ასეთ საკრალურ თარიღებზე ხდება. ეს რესურსები სხვა პრობლემებს რომ დავუთმოთ, მაგალითად, ფსიქიკურ ჯანმრთელობას, შრომით კანონმდებლობას, უკეთესად ვიქნებოდით. თუმცა, სწორედ აქ შემოდის მსოფლიო ბანკის, ევროკავშირის და სხვა დიდი ფინანსური ორგანიზაციების თავსმოხვეული დღის წესრიგი და შენ, რაც სალაპარაკოა, იმაზე არასდროს არ გალაპარაკებენ – გალაპარაკებენ მხოლოდ ჩაგვრებზე. თითქოს ჩვენ ღირსეულად ცხოვრებაში მხოლოდ ადამიანებისგან გამოვლენილი ჰომოფობია გვიშლიდეს ხელს. ეს სერიოზული პრობლემაა, დონორებზე დამოკიდებულება, იმიტომ, რომ მე არცერთი ბრძოლა არ მესახება პროგრესულად, რომელიც არ არის კლასობრივი და ანტიკაპიტალისტური. გამოდის, რომ იმათ ეკონომიკური პროექტების და მიზნების სამსახურში ვიქნებით მუდმივად. ამიტომ, ჩვენ სახალხო მოძრაობა გვჭირდება, მაგრამ NGO-ების შიგნით დაწყებული აქტივიზმი ოქსიმორონია, ჩვენ თვალი უნდა გავუსწოროთ იმას, თუ რა შეგვიძლია და არ უნდა გვქონდეს დიდი ამბიციური გეგმები NGO-ში.
ანანო სურმავა: ბუნებრივია, ამ დღის ხსენებაზე, შეუძლებელია არ მესმოდეს იმ ადამიანების, ვინც თავის კანზე გამოსცადეს [იმ დღის ტრაგედია], ეს მტკივნეულია და რაღაცნაირად მიგყვება მთელი აქტივიზმი, ან ცხოვრება. ამის ახსნა მაინც არის ის, რომ ძალიან თავს მოხვეულია ამ დღის წესრიგი. არ ყოფილა ამის მზაობა და განა ზოგადად საზოგადოებაში?! – ამას ხშირად ამბობენ ხოლმე, რომ საზოგადოება არ იყო მზად. სინამდვილეში, იმ ადამიანებში არ ყოფილა მზაობა, ვინც მონაწილეობდა. წინასწარ არ შეგვიფასებია, გვიღირდა თუ არა ეს ილუზორული „სიამაყე“ ამ ფასად. ვერანაირ სიამაყეს ვერ გაგრძნობინებს მხოლოდ შენს იდენტობაზე ხმამაღლა საუბარი, როდესაც სახელმწიფო არ გიწყობს ცხოვრების სხვა სფეროებში ხელს, როცა ღირსეული ცხოვრების პირობები არ გაგაჩნია. ასეთ დროს, თითქოს მართლა რჩები ამ იდენტობის ამარა.
მე ეს მახსენდება 17 მაისზე და ისიც, რომ ეს დღე რაღაცნაირად გადაიქცა ამ პროგრესულობის ხიბლად, თითქოს ამის გარშემო ტრიალებს მთელი აქტივიზმი და ჩვენც [ცენტრის მიღმა მცხოვრებლები] ცენტრთან ზუსტად ამ გზით შეგვიძლია მივიდეთ. არადა, ცენტრში თითქოს დაპაუზებულია დანარჩენი სამუშაოები, რაც საჭიროა ერთმანეთთან დასაკავშირებლად, მათ შორის, ადამიანების ადგილობრივი პრობლემების მოძიება – ის, რომ მართლა არ აქვთ ღირსეული სამუშაო პირობები, ღირსეული ცხოვრების პირობები, ღირსეული ურთიერთობები, ღირსეული ჯანდაცვა – რაღაცნაირად მეორეხარისხოვნადაა ამ აქტივიზმში და ამ არასამთავრობო სექტორის მუშაობის დღის წესრიგშიც ნაკლებად ჩანს. მართალია, ამაზე ლაპარაკი მაინც უკვე დაიწყო ბოლო დროს, რასაც პანდემიამაც შეუწყო ხელი, მაგრამ აი, საჯაროდ, უფრო ვრცლად, ყველა მაინც ვლაპარაკობთ ისევ ხილვადობაზე და იდენტობის აღიარებაზე. თითქოს მხოლოდ ეს არის, რაზეც ვმუშაობთ. და ამასაც, რა თქმა უნდა, ცენტრი განსაზღვრავს, აბა, სხვაგვარად როგორ ამტკიცებ, რომ ლგბტ საკითხებზე მუშაობ? ეს ადამიანები უნდა დასვა რაღაც სივრცეში და მუდმივად ალაპარაკო საკუთარ ტრავმულ გამოცდილებებზე და არა იმაზე, როგორ არის ამ საზოგადოების, ერთიანი ქსოვილის შემადგენელი ნაწილი, როგორ მუშაობს იმავენაირად, თუნდაც კაპიტალისთვის ან ბიზნესისთვის. ამ 17 მაისზე სწორებით, თითქოს ყველამ მუდმივად უნდა გამოისყიდოს ეს დანაშაული და ასე დაამტკიცოს, რომ პროგრესის გზას ადგას, ხო? ეს ძალიან გვიშლის ხელს – სადმე რომ მიდიხარ, ლაპარაკის დაწყება რომ გინდა, ჯერ მთელი ამ პროცესის გავლა გჭირდება, თავის მართლება და იმის ახსნა, სად დგახარ რეალურად და რა რეალური საჭიროებები გაქვს, მათ შორის, სახელმწიფო უწყებებისგან რის მიღებასაც ელი.
იმას არ ვამბობ, რომ ღიაობა არ არის საჭირო. ან ამ კუთხით გაძლიერება არ გვჭირდება, ან ოჯახს არ უნდა უთხრა და რომ ოჯახს მიმღეობა არ უნდა ჰქონდეს. არც იმას ვამბობ, ამ საკითხებზე არ უნდა ვიმუშაოთ-მეთქი, მაგრამ როდესაც ისედაც ძალიან ცუდ მდგომარეობაში ხარ და ხელი გეშლება იმაში, რომ განვითარებასა და სწავლაზე კონცენტრირდე, თითქოს, სწორედ ამ დროს გიწევს, მუდმივად ამტკიცო, რომ არსებობის უფლება გაქვს და ყველამ უნდა გაგიღიმოს იმიტომ, რომ შენი ორიენტაცია არ არის ისეთი, როგორიც აღიარებულია ნორმად. სულ ამის მტკიცებაში ხარ, თითქოს, შენს ცხოვრებაში მეტი საინტერესო არაფერი ხდება. როგორც ორგანიზაციის წარმომადგენელი, მეც იძულებული გავხდი, რომ რაღაც სათქმელი და მოსაყოლი მქონოდა; რომ რამე უნდა გამეკეთებინა იმავე 17 მაისს, მაგალითად. და რით დაიწყო? გავედი [რუსთაველზე] და ქუჩაში რაღაცა დავახატე [ანტიჰომოფობიური]. არ ყოფილა ეს კარგი. სხვა უამრავ რამეს მოაკლდა დრო და რესურსი და დაკავებების, უამრავი შეურაცხყოფის მოგერიებაში დამეხარჯა, მთელი ჩემი ცხოვრების საჯაროდ გამოტანის გადახარშვაზე წავიდა, რაც არაფერს ემსახურება, ლაპარაკის გარდა. ამიტომაა ჩემთვის დასრულებული 17 მაისი, ჩემი ცხოვრება მართლა განსაზღვრა და ბოლო დროს მივხვდი, რომ რაღაც შარებიც ავუტეხე თავს. არადა, ეს არ ყოფილა ჩემი არჩევანი.
სოფო ბასილაძე: პირველად რომ მივედი „იდენტობაში“, ძალიან დიდი ბანერი მახსოვს კედელზე გაკრული: „ყველა განსხვავებული, ყველა თანასწორი“, იმდენად აღფრთოვანებული ვიყავი ამ სივრცით, მხიარული ადამიანებით, ძალიან შთამბეჭდავი იყო პირველი ემოციები. 2013 წლის 17 მაისსაც ვაპირებდი გასვლას, სრულიად გაუცნობიერებლად, ვალდებულად ვთვლიდი თავს, რომ იქ ვყოფილიყავი. მახსოვს, ნათია ხარატიშვილი დამხვდა მეტროსთან გაგიჟებული, შეშინებული და მითხრა – გარეთ არ გახვიდეო. მაინც გავედი. იქ უკვე მარშრუტკას იყო დადევნებული ხალხი. ბევრი რამე უკვე ჩავლილიც იყო. ხალხში ვმოძრაობდით მე და ჩემი მეგობარი, ისმოდა ლანძღვის, გინების რეპლიკები – „როგორ ბედავთ, აქ რომ დადიხართ თავისუფლად“. ამ ბნელი პროგრესული ფსიქოტომის გავლენით, ჩემმა ტვინმა ყველაფერი შემაძულა ირგვლივ. ქართულ ცეკვაზე დავდიოდი და იმ რამდენიმე, რთული თვის განმავლობაში ქართული ცეკვაც მეზიზღებოდა, მუსიკაც, ხალხიც და ქუჩებში რომ დავდიოდი, სულ რაღაც შიში მქონდა. დღეს, მიუხედავად იმისა, რომ ბევრი რამე გადავიაზრე, მომენტებში მაინც ამოყოფს ხოლმე თავს. მაგალითად, ვერსად ვერ ვარ კომფორტულად, საკუთარ თავს ვერ აღვიქვამ სხვა ადამიანებისთვის მისაღებად. მგონია, რომ თუკი ვიღაცისთვის შეიძლება მიუღებელი ვიყო, არ მაქვს იქ ყოფნის უფლება. ამ 17 მაისის შემდეგ ძალიან ბევრი წელი დაგვჭირდა თითოეულ ჩვენგანს, ნათლად რომ გაგვეაზრებინა, რას გულისხმობს რეალურად თანასწორობა და სამართლიანობა. დღეს, რასაც ვაკვირდები, ამ ახალგაზრდა თაობებში იმდენად ძლიერია ეს [იდენტობის] დისკურსი, რომელიც მართლა რაღაც სუბკულტურულ თვითექსპრესიამდეა დაყვანილი, თან ვიზუალურ მახასიათებლებს ვგულისხმობ, რომ ქვიარ ჯგუფი აბსოლუტურად დეპოლიტიზებულია. ერთგვარი მაკომპენსირებლის ფუნქცია შეითავსა რაღაც ტიპის გართობის სივრცეებმა. არ მგონია, რომ არასამთავრობო ორგანიზაციას აქვს იმის შესაძლებლობა, რომ ამ ადამიანების პრობლემების პოლიტიზება მოახდინოს, მაგრამ ვფიქრობ, რომ არც ხელი უნდა შეუწყოს იმაში, რომ ყალბი ილუზიები და ყალბი თავისუფლების შეგრძნება გააჩინოს. უნდა დავიცალოთ ამ ილუზიებისგან და თვალი გავუსწოროთ იმ რეალურ გამოწვევებს, რომლებსაც ყოველდღიურად ვაწყდებით.
„ყვითელი მარშრუტკა“ – მარცხი თუ თავისუფლება
მარიამ ქაჯაია: ყვითელ მარშრუტკას, როგორც სიმბოლოს, ჩვენთვის არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს. ეს სახელმწიფოსთვის არის საკუთარი თავის ლეგიტიმაციის საშუალება და ამ თავისი „ყვითელი მარშრუტკით“ თვითონვე აღიარებს: ხალხის ერთი ნაწილისთვის მე არაფერს არ გავაკეთებ და ყველაზე კარგად ვრეალიზდები კონფლიქტებში. როდესაც კონფლიქტები შეიქმნება, ვითამაშებ განმრიდებლის როლს და ამით ყველა მხარეს აღიარებას მოვიპოვებ. ერთი მხარე იტყვის, რომ ჩვენ ძლიერი აქტივიზმი გამოვავლინეთ – თავი არავის ვაცემინეთ, როცა ეს „ბრბო“ მოგვდევდა; სახელმწიფო იტყვის, რომ მე ექსცესების გარეშე დავიცავი უსაფრთხოება. ენჯეოც მოინიშნავს ამაში თავს, გეი აქტივისტებიც, შემდეგ თითს დავუქნევთ სახელმწიფოს და იმ პოლიტიკას, რომელიც ყველას გვაზარალებს, მოკლედ, აღვასრულებთ ჩვენს წვლილს. ცრუ, მოჩვენებითად უსაფრთხო სივრცეა ეს – რომელიც მყისიერ სიკვდილს გვარიდებს და ნელი სიკვდილისკენ მივყავართ.
მე პირადად ვუთანაგრძნობ ყველას, ვინც იმ ყვითელ მარშრუტკაში მოხვდა. ჩემ თვალწინ ჩაიარეს და მოსდევდნენ რიყის ხიდზე. ამას რომ ხედავ, მორალურად ვერ წყვეტ, ასე როგორ ვიჯდე, როგორ არაფერი გავაკეთო და პანიკაში ხარ, ვერც ხვდები, რა არის სწორი გადაწყვეტილება ეთიკურად, მორალურად.
წასვლა, საფრთხეა.
მაინც წავედით.
ავლაბარში ამოვედით და გადმოვჭერით რიყის პარკი. ვხედავთ, ხალხი გარბის. მანქანები წინ მიდიან და ხალხი, შემოდღლეზილი ტანსაცმლით, კაცები, ზოგს სისხლი სდის, ეტყობა ქვა მოხვდა. თავში წავიშინეთ ხელები და ცრემლები წამომივიდა. ვერ მივხვდი რა ხდებოდა. არ ველოდი, რომ მართლა ქვებს დაუშენდნენ. ვერ წარმოვიდგენდი, რომ ქვას ესროდნენ ხალხს და იფრენდნენ ვიღაცის მოსაკლავად. წარმოუდგენელია, ყვითელი მარშრუტკის გახსენების დროს ყველა ადამიანის ტკივილი არ იგრძნო, მათ ალბათ სიკვდილს ჩახედეს თვალებში, მასობრივ გასამართლებაში მოყვნენ არაფრის გამო – როგორია, ათასობით ადამიანი ქვას გესვრის და გქოლავს.
ანანო სურმავა: „ყვითელი მარშრუტკის“ ეპიზოდი კარგად აჩვენებს, სად ვდგავართ ჩვენ, როგორც ქვეყანა და რისთვის ორგანიზდება ჩვენს ქვეყანაში ხალხი. ფაქტია, ამ ადამიანებს აქვთ მოთხოვნა, იყვნენ პოლიტიკურად აქტიურები და ჩართულები ქვეყნის ცვლილებებში და ამ დროს, თითქოს მხოლოდ ეს გზა აქვთ დატოვებული, მხოლოდ ამაზე შეუძლიათ ხმის ამოღება. ამას არავინ დაუშლის, პოლიცია გიხსნის კარს და თუ გინდა, ჩაქოლე. თუმცა, როდესაც ხალხი სახელმწიფოს წინააღმდეგ, ბიზნესის წინააღმდეგ, უფრო დიდი ძალაუფლების მქონე მექანიზმების წინააღმდეგ გამოდის, ძალიან მარტივია მისი ჩახშობა – თუნდაც ნამოხვანში კედლის აშენების მაგალითი რომ გავიხსენოთ. შენი ხალხი, ვისაც მუდამ აჩუმებ, სულ რეპრესიაში ამყოფებ და მხოლოდ ამას უგდებ საჯიჯგნად, რომ ვიღაცები გარყვნილები არიან და გიშლიან ხელს კარგი ქვეყნის აშენებაში.
მარიამ ქაჯაია: ეს იყო ხალხის აღზევება რეალიზაციისთვის და მეობის გამოსახატად – პასუხი მიშას რეპრესიებზე. პასუხი ამ ევროპაზეც და თავს მოხვეულ დასავლურ ღირებულებებზე – შენ ამოგიჩემებენ, თუ ასეთია ევროპა, მაშინ ეგეთები არ გვინდა. მეორე მხრივ, თუ შეხედავ ამ ავთენტურობის მოთხოვნას, აქვს საფუძველი და გამართლება, თუმცა ისევ სისტემასთან და სახელმწიფოს პოლიტიკასთან მივდივართ. ეს ადამიანები ჯერ დაკარგე, მერე უთხარი: „შენ არ ვარგიხარ! ჩვენ ასეთი და ასეთი ადამიანები გვინდა“. ის კი შენთან უკვე კავშირს ვეღარ პოულობს და შენ არაფერს აკეთებ იმისთვის, რომ მან ეს კავშირი იპოვოს. აბრაზებ. მერე კი, მთელი ეს ზიზღი, რაც წლები გროვდებოდა, აი, ამ ევროპულობის გაგებას და თავისუფლების იდეას დაატყდა თავს. ყველანაირ უკმაყოფილებას სადღაც უნდა ამოეხეთქა, სადაც არხი იპოვა, იქ წავიდა და ყველაზე მოწყვლადებს, ყველაზე საწყალ ხალხს დაატყდა თავს, თან ძალიან ბრუტალური ფორმით. მაგრამ „ქართულმა ოცნებამ“ იგივე კურსი აიღო. ისევ არაფერი არ მოხდება, ხალხს საკუთარი ნების გამოხატვის საშუალება ისევ დაუკარგეს, რა იმედიც და მოლოდინიც ჰქონდა, ყველგან წაერთვა. ამ დროს კი, ლგბტს იდენტობის პოლიტიკა ნელ-ნელა ძლიერდებოდა – მთელი პოლიტიკა მასზე მიბმული ხდებოდა.
თემი და ქამინგაუთის ნაძალადევი ნარატივი?
ანანო სურმავა: თემს რას ვეძახით? ცენტრიდან განსაზღვრული პრობლემაა თითქოს, რომ თემი არსებობს და ეს დაყოფები ვისწავლოთ – ვინ რა არის, ტრანსგენდერობა როგორი უნდა იყოს, გეობა როგორი უნდა იყოს. სტანდარტები – როგორ უნდა შეითვისონ ადამიანებმა. ეს ძალიან დიდი პრობლემაა, მით უმეტეს, როდესაც პერიფერიაში ხარ. ერთხელ რომ დაქამინგაუთდები, ამ ისტორიების მოყოლას მერე მუდმივად მოითხოვენ. ამ ტრავმაში შენ თვითონ იჭედები. ის მთლიანად განსაზღვრავს, რომ შენ ასეთი ხარ – სახლიდან გამოგდებული. თითქოს ცხოვრებას კი არ აგრძელებ, მუდმივად იქ ხარ, მუდამ ცუდად ხარ – გავიგეთ ეს ყველაფერი, ეს ცუდად ყოფნები, ვიცით, რომ არ გვილხინს ამ ქვეყანაში, მაგრამ სულ ამ ცუდ ადგილას ყოფნასა და მომავალზე არფიქრში ვრჩებით? 10 წლის მერე გვეშველებაო, ხომ ამბობენ? 10 წლის მერე ვითომ ევროპა რომ გავხდებით. თითქოს ელოდები და მანამდე სულ ცუდად უნდა იყო, იმიტომ რომ შენ ასეთი ხარ. მერე რას აკეთებ?
სოფო ბასილაძე: იმდენი გაუბედურებული ადამიანი დგას ამ ნაძალადევი ქამინგაუთის უკან, რომ არ ვიცი. ეს პირდაპირ ნიშნავს ოჯახის მხარდაჭერის გაქრობას, განათლების უფლების შეზღუდვას, პრეკარიულ შრომაში ჩართვის გარდაუვალობას. ამიტომ ამ საკითხებთან მიმართებით ძალიან ფრთხილად უნდა ვიყოთ და არ უნდა ვიყოთ ხოლმე ოჯახის წინააღმდეგ გალაშქრებული ქვიარ ადამიანები, როდესაც სრულიად ნათელია გარემოსა და პოლიტიკური პროცესების ანალიზიდან, რა გვიქმნის პრობლემებს. ქამინგაუთი არანაირი სოლიდარობის, ემპათიის შეგრძნებას არ გიტოვებს დიდად. რაღაცნაირი ბრაზია უფრო, გაქვს უსამართლობის შეგრძნება – რატომ ვარ ვიღაცისთვის მიუღებელი, მაგრამ ამ ბრაზის პოტენციალად გარდაქმნა უნდა შევძლოთ ადრე თუ გვიან. არ შეიძლება, მთელი პასუხისმგებლობა ჰომოფობიაზე დავაკისროთ მშობლებს, მეგობრებს და იმ ადამიანებს, ვისაც შეიძლება საკმაოდ მცდარი წარმოდგენები ჰქონდეთ და ეს მათი პიროვნებების ან მათი ღირებულებების საზომი არ უნდა იყოს.
მარიამ ქაჯაია: [ქამინგაუთით, სიკეთესთან ერთად] კარგად მართული ხდები – შენ სჭირდები მმართველ სისტემას, როგორც მარგინალური ჯგუფი იმისთვის, რომ უკეთესად მართოს საზოგადოება. შენ ამაზე თანხმობით აწერ ხელს, რომ „კი ბატონო, მე ვიქნები მონა-მორჩილი და ვითამაშებ ყოველთვის თქვენს თამაშს“, მაგრამ ეს არაა სახალხო თამაში, რომელიც ყველას ცოტათი მაინც, უფრო თავისუფლებისკენ მიგვიყვანს. აბსოლუტურად მართულ თამაშში ვერთვებით და ამით თან გვასწავლიან, რომ სიამაყე უნდა იგრძნო, უნდა გიხაროდეს. იმაზე აღმატებულად უნდა იგრძნო თავი, ვისაც არ შეუძლია, შენსავით გამოვიდეს, დროშა დაიჭიროს, ან ქამინგაუთის ისტორია მოჰყვეს, ვისაც შენზე მეტად ეშინია, მშობელმა სახლიდან არ გამოაგდოს და ქუჩაში დარჩეს.
ამიტომ [ქამინგაუთი] არ უნდა იქცეს იმპერატივად. ჩვენ იმას კი არ ვამტკიცებთ, რომ ასე საკუთარი პრობლემის, მშობელთან პრობლემის მოგვარება შეუძლებელია, არა, შეიძლება პირიქით, დაეხმაროს და მტკიცე კავშირიც გააჩინოს, მაგრამ, ყველაფერს აქვს კონტექსტი. უპირობოდ ამტკიცო და იმპერატივად დაისახო – ესაა პრობლემა.
ასევე, ექსკლუზიურია ეს ქამინგაუთი, ძალიან ვიწროდ გთავაზობს, რად შეიძლება დაქამინგაუთდე. ანუ შენი ქამინგაუთი ქამინგაუთად ჩაითვლება, თუკი ან ამად ქამინგაუთდები, ან იმად, ან იმად, მაგრამ თუ არცერთად არ ქამინგაუთდები და საერთოდაც არ გინდა ეს დაქამინგაუთება და არ განსაზღვრავ საკუთარ თავს არაფრად, არ არის მოსაწონი. ვერ მიიღებ იმ ყურადღებას, რომელსაც გეიდ, ლესბოსელად, ტრანსგენდერად დაქამინგაუთებისას მიიღებდი. თანაც, ქამინგაუთი უნდა მოხდეს ან ასე, ან ისე, ან ასე – რაც შეიძლება, სულ არ მოიცავს სხვა არანორმატიულ სექსუალურ პრაქტიკებს და გიშლის ხელს, საერთო დაინახო ჰეტერო ადამიანებშიც, როდესაც ჩვენ ერთი სატკივარი გვაქვს. ამ სექსუალობის სფეროს ნორმატივები ერთნაირად გვჩაგრავს, ქამინგაუთთან არსებული იმპერატივები, სწორედ ასეთი გაერთიანების შესაძლებლობას გვართმევს.
ანანო სურმავა: იქნებ მეთოდი შევცვალოთ ყველამ კომუნიკაციის, მათ შორის, ერთმანეთთან ურთიერთობის. ნამდვილად ძალიან პრობლემურია, როცა მუდმივად მალვაში ხარ. როდესაც შენი ურთიერთობები ოდნავაც კი არ არის სტაბილური, შიშებში და შფოთვებში ცხოვრობ და ეს შფოთვები განგსაზღვრავს. თითქოს არ არსებობ შენ – ისეთი, როგორიც ხარ სინამდვილეში. ძალიან ხშირად გვესმის ფრაზა ჩვენთან მოსული ადამიანებისგან: თითქოს ორმაგი ცხოვრებით ვცხოვრობ. ჩემი თავი არა ვარ – ამის გაძლება უფრო მარტივი იქნებოდა, ამის თქმა რომ შეგვეძლოს. ჩვენ უნდა ვიმუშაოთ ისეთი საზოგადოების შექმნაზე, სადაც ამის თქმა ასეთი რთული არ იქნებოდა. ჩვენ ვახტებით ამ შრომას, როგორც ეტაპს; შრომას, რომლის შესრულებაც გვევალება, იმას, რაზეც ერთმანეთთან ვართ პასუხისმგებლები და ჯერ არ გაგვიკეთებია.
ეს ქმედება ახლა „რებელობად“ იფუთება, ოჯახსაც უნდა აუჯანყდეს, სწავლაზეც უარი თქვას, თუ საჭიროა. აუჯანყდეს უნივერსიტეტსაც, რადგან საფუძვლიან განათლებას ვერ იღებს და მაინც სუპერმარკეტში უნდა დაიწყოს მუშაობა. ყველაფერს უჯანყდება თითქოს, მაგრამ პირდაპირ ამ კაპიტალის მსახური ხდება, რაც მართლა დიდი პრობლემაა. მერე ფიქრის დროც აღარ რჩება. ორგანიზებას ვეღარ ვახერხებთ მერე.
სოფო ბასილაძე: როგორ უნდა მოხდეს საზოგადოებაში ინტეგრირება ქვიარ ადამიანების, თუნდაც ქამინგაუთის გარეშე? აი, ჩვენი გამოცდილება, რიონის მცველებზე და ის ცოცხალი ურთიერთობის პროცესი. სწორედ ეს მგონია ამ გადმოსახედიდან ყველაზე საიმედო გზა, ურთიერთგაგების და სოლიდარობის. დარწმუნებული ვარ, იციან ჩვენზე, პირადადაც გვილაპარაკია, რომ მივედით, გვკითხეს, სად ვმუშაობდით. არცერთი წამით ამას ურთიერთობაში არ შეუქმნია პრობლემა, პირიქით, სითბოს და სიყვარულის გაზიარების მეტი იქ არაფერი არ ყოფილა. ეს არის ამ ექსპანსიური პოლიტიკის ალტერნატიული გზა.
შრომის შედეგი და უშედეგობა
მარიამ ქაჯაია: მე ძალიან ბევრს მსხვერპლს ვხედავ და ცოტას – განთავისუფლებულს. ეს არის სიმართლე, რა ვქნათ, ამას თვალებში ვუყურებ და არც მიმაჩნია ჩემი ბრძოლა ძალიან ეფექტურად ან შედეგიანად. ვხედავ, რომ სისტემა მერევა და ჩემი მცდელობები ვერ არის იმ მასშტაბის და ისეთი ეფექტიანი, როგორიც მინდა იყოს. ცოტა ვიცი, ვინც საკუთარ თავში, საკუთარ პიროვნებაში გათავისუფლდა და გახსნა ეს პერსპექტივები სამყაროზე და დასძლია უდიდესი ნაწილი ნეოლიბერალური აზროვნების. ეს ეტყობა ქალაქს ფიზიკურად, ვიზუალურად, ორგანულად ეტყობა, შენობებს ეტყობა, დაჩრდილვაში, უმზეობაში, ბუნების ნელ-ნელა დაძირვაში და ყველაფრის გახელოვნურებაში. იმაში, რომ სამუშაო ადგილები, ყველაფერი დროებითია. უცებ, უხვად იქმნება, გატყუებს ცრუ აქტიურობით, მაშინ როცა, ყველაფერი სხვისთვისაა, შენთვის არ არის. ტურიზმისთვისაა. ყველა ასე ლაპარაკობს. ჩვენი ბრძოლა ძალიან სუსტია, კაპიტალის და სახელმწიფოს ინტერესები ჩვენზე უფრო დიდი და ეფექტურია. გვერევა.
ანანო სურმავა: როდესაც ვმუშაობთ, ჩვენი ამოცანაა, თავი მუდმივად გამოვიჭიროთ იმაში, რომ ჩვენ საერთო ხმასა და ინტერესს ვაჟღერებთ. სივრცის შექმნაც ასე დავიწყეთ, ყველას პირადი ინტერესი უნდა გვესმინა. არასოდეს არ მიგვეღო გადაწყვეტილებები დამოუკიდებლად. უნდა ამოვსულიყავით ადგილობრივი საჭიროებიდან. ეს არის ერთადერთი გასაღები ჩემთვის. ასე მუშაობა მომწონს, მოკლედ, და ასე მინდა, რომ გავაგრძელო და მინდა, რომ ამაში არსებობდეს მხარდაჭერა და არ მომეთხოვებოდეს ზუსტად იმავენაირად გავიზარდო, გავბევრდე, ხილვადი ვიყო. არა უშავს, თუ პოპულარული არ იქნები, არა უშავს, თუ მედიაში შენ არ გაგაშუქებენ, მთავარია, რომ ეს დღის წესრიგი შეიცვალოს და ადამიანებს ჰქონდეთ განცდა, რომ მონაწილეობენ ამ პოლიტიკაში, ჰქონდეთ საკუთარ ქვეყანაში გადაწყვეტილების მიღების სურვილი და საშუალება.
მარიამ ქაჯაია: მძიმე შრომასა და ცხოვრებაში, მაინც ვპოულობ რაღაცა ასატანს და ეს ასატანი ჩემთვის არის ის ცოტა ადამიანი, ვინც ჩემ თვალწინ ისწავლეს ერთმანეთის სიყვარული და სხვაგვარად, იქ რომ არ ვყოფილიყავით, შეიძლებოდა ერთმანეთი შესძულებოდათ. მინდა სხვა ფორმებს მივაგნოთ, მაგრამ ძალიან რთულია ამ რაღაცეების პოვნა. ამ მხრივ ნამოხვანის პროტესტები არის გაკვეთილი. რა და როგორ განვითარდება იქ, ჩვენთვის, მომავალი თაობებისთვის, ისტორიისთვის იქნება გაკვეთილი. მე ველოდები ამ გამარჯვებას. ეს პატარა „ნამოხვანი“ ქვიარ თემშიც ხდება, ოღონდ ძალიან ცოტა და ეს არ არის გასაკვირი. ახლა დამატებით, რაც შეგვიძლია ვაკეთოთ, ისაა, რომ მათ, ვინც ჩვენით მანიპულირებენ, გვართმევენ სიტყვას, სივრცეს, ისე წარმოგვაჩენენ, როგორიც არ ვართ, ჩვენ აქეთ ვაჩვენოთ სოლიდარობის მაგალითი.
