გახსენით მობილურ აპლიკაციაში
საქართველოში 17 მაისის აღნიშვნის, როგორც ყოველწლიური გამოცდილების, მიმოხილვის მცდელობა სამართლებრივ ჭრილში
"რომ რეკავდნენ, უკვე ვეუბნებოდი, მგონი რაღაც ვერ არის საქმე კარგად-მეთქი".
17 მაისი ჩემი არ არის, ჩვენი არ არის, აბსოლუტურად თავს მოხვეულია, რომლისგანაც გათავისუფლებას ვცდილობ და ჩემს თავს ვეუბნები: - განისწავლე, განისწავლე. ყველა დღე ეს პროცესია.
"მე იმ ადამიანებს შორის ვიყავი, ვინც ყველაზე გვიან დატოვა იქაურობა".
"ახლა, როცა ერთი დეკადით უკან ვიხედებით და განვლილი გზის გათვალისწინებით ამ თარიღის კონკრეტულ შინაარსში მოქცევას ვცდილობთ, ეს ამოცანა კიდევ უფრო რთულდება"...
"ეს დღე იყო საზიანო, არა მარტო ჩვენთვის, არამედ საზოგადოებისთვის და ძალიან საზიანო ქვეყნისთვის".
"ქართველების ხასიათი ხომ იცით? იქ ხალხის მასა უკვე ბრბოდ იყო ქცეული, არავის ჭკუა აღარ მოეკითხებოდა. მე ძალადობას ვერასოდეს დავეთანხმები. რა კადრები მახსოვს, იცით, 17 მაისის დღიდან"?
ცოტა თუ არ დავალაგეთ ეს პრიორიტეტები, არამხოლოდ ქვიარებმა, ყველამ, მგონია, რომ "ნაცი-ქოცი", აი ამაში ჩავრჩებით.
როგორ უნდა დავუბრუნდეთ კოლექტიურ მიზანს – სოციალური ცვლილებებისკენ მიმართულ პოლიტიკას ისე, რომ თან ღიად დატოვებულ კარადაში არ გვაბრუნებდნენ?
6 ივლისს, რუსთაველზე, პარლამენტის წინ, მდუმარე აქცია გაიმართა. ადამიანები, წინა დღით მომხდარ ძალადობრივ თავდასხმებს აპროტესტებდნენ.
მე მესმის მათი, ვისაც მალე უნდა გარეთ გავიდეს – საჯარო სივრცე დაიკავოს. მაგრამ ამის ალტერნატივაა გრძელი გზა.
დაყავი და იბატონე – ამ მეთოდით დაგვასუსტა სახელმწიფომ და წარმატებით გაგვანეიტრალა 2018 წელს.
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
ელ.ფოსტა ან პაროლი არასწორია
გთხოვთ ჩაწეროთ დადასტურების კოდი, რომელიც გამოიგზავნა თქვენს ელ-პოსტის მისამართზე :
უკაცრავად დაფიქსირდა შეცდომა
კოდი გაიგზავნა წარმატებით. გთხოვთ შეამოწმოთ "სპამ" ფოლდერი.
დარჩენილი რაოდენობა:
